Ps 9-147

Dodaj do ulubionych

KSIĘGA PIERWSZA

PSALM 9*

Dziękczynienie

¹Kierownikowi chóru. Na modłę pieśni «Mut labben»*. Psalm. Dawidowy.

²Chwalę Cię, Panie, całym sercem,

Alef

opowiadam wszystkie cudowne Twe dzieła.

³Cieszyć się będę i radować Tobą,

psalm będę śpiewać na cześć Twego imienia, o Najwyższy.

⁴Bo wrogowie moi się cofają,

Bet

padają, giną sprzed Twego oblicza.

⁵Boś Ty przeprowadził mój sąd i wyrok,

zasiadając na tronie - Sędzio sprawiedliwy.

⁶Zgromiłeś pogan, zgubiłeś występnych,

Gimel

imię ich na wieczne czasy wymazałeś.

⁷Upadli wrogowie - w wieczyste ruiny,

miasta poburzyłeś - przepadła o nich pamięć*.

⁸* A Pan zasiada na wieki,

swój tron ustawia, by sądzić.

⁹Sam będzie sądził świat sprawiedliwie,

wyda narodom bezstronny wyrok.

¹⁰Niech Pan będzie ucieczką dla uciśnionego,

Waw

ucieczką w czasach utrapienia.

¹¹Ufają Tobie znający Twe imię,

bo nie opuszczasz, Panie, tych, co Cię szukają.

¹²Psalm śpiewajcie Panu, co mieszka na Syjonie,

Zain

pośród narodów głoście Jego dzieła,

¹³bo mściciel krwi* pamięta o ubogich,

pamięta, a nie zapomina ich wołania.

¹⁴Zmiłuj się nade mną, Panie, spójrz, jak mnie poniżają ci, <którzy mnie nienawidzą>*.

Chet

Ty, co mnie wyprowadzasz z bram śmierci*,

¹⁵bym głosił całą Twą chwałę w bramach Córy Syjońskiej

i weselił się Twoją pomocą.

¹⁶Poganie wpadli w jamę, którą wykopali*;

Tet

noga ich uwięzła w sidle przez nich zastawionym.

¹⁷Pan się objawił, sąd przeprowadził,

w dzieła rąk swoich uwikła się występny.

¹⁸Niechaj występni odejdą precz do Szeolu,

Jod

wszystkie narody, co zapomniały o Bogu.

¹⁹Bo ubogi nie pójdzie w zapomnienie na stałe,

Kaf

ufność nieszczęśliwych nigdy ich nie zawiedzie.

²⁰Powstań, o Panie, by człowiek nie triumfował;

osądź narody przed Twoim obliczem.

²¹Przejmij ich, Panie, bojaźnią;

niech wiedzą poganie, że są tylko ludźmi*.

PSALM 10 (Wlg 9, 22-39)

Modlitwa o wyzwolenie

¹Dlaczego z dala stoisz, o Panie,

Lamed

w czasach ucisku się kryjesz,

²gdy występny się pyszni, biedny jest w udręce

i ulega podstępom, które tamten uknuł?

³Bo występny się chełpi swoim pożądaniem,

(Nun)

bluźni drapieżca i pogardza Panem.

⁴W pysze swojej powiada występny: «Nie pomści;

nie ma Boga»: oto jest całe jego myślenie*.

⁵Drogi jego układają się zawsze szczęśliwie;

Twe wyroki zbyt są wzniosłe dla niego;

parska na wszystkich swoich przeciwników.

⁶Myśli on sobie: «Ja się nie zachwieję;

nie zaznam niedoli w najdalsze pokolenia».

⁷Usta jego pełne przekleństwa, zdrady i podstępu,

na jego języku udręka i złośliwość.

⁸Siedzi w zasadzce przy drogach

i niewinnego zabija w ukryciu;

oczy jego śledzą biedaka.

⁹Zasadza się w kryjówce, jak lew w swej jaskini;

Ain

zasadza się, by porwać ubogiego:

porywa ubogiego i w sieć swoją wciąga.

¹⁰Schyla się, przysiada na ziemi,

a od jego przemocy pada ubogi.

¹¹Mówi w swym sercu: «Bóg nie pamięta,

odwraca swe oblicze, nigdy nie zobaczy».

¹²Powstań, o Panie, wznieś swą rękę, Boże!

Kof

Nie zapominaj o biednych!

¹³Dlaczego występny gardzi Bogiem,

mówi w swym sercu: «Nie pomści»?

¹⁴A Ty widzisz trud i boleść,

Resz

patrzysz, by je wziąć w swoje ręce.

Tobie się biedny poleca,

Tyś opiekunem sieroty!

¹⁵Skrusz ramię występnego i złego:

Szin

pomścij jego nieprawość, by już go nie było.

¹⁶Pan jest królem na wieki wieków,

z Jego ziemi zniknęli poganie.

¹⁷Panie, usłyszałeś pragnienie pokornych,

Taw

umocniłeś ich serca, nakłoniłeś ucha,

¹⁸aby strzec praw sieroty i uciśnionego

i aby człowiek [powstały] z ziemi nie siał już postrachu.

PSALM 11(10)*

Modlitwa niewzruszonej ufności

¹Kierownikowi chóru. Dawidowy.

Do Pana się uciekam; dlaczego mi mówicie:

«Niby ptak uleć na górę!»

²Bo oto grzesznicy łuk napinają,

kładą strzałę na cięciwę,

by w mroku razić prawych sercem.

³Gdy walą się fundamenty,

cóż może zdziałać sprawiedliwy?

⁴Pan w świętym swoim przybytku,

Pan ma tron swój na niebiosach*.

Oczy Jego patrzą,

powieki Jego badają synów ludzkich.

⁵Pan bada* sprawiedliwego i występnego,

nie cierpi Jego dusza tego, kto kocha nieprawość.

⁶On sprawi, że węgle ogniste i siarka* będą padać na grzeszników;

wiatr palący będzie udziałem ich kielicha*.

⁷Bo Pan jest sprawiedliwy, kocha sprawiedliwość;

ludzie prawi zobaczą Jego oblicze*.

PSALM 12(11)*

Wśród zakłamanego świata

¹Kierownikowi chóru. Na oktawę. Psalm. Dawidowy.

²Ratuj, Panie, bo nie ma pobożnych,

zabrakło wiernych wśród ludzi.

³Wszyscy mówią kłamliwie do bliźniego,

mówią podstępnymi wargami i z sercem obłudnym.

⁴Niech Pan wygubi wszystkie wargi podstępne

i język pochopny do zuchwałej mowy.

⁵Tych, którzy mówią: «Naszą siłą język,

usta nasze nam służą, któż jest naszym panem?»

⁶Wobec utrapienia biednych i jęku ubogich -

mówi Pan*: «Teraz powstanę

i dam zbawienie temu, który go pożąda».

⁷Słowa Pańskie to słowa szczere,

wypróbowane srebro, bez domieszki ziemi,

siedmiokroć czyszczone*.

⁸Ty nas zachowasz, o Panie,

ustrzeżesz nas na wieki od tego plemienia.

⁹Występni krążą dokoła,

gdy to, co najmarniejsze, bierze górę wśród ludzi.

PSALM 13(12)*

W długotrwałym ucisku

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Jak długo, Panie, całkiem o mnie nie będziesz pamiętał?

Dokąd kryć będziesz przede mną oblicze?*

³Dokąd w mej duszy będę przeżywał wahania,

a w moim sercu codzienną zgryzotę?

Jak długo mój wróg nade mnie będzie się wynosił?

⁴Spojrzyj, wysłuchaj, Panie, mój Boże!

Oświeć moje oczy, bym nie zasnął w śmierci,

⁵by mój wróg nie mówił: «Zwyciężyłem go»,

niech się nie cieszą moi przeciwnicy*, gdy się zachwieję.

⁶Ja zaś zaufałem Twemu miłosierdziu;

niech się cieszy me serce z Twojej pomocy,

chcę śpiewać Panu, który obdarzył mnie dobrem.

PSALM 14(13)*

Powszechne zepsucie

¹Kierownikowi chóru. Dawidowy.

Mówi głupi* w swoim sercu:

«Nie ma Boga».

Oni są zepsuci, ohydne rzeczy popełniają,

nikt nie czyni dobrze.

²* Pan spogląda z nieba

na synów ludzkich,

badając, czy jest wśród nich rozumny,

który szukałby Boga.

³Wszyscy razem zbłądzili, stali się nikczemni:

nie ma takiego, co dobrze czyni,

nie ma ani jednego.

⁴Czyż się nie opamiętają wszyscy, którzy czynią nieprawość,

którzy lud mój pożerają, jak gdyby chleb jedli,

którzy nie wzywają Pana?

⁵Tam zadrżeli ze strachu,

gdyż Bóg jest z pokoleniem sprawiedliwym.

⁶Chcecie udaremnić zamiar biedaka:

lecz Pan jest jego ucieczką.

⁷Kto przyniesie z Syjonu zbawienie Izraela? Gdy Pan odmieni los swego narodu,

Jakub się rozraduje, Izrael się ucieszy*.

PSALM 15(14)*

Kto godzien stanąć przed Bogiem?

¹Psalm. Dawidowy.

Kto będzie przebywał w Twym przybytku, Panie,

kto zamieszka na Twojej świętej górze?*

²Ten, który postępuje bez skazy, działa sprawiedliwie,

a mówi prawdę w swoim sercu

³i nie rzuca oszczerstw swym językiem;

ten, który nie czyni bliźniemu nic złego

i nie ubliża swemu sąsiadowi;

⁴kto złoczyńcę uważa za godnego wzgardy*,

a szanuje tego, kto się boi Pana;

ten, kto dotrzyma, choć przysiągł ze swoim uszczerbkiem;

⁵ten, kto nie daje swoich pieniędzy na lichwę*

i nie da się przekupić przeciw niewinnemu.

Kto tak postępuje, nigdy się nie zachwieje.

PSALM 16(15)*

Bóg najwyższym dobrem w życiu i po śmierci

¹Miktam. Dawidowy.

Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się u Ciebie,

²mówię Panu: «Tyś jest Panem moim;

nie ma dla mnie dobra poza Tobą».

³Ku świętym, którzy są na Jego ziemi,

wzbudził On we mnie miłość przedziwną!*

⁴Ci, którzy idą za obcymi [bogami],

pomnażają swoje boleści.

Nie wylewam krwi w ofiarach dla nich,

imion ich nie wymawiam swoimi wargami.

⁵Pan częścią dziedzictwa i kielicha mego*:

To właśnie Ty mój los zabezpieczasz.

⁶Sznur mierniczy wyznaczył mi dział wspaniały

i bardzo mi jest miłe to moje dziedzictwo.

⁷* Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek,

bo nawet nocami upomina mnie serce*.

⁸Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy,

nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy*.

⁹Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje,

a ciało moje będzie spoczywać z ufnością,

¹⁰* bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu

i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu.

¹¹Ukażesz mi ścieżkę życia,

pełnię radości u Ciebie,

rozkosze na wieki po Twojej prawicy.

PSALM 17(16)*

Błaganie o wyzwolenie od wrogów

¹Modlitwa. Dawidowy.

Wysłuchaj, Panie, słuszności, zważ na me wołanie,

przyjmij moje modły z warg nieobłudnych!

²Niech przed Twoim obliczem zapadnie wyrok o mnie:

oczy Twoje widzą to, co prawe.

³Choćbyś badał me serce, nocą mnie nawiedzał

i doświadczał ogniem,

nie znajdziesz we mnie nieprawości.

Moje usta nie zgrzeszyły*

⁴ludzkim obyczajem;

według słów Twoich warg wystrzegałem się ścieżek gwałtu*.

⁵Moje kroki trzymały się mocno

na Twoich ścieżkach,

moje stopy się nie zachwiały.

⁶Wzywam Cię, bo Ty mnie wysłuchasz, o Boże!

Nakłoń ku mnie Twe ucho, usłysz moje słowo.

⁷Okaż miłosierdzie Twoje,

Zbawco tych, co się chronią

przed wrogami pod Twoją prawicę.

⁸Strzeż mnie jak źrenicy oka;

w cieniu Twych skrzydeł mnie ukryj.

⁹przed występnymi, co gwałt mi zadają,

przed śmiertelnymi wrogami, co otaczają mnie zewsząd.

¹⁰Zamykają oni swe nieczułe serca,

przemawiają butnie swoimi ustami.

¹¹Okrążają mnie teraz ich kroki;

natężają swe oczy, by [mnie] powalić na ziemię -

¹²podobni do lwa dyszącego na zdobycz,

do lwiątka, co siedzi w kryjówce*.

¹³Powstań, o Panie, wystąp przeciw niemu i powal go,

swoim mieczem wyzwól moje życie od grzesznika,

¹⁴a Twoją ręką, Panie - od ludzi:

od ludzi, którym obecne życie przypada w udziale*

i których brzuch napełniasz Twymi dostatkami;

których synowie jedzą do sytości,

a resztę zostawiają swoim małym dzieciom.

¹⁵Ja zaś w sprawiedliwości ujrzę Twe oblicze,

powstając ze snu nasycę się Twoim widokiem*.

PSALM 18(17)*

Król dzięki czyni za zwycięstwo

¹Kierownikowi chóru. Sługi Bożego, Dawida, który wypowiedział do Pana słowa tej pieśni, gdy go Pan wybawił z mocy wszystkich jego nieprzyjaciół i z ręki Saula.

²Rzekł wtedy:

Miłuję Cię, Panie, Mocy moja,

³Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu,

Boże mój, skało* moja, na którą się chronię,

tarczo moja, mocy* zbawienia mego i moja obrono!

⁴Wzywam Pana, godnego chwały,

i jestem wolny od moich nieprzyjaciół.

⁵Ogarnęły mnie fale śmierci

i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę;

⁶oplątały mnie pęta Szeolu,

zaskoczyły mnie sidła śmierci.

⁷W moim utrapieniu wzywam Pana

i wołam do mojego Boga;

usłyszał On mój głos ze swojej świątyni*,

a krzyk mój dotarł do Jego uszu.

⁸* Zatrzęsła się i zadrżała ziemia,

posady gór się poruszyły,

zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem.

⁹Uniósł się dym z Jego nozdrzy,

a z Jego ust - pochłaniający ogień:

od niego zapaliły się węgle.

¹⁰Nagiął On niebiosa i zstąpił,

a czarna chmura była pod Jego stopami.

¹¹Lecąc cwałował na cherubie*,

a skrzydła wiatru Go niosły.

¹²Przywdział mrok niby zasłonę wokół siebie,

jako okrycie* ciemną wodę, gęste chmury.

¹³Od blasku Jego obecności

rozżarzyły się węgle ogniste*.

¹⁴Pan odezwał się z nieba grzmotem,

to głos swój dał słyszeć Najwyższy,

¹⁵wypuścił swe strzały i rozproszył wrogów*,

cisnął błyskawice i zamęt wśród nich wprowadził.

¹⁶Aż ukazało się łożysko morza

i obnażyły się posady lądu

od groźnej nagany Twej, Panie,

i tchnienia wichru Twoich nozdrzy.

¹⁷On wyciąga [rękę] z wysoka i chwyta mnie,

wydobywa mnie z toni ogromnej;

¹⁸Wyrywa mnie od przemożnego nieprzyjaciela,

od mocniejszych ode mnie, co mnie nienawidzą.

¹⁹Napadają na mnie w dzień dla mnie złowrogi,

lecz Pan jest moją obroną,

²⁰wyprowadza mnie na miejsce przestronne;

ocala, bo mnie miłuje.

²¹Pan nagradza moją sprawiedliwość,

odpłaca mi według czystości rąk moich*.

²²Strzegłem bowiem dróg Pańskich

i nie odszedłem od mojego Boga,

²³bo mam przed sobą wszystkie Jego przykazania

i nie odrzucam od siebie Jego poleceń,

²⁴lecz jestem wobec Niego bez skazy

i wystrzegam się grzechu.

²⁵Pan mię nagradza za moją sprawiedliwość,

za czystość rąk przed Jego oczyma.

²⁶Ty jesteś miłościwy dla miłościwego

i względem nienagannego działasz nienagannie,

²⁷względem czystego okazujesz się czystym,

wobec przewrotnego jesteś przebiegły.

²⁸Albowiem Ty wybawiasz naród uniżony

a pognębiasz oczy wyniosłe.

²⁹Bo Ty, Panie, każesz świecić mojej pochodni:

Boże mój, oświecasz moje ciemności.

³⁰Bo z Tobą zdobywam wały,

mur przeskakuję dzięki mojemu Bogu.

³¹Bóg - Jego droga jest nieskalana,

słowo Pana w ogniu wypróbowane;

On tarczą dla wszystkich, którzy doń się chronią.

³²Bo któż jest Bogiem prócz Pana?

Lub któż jest Skałą* prócz Boga naszego?

³³Bóg, co mocą mnie przepasuje

i nienaganną czyni moją drogę,

³⁴On daje moim nogom rączość nóg łani

i stawia mnie na wyżynach,

³⁵On ćwiczy moje ręce do bitwy,

a ramiona - do napinania spiżowego łuku.

³⁶Dajesz mi tarczę Twą dla ocalenia,

i wspiera mnie Twoja prawica,

a Twoja troskliwość czyni mnie wielkim.

³⁷Wydłużasz mi kroki na drodze

i stopy moje się nie chwieją.

³⁸Ścigam mych wrogów i dopadam,

a nie wracam, póki nie zginą.

³⁹Starłem ich, nie mogli się podnieść,

upadli pod moje stopy.

⁴⁰Mocą mnie przepasujesz do bitwy,

sprawiasz, że przeciwnicy gną się pode mną,

⁴¹zmuszasz wrogów moich do ucieczki,

a wytracasz tych, co mnie nienawidzą.

⁴²Wołają - lecz nie ma wybawcy;

do Pana - lecz im nie odpowiada.

⁴³Jak proch na wietrze ich rozrzucę,

zdepczę jak błoto uliczne.

⁴⁴Ty mnie ocalasz od buntów* ludu,

ustanawiasz mnie głową narodów.

Służy mi lud, którego nie znałem.

⁴⁵Są mi posłuszni na pierwsze wezwanie;

cudzoziemcy mi schlebiają.

⁴⁶Cudzoziemcy bledną,

z drżeniem wychodzą ze swoich warowni.

⁴⁷Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona!

Niech będzie wywyższony Bóg, mój Zbawca,

⁴⁸Bóg, który zapewnia mi pomstę

i poddaje mi narody,

⁴⁹wybawia mnie od nieprzyjaciół,

wynosi nad moich wrogów

i uwalnia od gwałtownika.

⁵⁰Przeto będę Cię, o Panie, chwalił wśród narodów

i będę wysławiał Twoje imię.

⁵¹Tyś zwycięstwa wielkie dał królowi

i Twemu pomazańcowi okazałeś łaskę*,

Dawidowi i jego potomstwu na wieki.

PSALM 19(18)*

Chwała Boża w przyrodzie i Prawie

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Niebiosa głoszą chwałę Boga,

dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza.

³Dzień dniowi głosi opowieść,

a noc nocy przekazuje wiadomość.

⁴Nie jest to słowo, nie są to mowy,

których by dźwięku nie usłyszano;

⁵* ich głos się rozchodzi na całą ziemię

i aż po krańce świata ich mowy.

Tam* słońcu namiot wystawił,

⁶i ono wychodzi jak oblubieniec ze swej komnaty,

weseli się jak olbrzym, co drogę przebiega.

⁷Ono wschodzi na krańcu nieba,

a jego obieg aż po krańce niebios,

i nic się nie schroni przed jego żarem.

⁸Prawo Pana doskonałe - krzepi ducha;

świadectwo Pana niezawodne - poucza prostaczka;

⁹nakazy Pana słuszne - radują serce;

przykazanie Pana jaśnieje i oświeca oczy*;

¹⁰bojaźń Pańska szczera, trwająca na wieki;

sądy Pańskie prawdziwe, wszystkie razem są słuszne.

¹¹Cenniejsze niż złoto, niż złoto najczystsze,

a słodsze od miodu płynącego z plastra.

¹²Chociaż Twój sługa na nie uważa,

w ich przestrzeganiu zysk jest wielki,

¹³kto jednak dostrzega swoje błędy?

Oczyść mnie od tych, które są skryte przede mną.

¹⁴Także od pychy broń swojego sługę,

niech nie panuje nade mną!

Wtedy będę bez skazy i wolny

od wielkiego występku.

¹⁵Niech znajdą uznanie słowa ust moich i myśli mego serca

u Ciebie, Panie, moja Skało i mój Zbawicielu!

PSALM 20(19)*

Modlitwa o ocalenie króla

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Niech Pan cię wysłucha w dniu utrapienia,

niech ciebie chroni imię Boga Jakuba.

³Niech ześle tobie pomoc z świątyni

i niech cię wspiera z Syjonu.

⁴Niechaj pamięta o wszystkich twych ofiarach

i niech Mu będzie miłe twe całopalenie.

⁵Niech ci udzieli, czego w sercu pragniesz,

i wypełni każdy twój zamysł.

⁶Chcemy się cieszyć z twego ocalenia

i w imię Boga naszego podnieść sztandary.

Niech Pan wypełni wszystkie twoje prośby!

⁷Teraz wiem*, że Pan wybawia swego pomazańca,

odpowiada mu ze świętych swych niebios,

przez możne czyny zbawczej swej prawicy.

⁸Jedni wolą rydwan, drudzy konie*,

a nasza siła w imieniu Pana, Boga naszego.

⁹Tamci się zachwiali i upadli,

a my stoimy i trwamy.

¹⁰Panie, wybaw króla,

a nas wysłuchaj w dniu, gdy Cię wzywamy.

PSALM 21(20)*

Dziękczynienie i modlitwa za króla

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Panie, król się weseli z Twojej potęgi,

jak bardzo się cieszy z Twojej pomocy!

³Spełniłeś pragnienie jego serca

i nie odmówiłeś błagania warg jego.

⁴Bo go uprzedzasz pomyślnymi błogosławieństwami,

koronę szczerozłotą wkładasz mu na głowę.

⁵Prosił Ciebie o życie: Ty go obdarzyłeś

długimi dniami na wieki i na zawsze*.

⁶Wielka jest jego chwała dzięki Twej pomocy,

ozdobiłeś go blaskiem i dostojeństwem.

⁷Bo go czynisz błogosławieństwem na wieki,

napełniasz go radością przed Twoim obliczem.

⁸Król bowiem w Panu pokłada nadzieję

i z łaski Najwyższego się nie zachwieje.

⁹* Niech spadnie Twa ręka na wszystkich Twoich wrogów;

niech znajdzie Twa prawica tych, co nienawidzą Ciebie.

¹⁰Uczyń ich jakby piecem ognistym,

gdy się ukaże Twoje oblicze.

Niech Pan ich pochłonie w swym gniewie,

a ogień niechaj ich strawi!

¹¹Wytrać ich potomstwo z ziemi,

usuń ich plemię spośród synów ludzkich!

¹²Choćby zamierzyli zło przeciwko Tobie,

choćby uknuli podstęp, nie dopną niczego,

¹³bo Ty ich zmusisz do ucieczki,

z Twego łuku będziesz mierzyć w ich twarze.

¹⁴Powstań, Panie, w swej potędze,

chcemy śpiewać i moc Twoją sławić.

PSALM 22(21)*

Męka Mesjasza i jej owoce

¹Kierownikowi chóru. Na modłę pieśni: «Łania o świcie». Psalm. Dawidowy.

²Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?

Daleko od mego Wybawcy słowa mego jęku.

³Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz,

[wołam] i nocą, a nie zaznaję pokoju.

⁴A przecież Ty mieszkasz w świątyni,

Chwało Izraela!*

⁵Tobie zaufali nasi przodkowie,

zaufali, a Tyś ich uwolnił*;

⁶do Ciebie wołali i zostali zbawieni,

Tobie ufali i nie doznali wstydu.

⁷Ja zaś jestem robak*, a nie człowiek,

pośmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu.

⁸Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą,

rozwierają wargi, potrząsają głową:

⁹«Zaufał Panu, niechże go wyzwoli,

niechże go wyrwie, jeśli go miłuje»*.

¹⁰Ty mnie zaiste wydobyłeś z matczynego łona;

Ty mnie czyniłeś bezpiecznym u piersi mej matki.

¹¹Tobie mnie poruczono przed urodzeniem*,

Ty jesteś moim Bogiem od łona mojej matki,

¹²Nie stój z dala ode mnie, bo klęska jest blisko,

a nie ma wspomożyciela.

¹³Otacza mnie mnóstwo cielców,

osaczają mnie byki Baszanu.

¹⁴Rozwierają przeciwko mnie swoje paszcze,

jak lew drapieżny i ryczący*.

¹⁵Rozlany jestem jak woda

i rozłączają się wszystkie moje kości;

jak wosk się staje moje serce,

we wnętrzu moim topnieje*.

¹⁶Moje gardło suche jak skorupa,

język mój przywiera do podniebienia,

kładziesz mnie w prochu śmierci.

¹⁷Bo [sfora]* psów mnie opada,

osacza mnie zgraja złoczyńców.

Przebodli ręce i nogi moje*,

¹⁸policzyć mogę wszystkie moje kości.

A oni się wpatrują, sycą mym widokiem;

¹⁹moje szaty dzielą między siebie

i los rzucają o moją suknię.

²⁰Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka;

Pomocy moja, spiesz mi na ratunek!

²¹Ocal od miecza moje życie,

z psich pazurów wyrwij moje jedyne dobro,

²²wybaw mnie od lwiej paszczęki

i od rogów bawolich - wysłuchaj mnie!*

²³Będę głosił imię Twoje swym braciom

i chwalić Cię będę pośród zgromadzenia:

²⁴«Chwalcie Pana wy, co się Go boicie,

sławcie Go, całe potomstwo Jakuba;

bójcie się Go, całe potomstwo Izraela!

²⁵Bo On nie wzgardził ani się nie brzydził nędzą biedaka,

ani nie ukrył przed nim swojego oblicza

i wysłuchał go, kiedy ten zawołał do Niego».

²⁶Dzięki Tobie moja pieśń pochwalna płynie w wielkim zgromadzeniu.

Śluby me wypełnię wobec bojących się Jego*.

²⁷Ubodzy* będą jedli i nasycą się,

chwalić będą Pana ci, którzy Go szukają.

«Niech serca ich żyją na wieki»*.

²⁸* Przypomną sobie i wrócą

do Pana wszystkie krańce ziemi;

i oddadzą Mu pokłon

wszystkie szczepy pogańskie,

²⁹bo władza królewska należy do Pana

i On panuje nad narodami.

³⁰* Tylko Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi,

przed Nim zegną się wszyscy, którzy w proch zstępują.

A moja dusza będzie żyła dla Niego,

³¹potomstwo moje Jemu będzie służyć,

opowie o Panu pokoleniu przyszłemu,

³²a sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi:

«Pan to uczynił».

PSALM 23(22)*

Bóg pasterzem i gospodarzem

¹Psalm. Dawidowy.

Pan jest moim pasterzem*, nie brak mi niczego.

²Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:

³orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach

przez wzgląd na swoje imię.

⁴Chociażbym chodził ciemną doliną,

zła się nie ulęknę,

bo Ty jesteś ze mną.

Twój kij i Twoja laska*

są tym, co mnie pociesza.

⁵Stół dla mnie zastawiasz

wobec mych przeciwników;

namaszczasz mi głowę olejkiem;

mój kielich jest przeobfity*.

⁶Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną

przez wszystkie dni mego życia

i zamieszkam w domu Pańskim

po najdłuższe czasy.

PSALM 24(23)*

Pan uroczyście wkracza do świątyni

¹Dawidowy. Psalm.

Do Pana należy ziemia i to, co ją napełnia,

świat i jego mieszkańcy.

²Albowiem On go na morzach osadził

i utwierdził ponad rzekami*.

³* Kto wstąpi na górę Pana,

kto stanie w Jego świętym miejscu?

⁴Człowiek o rękach nieskalanych i o czystym sercu,

który nie skłonił swej duszy ku marnościom

i nie przysięgał fałszywie.

⁵Taki otrzyma błogosławieństwo od Pana

i zapłatę od Boga, Zbawiciela swego.

⁶Takie jest pokolenie tych, co Go szukają,

co szukają oblicza Boga* Jakubowego.

⁷Bramy, podnieście swe szczyty

i unieście się, prastare podwoje*,

aby mógł wkroczyć Król chwały.

⁸«Któż jest tym Królem chwały?»

«Pan, dzielny i potężny,

Pan, potężny w boju».

⁹Bramy, podnieście swe szczyty

i unieście się, prastare podwoje,

aby mógł wkroczyć Król chwały!

¹⁰«Któż jest tym Królem chwały?»

«To Pan Zastępów: On sam Królem chwały».

PSALM 25(24)*

Ufność wśród niebezpieczeństw

¹Dawidowy.

Ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę,

²mój Boże,

Tobie ufam: niech nie doznam zawodu!

Niech moi wrogowie nie triumfują nade mną!

³Nikt bowiem, kto Tobie ufa, nie doznaje wstydu;

doznają wstydu ci, którzy łamią wiarę dla marności.

⁴Daj mi poznać drogi Twoje, Panie,

i naucz mnie Twoich ścieżek!

⁵Prowadź mnie według Twej prawdy i pouczaj,

bo Ty jesteś Bóg, mój Zbawca,

i w Tobie mam zawsze nadzieję.

⁶Wspomnij na miłosierdzie Twe, Panie,

na łaski Twoje, co trwają od wieków.

⁷Nie wspominaj grzechów mej młodości <ani moich przewin>*

ale o mnie pamiętaj w Twojej łaskawości

ze względu na dobroć Twą, Panie!

⁸Pan jest dobry i prawy:

dlatego wskazuje drogę grzesznikom;

⁹rządzi pokornymi w sprawiedliwości,

ubogich uczy swej drogi.

¹⁰Wszystkie ścieżki Pana - to łaskawość i wierność

dla tych, co strzegą przymierza i Jego przykazań.

¹¹Przez wzgląd na Twoje imię, Panie,

odpuść mój grzech, a jest on wielki.

¹²Kim jest człowiek, co się boi Pana?

Takiemu On wskazuje, jaką drogę wybrać.

¹³Będzie on przebywał wśród szczęścia,

a jego potomstwo posiądzie ziemię*.

¹⁴Pan przyjaźnie obcuje z tymi, którzy się Go boją,

i powierza im swoje przymierze.

¹⁵Oczy me zawsze zwrócone na Pana,

gdyż On sam wydobywa nogi moje z sidła*.

¹⁶Wejrzyj na mnie i zmiłuj się nade mną,

bo jestem samotny i nieszczęśliwy.

¹⁷Oddal uciski mojego serca,

wyrwij mnie z moich udręczeń!

¹⁸Spójrz* na udrękę moją i na boleść

i odpuść mi wszystkie grzechy!

¹⁹Spójrz na mych nieprzyjaciół: jest ich wielu

i gwałtownie mnie nienawidzą.

²⁰Strzeż mojej duszy i wybaw mnie,

bym się nie zawiódł, gdy się uciekam do Ciebie.

²¹Niechaj mnie chronią niewinność i prawość,

bo w Tobie, Panie, pokładam nadzieję.

²²Boże, wybaw Izraela

ze wszystkich jego ucisków!*

PSALM 26(25)*

Wołanie o Bożą sprawiedliwość

¹Dawidowy.

Oddaj mi, Panie, sprawiedliwość,

bom nienagannie postępował

i nie byłem chwiejny, pokładając nadzieję w Panu.

²Doświadcz mnie, Panie, wystaw mnie na próbę,

wybadaj moje nerki i serce:

³Bo mam przed oczyma Twoją łaskawość

i postępuję w Twej prawdzie.

⁴Nie zasiadam z ludźmi fałszywymi

ani z niegodziwymi się nie spotykam.

⁵Nie cierpię zgromadzenia złoczyńców,

a nie przestaję z występnymi.

⁶Umywam moje ręce na znak niewinności*

i obchodzę Twój ołtarz, Panie,

⁷by obwieszczać głośno chwałę

i rozpowiadać wszystkie Twoje cuda.

⁸Panie, miłuję dom, w którym mieszkasz,

i miejsce, gdzie przebywa Twoja chwała*.

⁹Nie dołączaj mej duszy do grzeszników

i życia mego do ludzi pragnących krwi,

¹⁰w ich ręku zbrodnia,

a ich prawica pełna jest przekupstwa.

¹¹Ja zaś postępuję nienagannie,

wyzwól mnie i zmiłuj się nade mną!

¹²Moja stopa stoi na równej drodze,

na zgromadzeniach* błogosławię Pana.

PSALM 27(26)*

Pan moją światłością

¹Dawidowy.

Pan światłem* i zbawieniem moim:

kogóż mam się lękać?

Pan obroną mojego życia:

przed kim mam się trwożyć?

²Gdy na mnie nastają złośliwi,

by zjeść moje ciało*,

wtenczas oni, wrogowie moi i nieprzyjaciele,

chwieją się i padają.

³Chociażby stanął naprzeciw mnie obóz,

moje serce bać się nie będzie;

choćby wybuchła przeciw mnie wojna,

nawet wtedy będę pełen ufności.

⁴O jedno proszę Pana,

tego poszukuję:

bym w domu Pańskim przebywał

po wszystkie dni mego życia,

abym zażywał łaskawości Pana,

stale się radował Jego świątynią.

⁵Albowiem On przechowa mnie w swym namiocie

w dniu nieszczęścia,

ukryje mnie w głębi swego przybytku,

wydźwignie mnie na skałę.

⁶Już teraz głowa moja się podnosi

nad nieprzyjaciół, co wokół mnie stoją.

Złożę w Jego przybytku

ofiary radości,

zaśpiewam i zagram Panu.

⁷Usłysz, Panie, głos mój - wołam:

zmiłuj się nade mną i wysłuchaj mnie!

⁸* O Tobie mówi moje serce: «Szukaj Jego oblicza!»

Szukam, o Panie, Twojego oblicza;

⁹swego oblicza nie zakrywaj przede mną,

nie odpędzaj z gniewem swojego sługi!

Ty jesteś moją pomocą,

więc mnie nie odrzucaj i nie opuszczaj mnie,

Boże, moje Zbawienie!

¹⁰Choćby mnie opuścili ojciec mój i matka,

to jednak Pan mnie przygarnie.

¹¹Panie, naucz mnie Twojej drogi,

prowadź mnie ścieżką prostą,

ze względu na mych wrogów!

¹²Nie wydawaj mnie na łaskę moich nieprzyjaciół,

bo przeciw mnie powstali kłamliwi świadkowie

i ci, którzy dyszą gwałtem.

¹³Wierzę, iż będę oglądał dobra Pańskie

w ziemi żyjących*.

¹⁴Ufaj Panu, bądź mężny,

niech się twe serce umocni, ufaj Panu!

PSALM 28(27)*

Błaganie i dziękczynienie

¹Dawidowy.

Do Ciebie, Panie, wołam, Skało moja*,

nie bądź wobec mnie głuchy,

bym wobec Twego milczenia nie stał się

jak ci, którzy zstępują do grobu.

²Usłysz głos mego błagania,

gdy wołam do Ciebie,

gdy wznoszę ręce

do świętego przybytku Twego.

³Nie gub mnie z występnymi

i z tymi, co czynią nieprawość,

co rozmawiają przyjaźnie z bliźnimi,

a w duszy żywią zły zamiar.

⁴Odpłać im według ich czynów

i według złości ich postępków!

Według dzieła ich rąk im odpłać,

oddaj im własnymi ich czynami!*

⁵Skoro nie zważają na czyny Pana

ani na dzieła rąk Jego:

niechaj On ich zniszczy, a nie odbuduje!

⁶Błogosławiony Pan, usłyszał bowiem

głos mego błagania,

⁷Pan moją mocą i tarczą!

Moje serce Jemu zaufało:

Doznałem pomocy, więc moje serce się cieszy

i pieśnią moją Go sławię.

⁸Pan jest mocą zbawczą dla swojego ludu,

twierdzą zbawienia dla swego pomazańca.

⁹Ocal Twój lud

i błogosław Twemu dziedzictwu,

bądź im pasterzem, [na ręku] nieś ich na wieki*.

PSALM 29(28)*

Majestat Boga wśród burzy

¹Psalm. Dawidowy.

Przyznajcie Panu, synowie Boży*,

przyznajcie Panu chwałę i potęgę!

²Przyznajcie Panu chwałę Jego imienia,

na świętym dziedzińcu* uwielbiajcie Pana!

³Głos Pański* ponad wodami,

zagrzmiał Bóg majestatu:

Pan ponad wodami niezmierzonymi!

⁴Głos Pana pełen potęgi!

Głos Pana pełen dostojeństwa!

⁵Głos Pana łamie cedry,

Pan łamie cedry Libanu*,

⁶sprawia, że Liban skacze niby cielec

i Sirion niby młody bawół*.

⁷Głos Pana rozsiewa ogniste strzały,

⁸głos Pana wstrząsa pustynią,

Pan wstrząsa pustynią Kadesz.

⁹Głos Pana zgina dęby,

ogałaca lasy*:

a w Jego pałacu wszystko woła: «Chwała!»

¹⁰Pan zasiadł [na tronie] nad potopem

i Pan zasiada jako Król na wieki.

¹¹Niech Pan udzieli mocy swojemu ludowi,

niech Pan błogosławi swój lud, darząc go pokojem*.

PSALM 30(29)*

Podzięka za wybawienie od śmierci

¹Psalm. Pieśń na uroczystość poświęcenia świątyni. Dawidowy.

²Wysławiam Ciebie, Panie, boś mnie wybawił

i nie uradowałeś mych wrogów z mojego powodu.

³Panie, mój Boże,

do Ciebie wołałem, a Tyś mnie uzdrowił.

⁴Panie, dobyłeś mnie z Szeolu*,

przywróciłeś mnie do życia spośród schodzących do grobu.

⁵Śpiewajcie Panu psalm wy, co Go miłujecie,

wychwalajcie pamiątkę Jego świętości!

⁶Gniew Jego* bowiem trwa tylko przez chwilę,

a Jego łaskawość - przez całe życie.

Płacz nadchodzi z wieczora,

a rankiem okrzyki radości.

⁷A ja powiedziałem pewny siebie:

«Nigdy się nie zachwieję».

⁸Z łaski Twojej, Panie, uczyniłeś mnie niezdobytą górą,

a gdy ukryłeś swe oblicze*, ogarnęła mnie trwoga.

⁹Wołam do Ciebie, Panie,

błagam Boga mego o miłosierdzie:

¹⁰«Jaki będzie pożytek z krwi mojej,

z mojego zejścia do grobu?

Czyż proch Cię będzie wysławiał

albo rozgłaszał Twą wierność?*

¹¹Wysłuchaj, Panie, zmiłuj się nade mną;

bądź, Panie, dla mnie wspomożycielem!»

¹²Biadania moje zmieniłeś mi w taniec;

wór* mi rozwiązałeś, opasałeś mnie radością,

¹³by moje serce nie milknąc psalm Tobie śpiewało.

Boże mój, Panie, będę Cię wysławiał na wieki.

PSALM 31(30)*

Błaganie w ucisku i dziękczynienie

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Panie, do Ciebie się uciekam,

niech nigdy nie doznam zawodu;

wybaw mnie w Twojej sprawiedliwości!

³Skłoń ku mnie ucho,

pośpiesz, aby mnie ocalić.

Bądź dla mnie skałą mocną*,

warownią, aby mnie ocalić.

⁴Ty bowiem jesteś dla mnie skałą i twierdzą;

przez wzgląd na imię Twoje kieruj mną i prowadź mnie!

⁵Wydobądź mnie z sieci zastawionej na mnie*,

bo Ty jesteś moją ucieczką.

⁶W ręce Twoje powierzam ducha mojego*:

Ty mnie wybawiłeś, Panie, Boże wierny!

⁷Nienawidzisz* tych, którzy czczą marne bóstwa,

ja natomiast pokładam ufność w Panu.

⁸Weselę się i cieszę z Twojej łaski,

boś wejrzał na moją nędzę,

uznałeś udręki mej duszy

⁹i nie oddałeś mnie w ręce nieprzyjaciela,

postawiłeś me stopy na miejscu przestronnym.

¹⁰Zmiłuj się nade mną, Panie, bo jestem w ucisku,

od smutku słabnie me oko,

a także moja siła i wnętrzności.

¹¹Bo zgryzota trawi me życie,

a wzdychanie - moje lata.

Siłę moją zachwiał ucisk*

i kości moje osłabły.

¹²Stałem się znakiem hańby dla wszystkich mych wrogów,

dla moich sąsiadów przedmiotem odrazy,

dla moich znajomych - postrachem;

kto mnie ujrzy na ulicy,

ucieka ode mnie.

¹³Zapomniano w sercach o mnie jak o zmarłym:

stałem się jak sprzęt wyrzucony.

¹⁴Słyszę bowiem złorzeczenia wielu:

«Trwoga dokoła»*,

gdy przeciw mnie się zbierają,

zamyślają odebrać mi życie.

¹⁵Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie,

mówię: «Ty jesteś moim Bogiem».

¹⁶W Twoim ręku są moje losy: wyrwij mnie

z ręki mych wrogów i prześladowców!

¹⁷Niech zajaśnieje Twoje oblicze* nad Twym sługą:

wybaw mnie w swej łaskawości!

¹⁸Panie, niech nie doznam zawodu, skoro Cię wzywam;

niech się zawiodą występni, niech zamilkną w Szeolu!

¹⁹Niech zaniemówią wargi kłamliwe,

co zuchwale wygadują na sprawiedliwego

z pychą i ze wzgardą.

²⁰Jakże jest wielka, o Panie, Twoja dobroć,

którą zachowujesz dla tych, co się boją Ciebie,

i okazujesz tym, co w Tobie szukają ucieczki

na oczach synów ludzkich.

²¹Ukrywasz ich pod osłoną Twojej obecności*

od spisku mężów,

a w swoim namiocie ich kryjesz

przed sporem języków.

²²Błogosławiony niech będzie Pan, który okazał

cuda swoje i łaski w mieście warownym.

²³Ja zaś powiedziałem przerażony:

«Odcięty jestem od Twoich oczu»*,

lecz Tyś wysłuchał głos mego błagania,

gdy do Ciebie wołałem.

²⁴Miłujcie Pana, wszyscy, co Go czcicie!

Pan zachowuje wiernych,

a odpłaca z nawiązką tym,

którzy wyniośle postępują.

²⁵Bądźcie mocni i mężnego serca,

wszyscy, którzy pokładacie ufność w Panu!

PSALM 32(31)*

Szczęście płynące z odpuszczenia win

¹Dawidowy. Pieśń pouczająca.

Szczęśliwy* ten, komu została odpuszczona nieprawość,

którego grzech został puszczony w niepamięć.

²Szczęśliwy człowiek,

któremu Pan nie poczytuje winy,

w którego duszy nie kryje się podstęp.

³Póki milczałem, schnęły kości moje,

wśród codziennych mych jęków.

⁴Bo dniem i nocą ciążyła

nade mną Twa ręka,

język mój ustawał*

jak w letnich upałach.

⁵Grzech mój wyznałem Tobie

i nie ukryłem mej winy.

Rzekłem: «Wyznaję nieprawość moją wobec Pana»,

a Tyś darował winę mego grzechu*.

⁶Toteż każdy wierny będzie się modlił do Ciebie

w czasie potrzeby.

Choćby nawet fale wód uderzały,

jego nie dosięgną*.

⁷Tyś dla mnie ucieczką:

z ucisku mnie wyrwiesz,

otoczysz mnie radościami ocalenia.

⁸«Pouczę cię i wskażę drogę, którą pójdziesz;

umocnię moje spojrzenie na tobie.

⁹Nie bądźcie bez rozumu niczym koń i muł:

tylko wędzidłem i uzdą można je okiełznać,

nie zbliżą się inaczej do ciebie»*.

¹⁰Liczne są boleści grzesznika,

lecz łaska ogarnia ufających Panu.

¹¹Cieszcie się sprawiedliwi i weselcie w Panu,

wszyscy o prawym sercu, wznoście radosne okrzyki!

PSALM 33(32)*

Bóg władcą świata

¹Sprawiedliwi, wołajcie radośnie na cześć Pana,

prawym przystoi pieśń chwały.

²Sławcie Pana na cytrze,

śpiewajcie Mu przy harfie o dziesięciu strunach.

³Śpiewajcie Jemu pieśń nową,

pełnym głosem pięknie Mu śpiewajcie!

⁴Bo słowo Pana jest prawe,

a każde Jego dzieło niezawodne*.

⁵On miłuje prawo i sprawiedliwość*:

ziemia jest pełna łaskawości Pańskiej.

⁶Przez słowo Pana powstały niebiosa

i wszystkie ich zastępy przez tchnienie ust Jego*.

⁷On gromadzi wody morskie jak w worze:

oceany umieszcza w zbiornikach*.

⁸Niech cała ziemia boi się Pana

i niech się Go lękają wszyscy mieszkańcy świata!

⁹Bo On przemówił, a wszystko powstało;

On rozkazał, a zaczęło istnieć*.

¹⁰Pan udaremnia zamiary narodów;

wniwecz obraca zamysły ludów.

¹¹Zamiar Pana trwa na wieki;

zamysły Jego serca - poprzez pokolenia.

¹²Szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Pan -

naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie.

¹³Pan patrzy z nieba,

widzi wszystkich synów ludzkich*.

¹⁴Spogląda z miejsca, gdzie przebywa,

na wszystkich mieszkańców ziemi:

¹⁵On, który ukształtował każdemu z nich serce*,

On, który zważa na wszystkie ich czyny.

¹⁶Nie uratuje króla liczne wojsko

ani wojownika nie ocali wielka siła.

¹⁷W koniu zwodniczy ratunek

i mimo wielkiej swej siły nie umknie*.

¹⁸Oto oczy Pana nad tymi, którzy się Go boją,

nad tymi, co ufają Jego łasce,

¹⁹aby ocalił ich życie od śmierci

i żywił ich w czasie głodu.

²⁰Dusza nasza wyczekuje Pana,

On jest naszą pomocą i tarczą.

²¹W Nim przeto raduje się nasze serce,

ufamy Jego świętemu imieniu.

²²Niech nas ogarnie łaska Twoja Panie,

według ufności pokładanej w Tobie!

PSALM 34(33)*

Bojaźń Boża źródłem błogosławieństwa

¹Dawidowy. Gdy wobec Abimeleka udawał szaleńca i odszedł wygnany przez niego*.

²Chcę błogosławić Pana w każdym czasie,

na ustach moich zawsze Jego chwała.

³Dusza moja będzie się chlubiła w Panu,

niech słyszą pokorni i niech się weselą!

⁴Uwielbiajcie ze mną Pana,

imię Jego wspólnie wywyższajmy!

⁵Szukałem Pana, a On mnie wysłuchał

i uwolnił od wszelkiej trwogi.

⁶Spójrzcie na Niego, promieniejcie radością,

a oblicza wasze nie zaznają wstydu.

⁷Oto biedak* zawołał, a Pan go usłyszał,

i wybawił ze wszystkich ucisków.

⁸Anioł Pana zakłada obóz warowny*

wokół bojących się Jego i niesie im ocalenie.

⁹Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan,

szczęśliwy człowiek, który się do Niego ucieka.

¹⁰Bójcie się Pana, święci Jego,

gdyż bogobojni nie doświadczają biedy.

¹¹Możni zubożeli i zaznali głodu;

a szukającym Pana żadnego dobra nie zabraknie.

¹²Pójdźcie, synowie, słuchajcie mnie*;

nauczę was bojaźni Pańskiej.

¹³Jakim ma być człowiek, co miłuje życie

i pragnie dni, by zażywać szczęścia?

¹⁴Powściągnij swój język od złego,

a twoje wargi od słów podstępnych!

¹⁵Odstąp od złego, czyń dobro;

szukaj pokoju, idź za nim!

¹⁶Oczy Pana [zwrócone są] ku sprawiedliwym,

a Jego uszy na ich wołanie.

¹⁷Wołali, a Pan ich wysłuchał

i uwolnił od wszystkich przeciwności.

¹⁸* Oblicze Pana [zwraca się] przeciw źle czyniącym,

by pamięć o nich wygładzić z ziemi.

¹⁹Pan jest blisko skruszonych w sercu

i wybawia złamanych na duchu.

²⁰Wiele nieszczęść [spada na] sprawiedliwego;

lecz ze wszystkich Pan go wybawia.

²¹Strzeże On wszystkich jego kości:

ani jedna z nich nie ulegnie złamaniu*.

²²Zło sprowadza śmierć na przewrotnego,

wrogów sprawiedliwego spotka kara.

²³Pan uwalnia dusze sług swoich,

nie dozna kary, kto się doń ucieka.

PSALM 35(34)*

Wołanie o pomoc przeciw niewdzięcznikom

¹Dawidowy.

Wystąp, Panie, przeciw tym, co walczą ze mną,

uderz na moich napastników!

²Pochwyć tarczę i puklerz

i powstań mi na pomoc.

³Rzuć włócznią i toporem*

na moich prześladowców;

powiedz mej duszy:

«Jam twoim zbawieniem».

⁴Niech się zmieszają i niech się zawstydzą

ci, co na życie me czyhają;

niech się cofną zawstydzeni

ci, którzy zamierzają mi szkodzić.

⁵Niech będą jak plewy na wietrze,

gdy będzie ich gnał anioł Pański*.

⁶Niech droga ich będzie ciemna i śliska,

gdy anioł Pański będzie ich ścigał.

⁷Bez przyczyny bowiem zastawili na mnie sieć swoją,

bez przyczyny dół kopią dla mnie.

⁸Niech przyjdzie na nich zagłada niespodziana,

a sidło, które zastawili, niech ich pochwyci;

niechaj sami wpadną w dół, który wykopali*.

⁹A moja dusza będzie radować się w Panu,

będzie się weselić z Jego ratunku.

¹⁰Wszystkie moje kości* powiedzą:

«Któż, o Panie, podobny do Ciebie,

który wyrywasz biedaka z mocy silniejszego,

z mocy grabieżcy - [biedaka] i nędzarza».

¹¹Powstają fałszywi świadkowie,

pytają o to, czego nie wiem.

¹²Płacili mi złem za dobro,

czyhali na moje życie.

¹³A ja, gdy chorowali, wór przywdziewałem,

umartwiałem się postem

i moja modlitwa wracała do mojego łona*,

¹⁴jak po stracie przyjaciela czy brata.

Chodziłem jak w żałobie po matce

sczerniały* i pochylony.

¹⁵Lecz kiedy się chwieję, z radością się zbiegają,

przeciwko mnie się schodzą

obcy, których nie znałem,

szarpią mnie bez przerwy,

¹⁶napastują i szydzą ze mnie,

zgrzytając przeciw mnie zębami.

¹⁷Jak długo, Panie, będziesz na to patrzeć?

Wyrwij moje życie tym, co ryczą,

lwom - moje jedyne dobro!*

¹⁸Będę składał Ci dzięki w wielkim zgromadzeniu,

będę Cię chwalił wśród licznego ludu.

¹⁹Niech wrogowie zakłamani nie cieszą się ze mnie;

nienawidzący mnie bez powodu* mrugają oczami.

²⁰Bo nie mówią o tym, co służy pokojowi,

a dla spokojnych w kraju

obmyślają zdradliwe plany.

²¹I otwierają przeciw mnie swe usta,

wołają: «Ha, ha, ha,

widzieliśmy na własne oczy!»*

²²Widziałeś, Panie, zatem nie milcz,

o Panie, nie bądź ode mnie daleko!

²³Przebudź się, wystąp w obronie mego prawa,

w mojej sprawie, mój Boże i Panie!

²⁴Osądź mnie, Panie, Boże mój, w Twej sprawiedliwości;

niech się nie cieszą oni nade mną.

²⁵Niech nie pomyślą w swym sercu:

«Ha, tegośmy chcieli!»

Niechaj nie powiedzą: «Otośmy go pożarli».

²⁶Niech się zmieszają i wszyscy razem zawstydzą,

co się cieszą z moich nieszczęść;

niech się okryją wstydem i wzgardą,

którzy przeciwko mnie się podnoszą.

²⁷A sprzyjający mej sprawie niech się radują i cieszą,

i mówią zawsze:

«Wielki jest Pan, który chce

pomyślności swojego sługi».

²⁸A język mój będzie głosił Twoją sprawiedliwość

i nieustannie Twą chwałę.

PSALM 36(35)*

O przewrotności człowieka i o Bożej Opatrzności

¹Kierownikowi chóru. Dawida, sługi Pańskiego.

²Nieprawość* mówi do bezbożnika

w głębi jego serca;

bojaźni Boga nie ma przed jego oczyma.

³Bo jego własne oczy [zbyt] mu schlebiają,

by znaleźć swą winę i ją znienawidzić*.

⁴Słowa jego ust to nieprawość i podstęp,

zaniechał mądrości i czynienia dobrze.

⁵Na swoim łożu* zamyśla nieprawość,

wkracza na niedobrą drogę,

nie stroni od złego.

⁶Łaskawość Twoja, Panie, dosięga nieba,

a Twoja wierność samych obłoków.

⁷Twoja sprawiedliwość - jak najwyższe góry;

Twoje wyroki - jak Wielka Otchłań:

niesiesz, Panie, ocalenie ludziom i zwierzętom.

⁸Jak cenna jest Twoja łaska,

synowie ludzcy przychodzą do Ciebie*,

chronią się w cieniu Twych skrzydeł:

⁹sycą się tłuszczem Twojego domu,

poisz ich potokiem Twoich rozkoszy*.

¹⁰Albowiem w Tobie jest źródło życia

i w Twej światłości oglądamy światłość*.

¹¹Zachowaj łaskę Twą dla tych, co Ciebie znają,

i sprawiedliwość Twą dla prawych sercem!

¹²Niech mnie nie dogoni stopa pyszałka

i ręka grzesznika niech mnie nie płoszy!

¹³<Oto> czyniący nieprawość runęli:

zostali powaleni i nie mogą powstać.

PSALM 37(36)*

Los złych i dobrych

¹Dawidowy.

Nie unoś się gniewem z powodu złoczyńców

ani nie zazdrość niesprawiedliwym*,

²bo znikną tak prędko jak trawa

i zwiędną jak świeża zieleń*.

³Miej ufność w Panu i postępuj dobrze,

mieszkaj w ziemi i zachowaj wierność*.

⁴Raduj się w Panu,

a On spełni pragnienia twego serca.

⁵Powierz Panu swoją drogę

i zaufaj Mu: On sam będzie działał

⁶i sprawi, że twoja sprawiedliwość zabłyśnie jak światło,

a słuszność twoja - jak południe.

⁷Upokórz się przed Panem i Jemu zaufaj!

Nie oburzaj się na tego, komu się szczęści w drodze,

na człowieka, co obmyśla zasadzki.

⁸Zaprzestań gniewu i porzuć zapalczywość;

nie oburzaj się: to wiedzie tylko ku złemu.

⁹Złoczyńcy bowiem wyginą,

a ufający Panu

posiądą ziemię*.

¹⁰Jeszcze chwila, a nie będzie przestępcy:

spojrzysz na jego miejsce, a już go nie będzie.

¹¹Natomiast pokorni posiądą ziemię*

i będą się rozkoszować wielkim pokojem.

¹²Przeciw sprawiedliwemu zło knuje występny

i zgrzyta na niego zębami.

¹³Pan śmieje się z niego*,

bo widzi, że jego dzień nadchodzi.

¹⁴Występni dobywają miecza,

łuk swój napinają,

by powalić biedaka i nieszczęśliwego,

by zabić tych, których droga jest prosta.

¹⁵Ich miecz przeszyje własne ich serca*,

a ich łuki zostaną złamane.

¹⁶Lepsza jest odrobina, którą ma sprawiedliwy,

niż wielkie bogactwo występnych,

¹⁷bo ramiona występnych będą połamane,

a sprawiedliwych Pan podtrzymuje.

¹⁸Pan zna dni nienagannych,

a ich dziedzictwo trwać będzie na wieki;

¹⁹w czasie klęski nie zaznają wstydu,

a we dni głodu będą syci.

²⁰Występni natomiast poginą;

wrogowie Pana

jak krasa łąk zwiędną,

jak dym się rozwieją*.

²¹Występny pożycza, ale nie zwraca,

a sprawiedliwy lituje się i obdarza.

²²Błogosławieni przez Pana posiądą ziemię,

przeklęci przez Niego* będą wyniszczeni.

²³Pan umacnia kroki człowieka

i w jego drodze ma upodobanie.

²⁴A choćby upadł, to nie będzie leżał,

bo rękę jego Pan podtrzymuje*.

²⁵Byłem dzieckiem i jestem już starcem,

a nie widziałem sprawiedliwego w opuszczeniu

ani potomstwa jego, by o chleb żebrało.

²⁶Lituje się on w każdym czasie i pożycza;

potomstwo jego stanie się błogosławieństwem*.

²⁷Odstąp od złego, czyń dobro,

abyś mógł mieszkać na wieki*,

²⁸bo Pan miłuje sprawiedliwość

i nie opuszcza swych świętych;

nikczemni wyginą,

a potomstwo występnych będzie wytępione.

²⁹Sprawiedliwi posiądą ziemię

i będą mieszkać na niej na zawsze.

³⁰Usta sprawiedliwego głoszą mądrość

i język jego mówi to, co słuszne.

³¹Prawo jego Boga jest w jego sercu,

a jego kroki się nie zachwieją.

³²Występny czatuje na sprawiedliwego

i usiłuje go zabić,

³³lecz Pan nie zostawia go w jego ręku

i nie pozwala skazać, gdy stanie przed sądem.

³⁴Miej nadzieję w Panu i strzeż Jego drogi,

a On cię wyniesie, abyś posiadł ziemię;

zobaczysz zagładę występnych.

³⁵Widziałem, jak występny się pysznił

i rozpierał się jak cedr zielony*.

³⁶Przeszedłem obok, a już go nie było;

szukałem go, lecz nie można było go znaleźć.

³⁷Strzeż uczciwości, przypatruj się prawości*,

bo w końcu osiągnie [ten] człowiek pomyślność*.

³⁸Wszyscy zaś grzesznicy będą wyniszczeni,

potomstwo występnych wyginie.

³⁹Zbawienie sprawiedliwych pochodzi od Pana;

On ich ucieczką w czasie utrapienia.

⁴⁰Pan ich wspomaga, wyzwala;

wyzwala ich od występnych i zachowuje,

do Niego bowiem się uciekają.

PSALM 38(37)*

Błaganie nieszczęśliwego grzesznika

¹Psalm Dawidowy. Dla wspomnienia.

²Nie karć mnie, Panie, w Twoim gniewie*

i nie karz mnie w Twej zapalczywości!

³Utkwiły bowiem we mnie Twoje strzały

i ręka Twoja zaciążyła nade mną.

⁴Nie ma w mym ciele nic zdrowego na skutek Twego zagniewania,

nic nietkniętego w mych kościach* na skutek mego grzechu.

⁵Bo winy moje przerosły moją głowę,

gniotą mnie jak ciężkie brzemię.

⁶Cuchną, ropieją me rany*

na skutek mego szaleństwa.

⁷Jestem zgnębiony, nad miarę pochylony,

przez cały dzień chodzę smutny.

⁸Bo ogień trawi moje lędźwie

i w moim ciele nie ma nic zdrowego.

⁹Jestem nad miarę wyczerpany i złamany;

skowyczę, bo jęczy moje serce*.

¹⁰Przed Tobą, Panie, wszelkie me pragnienie

i moje wzdychanie nie jest przed Tobą ukryte.

¹¹Serce się me we mnie trzepoce: moc mnie opuściła,

zawodzi nawet światło moich oczu.

¹²Przyjaciele moi i sąsiedzi stronią od mojej choroby

i moi bliscy stoją z daleka*.

¹³Ci, którzy czyhają na moje życie, zastawiają sidła,

ci, którzy źle mi życzą, mówią przewrotnie

i przez cały dzień obmyślają podstępy.

¹⁴A ja nie słyszę - jak głuchy;

i jestem jak niemy, co ust nie otwiera*.

¹⁵I stałem się jak człowiek, co nie słyszy;

i nie ma w ustach odpowiedzi.

¹⁶Bo Tobie ufam, o Panie!

Ty odpowiesz, Panie, Boże mój!

¹⁷Mówię bowiem: «Niech się ze mnie nie cieszą;

gdy moja noga się chwieje, niech się nie wynoszą nade mnie!»

¹⁸Bo jestem bardzo bliski upadku

i ból mój jest zawsze przede mną.

¹⁹Ja przecież wyznaję moją winę

i trwożę się moim grzechem.

²⁰Lecz silni są ci, co bez powodu mi się sprzeciwiają,

i liczni, którzy oszczerczo mnie nienawidzą*.

²¹Ci, którzy złem odpłacają za dobro,

za to mi grożą, że idę za dobrem.

²²Nie opuszczaj mnie, Panie,

mój Boże, nie bądź daleko ode mnie!

²³Spiesz mi na pomoc,

Zbawienie moje - o Panie!

PSALM 39(38)*

Jęk ciężko utrapionego

¹Kierownikowi chóru, Jedutunowi*. Psalm. Dawidowy.

²Rzekłem: «Będę pilnował dróg moich,

abym nie zgrzeszył językiem;

nałożę na usta wędzidło,

dopóki naprzeciw mnie jest występny».

³Oniemiałem, zamilkłem

pozbawiony szczęścia,

lecz moja boleść wzmogła się na nowo.

⁴Serce w mym wnętrzu rozgorzało;

gdy rozważałem, zapłonął w nim ogień*:

język mój przemówił.

⁵O Panie, mój kres pozwól mi poznać

i jaka jest miara dni moich,

bym wiedział, jak jestem znikomy.

⁶* Oto wymierzyłeś moje dni tylko na kilka piędzi,

i życie moje jak nicość przed Tobą.

Doprawdy, życie wszystkich ludzi jest marnością.

⁷Człowiek jak cień przemija,

na próżno tyle się niepokoi,

gromadzi, lecz nie wie, kto to zabierze.

⁸A teraz w czym mam pokładać nadzieję, o Panie?

W Tobie jest moja nadzieja.

⁹Wybaw mnie od wszelkich moich nieprawości,

nie wystawiaj mnie na pośmiewisko głupca!

¹⁰Zamilkłem, ust mych nie otwieram:

Ty bowiem [to] sprawiłeś.

¹¹Odwróć ode mnie Twe ciosy:

ginę pod uderzeniem Twej ręki*.

¹²Za winę chłoszczesz człowieka karaniem,

jak mól obracasz wniwecz to, czego pożąda.

Doprawdy, każdy człowiek jest marnością.

¹³Usłysz, o Panie, moją modlitwę,

i wysłuchaj mego wołania;

na moje łzy nie bądź nieczuły,

bo gościem jestem u Ciebie,

przechodniem - jak wszyscy moi przodkowie*.

¹⁴Odwróć oczy ode mnie*, niech doznam radości,

zanim odejdę i mnie nie będzie.

PSALM 40(39)*

Dziękczynienie i prośba

¹Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm.

²Złożyłem w Panu całą nadzieję;

On schylił się nade mną

i wysłuchał mego wołania.

³Wydobył mnie z dołu zagłady

i z kałuży błota*,

a stopy moje postawił na skale

i umocnił moje kroki.

⁴I włożył w moje usta śpiew nowy,

pieśń dla naszego Boga.

Wielu zobaczy i przejmie ich trwoga,

i położą swą ufność w Panu.

⁵Szczęśliwy mąż, który złożył

swą nadzieję w Panu,

a nie idzie za pyszałkami

i za zwolennikami kłamstwa*.

⁶Wiele Ty uczyniłeś

swych cudów, Panie, Boże mój,

a w zamiarach Twoich wobec nas

nikt Ci nie dorówna.

I gdybym chciał je wyrazić i opowiedzieć,

będzie ich więcej niżby można zliczyć.

⁷* Nie chciałeś ofiary krwawej ani obiaty,

lecz otwarłeś mi uszy;

całopalenia i żertwy za grzech nie żądałeś.

⁸Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę;

w zwoju księgi o mnie napisano:

⁹Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę,

a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu»*.

¹⁰Głosiłem Twoją sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu;

oto nie powściągałem warg moich - Ty wiesz, o Panie.

¹¹Sprawiedliwości Twojej nie kryłem w głębi serca.

Głosiłem Twoją wierność i pomoc.

Nie taiłem Twej łaski ani Twej wierności

przed wielkim zgromadzeniem.

¹²A Ty, o Panie, nie wstrzymuj

wobec mnie Twego miłosierdzia;

łaska Twa i wierność

niech mnie zawsze strzegą!

¹³* Otoczyły mnie bowiem nieszczęścia,

których nie ma liczby,

winy moje mnie ogarnęły,

a gdybym mógł je widzieć,

byłyby liczniejsze niż włosy na mej głowie,

więc we mnie serce ustaje.

¹⁴Panie, racz mnie wybawić;

Panie, pospiesz mi na pomoc!

¹⁵Niech się zmieszają i razem okryją rumieńcem

ci, co na życie me czyhają, aby je odebrać.

Niech się cofną zawstydzeni

ci, którzy z niedoli mojej się weselą.

¹⁶Niech osłupieją hańbą okryci,

którzy mi mówią: «Ha, ha!»*

¹⁷Niech się radują i weselą w Tobie

wszyscy, co Ciebie szukają

i niech zawsze mówią: «Pan jest wielki»*

ci, którzy pragną Twojej pomocy.

¹⁸Ja zaś jestem ubogi i nędzny,

ale Pan troszczy się o mnie.

Ty jesteś wspomożycielem moim i wybawcą;

Boże mój, nie zwlekaj!

PSALM 41(40)*

W ciężkiej chorobie

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Szczęśliwy ten, kto myśli o biednym <i o nędzarzu>*,

w dniu nieszczęścia Pan go ocali.

³Pan go ustrzeże, zachowa przy życiu,

uczyni szczęśliwym na ziemi

i nie wyda go wściekłości jego wrogów.

⁴Pan go pokrzepi na łożu boleści:

podczas choroby poprawi całe jego posłanie*.

⁵Mówię: «O Panie, zmiłuj się nade mną;

uzdrów mnie, bo zgrzeszyłem przeciw Tobie!»

⁶Nieprzyjaciele moi mówią o mnie złośliwie:

«Kiedyż on umrze i zginie jego imię?»

⁷A jeśli przychodzi któryś odwiedzić, mówi puste słowa,

w sercu swym złość gromadzi,

a skoro wyjdzie za drzwi, wypowiada ją.

⁸Szepcą przeciw mnie wszyscy, co mnie nienawidzą

i obmyślają moją zgubę:

⁹«Zaraza złośliwa nim zawładnęła»*

i «Już nie wstanie ten, co się położył».

¹⁰Nawet mój przyjaciel, któremu ufałem

i który chleb mój jadł, podniósł na mnie piętę*.

¹¹Ale Ty, Panie, zmiłuj się nade mną i dźwignij mnie,

abym im odpłacił.

¹²Po tym poznam, żeś dla mnie łaskawy,

że mój wróg nie odniesie nade mną triumfu.

¹³A Ty mnie podtrzymasz dzięki mej prawości

i umieścisz na wieki przed Twoim obliczem.

¹⁴Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,

od wieku aż po wiek!

Amen, amen*.

KSIĘGA DRUGA

PSALM 42(41)* i 43(42)*

Tęsknota za Bogiem i świątynią z prośbą o powrót do świątyni

¹Kierownikowi chóru. Pieśń pouczająca. Synów Koracha.

²Jak łania pragnie

wody ze strumieni,

tak dusza moja pragnie

Ciebie, Boże!

³Dusza moja pragnie Boga,

Boga żywego:

kiedyż więc przyjdę i ujrzę

oblicze Boże?

⁴Łzy stały się dla mnie chlebem

we dnie i w nocy,

gdy mówią mi co dzień:

«Gdzie jest twój Bóg?»*

⁵Gdy wspominam o tym, rozrzewnia się dusza moja we mnie,

ponieważ wstępowałem do przedziwnego namiotu*,

do domu Bożego,

wśród głosów radości i dziękczynienia

w świątecznym orszaku.

⁶Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo,

i czemu jęczysz we mnie?

Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać:

Zbawienie mego oblicza

⁷i mojego Boga.

A we mnie samym dusza jest zgnębiona,

przeto wspominam Cię z ziemi Jordanu

i z ziemi Hermonu, i z góry Misar*.

⁸Głębia przyzywa głębię

hukiem Twych potoków.

Wszystkie twe nurty i fale

nade mną się przewalają*.

⁹Za dnia udziela mi

Pan swojej łaski,

a w nocy Mu śpiewam,

sławię Boga mego życia.

¹⁰Mówię do Boga: Moja Skało*,

czemu zapominasz o mnie?

Czemu chodzę smutny,

gnębiony przez wroga?

¹¹Kości we mnie się kruszą,

gdy lżą mnie przeciwnicy,

gdy cały dzień mówią do mnie:

«Gdzie jest twój Bóg?»*

¹²Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo,

i czemu jęczysz we mnie?

Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać:

Zbawienie mego oblicza i mojego Boga.

PSALM 43(42)

¹Wymierz mi, Boże, sprawiedliwość

i broń mojej sprawy

przeciw ludowi, co nie zna litości;

wybaw mnie od człowieka podstępnego i niegodziwego!

²Przecież Ty jesteś Bogiem mej ucieczki,

dlaczego mnie odrzuciłeś?

Czemu chodzę smutny

gnębiony przez wroga?

³Ześlij światłość swoją i wierność swoją:

niech one mnie wiodą

i niech mnie przywiodą na Twoją świętą górę*

i do Twych przybytków!

⁴I przystąpię do ołtarza Bożego,

do Boga, który jest moim weselem.

Radośnie będę Cię chwalił przy wtórze harfy,

Boże, mój Boże!

⁵Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo,

i czemu jęczysz we mnie?

Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać:

Zbawienie mego oblicza i mojego Boga.

PSALM 44(43)*

Błaganie odrzuconego chwilowo Izraela

¹Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Pieśń pouczająca.

²Boże, słyszeliśmy na własne uszy:

ojcowie nasi nam opowiedzieli

o czynie, którego za ich dni dokonałeś,

za dni starożytnych.

³Ty własną ręką

wygnałeś pogan, a ich zasadziłeś*,

starłeś narody, a im dałeś przestrzeń.

⁴Bo nie zdobyli kraju swoim mieczem

ani ich nie ocaliło własne ramię,

lecz prawica i ramię Twoje,

i światło Twego oblicza, boś ich umiłował.

⁵Ty, o mój Boże, jesteś moim Królem,

który Jakubowi* zapewniałeś ocalenie.

⁶Dzięki Tobie nacieramy na naszych wrogów

i naszych napastników depczemy* w imię Twoje.

⁷Bo nie zaufałem mojemu łukowi

ani mój miecz mnie nie ocalił;

⁸lecz Ty nas wybawiłeś od wrogów

i zawstydziłeś Tych, co nas nienawidzą.

⁹W każdym czasie chlubimy się Bogiem

i sławimy bez przerwy Twe imię.

¹⁰A jednak odrzuciłeś nas i zawstydziłeś,

i nie wyruszasz już z naszymi wojskami;

¹¹sprawiłeś, że ustępujemy przed wrogiem,

a ci, co nas nienawidzą, łup sobie zdobyli.

¹²Na rzeź nas wydałeś jak owce

i rozproszyłeś nas między pogan*.

¹³Swój lud sprzedałeś za bezcen*

i niewiele zyskałeś na tej sprzedaży.

¹⁴* Wystawiłeś nas na wzgardę sąsiadom,

na śmiech i urąganie naszego otoczenia.

¹⁵Uczyniłeś nas przedmiotem przysłowia wśród pogan,

ludy potrząsają głową nad nami.

¹⁶Wciąż przede mną jest moja zniewaga

i wstyd mi twarz okrywa,

¹⁷na głos miotającego obelgi i szyderstwa,

wobec wroga i mściciela.

¹⁸Wszystko to na nas przyszło, a jednak myśmy nie zapomnieli o Tobie

i nie złamaliśmy Twego przymierza,

¹⁹ani serce nasze się nie odwróciło

i kroki nasze nie zboczyły z Twej ścieżki,

²⁰kiedy nas starłeś w miejscu szakali*

i okryłeś nas mrokiem.

²¹Gdybyśmy zapomnieli imię Boga naszego

i wyciągali ręce do obcego boga,

²²czyżby Bóg tego nie dostrzegł,

On, który zna tajniki serca?*

²³Lecz to przez wzgląd na Ciebie ciągle nas mordują,

mają nas za owce na rzeź przeznaczone*.

²⁴Ocknij się! Dlaczego śpisz, Panie?

Przebudź się! Nie odrzucaj na zawsze!

²⁵Dlaczego ukrywasz Twoje oblicze?*

Zapominasz o nędzy i ucisku naszym?

²⁶Albowiem dusza nasza pogrążyła się w prochu,

a ciało do ziemi*.

²⁷Powstań, przyjdź nam na pomoc

i wyzwól nas przez swą łaskawość!

PSALM 45(44)*

Weselna pieśń dla Pomazańca Bożego

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Lilie...». Synów Koracha. Pieśń pouczająca. Pieśń miłosna.

²Z mego serca tryska piękne słowo:

utwór mój głoszę dla króla;

mój język jest jak rylec biegłego pisarza.

³Tyś najpiękniejszy z synów ludzkich*,

wdzięk rozlał się na twoich wargach:

przeto pobłogosławił tobie Bóg na wieki.

⁴Bohaterze, przypasz do biodra swój miecz,

swą chlubę i ozdobę!

⁵Szczęśliwie wstąp

na rydwan w obronie wiary, pokory i sprawiedliwości,

a prawica twoja niech ci wskaże wielkie czyny!*

⁶Strzały twoje* są ostre - ludy poddają się tobie -

[trafiają] w serce wrogów króla.

⁷Tron Twój, o Boże, trwa wiecznie,

berło Twego królestwa - berło sprawiedliwe.

⁸Miłujesz sprawiedliwość, wstrętna ci nieprawość,

dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił ciebie

olejkiem radości* hojniej niż równych ci losem;

⁹wszystkie twoje szaty pachną mirrą, aloesem;

płynący z pałaców z kości słoniowej dźwięk lutni raduje ciebie.

¹⁰Córki królewskie wychodzą ci na spotkanie*,

królowa w złocie z Ofiru stoi po twojej prawicy*.

¹¹Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha,

zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca!*

¹²Król pragnie twojej piękności:

on jest twym panem; oddaj mu pokłon!

¹³I córa Tyru [nadchodzi] z darami;

możni narodów* szukają twych względów.

¹⁴Cała pełna chwały* wchodzi córa królewska;

złotogłów jej odzieniem.

¹⁵W szacie wzorzystej wiodą ją do króla;

za nią dziewice, jej druhny,

wprowadzają do ciebie*.

¹⁶Przywodzą je z radością i z uniesieniem,

przyprowadzają do pałacu króla.

¹⁷Niech twoi synowie zajmą miejsce twych ojców;

ustanów ich książętami po całej ziemi!

¹⁸Przez wszystkie pokolenia upamiętnię twe imię;

dlatego po wiek wieków sławić cię będą narody*.

PSALM 46(45)*

Bóg naszą mocą

¹Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Na melodię: «Alamot*...». Pieśń.

²Bóg jest dla nas ucieczką i mocą:

łatwo znaleźć u Niego pomoc w trudnościach.

³* Przeto się nie boimy, choćby waliła się ziemia

i góry zapadały w otchłań morza.

⁴Niech wody jego burzą się i kipią,

niech góry się chwieją pod jego naporem:

<Pan Zastępów jest z nami,

Bóg Jakuba jest dla nas obroną>*.

⁵Odnogi rzeki rozweselają miasto Boże* -

uświęcony przybytek Najwyższego.

⁶Bóg jest w jego wnętrzu, więc się nie zachwieje;

Bóg mu pomoże o brzasku poranka*.

⁷Zaszemrały narody, wzburzyły się królestwa.

Głos Jego zagrzmiał - rozpłynęła się ziemia*:

⁸Pan Zastępów jest z nami,

Bóg Jakuba jest dla nas obroną.

⁹Przyjdźcie, zobaczcie dzieła Pana,

dzieła zdumiewające, których dokonuje na ziemi.

¹⁰On uśmierza wojny aż po krańce ziemi,

On kruszy łuki, łamie włócznie,

tarcze* pali w ogniu.

¹¹«Zatrzymajcie się, i we Mnie uznajcie Boga

wzniosłego wśród narodów, wzniosłego na ziemi!»

¹²Pan Zastępów jest z nami,

Bóg Jakuba jest dla nas obroną.

PSALM 47(46)*

Bóg na tronie królewskim

¹Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.

²Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie*,

wykrzykujcie Bogu radosnym głosem,

³bo Pan najwyższy, straszliwy,

jest wielkim Królem nad całą ziemią.

⁴On nam poddaje narody

i ludy rzuca pod nasze stopy*.

⁵Wybiera dla nas dziedzictwo -

chlubę Jakuba, którego miłuje.

⁶Wstąpił Bóg wśród radosnych okrzyków,

Pan przy dźwięku trąby*.

⁷Śpiewajcie <naszemu> Bogu, śpiewajcie;

śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie!

⁸Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,

hymn zaśpiewajcie!

⁹Bóg króluje nad narodami,

Bóg zasiada na swym świętym tronie*.

¹⁰Połączyli się władcy narodów

z ludem Boga Abrahama.

Bo możni* świata należą do Boga:

On zaś jest najwyższy.

PSALM 48(47)*

Jerozolima wyzwolona wielbi Boga

¹Pieśń. Psalm. Synów Koracha.

²Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały

w mieście Boga naszego.

Góra Jego święta,

³wspaniałe wzgórze,

radością jest całej ziemi;

góra Syjon, kraniec północy*,

jest miastem wielkiego Króla.

⁴* Bóg w jego zamkach

okazuje się obroną.

⁵Oto bowiem złączyli się królowie

i razem natarli.

⁶Zaledwie ujrzeli, zdrętwieli,

zmieszali się i uciekli.

⁷Drżenie ich tam chwyciło

jak bóle kobietę, gdy rodzi,

⁸takie - jak kiedy wiatr wschodni

druzgoce okręty z Tarszisz.

⁹Jakeśmy słyszeli, tak i zobaczyli,

w mieście Pana Zastępów,

w mieście Boga naszego:

Bóg je umacnia na wieki.

¹⁰O Boże, rozważamy Twoją łaskawość

we wnętrzu Twojej świątyni.

¹¹Jak imię Twe, Boże, tak i chwała Twoja

sięga po krańce ziemi.

Prawica Twoja pełna jest sprawiedliwości.

¹²Niech się weseli góra Syjon,

niech się radują córki* Judy

z powodu Twoich wyroków!

¹³* Obchodźcie Syjon dokoła,

policzcie jego baszty.

¹⁴Przypatrzcie się jego murom,

oglądajcie jego warownie,

by opowiedzieć przyszłym pokoleniom,

¹⁵że Bóg jest naszym Bogiem na wieki wieków

i że On nas będzie prowadził*.

PSALM 49(48)*

Zagadka powodzenia bezbożnych

¹Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.

²Słuchajcie tego, wszystkiego narody,

nakłońcie uszu, wszyscy, co świat zamieszkujecie,

³wy, niscy pochodzeniem, tak samo jak możni,

bogaty na równi z ubogim!

⁴Moje usta wypowiedzą mądrość*,

a rozmyślanie mego serca - roztropność.

⁵Nakłonię mego ucha ku przypowieści,

przy dźwięku liry wyjaśnię mą zagadkę*.

⁶Dlaczego miałbym się trwożyć w dniach niedoli,

gdy otacza mnie złość podstępnych,

⁷którzy ufają swoim dostatkom

i chełpią się z ogromu swych bogactw?

⁸Nikt bowiem siebie samego nie może wykupić

ani nie uiści Bogu ceny swego wykupu

⁹- jego życie jest zbyt kosztowne

i nie zdarzy się to nigdy* -

¹⁰by móc żyć na wieki i nie doznać zagłady.

¹¹[Każdy] bowiem widzi: mędrcy umierają,

tak jednakowo ginie głupi i prostak,

zostawiając obcym swoje bogactwa.

¹²Groby są ich domami na wieki,

ich mieszkaniem na wszystkie pokolenia,

choć imionami swymi nazywali ziemie.

¹³Bo człowiek nie będzie trwał w dostatku,

przyrównany jest do bydląt, które giną*.

¹⁴Taka jest droga tych, co ufność pokładają w sobie,

i [taka] przyszłość miłośników własnej mowy.

¹⁵Do Szeolu są gnani jak owce,

pasie ich śmierć*, zejdą prosto do grobu,

serca prawych zapanują nad nimi,

rano zniknie ich postać,

Szeol ich mieszkaniem.

¹⁶Lecz Bóg wyzwoli moją duszę

z mocy Szeolu, bo mię zabierze*.

¹⁷Nie obawiaj się, jeśli ktoś się wzbogaci,

jeżeli wzrośnie zamożność jego domu:

¹⁸bo kiedy umrze, nic z sobą nie weźmie,

a jego zamożność nie pójdzie za nim*.

¹⁹I chociaż w życiu sobie pochlebia:

«Będą cię sławić, że dobrześ się urządził»,

²⁰musi iść do pokolenia swych przodków,

do tych, co na wieki nie zobaczą światła*.

²¹Człowiek, co w dostatku żyje, ale się nie zastanawia,

przyrównany jest do bydląt, które giną.

PSALM 50(49)*

O prawdziwej czci Boga

¹Psalm. Asafowy.

Przemówił Pan, Bóg nad bogami,

i zawezwał ziemię*

od wschodu do zachodu słońca.

²Bóg zajaśniał z Syjonu, korony piękności.

³Bóg nasz przybył i nie milczy:

przed Nim ogień trawiący,

wokół Niego szaleje nawałnica.

⁴Wzywa On z góry niebo

i ziemię, by lud swój sądzić.

⁵«Zgromadźcie Mi moich umiłowanych,

którzy zawarli ze Mną przymierze przez ofiarę»*.

⁶Niebiosa zwiastują Jego sprawiedliwość,

albowiem sam Bóg jest sędzią.

⁷«Posłuchaj, mój ludu, chcę przemawiać

i świadczyć przeciw tobie, Izraelu:

Ja jestem Bogiem, Bogiem twoim.

⁸Nie oskarżam cię o twe ofiary,

bo twoje całopalenia zawsze są przede Mną.

⁹Nie chcę przyjmować cielca z twego domu

ni kozłów ze stad twoich,

¹⁰bo do Mnie należy cała zwierzyna po lasach,

tysiąc zwierząt na moich górach.

¹¹Znam całe ptactwo powietrzne,

i do Mnie należy to, co się porusza na polu.

¹²Gdybym był głodny, nie musiałbym tobie mówić,

bo mój jest świat i to, co go napełnia.

¹³Czy będę jadł mięso cielców

albo pił krew kozłów?*

¹⁴Złóż Bogu ofiarę dziękczynną

i wypełnij swe śluby złożone Najwyższemu,

¹⁵wtedy wzywaj Mnie w dniu utrapienia:

Ja cię uwolnię, a ty Mnie uwielbisz».

¹⁶A do grzesznika Bóg mówi:

«Czemu wyliczasz moje przykazania

i masz na ustach moje przymierze*

¹⁷ty, co nienawidzisz karności

i moje słowa rzuciłeś za siebie?

¹⁸Ty widząc złodzieja, razem z nim biegniesz

i trzymasz z cudzołożnikami.

¹⁹W złym celu otwierasz usta,

a język twój knuje podstępy.

²⁰Zasiadłszy, przemawiasz przeciw swemu bratu,

znieważasz syna swojej matki.

²¹Ty to czynisz, a Ja mam milczeć?

Czy myślisz, że jestem podobny do ciebie?

Skarcę ciebie i postawię ci to przed oczy*.

²²Zrozumcie to wy, co zapominacie o Bogu,

bym nie porwał, a nie byłoby komu zbawić.

²³Kto składa Mi ofiarę dziękczynną, ten Mi cześć oddaje,

a postępującym bez skazy ukażę Boże zbawienie».

PSALM 51(50)*

Wezwanie i prośba pokutnika

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawida,

²gdy przybył do niego prorok

Natan po jego grzechu z Batszebą*.

³Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości,

w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość!

⁴Obmyj mnie zupełnie z mojej winy

i oczyść mnie z grzechu mojego!

⁵Uznaję bowiem moją nieprawość,

a grzech mój jest zawsze przede mną.

⁶Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem

i uczyniłem, co złe jest przed Tobą,

tak że się okazujesz sprawiedliwym w swym wyroku

i prawym w swoim osądzie*.

⁷Oto zrodzony jestem w przewinieniu

i w grzechu poczęła mnie matka*.

⁸Oto Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie,

naucz mnie tajników mądrości*.

⁹Pokrop mnie hizopem*, a stanę się czysty,

obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.

¹⁰Spraw, bym usłyszał radość i wesele:

niech się radują kości, któreś skruszył!

¹¹Odwróć oblicze swe od moich grzechów

i wymaż wszystkie moje przewinienia!

¹²Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste

i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego!*

¹³Nie odrzucaj mnie od swego oblicza

i nie odbieraj mi świętego ducha swego!*

¹⁴Przywróć mi radość z Twojego zbawienia

i wzmocnij mnie duchem ochoczym!

¹⁵Chcę nieprawych nauczyć dróg Twoich

i nawrócą się do Ciebie grzesznicy.

¹⁶Od krwi* uwolnij mnie, Boże, mój Zbawco:

niech mój język sławi Twoją sprawiedliwość!

¹⁷Otwórz moje wargi, Panie,

a usta moje będą głosić Twoją chwałę.

¹⁸Ty się bowiem nie radujesz ofiarą

i nie chcesz całopaleń, choćbym je dawał*.

¹⁹Moją ofiarą, Boże, duch skruszony,

nie gardzisz, Boże, sercem pokornym i skruszonym.

²⁰* Panie, okaż Syjonowi łaskę w Twej dobroci:

odbuduj mury Jeruzalem!

²¹Wtedy będą Ci się podobać prawe ofiary, dary i całopalenia,

wtedy będą składać cielce na Twoim ołtarzu.

PSALM 52(51)*

Przeciw oszczercy

¹Kierownikowi chóru. Pieśń pouczająca. Dawidowa.

²Gdy Edomita Doeg przybył i zawiadomił Saula w słowach: «Dawid wszedł do domu Achimeleka»*.

³Dlaczego złością się chełpisz,

przemożny niegodziwcze?*

Przez cały dzień

⁴zamyślasz zgubę,

twój język jest jak ostra brzytwa,

sprawco podstępu.

⁵Miłujesz bardziej zło niż dobro,

bardziej kłamstwo niż mowę sprawiedliwą.

⁶Miłujesz wszelkie zgubne mowy,

podstępny języku!

⁷Dlatego zniszczy cię Bóg na wieki,

pochwyci cię i usunie z twego namiotu,

wyrwie cię z ziemi żyjących.

⁸Ujrzą sprawiedliwi i ulękną się,

a będą śmiali się z niego:

⁹«Oto człowiek, który nie uczynił

Boga swoją warownią*,

ale zaufał mnóstwu swych bogactw,

a w siłę wzrósł przez swoje zbrodnie».

¹⁰Ja zaś jak oliwka, co kwitnie w domu Bożym*,

zaufam na wieki łaskawości Boga.

¹¹Chcę Cię wysławiać na wieki za to, coś uczynił,

i polegać na Twoim imieniu*, bo jest dobre

dla ludzi Tobie oddanych.

PSALM 53(52)*

Powszechne zepsucie

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Machalat». Pieśń pouczająca. Dawidowa.

²Mówi głupi w swoim sercu:

«Nie ma Boga».

Oni są zepsuci, ohydne rzeczy popełniają,

nie ma takiego, co dobrze czyni.

³Bóg spogląda z nieba

na synów ludzkich,

badając, czy jest wśród nich rozumny,

który by szukał Boga.

⁴Wszyscy razem zbłądzili, stali się nikczemni,

takiego, co dobrze czyni,

nie ma ni jednego.

⁵Czy się nie opamiętają ci, którzy czynią nieprawość,

co lud mój pożerają, jak gdyby chleb jedli,

a nie wzywają Boga?

⁶Tam zadrżeli ze strachu,

gdzie strachu nie było,

albowiem Bóg rozproszył kości tych, co cię oblegli;

doznali wstydu*, bo Bóg ich odrzucił.

⁷Kto przyniesie z Syjonu zbawienie Izraelowi?

Gdy Bóg odmieni los swego narodu,

Jakub się uraduje, Izrael się ucieszy.

PSALM 54(53)*

Wybaw mnie, Boże!

¹Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Pieśń pouczająca. Dawidowa.

²Gdy Zifejczycy przybyli do Saula, mówiąc: «Oto Dawid u nas się ukrywa»*.

³Boże, zbaw mnie, w imię swoje,

swoją mocą broń mojej sprawy!

⁴Boże, słuchaj mojej modlitwy,

nakłoń ucha na słowa ust moich!

⁵Bo powstają przeciwko mnie pyszni*,

a gwałtownicy czyhają na moje życie;

nie mają Boga przed swymi oczyma.

⁶Oto Bóg mi dopomaga,

Pan podtrzymuje me życie.

⁷Niechaj zło spadnie na moich przeciwników

i przez wzgląd na Twą wierność zniwecz ich!*

⁸Będę Ci chętnie składać ofiarę,

sławić Twe imię, bo ono jest dobre,

⁹bo wybawi* mię z wszelkiej udręki,

a moje oko ogląda hańbę moich wrogów.

PSALM 55(54)*

Skarga na wrogów

¹Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Pieśń pouczająca. Dawidowa.

²Boże, nakłoń ucha na moją modlitwę

i nie odwracaj się od mojej prośby,

³zwróć się ku mnie i wysłuchaj mnie!

Szamocę się w moim ucisku,

jęczę

⁴pod wpływem głosu nieprzyjaciela,

pod wpływem wołania grzesznika,

bo sprowadzają na mnie niedolę

i napastują mnie w gniewie.

⁵Drży we mnie moje serce

i ogarnia mnie lęk śmiertelny.

⁶Przychodzą na mnie strach i drżenie

i przerażenie mną owłada.

⁷I mówię sobie: gdybym miał skrzydła jak gołąb,

to bym uleciał i spoczął -

⁸oto bym uszedł daleko,

zamieszkał na pustyni.

⁹Prędko bym wyszukał sobie schronienie

od szalejącej wichury, od burzy*.

¹⁰O Panie, rozprosz,

rozdziel ich języki*;

bo widzę przemoc

i niezgodę w mieście.

¹¹* Obchodzą je w ciągu dnia i nocy

po jego murach,

a złość i ucisk są w pośrodku niego.

¹²Pośrodku niego jest zagłada,

a z jego placu nie znika

krzywda i podstęp.

¹³Gdybyż to lżył mnie nieprzyjaciel,

z pewnością bym to znosił;

gdybyż przeciw mnie powstawał ten, który mnie nienawidzi,

ukryłbym się przed nim.

¹⁴Lecz jesteś nim ty, równy ze mną,

przyjaciel, mój zaufany,

¹⁵z którym żyłem w słodkiej zażyłości,

chodziliśmy po domu Bożym

w orszaku świątecznym*.

¹⁶Niechaj śmierć na nich spadnie*,

niechaj żywcem zstąpią do Szeolu,

bo w ich mieszkaniach jest wśród nich nikczemność!

¹⁷A ja wołam do Boga

i Pan mnie ocali.

¹⁸Wieczorem, rano i w południe

narzekam i jęczę,

a głosu mego [On] wysłucha.

¹⁹* Ześle pokój - uratuje moje życie

od tych, co na mnie nastają:

bo wielu mam przeciwników.

²⁰Usłyszy Bóg i poniży ich

Ten, który zasiada na tronie od początku,

bo nie ma dla nich opamiętania

i nie boją się Boga.

²¹[Każdy] podnosi ręce na domowników,

umowę swoją łamie.

²²Jego twarz jest gładsza niż masło,

lecz serce gotowe do walki.

Jego mowy łagodniejsze niż olej,

lecz są to obnażone miecze.

²³Zrzuć swą troskę na Pana,

a On cię podtrzyma;

nie dopuści nigdy,

by miał się zachwiać sprawiedliwy.

²⁴Ty, o Boże, ich wtrącisz

do studni zatracenia;

mężowie krwawi, podstępni

nie dożyją połowy dni swoich,

ja zaś nadzieję pokładam w Tobie.

PSALM 56(55)*

Uciśniony ufa Bogu

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Gołębica z dalekich terebintów». Dawidowy. Miktam. Gdy go Filistyni zatrzymali w Gat*.

²Zmiłuj się nade mną, Boże, bo czyha na mnie człowiek,

uciska mnie w nieustannej walce.

³Wrogowie moi nieustannie czyhają na mnie,

tak wielu przeciw mnie walczy.

Podnieś mnie*,

⁴ilekroć mnie trwoga ogarnie,

w Tobie pokładam nadzieję.

⁵W Bogu uwielbiam Jego słowo,

Bogu ufam, nie będę się lękał:

cóż może mi uczynić człowiek?*

⁶Przez cały dzień mi uwłaczają,

przeciw mnie obracają wszystkie swe zamysły.

Ku [mojej] zgubie

⁷się schodzą,

śledzą moje kroki,

godzą na moje życie.

⁸Za niegodziwość - pomoc dla nich?*

Boże, powal w gniewie narody!

⁹Ty zapisałeś moje życie tułacze;

przechowałeś Ty łzy moje w swoim bukłaku:

<czyż nie są spisane w Twej księdze?>*

¹⁰Wtedy wrogowie moi odstąpią

w dniu, gdy Cię wezwę:

po tym poznam, że Bóg jest ze mną.

¹¹W Bogu uwielbiam Jego słowo,

wielbię słowo Pana.

¹²Bogu ufam, nie będę się lękał:

cóż może mi uczynić człowiek?*

¹³Wiążą mnie, Boże, śluby, które Ci złożyłem,

Tobie oddam ofiary pochwalne,

¹⁴bo ocaliłeś moje życie od śmierci

<i moje nogi od upadku>*,

abym chodził przed Bogiem

w światłości życia.

PSALM 57(56)*

W cieniu Bożych skrzydeł

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Nie niszcz*». Dawidowy. Miktam. Gdy [Dawid] zbiegł od Saula do jaskini.

²Zmiłuj się nade mną, Boże, zmiłuj się nade mną,

u Ciebie chronię swe życie:

chronię się pod cień Twoich skrzydeł,

aż przejdzie klęska.

³Wołam do Boga Najwyższego,

do Boga, który czyni mi dobro.

⁴Niech ześle [pomoc] z nieba, niechaj mnie wybawi,

niech hańbą okryje tych, co mnie dręczą;

niechaj ześle Bóg swoją łaskę i wierność.

⁵Pośrodku lwów* spoczywam,

co pożerają synów ludzkich.

Ich zęby to włócznie i strzały,

a język ich niby miecz ostry.

⁶Bądź wywyższony, Boże, ponad niebo,

a Twoja chwała ponad całą ziemię!*

⁷Zastawili sieć na moje kroki

i zgnębili moje życie.

Przede mną dół wykopali:

sami wpadli do niego*.

⁸Serce moje jest mocne, Boże,

mocne serce moje;

zaśpiewam i zagram.

⁹Zbudź się, duszo moja,

zbudź, harfo i cytro!

Chcę obudzić jutrzenkę.

¹⁰Wśród ludów będę chwalił Cię, Panie;

zagram Ci wśród narodów,

¹¹bo Twoja łaskawość aż do niebios,

a wierność Twoja po chmury!

¹²Bądź wywyższony, Boże, ponad niebo,

a Twoja chwała ponad całą ziemię!

PSALM 58(57)*

Niesprawiedliwi sędziowie

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Nie niszcz». Dawidowy. Miktam.

²Wielmoże*, czy rzetelnie wydajecie wyroki?

Czy słusznie sądzicie synów ludzkich?

³Niestety, popełniacie w sercu nieprawość,

wasze ręce w kraju odważają ucisk.

⁴Od łona matki występni zeszli na bezdroża,

od urodzenia zbłądzili głosiciele kłamstwa*.

⁵Trucizna ich podobna jest do jadu węża,

do jadu głuchej żmii, co zamyka uszy,

⁶aby nie słyszeć głosu zaklinaczy,

głosu czarownika, co biegle zaklina*.

⁷* Boże, zetrzyj im zęby w paszczy;

Panie, połam zęby lwiątkom!

⁸Niech się rozejdą jak spływające wody,

niech zwiędną jak trawa na drodze*.

⁹Niech przeminą jak ślimak, co na drodze się rozpływa*,

jak płód poroniony, co nie widział słońca.

¹⁰Zanim ich ciernie w krzak się rozrosną,

niech powiew burzy go porwie, póki jest zielony*.

¹¹Sprawiedliwy się cieszy, kiedy widzi karę,

myje swoje nogi we krwi niegodziwca*.

¹²A ludzie powiedzą: «Uczciwy ma nagrodę;

doprawdy, jest Bóg, co sądzi na ziemi».

PSALM 59(58)*

Przeciw krwiożerczym wrogom

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Nie niszcz». Dawidowy. Miktam. Gdy Saul wysłał ludzi do pilnowania domu, by Dawida zabić*.

²Wyrwij mnie, mój Boże, od moich nieprzyjaciół,

chroń mnie od powstających na mnie!

³Wyrwij mnie od złoczyńców,

i od mężów krwawych* mię wybaw!

⁴Bo oto czyhają na moje życie,

możni przeciw mnie spiskują,

a we mnie nie ma zbrodni ani grzechu, o Panie,

⁵bez mojej winy przybiegają i napastują.

Obudź się*, wyjdź mi na spotkanie i zobacz,

⁶bo Ty, Panie, Boże Zastępów, jesteś Bogiem Izraela.

Przebudź się, by skarcić wszystkie ludy,

nie miej litości dla wszystkich podłych buntowników*.

⁷Wracają wieczorem,

warczą jak psy*

i krążą po mieście.

⁸Oto się chełpią swoimi ustami;

na ich wargach obelgi:

«Któż bowiem słyszy?»

⁹Lecz Ty, o Panie, z nich się śmiejesz,

szydzisz ze wszystkich pogan*.

¹⁰Będę baczył na Ciebie, Mocy moja,

bo Ty, o Boże, jesteś moją warownią.

¹¹W swej łaskawości Bóg wychodzi mi naprzeciw,

Bóg sprawia, że mogę patrzeć na [klęskę] moich wrogów.

¹²Wytrać ich, o Boże, niech lud mój nie zapomina!

Twoją mocą rozprosz ich i powal,

o Panie, nasza Tarczo!

¹³Grzech na ich ustach: to słowo ich warg.

Niech spęta ich własna pycha,

za złorzeczenia i kłamstwa, które rozgłaszają.

¹⁴Wytrać ich w gniewie, wytrać, by już ich nie było*,

by wiedziano, że Bóg króluje w Jakubie

i po krańce ziemi.

¹⁵Wracają wieczorem,

warczą jak psy*

i krążą po mieście.

¹⁶Włóczą się, szukając żeru;

skowyczą*, gdy się nie nasycą.

¹⁷A ja opiewać będę Twą potęgę

i rankiem* będę się weselić z Twojej łaskawości,

bo stałeś się dla mnie warownią

i ucieczką w dniu mego ucisku.

¹⁸Będę śpiewał Tobie, Mocy moja,

bo Ty, o Boże, jesteś moją warownią,

mój łaskawy Boże.

PSALM 60(59)*

Modlitwa po klęsce

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Lilia Prawa». Miktam. Dawidowy. Celem pouczenia.

²Gdy walczył z Aram-Naharaim i z Aram-Sobą i gdy powracający Joab zwyciężył Edomitów w Dolinie Soli - dwanaście tysięcy* [ludzi].

³Odrzuciłeś nas, o Boże, starłeś nas,

rozgniewałeś się, lecz powróć do nas!

⁴Wstrząsnąłeś i rozdarłeś ziemię:

ulecz jej rozdarcia, albowiem się chwieje*.

⁵Kazałeś ludowi swemu zaznać twardego losu,

napoiłeś nas winem oszałamiającym*.

⁶Postawiłeś znak* dla tych, co boją się Ciebie,

by uciekali przed łukiem.

⁷Aby ocaleli, których Ty miłujesz,

wspomóż Twą prawicą i wysłuchaj nas!

⁸Bóg przemówił w swojej świątyni*:

«Będę się radował i podzielę Sychem,

a dolinę Sukkot wymierzę.

⁹Do Mnie należy Gilead, do Mnie Manasses,

Efraim jest szyszakiem mej głowy*,

Juda moim berłem,

¹⁰Moab jest dla Mnie misą do mycia,

na Edom but mój rzucę*,

nad Filisteą będę triumfował».

¹¹Któż mię wprowadzi do miasta warownego?*

Któż aż do Edomu mię doprowadzi?

¹²Czyż nie Ty, o Boże, nas odrzuciłeś

i [już] nie wychodzisz, Boże, z naszymi wojskami?

¹³Daj nam pomoc przeciw nieprzyjacielowi,

bo ludzkie ocalenie jest zawodne.

¹⁴W Bogu dokonamy czynów pełnych mocy:

i On podepcze naszych nieprzyjaciół.

PSALM 61(60)*

Modlitwa wygnańca

¹Kierownikowi chóru. Na instrumentach strunowych. Dawidowy.

²Słuchaj, o Boże, mojego wołania,

zważ na moją modlitwę!

³Wołam do Ciebie

z krańców ziemi*,

gdy słabnie moje serce:

na skałę zbyt dla mnie wysoką

wprowadź mnie,

⁴bo Ty jesteś dla mnie obroną,

wieżą warowną przeciwko wrogowi.

⁵Chciałbym zawsze mieszkać w Twoim przybytku,

uciekać się pod cień Twoich skrzydeł!*

⁶Bo Ty, o Boże, wysłuchujesz mych ślubów

i wypełniasz życzenia tych, co się boją Twojego imienia.

⁷Przymnażaj dni do dni króla*,

lata jego przedłuż z pokolenia na pokolenia!

⁸Niech na wieki króluje przed Bogiem;

ześlij łaskę i wierność, aby go strzegły.

⁹Wówczas będę zawsze imię Twe opiewał

i dnia każdego wypełniał me śluby.

PSALM 62(61)*

Bóg jedyną nadzieją

¹Kierownikowi chóru. Według Jedutuna*. Psalm. Dawidowy.

²Dusza moja spoczywa tylko w Bogu,

od Niego przychodzi moje zbawienie.

³On jedynie skałą i zbawieniem moim,

twierdzą moją, więc się nie zachwieję.

⁴Dokądże będziecie napadać na człowieka

i wszyscy go przewracać

jak ścianę pochyloną,

jak mur, co się wali?*

⁵Oni tylko knują podstępy

i lubią zwodzić;

kłamliwymi ustami swymi błogosławią,

a przeklinają w sercu.

⁶Spocznij jedynie w Bogu, duszo moja,

bo od Niego pochodzi moja nadzieja.

⁷On jedynie skałą i zbawieniem moim,

On jest twierdzą moją, więc się nie zachwieję.

⁸W Bogu jest zbawienie moje i moja chwała,

skała mojej mocy,

w Bogu moja ucieczka.

⁹W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie!

Przed Nim serca wasze wylejcie:

Bóg jest dla nas ucieczką!

¹⁰Synowie ludzcy są tylko jak tchnienie,

synowie mężów - kłamliwi;

na wadze w górę się wznoszą:

wszyscy razem są lżejsi niż tchnienie*.

¹¹Nie pokładajcie ufności w przemocy

ani się łudźcie na próżno rabunkiem;

do bogactw, choćby rosły,

serc nie przywiązujcie.

¹²Bóg raz powiedział,

dwa razy to słyszałem:

Bóg jest potężny.

¹³I Ty, Panie, jesteś łaskawy,

bo Ty każdemu oddasz według jego czynów*.

PSALM 63(62)*

Tęsknota za Bogiem i świątynią

¹Psalm Dawidowy. Gdy przebywał na Pustyni Judzkiej*.

²Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam;

Ciebie pragnie moja dusza,

za Tobą tęskni moje ciało*,

jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody.

³W świątyni tak się wpatruję w Ciebie,

bym ujrzał Twoją potęgę i chwałę.

⁴Skoro łaska Twoja lepsza jest od życia,

moje wargi będą Cię sławić.

⁵Tak błogosławię Cię w moim życiu:

wzniosę ręce w imię Twoje.

⁶Dusza moja się syci niby sadłem i tłustością*,

radosnymi okrzykami warg moje usta Cię chwalą,

⁷gdy wspominam Cię na moim posłaniu

i myślę o Tobie podczas moich czuwań.

⁸Bo stałeś się dla mnie pomocą

i w cieniu Twych skrzydeł* wołam radośnie:

⁹do Ciebie lgnie moja dusza,

prawica Twoja mnie wspiera.

¹⁰A ci, którzy szukają zguby mojej duszy,

niech zejdą w głębiny ziemi.

¹¹Niech będą wydani pod miecze

i staną się łupem szakali*.

¹²A król niech się raduje w Bogu,

niech chlubi się każdy, który nań przysięga*,

tak niech się zamkną usta mówiących kłamliwie.

PSALM 64(63)*

Bóg sądzi prześladowców

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Boże, słuchaj głosu mego, gdy się żalę;

zachowaj me życie od strachu przed wrogiem.

³Chroń mnie przed gromadą złoczyńców

i przed zgrają źle postępujących.

⁴Oni ostrzą jak miecz swe języki,

a gorzkie słowa kierują jak strzały*,

⁵by ugodzić niewinnego z ukrycia,

znienacka strzelają, wcale się nie boją.

⁶Umacniają się w złym zamiarze,

zamyślają potajemnie zastawić sidła

i mówią sobie: «Któż nas zobaczy

⁷i zgłębi nasze tajemnice?»

Zamach został obmyślony,

ale wnętrze człowieka - serce jest niezgłębione*.

⁸Lecz Bóg strzałami w nich godzi,

nagle odnoszą rany,

⁹własny język im gotuje upadek:

wszyscy, co ich widzą, potrząsają głowami*.

¹⁰Ludzie zdjęci bojaźnią

sławią dzieło Boga

i rozważają Jego zrządzenia.

¹¹Sprawiedliwy weseli się w Panu,

do Niego się ucieka,

a wszyscy prawego serca się chlubią.

PSALM 65(64)*

Dziękczynienie za dobrodziejstwa

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy. Pieśń.

²Ciebie należy wielbić,

Boże, na Syjonie.

Tobie śluby dopełniać,

³co próśb wysłuchujesz.

* Do Ciebie przychodzi wszelki śmiertelnik,

⁴wyznając nieprawości.

Przygniatają nas nasze przewiny:

Ty je odpuszczasz.

⁵Szczęśliwy, kogo wybierasz i przygarniasz:

mieszka on w Twoich pałacach.

Niech nas nasycą dobra Twego domu,

świętość Twojego przybytku!

⁶Twoja sprawiedliwość* odpowiada nam cudami,

Boże, nasz Zbawco,

nadziejo wszystkich krańców ziemi

i mórz* dalekich,

⁷który swą mocą utwierdzasz góry,

jesteś opasany potęgą,

⁸który uśmierzasz burzliwy szum morza,

huk jego fal, zgiełk narodów*.

⁹Przejęci są trwogą mieszkańcy krańców ziemi

z powodu Twych znaków.

Ty zaś napełniasz radością podwoje Zachodu i Wschodu*.

¹⁰Nawiedziłeś ziemię i nawodniłeś,

ubogaciłeś ją obficie.

Strumień Boży wodą jest wezbrany,

zboże im przygotowałeś.

Tak przygotowałeś ziemię*:

¹¹bruzdy jej nawodniłeś, wyrównałeś jej skiby,

deszczami ją spulchniłeś i pobłogosławiłeś jej płodom.

¹²Rok uwieńczyłeś swymi dobrami

i Twoje ślady opływają tłustością*.

¹³Stepowe pastwiska są pełne rosy,

a wzgórza przepasują się weselem.

¹⁴Łąki się stroją trzodami,

doliny okrywają się zbożem,

wznoszą okrzyki radości, a nawet śpiewają.

PSALM 66(65)*

Przy ofierze dziękczynnej

¹Kierownikowi chóru. Pieśń. Psalm.

Sławcie Boga z radością, wszystkie ziemie,

²opiewajcie chwałę Jego imienia,

cześć Mu świetną oddajcie!

³Powiedzcie Bogu: Jak zadziwiające są Twoje dzieła!

Z powodu wielkiej Twej mocy

muszą Ci schlebiać Twoi wrogowie.

⁴Niechaj cała ziemia Cię wielbi

i niechaj śpiewa Tobie,

niech imię Twoje opiewa!

⁵Przyjdźcie i patrzcie na dzieła Boga:

dokonał dziwów pośród synów ludzkich!

⁶Morze na suchy ląd zamienił;

pieszo przeszli przez rzekę*:

wielce Nim się radujmy!

⁷Jego potęga włada na wieki;

oczy Jego śledzą narody*:

niech się buntownicy nie podnoszą przeciw Niemu!

⁸Błogosławcie, ludy, naszemu Bogu

i rozgłaszajcie Jego chwałę,

⁹bo On obdarzył życiem naszą duszę,

a nodze naszej nie dał się potknąć.

¹⁰* Albowiem Tyś, Boże, nas doświadczył;

badałeś nas ogniem, jak się bada srebro.

¹¹Pozwoliłeś nam wejść w pułapkę,

włożyłeś na nasz grzbiet ciężar;

¹²kazałeś ludziom deptać nam po głowach,

przeszliśmy przez ogień i wodę:

ale wyprowadziłeś nas na wolność.

¹³Wejdę w Twój dom z całopaleniem

i wypełnię to, co ślubowałem Tobie,

¹⁴co wymówiły moje wargi,

co moje usta przyrzekły w ucisku.

¹⁵Złożę Ci w ofierze całopalnej tłuste owce,

razem z wonią [z ofiar] baranów:

ofiaruję Ci krowy i kozły.

¹⁶Wszyscy, co się Boga boicie,

chodźcie i słuchajcie, chcę opowiedzieć,

co uczynił On mojej duszy!*

¹⁷Do Niego wołałem moimi ustami

i chwaliłem Go moim językiem.

¹⁸Gdybym w mym sercu zamierzał nieprawość,

Pan by mnie nie wysłuchał.

¹⁹Lecz Bóg wysłuchał:

dosłyszał głos mojej modlitwy.

²⁰Błogosławiony Bóg,

co nie odepchnął mej prośby

i nie odjął mi swojej łaskawości.

PSALM 67(66)*

O błogosławieństwo na trud apostolski

¹Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Psalm. Pieśń.

²Niech Bóg się zmiłuje nad nami, niech nam błogosławi;

niech zajaśnieje dla nas Jego oblicze!*

³Aby na ziemi znano Jego drogę,

Jego zbawienie - pośród wszystkich ludów*.

⁴Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy,

niech wszystkie narody dają Ci chwałę!

⁵Niech się narody cieszą i weselą,

że Ty ludami rządzisz sprawiedliwie

i kierujesz narodami na ziemi.

⁶Niech Ciebie, Boże wysławiają ludy,

niech wszystkie narody dają Ci chwałę!

⁷Ziemia wydała swój owoc:

Bóg, nasz Bóg, nam pobłogosławił.

⁸Niechaj nam Bóg błogosławi

i niech się Go boją

wszystkie krańce ziemi!

PSALM 68(67)*

Triumfalny pochód Boga

¹Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm. Pieśń.

²Bóg wstaje, a rozpraszają się Jego wrogowie

i pierzchają przed Jego obliczem ci, którzy Go nienawidzą*.

³Rozwiewają się, jak dym się rozwiewa,

jak wosk się rozpływa przy ogniu,

tak giną przed Bogiem grzesznicy.

⁴A sprawiedliwi się cieszą i weselą

przed Bogiem, i radością się rozkoszują.

⁵Śpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu;

wyrównajcie drogę Temu, co cwałuje na obłokach!*

Jahwe Mu na imię;

radujcie się przed Jego obliczem!

⁶Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem

jest Bóg w swym świętym mieszkaniu.

⁷Bóg przygotowuje dom dla opuszczonych,

a jeńców prowadzi ku pomyślności*;

na ziemi zeschłej zostają tylko oporni.

⁸Boże, gdy szedłeś przed ludem Twoim,

gdy kroczyłeś przez pustynię,

⁹ziemia zadrżała,

także niebo zesłało deszcz <przed Bogiem>,

przed obliczem Boga, Boga Izraela*.

¹⁰Zesłałeś, Boże, obfity deszcz,

swe wyczerpane dziedzictwo Ty orzeźwiłeś*.

¹¹Twoja rodzina, Boże, w nim zamieszkała;

pokrzepiłeś w swej dobroci biednego.

¹²Pan wypowiada słowo

do zwiastunów pomyślnych nowin:

«Wielkie wojsko»*.

¹³* «Uciekają królowie zastępów, uciekają;

a mieszkanka domu dzieli łupy.

¹⁴Gdy odpoczywali między zagrodami trzody,

skrzydła gołębicy* srebrem się lśniły,

a jej pióra zielonkawym odcieniem złota.

¹⁵Gdy tam Wszechmocny królów rozpraszał,

śniegi spadały na górę Salmon!»*

¹⁶Góry Baszanu - to góry wysokie,

góry Baszanu - to góry urwiste:

¹⁷czemu, góry urwiste*, patrzycie z zazdrością

na górę, gdzie się Bogu spodobało mieszkać,

na której też Bóg będzie mieszkał na zawsze?

¹⁸Rydwanów Bożych jest tysiące tysięcy:

to Pan do świątyni przybywa z Synaju*.

¹⁹Wstąpiłeś na wyżynę, wziąłeś jeńców do niewoli*,

przyjąłeś ludzi jako daninę,

nawet opornych - do Twej siedziby, Panie!

²⁰Pan niech będzie przez wszystkie dni błogosławiony:

ciężary nasze dźwiga Bóg, zbawienie nasze.

²¹Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala,

i Pan Bóg daje ujść przed śmiercią.

²²* Zaiste Bóg kruszy głowy swym wrogom,

kudłatą czaszkę tego, co postępuje grzesznie.

²³Pan powiedział: «Z Baszanu mogę [cię] wyprowadzić,

mogę wyprowadzić z głębiny morskiej,

²⁴byś stopę twą we krwi umoczył,

by języki psów twoich miały kęsek z wrogów».

²⁵* Boże, widać Twoje wejście,

wejście Boga mego, Króla mego, do świątyni.

²⁶Śpiewacy idą przodem, na końcu harfiarze,

w środku dziewczęta uderzają w bębenki.

²⁷«Na świętych zgromadzeniach błogosławcie Boga,

Pana - wy zrodzeni z Izraela!»

²⁸Tam Beniamin idzie na czele*,

książęta Judy wśród wrzawy swych okrzyków,

książęta Zabulona, książęta Neftalego.

²⁹O Boże, okaż Twoją potęgę,

potęgę Bożą, z jaką działałeś dla nas

³⁰z Twej świątyni nad Jeruzalem!

Niech królowie złożą Tobie dary!

³¹Napełnij grozą dzikiego zwierza w sitowiu

i stada bawołów, z cielcami narodów*.

Niech padną na twarze przynoszący srebro;

rozprosz narody, co z wojen się cieszą.

³²Niechaj z Egiptu nadejdą możnowładcy,

niech Kusz wyciągnie swe ręce do Boga*.

³³Śpiewajcie Bogu, królestwa ziemi,

zagrajcie Panu,

³⁴który przemierza niebo*, niebo odwieczne.

Oto wydał głos swój, głos potężny:

³⁵«Uznajcie moc Bożą!»

Jego majestat jest nad Izraelem,

a Jego potęga w obłokach.

³⁶Grozę sieje Bóg ze swej świątyni, Bóg Izraela;

On sam swojemu ludowi daje potęgę i siłę.

Niech będzie Bóg błogosławiony!

PSALM 69(68)*

Błaganie uciśnionego

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Lilie...». Dawidowy.

²* Wybaw mnie, Boże,

bo woda mi sięga po szyję.

³Ugrzązłem w mule topieli

i nie mam nigdzie oparcia,

trafiłem na wodną głębinę

i nurt wody mnie porywa.

⁴Zmęczyłem się krzykiem

i ochrypło mi gardło,

osłabły moje oczy,

gdy czekam na Boga mojego.

⁵Liczniejsi są od włosów mej głowy

nienawidzący mnie bez powodu*;

silni są moi wrogowie,

nieprzyjaciele zakłamani;

czyż mam oddać to, czegom nie porwał?

⁶Boże, Ty znasz moją głupotę

i występki moje nie są zakryte przed Tobą.

⁷Niech przeze mnie nie wstydzą się ci, co Tobie ufają,

Panie, Boże Zastępów.

Niech przeze mnie się nie rumienią ci, którzy Ciebie szukają,

Boże Izraela!

⁸Dla Ciebie bowiem znoszę urąganie

i hańba twarz mi okrywa.

⁹Dla braci moich stałem się obcym

i cudzoziemcem dla synów mej matki.

¹⁰Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera*

i spadły na mnie obelgi uwłaczających Tobie.

¹¹Trapiłem siebie postem,

a spotkały mnie za to zniewagi.

¹²Przywdziałem wór* jako szatę

i pośmiewiskiem stałem się dla tamtych.

¹³Mówią o mnie siedzący w bramie

i śpiewają pieśni ci, co piją sycerę*.

¹⁴Lecz ja, o Panie, ślę moją modlitwę do Ciebie,

w czasie łaskawości, o Boże;

wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci,

w zbawczej Twej wierności!

¹⁵Wyrwij mnie z bagna, abym nie zatonął,

wybaw mnie od tych, co mnie nienawidzą,

i z wodnej głębiny!

¹⁶Niechaj mnie nurt wody nie porwie,

niech nie pochłonie mnie głębia, niech otchłań nie zamknie nade mną swej paszczy!*

¹⁷Wysłuchaj mnie, Panie, bo Twoja łaska pełna jest dobroci;

wejrzyj na mnie w ogromie swego miłosierdzia!

¹⁸Nie kryj swego oblicza przed Twoim sługą;

prędko mnie wysłuchaj, bo jestem w ucisku.

¹⁹Zbliż się do mnie i wybaw mnie;

uwolnij mnie przez wzgląd na moich wrogów!

²⁰Ty znasz moją hańbę,

mój wstyd i mą niesławę;

wszyscy, co mnie dręczą, są przed Tobą.

²¹Hańba złamała moje serce i sił mi zabrakło,

na współczującego czekałem, ale go nie było,

i na pocieszających, lecz ich nie znalazłem.

²²Dali mi jako pokarm truciznę,

a gdy byłem spragniony, poili mnie octem*.

²³* Niech stół ich stanie się dla nich pułapką,

potrzaskiem - ich biesiada ofiarna.

²⁴Niech zaćmią się ich oczy, aby nie widzieli;

spraw, by lędźwie ich zawsze się chwiały.

²⁵Wylej na nich swoje oburzenie,

niech ich ogarnie żar Twojego gniewu!

²⁶Niech ich mieszkanie stanie się pustkowiem,

a w ich namiotach niech braknie mieszkańców!

²⁷Bo prześladowali tego, kogoś Ty poraził,

i przyczynili bólu temu, któregoś ty zranił.

²⁸Do winy ich dodaj winę,

niech nie dostąpią u Ciebie usprawiedliwienia.

²⁹Niech zostaną wymazani z księgi żyjących

i niech nie będą zapisani z prawymi!*

³⁰Ale ja jestem nędzny i zbolały;

niech pomoc Twoja, Boże, mię strzeże!

³¹Pieśnią chcę chwalić imię Boga

i dziękczynieniem Go wysławiać.

³²Milsze to Bogu niźli bawół,

niż cielec, co ma [już] rogi i racice*.

³³* Patrzcie i bądźcie radośni, ubodzy,

niech ożyje wasze serce, którzy szukacie Boga.

³⁴Bo Pan wysłuchuje biednych

i swoimi więźniami nie gardzi.

³⁵Niechaj Go chwalą niebiosa i ziemia,

morza i wszystko, co w nich się porusza.

³⁶Albowiem Bóg ocali Syjon

i zbuduje miasta Judy:

tam będą mieszkać i mieć posiadłość;

³⁷i potomstwo sług Jego ją odziedziczy,

a miłujący Jego imię tam przebywać będę.

PSALM 70(69)*

Błaganie o pomoc Bożą

¹Kierownikowi chóru. Dawidowy. Ku wspomnieniu.

²Racz mnie wybawić, o Boże;

Panie, pospiesz mi na pomoc!

³Niech się zawstydzą i okryją rumieńcem

ci, którzy godzą na moje życie.

Niech się cofną okryci wstydem

ci, którzy z nieszczęść moich się weselą.

⁴Niechaj odstąpią okryci hańbą,

którzy [mi] mówią: «Ha, ha»*.

⁵Niech się radują i weselą w Tobie

wszyscy, co Ciebie szukają.

Niech zawsze mówią: «Bóg jest wielki!»

ci, którzy pragną Twojej pomocy.

⁶Ja zaś ubogi jestem i nędzny,

Boże, szybko przyjdź mi z pomocą!

Tyś wspomożyciel mój i wybawca:

nie zwlekaj, o Panie!

PSALM 71(70)*

Prośba o szczęśliwą starość

¹W Tobie, Panie, moja ucieczka,

niech nie doznam wstydu na wieki;

²wyrwij mnie i wyzwól w Twej sprawiedliwości*,

nakłoń ku mnie swe ucho i ocal mnie!

³Bądź mi skałą schronienia

i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,

boś Ty opoką moją i twierdzą.

⁴Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca,

od pięści złoczyńcy i ciemiężyciela.

⁵Ty bowiem, mój Boże, jesteś moją nadzieją,

Panie, ufności moja od moich lat młodych!

⁶Ty byłeś moją podporą od narodzin;

od łona matki moim opiekunem.

Ciebie zawsze wysławiałem.

⁷Jak gdyby cudem* stałem się dla wielu,

Ty bowiem byłeś potężnym mym wspomożycielem.

⁸Usta moje były pełne Twojej chwały,

przez cały dzień - Twojej sławy.

⁹Nie odtrącaj mnie w czasie starości;

gdy siły ustaną, nie opuszczaj mnie!

¹⁰Albowiem moi wrogowie o mnie rozprawiają,

czyhający na moje życie radzą się nawzajem,

¹¹«Bóg go opuścił - mówią -

gońcie go, chwytajcie,

bo nie ma on wybawcy».

¹²O Boże, nie stój z daleka ode mnie,

mój Boże, pośpiesz mi na pomoc!

¹³Niech się zawstydzą i niech upadną wrogowie mego życia;

niech się hańbą i wstydem okryją szukający mego nieszczęścia!

¹⁴Ja zaś będę zawsze ufał

i pomnażał wszelką Twą chwałę.

¹⁵Moje usta będą głosić Twoją sprawiedliwość,

przez cały dzień Twoją pomoc:

bo nawet nie znam jej miary*.

¹⁶Przyjdę z potężnymi czynami Pana

i będę przypominał tylko Jego sprawiedliwość.

¹⁷Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości,

i do tej chwili głoszę Twoje cuda.

¹⁸Lecz i w starości, i w wieku sędziwym

nie opuszczaj mnie, Boże,

gdy [moc] Twego ramienia głosić będę,

całemu przyszłemu pokoleniu - Twą potęgę,

¹⁹i sprawiedliwość Twą, Boże, sięgającą wysoko,

którą tak wielkich dzieł dokonałeś:

o Boże, któż jest równy Tobie?

²⁰Zesłałeś na mnie wiele srogich utrapień,

lecz znowu przywrócisz mi życie

i z czeluści ziemi znów mnie wydobędziesz*.

²¹Pomnóż moją godność

i pociesz mnie na nowo!

²²A ja chcę wielbić na harfie

Twoją wierność, mój Boże!

Będę Ci grał na cytrze,

Święty Izraela!

²³Rozradują się moje wargi, gdy będę Ci śpiewał,

i dusza moja, którą odkupiłeś.

²⁴Również mój język przez cały dzień

będzie głosił Twoją sprawiedliwość,

bo okryli się hańbą i wstydem

szukający mojego nieszczęścia.

PSALM 72(71)*

Królestwo Mesjasza

¹Salomonowy.

O Boże, przekaż Twój sąd królowi

i Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu*.

²Niech sądzi sprawiedliwie Twój lud

i ubogich Twoich - zgodnie z prawem!

³* Niech góry przyniosą ludowi pokój,

a wzgórza - sprawiedliwość!

⁴Otoczy opieką uciśnionych z ludu,

ratować będzie dzieci ubogich,

a zetrze ciemiężyciela.

⁵I będzie trwał długo jak słońce,

jak księżyc przez wszystkie pokolenia*.

⁶Zstąpi jak deszcz na trawę,

jak deszcz rzęsisty, co nawadnia ziemię*.

⁷Za dni jego zakwitnie sprawiedliwość

i wielki pokój, dopóki księżyc nie zgaśnie.

⁸I panować będzie od morza do morza,

od Rzeki aż po krańce ziemi*.

⁹Nieprzyjaciele będą mu się kłaniać,

a jego przeciwnicy pył będą lizali*.

¹⁰Królowi Tarszisz i wysp

przyniosą dary,

królowie Szeby i Saby*

złożą daninę.

¹¹I oddadzą mu pokłon wszyscy królowie,

wszystkie narody będą mu służyły.

¹²Wyzwoli bowiem wołającego biedaka

i ubogiego, i bezbronnego.

¹³Zmiłuje się nad nędzarzem i biedakiem

i ocali życie ubogich:

¹⁴uwolni ich życie od krzywdy i ucisku,

a krew ich cenna będzie w jego oczach.

¹⁵Przeto będzie żył i dadzą mu złoto z Saby,

zawsze będą się modlić za niego,

nieustannie mu błogosławić.

¹⁶Obfitość zboża niech będzie na ziemi,

szczyty gór niech zaszumią [lasami]!

Jak Liban [niech wzrasta] plon jego,

niech zakwitną jego łodygi* jak polna trawa!

¹⁷Imię jego niech trwa na wieki;

jak długo świeci słońce, niech wzrasta jego imię!

Niech się wzajemnie nim błogosławią!

Niech wszystkie narody ziemi życzą mu szczęścia!*

¹⁸Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,

który sam jeden czyni cuda!

¹⁹* Błogosławione na wieki chwalebne Jego imię;

niech się cała ziemia napełni Jego chwałą!

Niech się tak stanie - niech się stanie!

²⁰(Skończyły się modlitwy Dawida, syna Jessego).

KSIĘGA TRZECIA

PSALM 73(72)*

Zagadka powodzenia grzeszników

¹Psalm. Asafowy.

Jak dobry jest Bóg dla prawych*,

dla tych, co są czystego serca!

²A moje stopy nieomal się nie potknęły,

omal się nie zachwiały moje kroki.

³Zazdrościłem bowiem niegodziwym

widząc pomyślność grzeszników.

⁴Bo dla nich nie ma żadnych cierpień,

ich ciało jest zdrowe, tłuste.

⁵Nie doznają ludzkich utrapień

ani z [innymi] ludźmi nie cierpią.

⁶Toteż ich naszyjnikiem jest pycha,

a przemoc szatą, co ich odziewa*.

⁷Ich nieprawość pochodzi z nieczułości*,

złe zamysły nurtują ich serca.

⁸Szydzą i mówią złośliwie,

butnie grożą uciskiem.

⁹Ustami swymi niebo napastują,

język ich krąży po ziemi.

¹⁰Dlatego lud mój do nich się zwraca

i obficie piją ich wodę*.

¹¹I mówią: «Jakże Bóg może widzieć,

czyż Najwyższy posiada wiedzę?»*

¹²Takimi oto są grzesznicy

i zawsze beztroscy gromadzą bogactwo.

¹³Czy więc na próżno zachowałem czyste serce

i w niewinności umywałem ręce?

¹⁴Co dnia bowiem cierpię chłostę,

każdego ranka spotyka mnie kara.

¹⁵Gdybym pomyślał: Będę mówił jak tamci,

to bym zdradził ród Twoich synów*.

¹⁶Rozmyślałem zatem, aby to zrozumieć,

lecz to wydało mi się uciążliwe,

¹⁷póki nie wniknąłem w święte sprawy Boże,

nie przyjrzałem się końcowi tamtych.

¹⁸Zaiste na śliskiej drodze ich stawiasz

i spychasz ich ku zagładzie.

¹⁹Jakże nagle stali się przedmiotem grozy,

zniknęli strawieni przerażeniem.

²⁰Jak snem po obudzeniu, Panie,

powstając wzgardzisz ich obrazem*.

²¹Gdy się trapiło moje serce,

a w nerkach odczuwałem ból dotkliwy,

²²byłem nierozumny i nie pojmowałem:

byłem przed Tobą jak juczne zwierzę.

²³Lecz ja zawsze będę z Tobą:

Tyś ujął moją prawicę;

²⁴prowadzisz mnie według swojej rady

i przyjmujesz mię na koniec do chwały.

²⁵Kogo prócz Ciebie mam w niebie?

Gdy jestem z Tobą, nie cieszy mnie ziemia.

²⁶Niszczeje moje ciało i serce,

Bóg jest opoką mego serca i mym udziałem na wieki*.

²⁷Bo oto giną ci, którzy od Ciebie odstępują,

Ty gubisz wszystkich, co łamią wiarę wobec Ciebie.

²⁸Mnie zaś dobrze jest być blisko Boga,

w Panu wybrałem sobie schronienie,

by opowiadać wszystkie Jego dzieła*.

PSALM 74(73)*

Nad gruzami świątyni

¹Pieśń pouczająca. Asafowy.

Dlaczego, Boże, odrzuciłeś na wieki,

płoniesz gniewem przeciw owcom Twojego pastwiska?*

²Pomnij na Twoją społeczność, którą dawno nabyłeś*,

na pokolenie, które wziąłeś w posiadanie,

na górę Syjon, gdzie założyłeś sobie siedzibę.

³Skieruj Twe kroki

ku ruinom bez końca:

nieprzyjaciel wszystko spustoszył w świątyni.

⁴Ryknęli Twoi przeciwnicy w środku [Namiotu] Spotkania,

zatknęli swe proporce*.

⁵Można było ich poznać jak tego, co wznosi wysoko

siekiery wśród gąszczów*.

⁶Wszystkie jego bramy* wyłamali razem,

zniszczyli toporem i kilofem.

⁷Na pastwę ognia świątynię Twoją wydali,

doszczętnie zbezcześcili przybytek Twego imienia.

⁸Rzekli w swym sercu: «Razem ich zniszczmy!»*

Spalili w kraju wszystkie miejsca świętych zgromadzeń.

⁹Już nie widać naszych znaków i nie ma proroka*;

a między nami nie ma, kto by wiedział, jak długo,

¹⁰jak długo, Boże, będzie urągał nieprzyjaciel?

Czy wróg na zawsze będzie bluźnił Twemu imieniu?

¹¹Czemu cofasz swą rękę

i trzymasz swą prawicę w zanadrzu?*

¹²Bóg jednak od początku jest moim królem,

który na ziemi sprawia ocalenie.

¹³* Ty ujarzmiłeś morze swą potęgą,

skruszyłeś głowy smoków na morzu.

¹⁴Ty zmiażdżyłeś łby Lewiatana,

wydałeś go na żer potworom morskim.

¹⁵Ty otworzyłeś źródła i strumienie;

Ty wysuszyłeś rzeki stale płynące.

¹⁶Twoim jest dzień i noc jest Twoja;

Ty światło i słońce utwierdziłeś*.

¹⁷Ty ustanowiłeś wszystkie granice ziemi;

Ty utworzyłeś lato i zimę.

¹⁸Pamiętaj o tym: wróg Cię lży, Panie,

a lud niemądry uwłacza Twojemu imieniu.

¹⁹Nie wydawaj na zatracenie* duszy Twej synogarlicy;

o życiu Twych ubogich nie zapominaj na wieki!

²⁰Wejrzyj na Twe przymierze, bo się napełniły

zakątki kraju jękiem i przemocą*.

²¹Niechaj uciśniony nie wraca ze wstydem:

niech ubogi i biedny chwalą Twoje imię!

²²Powstań, o Boże, prowadź swoją sprawę;

pamiętaj o zniewadze, którą co dnia wyrządza Ci głupiec.

²³Nie zapomnij o krzyku Twoich przeciwników;

zawsze się podnosi zgiełk powstających na Ciebie.

PSALM 75(74)*

Bóg sądzi świat

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Nie niszcz...»*. Psalm. Asafowy. Pieśń.

²Wysławiamy Cię, Boże, wysławiamy,

wzywamy Twego imienia, opowiadamy Twe cuda.

³«Gdy Ja naznaczę porę,

odbędę sąd sprawiedliwy.

⁴Choćby się chwiała ziemia z wszystkimi jej mieszkańcami,

Ja umocniłem jej filary*.

⁵Mówię zuchwalcom: "Nie bądźcie zuchwali!"

a do niegodziwych: "Nie podnoście rogu!"

⁶Nie podnoście rogu ku górze,

nie mówcie bezczelnie przeciw Skale*.

⁷Bo nie ze wschodu ani z zachodu,

ani z pustyni, ani z gór [przychodzi] wywyższenie,

⁸lecz Bóg jedynie jest sędzią -

tego zniża, tamtego podnosi*.

⁹Bo w ręku Pana jest kielich,

który się pieni winem, pełnym przypraw.

I On z niego nalewa: aż do mętów wypiją,

pić będą wszyscy niegodziwi na ziemi»*.

¹⁰Ja zaś będę się radował na wieki,

zaśpiewam Bogu Jakuba.

¹¹I połamię cały róg niegodziwych,

a róg sprawiedliwego się wzniesie.

PSALM 76(75)*

Pieśń triumfalna

¹Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Psalm. Asafowy. Pieśń.

²Bóg znany jest w Judzie,

wielkie jest imię Jego w Izraelu.

³W Salem* powstał Jego przybytek,

a na Syjonie Jego mieszkanie.

⁴Tam złamał pioruny łuku,

tarczę i miecz, i zbroję*.

⁵Jesteś pełen światła* - potężniejszy

niż góry odwieczne.

⁶Najdzielniejsi stali się łupem

i śpią snem swoim,

a ręce wszystkich odważnych pomdlały.

⁷Od Twojej groźby, Boże Jakuba,

zdrętwiały rydwany i konie.

⁸Jesteś straszliwy i któż Ci się oprze

w obliczu Twego zagniewania?

⁹Ogłosiłeś z nieba swój wyrok,

przelękła się ziemia, zamilkła,

¹⁰gdy Bóg na sąd się podniósł,

by ocalić wszystkich pokornych* na ziemi.

¹¹Bo gniew Edomu będzie Cię sławił,

a resztki Chamat będą obchodzić Twe święto*.

¹²Złóżcie śluby i wypełnijcie je przed Panem, Bogiem waszym,

niech całe otoczenie niesie dary Straszliwemu*,

¹³Temu, który poskramia ducha książąt,

który jest straszliwy dla królów ziemi.

PSALM 77(76)*

Świetna przyszłość pociechą w niedoli

¹Kierownikowi chóru. Według Jedutuna. Asafowy. Psalm.

²Głos mój się wznosi do Boga i wołam,

głos mój - do Boga, by mnie usłyszał.

³Szukam Pana w dzień mojej niedoli.

Moja ręka w nocy niestrudzenie się wyciąga,

moja dusza odmawia przyjęcia pociechy.

⁴Jęczę, gdy wspomnę na Boga,

duch mój słabnie, kiedy rozmyślam.

⁵Ty zatrzymujesz powieki mych oczu*:

jestem wzburzony i mówić nie mogę.

⁶Rozważam dni starodawne i lata poprzednie

⁷wspominam. Rozmyślam nocą w sercu, roztrząsam i duch mój docieka:

⁸«Czy Bóg odrzuca na wieki,

że już nie jest łaskawy?

⁹Czy Jego łaskawość ustała na zawsze,

a słowo umilkło na pokolenia?

¹⁰Czy Bóg zapomniał o litości,

czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?»

¹¹I mówię: «To dla mnie bolesne,

że się odwróciła prawica Najwyższego»*.

¹²Wspominam dzieła Pana,

zaiste wspominam Twoje dawne cuda.

¹³Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach

i czyny Twoje rozważam.

¹⁴Boże, Twoja droga jest święta:

który bóg* dorówna wielkością naszemu Bogu?

¹⁵Ty jesteś Bogiem działającym cuda,

objawiłeś ludom swą potęgę.

¹⁶Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś,

synów Jakuba i Józefa*.

¹⁷* Boże, ujrzały Cię wody,

ujrzały Cię wody: zadrżały

i odmęty się poruszyły.

¹⁸Chmury wylały wody,

wydały głos chmury

i poleciały Twoje strzały.

¹⁹Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół*,

pioruny świat rozjaśniły:

poruszyła się i zatrzęsła ziemia.

²⁰Twoja droga wiodła przez wody,

Twoja ścieżka przez wody rozległe

i nie znać było Twych śladów.

²¹Wiodłeś Twój lud jak trzodę

ręką Mojżesza i Aarona.

PSALM 78(77)*

Dzieje narodu szkołą służby Bożej

¹Pieśń pouczająca. Asafowy.

Słuchaj, mój ludu, nauki mojej;

nakłońcie wasze uszy na słowa ust moich.

²Do przypowieści* otworzę me usta,

wyjawię tajemnice zamierzchłego wieku.

³Cośmy słyszeli i cośmy poznali,

i co nam opowiedzieli nasi ojcowie,

⁴tego nie ukryjemy przed ich synami.

Opowiemy przyszłemu potomstwu

chwałę Pana i Jego potęgę,

i cuda, których dokonał.

⁵Albowiem nadał On w Jakubie przykazania

i ustanowił Prawo w Izraelu,

aby to, co zlecił naszym ojcom,

podawali swym synom,

⁶aby to poznało przyszłe pokolenie,

synowie, co się narodzą,

⁷że mają pokładać nadzieję w Bogu

i nie zapominać dzieł Boga,

lecz strzec Jego poleceń.

⁸A niech nie będą jak ich ojcowie,

pokoleniem opornym, buntowniczym,

pokoleniem o chwiejnym usposobieniu,

którego duch nie dochowuje Bogu wierności.

⁹Synowie Efraima,

uzbrojeni w łuki, w dniu bitwy poszli w rozsypkę.

¹⁰Nie zachowali przymierza z Bogiem

i nie chcieli postępować według Jego Prawa*.

¹¹Zapomnieli o Jego dziełach

i o cudach, które im ukazał.

¹²Uczynił cuda przed ich ojcami

w ziemi egipskiej na polu Soanu*.

¹³* Rozdzielił morze, a ich przeprowadził

i wody ustawił jak groblę.

¹⁴Przez dzień ich prowadził obłokiem,

a przez całą noc blaskiem ognia.

¹⁵* Rozłupał skały w pustyni

i jak wielką otchłanią obficie ich napoił.

¹⁶Wydobył ze skały strumienie,

i wylał wodę jak rzekę.

¹⁷Lecz nadal grzeszyli przeciw Niemu,

obrażali Najwyższego w kraju suchym.

¹⁸* Wystawiali Boga na próbę w swych sercach,

żądając strawy dla swego pożądania.

¹⁹Mówili przeciw Bogu,

rzekli: «Czyż Bóg potrafi

nakryć stół w pustyni?»

²⁰Oto w skałę uderzył,

popłynęły wody i wytrysnęły strumienie:

«Czy także potrafi dać chleba

albo ludowi swemu przygotować mięso?»

²¹Toteż gdy Pan usłyszał, zapalił się gniewem,

i ogień rozgorzał przeciw Jakubowi,

<i gniew jeszcze powstał przeciw Izraelowi>*,

²²że nie uwierzyli w Boga

i nie zaufali Jego pomocy.

²³Potem z góry wydał rozkaz chmurom

i bramy nieba otworzył,

²⁴i spuścił jak deszcz mannę do jedzenia:

dał im zboże z nieba*.

²⁵Człowiek chleb mocarzy* spożywał -

żywności zesłał im do syta.

²⁶Wzbudził na niebie wicher od wschodu

i mocą swą przywiódł wiatr południowy.

²⁷* I zesłał na nich mięso, jak kurzawę,

i ptaki skrzydlate, jak morski piasek.

²⁸Sprawił, że pospadały na ich obóz

dokoła ich namiotów.

²⁹Jedli więc i nasycili się w pełni,

i zaspokoił ich pożądanie.

³⁰Jeszcze nie zaspokoili swego pożądania

i pokarm był jeszcze w ich ustach,

³¹gdy się rozżarzył przeciw nim gniew Boży:

zabił ich dostojników,

a młodzieńców Izraela powalił*.

³²Jednakże nadal grzeszyli

i nie wierzyli Jego cudom.

³³Szybko ich dni zakończył

i lata ich nagłą zatratą.

³⁴Gdy ich zabijał, szukali Go,

nawracali się i znów szukali Boga.

³⁵I przypominali sobie, że Bóg jest dla nich skałą,

że Bóg Najwyższy ich zbawicielem.

³⁶Lecz oszukiwali Go swymi ustami

i kłamali Mu swoim językiem.

³⁷* Ich serce nie trwało przy Nim,

w przymierzu z Nim nie byli stali.

³⁸On jednak litując się

odpuszczał winę, a nie wytracał,

i często odwracał swój gniew,

i nie pobudzał całej swej zapalczywości.

³⁹Przypominał sobie, że są tylko ciałem

i tchnieniem, które odchodzi, a nie wraca*.

⁴⁰Ileż razy drażnili Go na pustyni

i zasmucali Go na pustkowiu!

⁴¹I ponownie Boga wystawiali na próbę,

gniewali Świętego Izraela.

⁴²Nie pamiętali Jego ręki -

dnia, w którym ich wybawił od ciemiężyciela,

⁴³kiedy czynił w Egipcie swe znaki

i swoje cuda na polu Soanu,*

⁴⁴i rzeki ich w krew zamienił,

i ich strumienie, aby pić nie mogli.

⁴⁵Nasłał na nich muchy, które ich kąsały,

i zgubne dla nich żaby.

⁴⁶Ich zbiory wydał owadom,

a owoc ich pracy szarańczy.

⁴⁷Poraził gradem ich winnice,

a szronem ich sykomory.

⁴⁸Ich bydło wydał na pastwę zarazy,

a na pastwę choroby ich trzody.

⁴⁹Zesłał na nich żar swojego gniewu:

oburzenie, zapalczywość i udrękę -

orszak zwiastunów klęski*.

⁵⁰Otworzył drogę dla swego gniewu:

nie zachował ich od śmierci,

ich życie wydał zarazie.

⁵¹I poraził w Egipcie wszystko pierworodne*,

pierwsze ich płody w namiotach Chama.

⁵²A swój lud wyprowadził jak owce

i powiódł w pustyni jak trzodę.

⁵³Wiódł ich bezpiecznie, tak że się nie bali,

a ich wrogów przykryło morze*.

⁵⁴Wprowadził ich do swej ziemi świętej,

do gór, które nabyła Jego prawica;

⁵⁵i wygnał przed nimi narody,

a im losem wyznaczył dziedzictwo

i w namiotach tamtych osadził szczepy Izraela.

⁵⁶* Ale wystawiali na próbę i drażnili Boga Najwyższego,

i Jego przykazań nie strzegli.

⁵⁷Odstępowali zdradziecko, jak ich ojcowie,

byli zmienni, jak łuk zawodny.

⁵⁸Pobudzali Go do gniewu przez swoje wyżyny

i wzniecali Jego zazdrość swoimi rzeźbami.

⁵⁹Bóg usłyszał i zapłonął gniewem,

i zupełnie odrzucił Izraela.

⁶⁰I porzucił mieszkanie w Szilo*,

przybytek, gdzie mieszkał wśród ludzi.

⁶¹I oddał swoją moc w niewolę,

a swą chwałę* w ręce nieprzyjaciół.

⁶²I wydał pod miecz swój naród,

i rozjątrzył się na swoje dziedzictwo.

⁶³Młodzieńców ich pochłonął ogień,

a nad ich pannami nie śpiewano pieśni weselnych.

⁶⁴Ich kapłani poginęli od miecza,

a ich wdowy nie mogły lamentować.

⁶⁵Lecz Pan się ocknął jak ze snu,

jak wojownik winem zmożony.

⁶⁶I poraził od tyłu swych nieprzyjaciół:

wieczystą sromotą ich okrył*.

⁶⁷Odrzucił namiot Józefa

i nie wybrał szczepu Efraima,

⁶⁸lecz wybrał pokolenie Judy,

górę Syjon, którą umiłował.

⁶⁹I wzniósł swoją świątynię, jak wysokie niebo,

jak ziemię, którą ugruntował na wieki.

⁷⁰Wybrał swego sługę Dawida

i wziął go od owczych zagród:

⁷¹powołał go, gdy chodził za karmiącymi [owcami],

by pasł Jakuba, lud Jego,

i Izraela, Jego dziedzictwo.

⁷²On ich pasł w prawości swego serca

i roztropnie prowadził swoimi rękoma.

PSALM 79(78)*

Nad gruzami Jerozolimy

¹Psalm. Asafowy.

Boże, poganie przyszli do Twego dziedzictwa,

zbezcześcili Twój święty przybytek*,

Jeruzalem obrócili w ruiny.

²* Ciała sług Twoich wydali

na pastwę ptakom powietrznym,

zwierzętom ziemskim ciała Twoich świętych.

³Ich krew rozlali, jak wodę,

wokół Jeruzalem

i nie było komu ich pogrzebać.

⁴Staliśmy się przedmiotem wzgardy dla naszych sąsiadów,

igraszką i pośmiewiskiem dla otaczających.

⁵Dokądże, Panie? Czy wiecznie będziesz się gniewał?

Czy Twoja zapalczywość będzie gorzeć jak ogień?

⁶* Wylej gniew Twój na ludy,

które Cię nie uznają,

na królestwa,

co nie wzywają Twojego imienia.

⁷Albowiem pożarli Jakuba

i spustoszyli jego siedzibę.

⁸Nie pamiętaj nam win naszych przodków,

niech rychło przyjdzie ku nam miłosierdzie Twoje:

bo bardzo jesteśmy słabi.

⁹Wspomóż nas, Boże zbawienia naszego,

przez wzgląd na chwałę Twojego imienia,

i wyzwól nas, i odpuść nasze grzechy

przez wzgląd na Twoje imię.

¹⁰Dlaczego mają mówić poganie:

«Gdzie jest ich Bóg?»

Niech na naszych oczach rozejdzie się wśród pogan wieść

o pomście za przelaną krew Twoich sług*.

¹¹Niech jęk pojmanych dojdzie do Ciebie;

mocą Twojego ramienia oszczędź

na śmierć skazanych.

¹²I odpłać sąsiadom naszym siedmiokrotnie w ich zanadrze

za zniewagę, którą Tobie, Panie, wyrządzili*.

¹³My zaś, lud Twój i owce Twej trzody,

będziemy Tobie dziękować na wieki

i przez pokolenia głosić Twoją chwałę.

PSALM 80(79)*

Spustoszona winnica Pańska

¹Kierownikowi chóru. Na melodię: «Lilie świadectwa...»*. Asafowy. Psalm.

²Posłuchaj, Pasterzu Izraela*,

Ty, co jak trzodę wiedziesz ród Józefa.

Ty, który zasiadasz nad cherubami, zabłyśnij,

³przed Efraimem, Beniaminem i Manassesem!*

Wzbudź Twą potęgę

i przyjdź nam na pomoc!

⁴O Boże, odnów nas

i okaż Twe pogodne oblicze*, abyśmy doznali zbawienia.

⁵Panie, Boże Zastępów,

jak długo gniewać się będziesz,

choć lud Twój się modli?

⁶Nakarmiłeś go chlebem płaczu

i obficie napoiłeś go łzami.

⁷Zrobiłeś z nas powód zwady dla naszych sąsiadów,

a wrogowie nasi z nas szydzą.

⁸Boże Zastępów, odnów nas

i okaż Twe pogodne oblicze, abyśmy doznali zbawienia.

⁹* Wyrwałeś winorośl z Egiptu,

wygnałeś pogan, a ją zasadziłeś.

¹⁰Grunt dla niej przygotowałeś,

a ona zapuściła korzenie

i napełniła ziemię.

¹¹Góry okryły się jej cieniem,

a cedry Boże* jej gałęźmi.

¹²Swe latorośle rozpostarła aż do Morza,

a swoje pędy aż do Rzeki*.

¹³Dlaczego jej mury zburzyłeś,

tak że zrywa z niej [grona] każdy, kto przechodzi drogą,

¹⁴że ją niszczy dzik leśny,

a polne zwierzęta obgryzają?*

¹⁵Powróć, o Boże Zastępów!

Wejrzyj z nieba, zobacz

i nawiedź tę winorośl;

¹⁶i chroń tę, którą zasadziła Twa prawica,

<latorośl, którą umocniłeś dla siebie>*.

¹⁷Ci, którzy ją spalili ogniem i wycięli,

niech zginą od grozy Twojego oblicza!

¹⁸Niech ręka Twoja będzie nad mężem Twej prawicy,

nad synem człowieczym, któregoś utwierdził dla siebie*.

¹⁹Nie odstąpimy już więcej od Ciebie;

zachowaj nas przy życiu, byśmy wzywali Twojego imienia.

²⁰Panie, Boże Zastępów, odnów nas

i ukaż Twe pogodne oblicze, abyśmy doznali zbawienia.

PSALM 81(80)*

Hymn świąteczny

¹Kierownikowi chóru. Na melodię z Gat. Asafowy.

²Radośnie śpiewajcie Bogu, naszej Mocy,

wykrzykujcie Bogu Jakuba!

³Zacznijcie śpiew i w bęben uderzcie,

w harfę słodko dźwięczącą i lirę!

⁴Dmijcie w róg na nowiu,

podczas pełni, w nasz dzień uroczysty!*

⁵Bo to jest ustawa w Izraelu,

przykazanie Boga Jakubowego.

⁶To prawo ustanowił On dla Józefa,

gdy wyruszył on z ziemi egipskiej.

Słyszę* język nieznany:

⁷«Uwolniłem od brzemienia jego barki:

jego ręce porzuciły kosze.

⁸W ucisku wołałeś, a Ja cię ratowałem,

odpowiedziałem ci z grzmiącej chmury,

doświadczyłem cię przy wodach Meriba*.

⁹Słuchaj, mój ludu, chcę cię napomnieć:

obyś posłuchał Mnie, Izraelu!

¹⁰* Nie będzie u ciebie boga obcego,

cudzemu bogu nie będziesz oddawał pokłonu.

¹¹Ja jestem Pan, twój Bóg,

który cię wyprowadził z ziemi egipskiej;

otwórz szeroko usta, abym je napełnił.

¹²Lecz mój lud nie posłuchał mego głosu:

Izrael nie był Mi posłuszny*.

¹³Pozostawiłem ich przeto twardości ich serca:

niech postępują według swych zamysłów!

¹⁴Gdyby mój lud Mnie posłuchał,

a Izrael kroczył moimi drogami:

¹⁵natychmiast zgniótłbym ich wrogów

i obróciłbym rękę na ich przeciwników.

¹⁶Nienawidzący Pana schlebialiby Jemu,

a czas ich [kary] trwałby na wieki.

¹⁷Jego* zaś bym karmił tłuszczem pszenicy

i sycił miodem z opoki».

PSALM 82(81)*

Los niegodziwych sędziów

¹Psalm. Asafowy.

Bóg powstaje w zgromadzeniu bogów,

pośrodku bogów sąd odbywa:*

²«Dokądże będziecie sądzić niegodziwie

i trzymać stronę występnych?*

³Ujmijcie się za sierotą i uciśnionym,

wymierzcie sprawiedliwość nieszczęśliwemu i ubogiemu!

⁴Uwolnijcie uciśnionego i nędzarza,

wyrwijcie go z ręki występnych!

⁵Lecz oni nie pojmują i nie rozumieją,

błąkają się w ciemnościach:

cała ziemia chwieje się w posadach*.

⁶Ja rzekłem: Jesteście bogami

i wszyscy - synami Najwyższego*.

⁷Lecz wy pomrzecie jak ludzie,

jak jeden mąż, książęta, poupadacie».

⁸O Boże, powstań, odbądź sąd nad ziemią,

bo wszelkie narody są Twoją własnością.

PSALM 83(82)*

Boże, upokórz sprzymierzonych wrogów!

¹Pieśń. Psalm. Asafowy.

²O Boże, nie trwaj w milczeniu,

nie milcz i nie spoczywaj, Boże!

³Bo oto burzą się Twoi wrogowie

i podnoszą głowę ci, którzy Cię nienawidzą.

⁴Knują spisek przeciwko Twojemu ludowi,

zmawiają się przeciw tym, których strzeżesz.

⁵«Pójdźcie - mówią - wytraćmy ich spośród narodów,

by więcej nie wspominano imienia Izraela».

⁶Zaiste, zmawiają się jednomyślnie

i przeciw Tobie zawierają przymierze:

⁷* Namioty Edomu z Izmaelitami,

Moab i Hagryci,

⁸Gebal, Ammon i Amalek,

kraj Filistynów i mieszkańcy Tyru.

⁹Także Asyryjczycy połączyli się z nimi,

dla synów Lota stali się ramieniem.

¹⁰Uczyń im jak Madianitom i Siserze*,

jak Jabinowi nad potokiem Kiszon*,

¹¹którzy polegli pod Endor,

stali się nawozem dla ziemi*.

¹²Z ich książętami postąp jak z Orebem,

jak z Zeebem, z Zebachem i z Salmunną,

z wszystkimi ich przywódcami,

¹³którzy mówili: «Zagarnijmy

dla siebie kraj* Boga!»

¹⁴O Boże mój, uczyń ich podobnymi do źdźbeł* ostu,

do plew* gnanych wichurą.

¹⁵* Jak ogień pożera lasy,

jak pożoga wypala góry,

¹⁶tak ich ścigaj Twoją nawałnicą

i burzą Twoją wpraw ich w zamieszanie!

¹⁷Okryj hańbą ich oblicze,

aby szukali imienia Twego, Panie!

¹⁸Niech wstyd i trwoga ogarną ich na zawsze,

niech będą pohańbieni i zginą!

¹⁹Niechaj poznają Ciebie i wiedzą,

że tylko Ty, który sam jeden masz Jahwe* na imię,

jesteś Najwyższy nad całą ziemią.

PSALM 84(83)*

Szczęście mieszkańca świątyni

¹Kierownikowi chóru. Na wzór z Gat. Synów Koracha. Psalm.

²Jak miłe są przybytki Twoje,

Panie Zastępów!

³Dusza moja pragnie i tęskni

do przedsieni Pańskich.

Moje serce i ciało radośnie wołają

do Boga żywego*.

⁴Nawet wróbel dom sobie znajduje

i jaskółka gniazdo.

gdzie złoży swe pisklęta:

przy* Twoich ołtarzach, Panie Zastępów,

mój Królu i mój Boże!

⁵Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie,

nieustannie Cię wychwalają.

⁶Szczęśliwi, których moc jest w Tobie,

którzy zachowują ufność w swym sercu*.

⁷Przechodząc doliną Baka*,

przemieniają ją w źródło,

a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje.

⁸Z mocy w moc wzrastać będą:

Boga <nad bogami>* ujrzą na Syjonie.

⁹Panie Zastępów, usłysz moją modlitwę;

nakłoń ucha, Boże Jakuba!

¹⁰Spojrzyj, Puklerzu nasz, Boże,

i wejrzyj na oblicze Twego Pomazańca*!

¹¹Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich

lepszy jest niż innych tysiące;

wolę stać w progu domu mojego Boga,

niż mieszkać w namiotach grzeszników.

¹²Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczą:

Pan hojnie darzy łaską i chwałą,

nie odmawia dobrodziejstw

postępującym nienagannie.

¹³Panie Zastępów,

szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie!

PSALM 85(84)*

Bliskie jest nasze zbawienie

¹Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.

²Łaskawym się okazałeś, Panie, dla Twej ziemi;

odmieniłeś los* Jakuba,

³odpuściłeś winę Twojemu ludowi;

zakryłeś wszystkie ich grzechy.

⁴Powściągnąłeś całe zagniewanie* Twoje,

zaniechałeś zapalczywości Twojego gniewu.

⁵Odnów nas, Boże, nasz Zbawco,

i zaniechaj Twego oburzenia na nas!

⁶Czyż będziesz na nas gniewał się na wieki,

czy gniew Twój rozciągniesz na wszystkie pokolenia?

⁷Czyż to nie Ty przywrócisz nam życie*,

aby Twój lud weselił się w Tobie?

⁸Okaż nam, Panie, swoją łaskawość

i daj nam swoje zbawienie!

⁹Chciałbym słuchać tego, co mówi Pan Bóg:

oto ogłasza pokój

ludowi swemu i świętym swoim;

niech się nie stają znów nierozsądni*.

¹⁰Zaiste, bliskie jest Jego zbawienie dla tych, którzy się Go boją,

tak iż chwała* zamieszka w naszej ziemi.

¹¹* Łaskawość i wierność spotkają się z sobą,

ucałują się sprawiedliwość i pokój.

¹²Wierność z ziemi wyrośnie,

a sprawiedliwość wychyli się z nieba.

¹³Pan sam obdarzy szczęściem

a nasza ziemia wyda swój owoc*.

¹⁴Sprawiedliwość pójdzie przed Nim,

po śladach Jego kroków - zbawienie*.

PSALM 86(85)*

O pomoc w przeciwnościach

¹Prośba. Dawidowy.

Nakłoń swe ucho, wysłuchaj mnie, Panie,

bo jestem nędzny i ubogi.

²Strzeż mojego życia*, bo jestem pobożny,

zbaw sługę Twego, który ufa Tobie.

Ty jesteś Bogiem moim,

³Panie, zmiłuj się nade mną,

bo nieustannie wołam do Ciebie.

⁴Rozraduj życie swego sługi,

bo ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę.

⁵Ty bowiem, Panie, jesteś dobry i pełen przebaczenia,

pełen łaskawości dla wszystkich, którzy Cię wzywają*.

⁶Wysłuchaj, Panie, modlitwę moją

i zważ na głos mojej prośby!

⁷Wołam do Ciebie w dniu mego utrapienia,

bo Ty mnie wysłuchujesz.

⁸Nie ma wśród bogów równego Tobie, Panie*,

ani czegoś takiego jak Twoje dzieło.

⁹Przyjdą wszystkie ludy, które stworzyłeś,

i Tobie, Panie, pokłon oddadzą,

i będą sławiły Twe imię*.

¹⁰Boś Ty jest wielki i działasz cuda:

tylko Ty jesteś Bogiem.

¹¹Naucz mię, Panie, Twej drogi,

bym postępował według Twojej prawdy;

skłoń moje serce ku bojaźni Twojego imienia!

¹²Będę Cię chwalił, Panie, mój Boże, z całego serca mojego

i na wieki będę sławił Twe imię,

¹³bo wielkie było dla mnie Twoje miłosierdzie

i życie moje wyrwałeś z głębin Szeolu*.

¹⁴O Boże, pyszni przeciw mnie powstali

i zgraja gwałtowników czyha na me życie,

a nie mają względu na Ciebie.

¹⁵Ale Ty, Panie, jesteś Bogiem miłosiernym i łaskawym,

nieskorym do gniewu, bardzo łagodnym i wiernym*.

¹⁶Zwróć się ku mnie i zmiłuj się nade mną;

udziel Twej siły słudze swojemu

i ocal syna swej służebnicy!*

¹⁷Uczyń dla mnie znak - zapowiedź pomyślności,

ażeby ci, którzy mnie nienawidzą, ujrzeli ze wstydem,

żeś Ty, Panie, mi pomógł i pocieszył mnie.

PSALM 87(86)*

Syjon macierzą wszystkich ludów

¹Synów Koracha. Psalm. Pieśń.

Budowla Jego jest na świętych górach:

²Pan miłuje bramy Syjonu

bardziej niż wszystkie namioty Jakuba.

³Wspaniałe rzeczy głoszą o tobie,

o miasto Boże!

⁴Wymienię Rahab i Babel wśród tych, co mnie znają;

oto Filistyni i Tyr razem z Kusz [powiedzą]:

«Ten [i ten] się tam urodził»*.

⁵O Syjonie zaś będzie się mówić: «Każdy na nim się narodził,

a Najwyższy sam go umacnia»*.

⁶Pan spisując wylicza narody:

«Ten się tam urodził».

⁷I oni zaśpiewają jak tancerze:

«W tobie są wszystkie me źródła»*.

PSALM 88(87)*

W ciężkim doświadczeniu

¹Pieśń. Psalm. Synów Koracha. Kierownikowi chóru. Według [melodii] «Machalat» śpiewać*. Pieśń pouczająca. Hemana Ezrachity.

²Panie, mój Boże,

za dnia wołam,

nocą się żalę przed Tobą*.

³Niech dojdzie do Ciebie moja modlitwa,

nakłoń swego ucha na moje wołanie!

⁴Bo dusza moja jest nasycona nieszczęściami,

a życie moje zbliża się do Szeolu.

⁵Zaliczają mnie do tych, co schodzą do grobu*,

stałem się podobny do męża bezsilnego.

⁶Moje posłanie* jest między zmarłymi,

tak jak zabitych, którzy leżą w grobie,

o których już nie pamiętasz,

którzy wypadli z Twojej ręki.

⁷Umieściłeś mię w dole głębokim,

w ciemnościach, w przepaści.

⁸Ciąży nade mną Twoje oburzenie.

Sprawiłeś, że wszystkie twe fale* mnie dosięgły.

⁹Oddaliłeś ode mnie moich znajomych,

uczyniłeś mnie dla nich ohydnym,

jestem zamknięty, bez wyjścia*.

¹⁰Moje oko słabnie od nieszczęścia,

codziennie wołam do Ciebie, Panie,

do Ciebie ręce wyciągam.

¹¹* Czy dla cieniów czynisz cuda?

Czy zmarli wstaną i będą Cię sławić?

¹²Czy to w grobie się opowiada o Twojej łasce,

a w Szeolu o Twojej wierności?

¹³Czy Twoje cuda ukazują się w ciemnościach,

a sprawiedliwość Twoja w ziemi zapomnienia?

¹⁴Ja zaś, o Panie, wołam do Ciebie

i rano modlitwa moja niech do Ciebie dotrze.

¹⁵Czemu odrzucasz mię, Panie,

ukrywasz oblicze swoje przede mną?

¹⁶* Ja jestem biedny i od dzieciństwa na progu śmierci,

dźwigałem grozę Twoją i mdlałem.

¹⁷Nade mną przeszły Twe gniewy

i zgubiły mnie Twoje groźby.

¹⁸Otaczają mnie nieustannie jak woda;

okrążają mnie wszystkie naraz.

¹⁹Odsunąłeś ode mnie przyjaciół i towarzyszy:

domownikami moimi stały się ciemności.

PSALM 89(88)*

Wyniesienie i upadek domu Dawida

¹Pieśń pouczająca. Etana Ezrachity.

²Na wieki będę opiewał łaski Pana,

moimi ustami będę głosił Twą wierność przez wszystkie pokolenia,

³albowiem powiedziałeś: «Na wieki ugruntowana jest łaska»,

utrwaliłeś swoją wierność w niebiosach*.

⁴«Zawarłem przymierze z moim wybrańcem;

przysiągłem słudze memu, Dawidowi:

⁵Utrwalę na wieki twoje potomstwo

i tron twój utrwalę z pokolenia na pokolenie»*.

⁶Niebiosa wysławiają cuda Twoje, Panie,

i wierność Twoją w radzie świętych.

⁷* Bo któż na obłokach będzie równy Panu,

któż wśród synów Bożych będzie do Pana podobny?

⁸Bóg w radzie świętych przejmuje bojaźnią,

wielki jest i straszny - ponad wszystkich wokół Niego.

⁹Panie, Boże Zastępów, któż równy jest Tobie?

Potężny jesteś, Panie, a wierność Twoja w krąg Ciebie otacza.

¹⁰* Ty ujarzmiasz pyszne morze,

Ty poskramiasz jego wzdęte bałwany.

¹¹Ty podeptałeś Rahaba jak padlinę,

rozproszyłeś Twych wrogów możnym Twym ramieniem.

¹²Twoje jest niebo i Twoja jest ziemia*;

Ty założyłeś świat wraz z tym, co go napełnia;

¹³Ty stworzyłeś północ i południe;

Tabor i Hermon wykrzykują radośnie na cześć Twego imienia.

¹⁴Ty masz ramię pełne potęgi,

mocna jest ręka Twoja i Twoja prawica wzniesiona.

¹⁵Podstawą Twego tronu sprawiedliwość i prawo;

przed Tobą kroczą łaska i wierność*.

¹⁶Szczęśliwy lud, co umie się radować:

chodzi, o Panie, w świetle Twego oblicza.

¹⁷Cieszą się zawsze Twoim imieniem,

wywyższa ich Twoja sprawiedliwość.

¹⁸Bo Ty jesteś blaskiem ich potęgi,

a dzięki Twej przychylności moc* nasza się wznosi.

¹⁹Bo puklerz nasz należy do Pana,

a król nasz - do Świętego Izraela.

²⁰Mówiłeś niegdyś w widzeniu

do świętych Twoich* i powiedziałeś:

«Włożyłem na głowę mocarza koronę;

wyniosłem wybrańca z ludu.

²¹Znalazłem Dawida, sługę mojego,

namaściłem go świętym olejem moim,

²²aby ręka moja zawsze z nim była

i umacniało go moje ramię.

²³Nie zwiedzie go nieprzyjaciel

ani nie pognębi go złośnik.

²⁴Lecz zetrę przed nim jego przeciwników,

porażę tych, co go nienawidzą.

²⁵Z nim moja wierność i łaska;

w moim imieniu moc jego się wzniesie.

²⁶I rękę jego wyciągnę na morze,

a prawicę jego na rzeki.

²⁷On będzie wołał do Mnie: "Ty jesteś moim Ojcem,

Bogiem moim i Skałą mojego ocalenia"*.

²⁸A Ja go ustanowię pierworodnym*,

największym wśród królów ziemi.

²⁹Zachowam dla niego łaskawość swą na wieki

i wierne będzie moje z nim przymierze.

³⁰Sprawię, że potomstwo jego będzie wieczne,

a jego tron - [trwały] jak dni nieba.

³¹A jeśli synowie jego porzucą moje prawo

i nie będą postępować według mych przykazań,

³²jeżeli naruszą moje ustawy

i nie będą pełnili moich rozkazów,

³³ukarzę rózgą ich przewinienia,

a winę ich biczami;

³⁴lecz nie odejmę mu łaski mojej

i nie zawiodę w mojej wierności.

³⁵Nie zbezczeszczę mojego przymierza

ani nie zmienię słowa ust moich.

³⁶Raz przysiągłem na moją świętość:

na pewno nie skłamię Dawidowi.

³⁷* Potomstwo jego trwać będzie wiecznie

i tron jego będzie przede Mną jak słońce,

³⁸jak księżyc, co pozostaje na wieki,

a świadek w chmurach jest wierny».

³⁹A jednak odpędziłeś i odrzuciłeś,

rozgniewałeś się na Twego pomazańca.

⁴⁰Zerwałeś przymierze z Twoim sługą,

poniżyłeś w proch jego diadem.

⁴¹Porozwalałeś wszystkie jego mury,

obróciłeś w gruzy jego twierdze.

⁴²Ograbili go wszyscy przechodzący drogą,

stał się pośmiewiskiem dla swoich sąsiadów.

⁴³Podniosłeś prawicę jego nieprzyjaciół;

radością napełniłeś wszystkich jego wrogów.

⁴⁴Także cofnąłeś jego miecz przed napastnikiem*,

nie pozwoliłeś mu ostać się w walce,

⁴⁵pozbawiłeś blasku jego berło

i wywróciłeś tron jego na ziemię.

⁴⁶Skróciłeś dni jego młodości*,

okryłeś go niesławą.

⁴⁷Jak długo, Panie? Czy zawsze będziesz się ukrywał?

Czy Twoje oburzenie będzie płonąć jak ogień?

⁴⁸Pamiętaj, jak krótkie jest moje życie*,

jak znikomymi stworzyłeś wszystkich ludzi.

⁴⁹Czy jest ktoś, kto by żył, a nie zaznał śmierci,

kto by życie swe wyrwał spod władzy Szeolu?

⁵⁰Gdzież są, o Panie, Twoje dawne łaski,

które zaprzysiągłeś Dawidowi na swoją wierność?

⁵¹Pomnij, o Panie, na zniewagę sług Twoich:

noszę w mym zanadrzu całą wrogość narodów,

⁵²z jaką ubliżają przeciwnicy Twoi, Panie,

z jaką ubliżają krokom Twego pomazańca.

⁵³Niech będzie błogosławiony Pan na wieki!

Amen. Amen*.

KSIĘGA CZWARTA

PSALM 90(89)*

Wieczny Bóg nadzieją człowieka

¹Błaganie Mojżesza, męża Bożego.

Panie, Ty dla nas byłeś ucieczką

z pokolenia na pokolenie.

²Zanim góry narodziły się w bólach,

nim ziemia i świat powstały,

od wieku po wiek Ty jesteś Bogiem*.

³* W proch każesz powracać śmiertelnym,

i mówisz: «Synowie ludzcy, wracajcie!»

⁴Bo tysiąc lat w Twoich oczach

jest jak wczorajszy dzień, który minął,

niby straż nocna.

⁵Porywasz ich: stają się jak sen poranny*,

jak trawa, co rośnie:

⁶rankiem kwitnie i jest zielona,

wieczorem więdnie i usycha.

⁷Zaiste, Twój gniew nas niszczy,

trwoży nas Twe oburzenie.

⁸* Stawiasz przed sobą nasze winy,

nasze skryte grzechy w świetle Twojego oblicza.

⁹Bo wszystkie dni nasze płyną pod Twoim gniewem;

kończymy nasze lata jak westchnienie.

¹⁰Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt

lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt;

a większość z nich to trud i marność:

bo szybko mijają, my zaś odlatujemy.

¹¹Któż potrafi zważyć ogrom Twojego gniewu

i kto może doświadczyć mocy Twego oburzenia?*

¹²Naucz nas liczyć dni nasze,

abyśmy osiągnęli mądrość serca.

¹³Powróć, o Panie, dokądże jeszcze...?

I bądź litościwy dla sług Twoich!*

¹⁴Nasyć nas z rana swoją łaskawością,

abyśmy przez wszystkie dni nasze mogli się radować i cieszyć.

¹⁵Daj radość według [miary] dni, w których nas przygniotłeś,

i lat, w których zaznaliśmy niedoli.

¹⁶Niech sługom Twoim ukaże się Twe dzieło,

a chwała Twoja nad ich synami!

¹⁷A dobroć Pana Boga naszego niech będzie nad nami!

I wspieraj pracę rąk naszych,

wspieraj dzieło rąk naszych!

PSALM 91(90)*

O Bożej opiece

¹Kto przebywa w pieczy Najwyższego

i w cieniu Wszechmocnego mieszka,

²mówi do Pana: «Ucieczko moja i Twierdzo,

mój Boże, któremu ufam».

³Bo On sam cię wyzwoli

z sideł myśliwego

i od zgubnego słowa*.

⁴Okryje cię swymi piórami

i schronisz się pod Jego skrzydła:

Jego wierność to puklerz i tarcza.

⁵W nocy nie ulękniesz się strachu

ani za dnia - lecącej strzały,

⁶ani zarazy, co idzie w mroku,

ni moru, co niszczy w południe*.

⁷Choć tysiąc padnie u twego boku,

a dziesięć tysięcy po twojej prawicy:

ciebie to nie spotka.

⁸Ty ujrzysz na własne oczy:

będziesz widział odpłatę daną grzesznikom.

⁹Albowiem Pan jest twoją ucieczką,

jako obrońcę wziąłeś sobie Najwyższego.

¹⁰Niedola nie przystąpi do ciebie,

a cios nie spotka twojego namiotu,

¹¹bo swoim aniołom dał rozkaz o tobie,

aby cię strzegli na wszystkich twych drogach*.

¹²Na rękach będą cię nosili,

abyś nie uraził swej stopy o kamień.

¹³Będziesz stąpał po wężach i żmijach,

a lwa i smoka będziesz mógł podeptać*.

¹⁴Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie;

osłonię go, bo uznał moje imię.

¹⁵Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham

i będę z nim w utrapieniu,

wyzwolę go i sławą obdarzę.

¹⁶Nasycę go długim życiem

i ukażę mu moje zbawienie.

PSALM 92(91)*

Sprawiedliwe rządy Boże

¹Psalm. Pieśń. Na dzień szabatu.

²Dobrze jest dziękować Panu

i śpiewać imieniu Twemu, o Najwyższy:

³głosić z rana Twoją łaskawość,

a wierność Twoją nocami,

⁴na harfie dziesięciostrunnej i lirze

i pieśnią przy dźwiękach cytry.

⁵Bo rozradowałeś mnie, Panie, Twoimi czynami,

cieszę się dziełami rąk Twoich.

⁶Jakże wielkie są dzieła Twe, Panie,

bardzo głębokie Twe myśli!

⁷Człowiek nierozumny ich nie zna,

a głupiec ich nie pojmuje.

⁸Chociaż występni plenią się jak zielsko

i złoczyńcy jaśnieją przepychem,

i tak [idą] na wieczną zagładę.

⁹Ty zaś, o Panie, na wieki jesteś wywyższony*.

¹⁰Bo oto wrogowie Twoi, Panie,

bo oto wrogowie Twoi poginą,

rozproszą się wszyscy złoczyńcy.

¹¹Wywyższyłeś mój róg jak u bawołu,

skropiłeś mnie świeżym olejkiem*.

¹²Oko moje patrzy na nieprzyjaciół*,

<tych, co powstają na mnie>.

Słuchają moje uszy moich przeciwników.

¹³Sprawiedliwy zakwitnie jak palma,

rozrośnie się jak cedr na Libanie*.

¹⁴* Zasadzeni w domu Pańskim

rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.

¹⁵Wydadzą owoc nawet i w starości,

pełni soków i zawsze żywotni,

¹⁶aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy,

moja Skała, nie ma w Nim nieprawości.

PSALM 93(92)*

Majestat Stwórcy świata

¹Pan króluje, oblókł się w majestat,

Pan przywdział potęgę i nią się przepasał:

tak utwierdził świat, że się nie zachwieje.

²Twój tron niewzruszony od wieczności,

Ty jesteś od wieków, <o Boże>*.

³Podnoszą rzeki, o Panie,

rzeki swój głos podnoszą,

rzeki swój szum podnoszą.

⁴Ponad szum wód rozległych,

ponad potęgę morskiej kipieli*

potężny jest Pan na wysokościach.

⁵Świadectwa Twoje są bardzo godne wiary;

domowi Twojemu przystoi świętość

po wszystkie dni, o Panie!

PSALM 94(93)*

Wołanie o sprawiedliwość

¹Boże, Mścicielu*, Panie,

Boże, Mścicielu, ukaż się!

²Powstań Ty, który sądzisz ziemię,

daj pysznym odpłatę!

³Jak długo występni, o Panie,

jak długo będą się chełpić występni,

⁴będą pleść i gadać bezczelnie,

i chwalić się będą wszyscy złoczyńcy?

⁵Lud Twój, o Panie, depczą

i uciskają Twoje dziedzictwo,

⁶mordują wdowę i przychodnia

i zabijają sieroty*.

⁷A mówią: «Pan nie widzi,

nie dostrzega [tego] Bóg Jakuba»*.

⁸Pomnijcie, głupcy w narodzie!

Kiedy zmądrzejecie, bezrozumni?

⁹Nie ma usłyszeć Ten, który ucho wszczepił,

nie ma widzieć Ten, co utworzył oko,

¹⁰czy nie ma karać Ten, co strofuje ludy,

Ten, który ludzi naucza mądrości?

¹¹Pan zna myśli ludzkie:

że są one marnością*.

¹²Szczęśliwy mąż, którego Ty wychowujesz, o Panie,

i prawem Twoim pouczasz,

¹³by dać mu odpocząć w dniach nieszczęśliwych,

nim grób wykopią dla występnego.

¹⁴Pan bowiem nie odpycha swego ludu

i nie porzuca swojego dziedzictwa;

¹⁵lecz wyrok powróci do sprawiedliwości*,

za nią [pójdą] wszyscy, co są prawego serca.

¹⁶Kto wystąpi w mojej obronie przeciw niegodziwcom?

Kto mię zasłoni od złoczyńców?

¹⁷Gdyby Pan mi nie udzielił pomocy,

wnet by moja dusza zamieszkała [w kraju] milczenia*.

¹⁸A kiedy myślę: «Moja noga się chwieje»,

wtedy mnie wspiera Twoja łaska, Panie!

¹⁹Gdy się w moim sercu mnożą niepokoje,

Twoje pociechy mnie orzeźwiają.

²⁰Co z Tobą ma wspólnego nieprawy trybunał,

który sprowadza nieszczęście wbrew Prawu?*

²¹Choć czyhają na życie sprawiedliwego,

chociaż potępiają krew niewinną:

²²na pewno Pan będzie mi obroną,

a Bóg mój skałą ucieczki.

²³A tamtym za ich niegodziwość zapłaci;

i zgubi ich własna złośliwość,

nasz Pan Bóg ich zgubi.

PSALM 95(94)*

Wielkiemu Bogu chwała!

¹Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu,

wznośmy okrzyki na cześć Skały* naszego zbawienia:

²przystąpmy z dziękczynieniem przed Jego oblicze,

radośnie śpiewajmy Mu pieśni!

³Albowiem Pan jest wielkim Bogiem

i wielkim Królem ponad wszystkimi bogami*:

⁴głębiny ziemi są w Jego ręku

i szczyty gór należą do Niego.

⁵Morze jest Jego własnością: bo On sam je uczynił,

i stały ląd ukształtowały Jego ręce.

⁶Wejdźcie, uwielbiajmy, padnijmy na twarze

i zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył.

⁷Albowiem On jest naszym Bogiem,

a my ludem Jego pastwiska

i owcami w Jego ręku*.

Obyście usłyszeli dzisiaj głos Jego:

⁸Nie zatwardzajcie serc waszych jak w Meriba,

jak na pustyni w dniu Massa*,

⁹gdzie Mnie wasi przodkowie wystawiali na próbę

i doświadczali Mię, choć dzieło moje widzieli.

¹⁰Tamto* pokolenie budziło we Mnie wstręt przez lat czterdzieści,

i powiedziałem: «Są oni ludem o sercu zbłąkanym

i moich dróg nie znają».

¹¹Przeto przysiągłem w moim gniewie:

«Nie wejdą do [miejsca] mego odpoczynku»*.

PSALM 96(95)*

«Śpiewajcie Panu pieśń nową!»

¹* Śpiewajcie Panu pieśń nową,

śpiewajcie Panu, wszystkie krainy!

²Śpiewajcie Panu, błogosławcie Jego imię,

z dnia na dzień głoście Jego zbawienie!

³Rozgłaszajcie Jego chwałę wśród narodów,

Jego cuda - wśród wszystkich ludów!

⁴Bo wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,

wzbudza On większy lęk niż wszyscy bogowie*.

⁵Bo wszyscy bogowie pogan to ułuda,

a Pan uczynił niebiosa.

⁶Przed Nim kroczą majestat i piękno,

potęga i jasność w Jego przybytku*.

⁷Oddajcie Panu, rodziny narodów,

oddajcie Panu chwałę i [uznajcie] potęgę;

⁸oddajcie Panu chwałę Jego imienia!

Nieście ofiary i wchodźcie do Jego przedsieni,

⁹oddajcie pokłon odziani w święte szaty*!

Zadrżyj, cała ziemio, przed Jego obliczem!

¹⁰Mówcie wśród pogan: Pan jest królem.

Umocnił świat, by się nie poruszył:

ze słusznością wymierza ludom sprawiedliwość*.

¹¹Niech się cieszy niebo i ziemia raduje;

niech szumi morze i to, co je napełnia;

¹²niech się weselą pola i wszystko, co jest na nich,

niech się także radują wszystkie drzewa leśne

¹³przed obliczem Pana, bo nadchodzi,

bo nadchodzi, aby sądzić ziemię*.

On będzie sądził świat sprawiedliwie,

z wiernością swą - narody.

PSALM 97(96)*

Bóg Królem i Sędzią świata

¹Pan króluje: wesel się, ziemio,

radujcie się, mnogie wyspy!*

²Obłok i ciemność wokoło Niego,

sprawiedliwość i prawo podstawą Jego tronu*.

³* Ogień idzie przed Jego obliczem

i pożera dokoła Jego nieprzyjaciół.

⁴Jego błyskawice świat rozświecają,

a ziemia patrzy i drży.

⁵Góry topnieją jak wosk przed obliczem Pana,

przed obliczem Władcy wszystkiej ziemi.

⁶Niebiosa głoszą Jego sprawiedliwość,

a wszystkie ludy widzą Jego chwałę.

⁷Muszą się wstydzić wszyscy, którzy czczą posągi

i chlubią się bożkami;

wszyscy bogowie hołd Mu oddają*.

⁸Słyszy o tym i cieszy się Syjon

i radują się córki* Judy

z Twoich wyroków, o Panie!

⁹Tyś bowiem, Panie, wywyższony - ponad całą ziemię

i niezmiernie wzniosły pośród wszystkich bogów.

¹⁰Pan miłuje tych, co zła nienawidzą,

On strzeże życia swoich świętych,

wyrywa ich z ręki grzeszników.

¹¹Światło wschodzi* dla sprawiedliwego

i radość dla ludzi prawego serca.

¹²Sprawiedliwi, weselcie się w Panu

i wysławiajcie Jego święte imię!

PSALM 98(97)*

Chwała Bogu, Zbawcy świata!

¹* Psalm.

Śpiewajcie Panu pieśń nową,

albowiem cuda uczynił.

Zwycięstwo zgotowała Mu Jego prawica

i święte ramię Jego.

²Pan okazał swoje zbawienie:

na oczach narodów

objawił swą sprawiedliwość.

³Wspomniał na dobroć i na wierność swoją

wobec domu Izraela.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi

zbawienie Boga naszego.

⁴Radośnie wykrzykuj na cześć Pana, cała ziemio,

cieszcie się i weselcie, i grajcie!

⁵Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, przy wtórze cytry

i przy dźwięku harfy,

⁶przy trąbach i dźwięku rogu:

radujcie się wobec Pana, Króla!

⁷* Niech szumi morze i to, co je napełnia,

świat i jego mieszkańcy!

⁸Niech rzeki klaszczą w dłonie,

niech góry razem wołają radośnie

⁹przed obliczem Pana, bo nadchodzi,

<bo nadchodzi> sądzić ziemię.

On będzie sądził świat sprawiedliwie

i według słuszności - ludy*.

PSALM 99(98)*

Chwalcie najświętszego Boga!

¹Pan króluje: drżą narody;

zasiada na cherubach*: a ziemia się trzęsie.

²Wielki jest Pan na Syjonie

i wyniesiony ponad wszystkie ludy*.

³Niech wielbią imię Twoje

wielkie i straszliwe:

ono jest święte.

⁴Królem jest Potężny, co kocha sprawiedliwość.

Ty ustanowiłeś to, co jest słuszne,

prawo i sprawiedliwość w Jakubie

Ty ustanowiłeś.

⁵Wysławiajcie Pana, Boga naszego,

oddajcie pokłon u podnóżka stóp Jego*:

On jest święty.

⁶Wśród Jego kapłanów są Mojżesz i Aaron,

i Samuel wśród tych, co wzywali Jego imienia:

wzywali Pana,

On ich wysłuchiwał.

⁷Przemawiał do nich w słupie obłoku:

słyszeli Jego zlecenia i przykazania, które im nadał*;

⁸Panie, Boże nasz, Ty ich wysłuchiwałeś,

byłeś dla nich Bogiem przebaczającym,

ale brałeś odwet za ich występki.

⁹Wysławiajcie Pana, Boga naszego,

oddajcie pokłon przed świętą Jego górą:

bo Pan, Bóg nasz, jest święty.

PSALM 100(99)*

Służcie Panu z weselem!

¹Psalm. Dziękczynienie.

Wykrzykujcie na cześć Pana, wszystkie ziemie;

²służcie Panu z weselem!

Wśród okrzyków radości stawajcie przed Nim!

³Wiedzcie, że Pan jest Bogiem*:

On sam nas stworzył, my Jego własnością,

jesteśmy Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

⁴Wstępujcie w Jego bramy wśród dziękczynienia,

wśród hymnów w Jego przedsionki;

chwalcie Go i błogosławcie Jego imię!

⁵Albowiem dobry jest Pan,

łaskawość Jego trwa na wieki*,

a wierność Jego przez pokolenia.

PSALM 101(100)*

Wzorowy władca

¹Dawidowy. Psalm.

Chcę opiewać sprawiedliwość i łaskę*;

chcę śpiewać Tobie, o Panie!

²Kroczyć będę drogą nieskalaną:

Kiedyż do mnie przybędziesz?*

Będę postępował według niewinności mego serca

pośrodku mojego domu.

³Nie będę zwracał oczu

ku sprawie niegodziwej;

w nienawiści mam przestępstwa:

nie przylgną one do mnie*.

⁴Serce przewrotne będzie ode mnie z daleka;

tego, co jest złe, nawet znać nie chcę.

⁵Chcę zgładzić takiego,

co skrycie uwłacza bliźniemu.

Kto oczy ma pyszne i serce nadęte -

tego nie zniosę*.

⁶Oczy kieruję na wiernych w kraju,

ażeby ze mną mieszkali.

Ten, który chodzi drogą nieskalaną,

będzie mi usługiwał.

⁷Nie będzie mieszkał w moim domu

ten, kto podstęp knuje.

Ten, który kłamstwa rozgłasza,

nie ostoi się przed mymi oczami.

⁸Każdego dnia będę tępił

wszystkich grzeszników ziemi,

aby wygubić w mieście Pańskim*

wszystkich złoczyńców.

PSALM 102(101)*

Prośby wygnańca

¹Modlitwa trapionego, który znękany wypowiada przed Panem swą udrękę.

²Panie, słuchaj modlitwy mojej,

a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie!

³Nie kryj przede mną swego oblicza*

w dniu utrapienia mojego!

Nakłoń ku mnie Twego ucha:

w dniu, w którym Cię wołam, szybko mnie wysłuchaj!

⁴* Dni bowiem moje jak dym znikają,

a kości moje płoną jak w ogniu.

⁵Moje serce wysycha spalona jak trawa,

zapominam nawet o spożyciu chleba.

⁶Od głosu mojego jęku

moje kości przywarły do skóry.

⁷* Jestem podobny do kawki na pustyni,

stałem się jak sowa w ruinach.

⁸Czuwam i jestem jak ptak

samotny na dachu.

⁹Każdego dnia znieważają mnie moi wrogowie,

srożąc się na mnie przeklinają moim imieniem*.

¹⁰Albowiem jak chleb jadam popiół

i z płaczem mieszam mój napój*,

¹¹na skutek oburzenia Twego i zapalczywości,

boś Ty mnie podniósł i obalił*.

¹²Dni moje są podobne do wydłużonego cienia*,

a ja usycham jak trawa.

¹³Ty zaś, o Panie, na wieki zasiadasz na tronie,

a imię Twoje [trwa] przez wszystkie pokolenia*.

¹⁴Powstaniesz i okażesz litość Syjonowi,

bo czas już, byś się nad nim zmiłował,

<bo nadeszła godzina>*.

¹⁵Twoi bowiem słudzy miłują jego kamienie

i użalają się nad jego gruzami*.

¹⁶Narody będą się bały imienia Pańskiego,

i wszyscy królowie ziemi - Twej chwały,

¹⁷bo Pan odbuduje Syjon

i ukaże się w swej chwale,

¹⁸przychyli się ku modlitwie opuszczonych

i nie odrzuci ich modłów.

¹⁹Należy to spisać dla pokolenia, co przyjdzie*,

a lud, który zostanie stworzony, niech wychwala Pana!

²⁰Bo Pan wejrzał z wysokiego przybytku swojego,

popatrzył z nieba na ziemię,

²¹aby usłyszeć jęki pojmanych,

aby skazanych na śmierć uwolnić,

²²by imię Pańskie głoszono na Syjonie

i Jego chwałę w Jeruzalem,

²³kiedy zgromadzą się razem narody

i królestwa, by służyć Panu*.

²⁴Siła moja w drodze ustała,

dni moje uległy skróceniu*.

²⁵Mówię: Boże mój,

nie zabieraj mnie w połowie moich dni: Twoje lata trwają poprzez wszystkie pokolenia.

²⁶* Ty niegdyś założyłeś ziemię

i niebo jest dziełem rąk Twoich.

²⁷Przeminą one, Ty zaś pozostaniesz.

I całe one jak szata się zestarzeją:

Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegają zmianie,

²⁸Ty zaś jesteś zawsze ten sam

i lata Twoje nie mają końca.

²⁹Synowie Twoich sług będą mogli osiąść na stałe

i potomstwo ich będzie trwało wobec Ciebie.

PSALM 103(102)*

Błogosław, duszo moja, Pana!

¹Dawidowy.

Błogosław, duszo moja, Pana,

i całe moje wnętrze - święte imię Jego!

²Błogosław, duszo moja, Pana,

i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach!

³On odpuszcza wszystkie twoje winy,

On leczy wszystkie twe niemoce,

⁴On życie twoje wybawia od zguby,

On wieńczy cię łaską i zmiłowaniem,

⁵On twoje dni* nasyca dobrami:

odnawia się młodość twoja jak orła*.

⁶Pan czyni dzieła sprawiedliwe,

bierze w opiekę wszystkich uciśnionych.

⁷Drogi swoje objawił Mojżeszowi,

dzieła swoje synom Izraela.

⁸Miłosierny jest Pan i łaskawy,

nieskory do gniewu i bardzo łagodny*.

⁹Nie wiedzie sporu do końca*

i nie płonie gniewem na wieki.

¹⁰Nie postępuje z nami według naszych grzechów

ani według win naszych nam nie odpłaca.

¹¹Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią,

tak można jest Jego łaskawość dla tych, co się Go boją.

¹²Jak jest odległy wschód od zachodu,

tak daleko odsuwa od nas nasze występki.

¹³Jak się lituje ojciec nad synami,

tak Pan się lituje nad tymi, co się Go boją.

¹⁴* Wie On, z czego jesteśmy utworzeni,

pamięta, że jesteśmy prochem.

¹⁵Dni człowieka są jak trawa;

kwitnie jak kwiat na polu.

¹⁶ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma,

i miejsce, gdzie był, już go nie poznaje.

¹⁷A łaskawość Pańska na wieki wobec Jego czcicieli,

a Jego sprawiedliwość nad synami synów,

¹⁸nad tymi, którzy strzegą Jego przymierza

i pamiętają, by pełnić Jego przykazania.

¹⁹Pan w niebie tron swój ustawił,

a swoim panowaniem obejmuje wszechświat*.

²⁰Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie,

pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy,

<by słuchać głosu Jego słowa>*.

²¹Błogosławcie Pana, wszystkie Jego zastępy,

słudzy Jego, pełniący Jego wolę!

²²Błogosławcie Pana, wszystkie Jego dzieła,

na każdym miejscu Jego panowania:

błogosław, duszo moja, Pana!

PSALM 104(103)*

Stworzenie wielbi Boga

¹Błogosław, duszo moja, Pana!

O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki!

Odziany we wspaniałość i majestat,

²światłem okryty jak płaszczem*.

Rozpostarłeś niebo jak namiot,

³wzniosłeś swe komnaty nad wodami*.

Za rydwan masz obłoki,

przechadzasz się na skrzydłach wiatru.

⁴Jako swych posłów używasz wichry,

jako sługi - ogień i płomienie*.

⁵Umocniłeś ziemię w jej podstawach:

na wieki wieków się nie zachwieje.

⁶Jak szatą okryłeś ją Wielką Otchłanią,

stanęły wody ponad górami*.

⁷Musiały uciekać wobec Twej groźby,

na głos Twego grzmotu popadły w przerażenie.

⁸Wzniosły się na góry, opadły na doliny,

na miejsce, któreś im naznaczył.

⁹Zakreśliłeś granicę, której nie przekraczają,

nigdy nie wrócą, by zalać ziemię*.

¹⁰Ty zdroje kierujesz do strumieni,

co pośród gór się sączą:

¹¹poją one wszelkie zwierzęta polne,

[tam] dzikie osły gaszą swe pragnienie;

¹²nad nimi mieszka ptactwo powietrzne,

spomiędzy gałęzi głos swój wydaje.

¹³Z Twoich komnat nawadniasz góry*,

aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię.

¹⁴Każesz rosnąć trawie dla bydła

i roślinom, by człowiekowi służyły,

aby z roli dobywał chleb

¹⁵i wino, co rozwesela serce ludzkie,

by rozpogadzać twarze oliwą*,

by serce ludzkie chleb krzepił.

¹⁶Drzewa Pana* mają wody do syta,

cedry Libanu, które zasadził.

¹⁷Tam ptactwo zakłada gniazda,

na cyprysach* są domy bocianów.

¹⁸Wysokie góry dla kozic,

a skały są kryjówką dla borsuków*.

¹⁹Tyś stworzył księżyc, aby czas wskazywał*;

słońce poznało swój zachód.

²⁰Mrok sprowadzasz i noc nastaje,

w niej krąży wszelki zwierz leśny.

²¹Lwiątka ryczą za łupem,

domagają się żeru od Boga.

²²Gdy słońce wzejdzie, wracają

i kładą się w swych legowiskach.

²³Człowiek wychodzi do swojej pracy,

do trudu swojego aż do wieczora.

²⁴Jak liczne są dzieła Twoje, Panie!

Ty wszystko mądrze uczyniłeś:

ziemia jest pełna Twych stworzeń.

²⁵Oto morze wielkie, długie i szerokie,

a w nim jest bez liku żyjątek

i zwierząt wielkich i małych.

²⁶Tamtędy wędrują okręty,

i Lewiatan, którego stworzyłeś na to,

aby w nim igrał.

²⁷Wszystko to czeka na Ciebie,

byś dał im pokarm w swym czasie.

²⁸* Gdy im udzielasz, zbierają;

gdy rękę swą otwierasz, sycą się dobrami.

²⁹Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój;

gdy im oddech odbierasz, marnieją

i powracają do swojego prochu.

³⁰Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha

i odnawiasz oblicze ziemi.

³¹Niech chwała Pana trwa na wieki:

niech Pan się raduje z dzieł swoich.

³²Na ziemię patrzy, a ona drży;

dotyka gór, a one dymią*.

³³Póki mego życia, chcę śpiewać Panu

i grać mojemu Bogu, póki mi życia starczy.

³⁴Niech miła Mu będzie pieśń moja,

będę radował się w Panu.

³⁵Niech znikną z ziemi grzesznicy

i niech już nie będzie występnych!

Błogosław, duszo moja, Pana!

Alleluja*.

PSALM 105(104)*

Bóg wierny przymierzu z Abrahamem

¹Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia,

głoście dzieła Jego wśród narodów!

²Śpiewajcie Mu i grajcie Mu,

rozpowiadajcie wszystkie Jego cuda!

³Szczyćcie się Jego świętym imieniem;

niech się weseli serce szukających Pana!

⁴Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze,

szukajcie zawsze Jego oblicza!*

⁵Pamiętajcie o cudach, które On zdziałał,

o Jego znakach i sądach ust Jego,

⁶potomstwo Abrahama, Jego słudzy,

synowie Jakuba, Jego wybrańcy.

⁷On, Jahwe, jest naszym Bogiem:

Jego wyroki obejmują świat cały.

⁸Na wieki pamięta o swoim przymierzu,

obietnicę dał dla tysiąca pokoleń.

⁹* Zawarł je z Abrahamem

i przysięgę dał Izaakowi,

¹⁰ustanowił dla Jakuba jako prawo,

dla Izraela jako wieczne przymierze,

¹¹mówiąc: Dam tobie ziemię Kanaan

na waszą własność dziedziczną.

¹²Kiedy ich było niewielu,

nieliczni i obcy w niej,

¹³i wędrowali od szczepu do szczepu,

z jednego królestwa do drugiego ludu,

¹⁴nikomu nie pozwolił ich uciskać

i z ich powodu karał królów*:

¹⁵«Nie dotykajcie moich pomazańców

i prorokom moim nie czyńcie krzywdy!»

¹⁶* Potem przywołał głód na ziemię

i odebrał cały zapas chleba.

¹⁷Wysłał przed nimi człowieka:

Józefa sprzedano jako niewolnika.

¹⁸Kajdanami ścisnęli jego nogi,

w żelazo zakuli jego szyję,

¹⁹aż się spełniła jego przepowiednia

i słowo Pańskie dało mu świadectwo.

²⁰Posłał król, by uwolnić go,

i władca ludów, aby go wyzwolić.

²¹Ustanowił go panem nad swoim domem

i władcą nad całą swoją posiadłością,

²²by według swej myśli pouczał jego dostojników

a jego starszyznę uczył mądrości.

²³Wówczas Izrael wkroczył do Egiptu,

Jakub był gościem w kraju Chama.

²⁴Licznie rozmnożył swój naród,

uczynił go mocniejszym od jego wrogów.

²⁵Ich to serce odmienił, ażeby znienawidzili lud Jego

i wobec Jego sług postępowali zdradziecko.

²⁶Wtedy posłał sługę swojego, Mojżesza,

i Aarona, którego sobie wybrał.

²⁷* Oni okazali w Egipcie* Jego znaki

i cuda w krainie Chama.

²⁸Zesłał ciemności i nastał mrok,

lecz nie przestrzegali słów Jego*.

²⁹W krew zamienił ich wody

i pozabijał ich ryby.

³⁰Od żab się zaroiła ich ziemia,

[nawet] w komnatach ich królów.

³¹Rzekł, i robactwo się zjawiło,

komary w całym ich kraju.

³²Zesłał im grad zamiast deszczu

i ogień palący na ich ziemię.

³³Poraził im winorośle i figowce

i drzewa połamał w ich kraju.

³⁴Rzekł, i nadciągnęła szarańcza,

niezliczone mnóstwo świerszczy.

³⁵Pożarły one całą trawę w ich kraju

i zjadły płody na ich roli.

³⁶Pobił wszystkich pierworodnych w ich ziemi,

pierwociny całej ich siły.

³⁷A tamtych wyprowadził ze srebrem i złotem

i nie było słabego w Jego pokoleniach.

³⁸Egipcjanie byli radzi z ich wyjścia,

bo lęk ich ogarnął przed nimi.

³⁹* Chmurę rozpostarł jako osłonę

i ogień, by świecił wśród nocy.

⁴⁰Prosili i przywiódł przepiórki,

i nasycił ich chlebem z nieba.

⁴¹Rozdarł skałę i spłynęła woda,

popłynęła w pustyni jak rzeka.

⁴²Pamiętał bowiem o swym świętym słowie,

[danym] Abrahamowi, słudze swojemu.

⁴³I wyprowadził lud swój wśród radości,

wśród wesela - swoich wybranych.

⁴⁴I darował im ziemie narodów,

i zawładnęli owocem pracy* ludów,

⁴⁵by strzegli Jego przykazań

i prawa zachowywali.

Alleluja.

PSALM 106(105)*

Niewdzięczność ludu wybranego

¹Alleluja.

Chwalcie Pana, bo dobry,

bo na wieki Jego łaskawość*.

²Któż opowie dzieła potęgi Pana,

ogłosi wszystkie Jego pochwały?

³Szczęśliwi, którzy strzegą przykazań,

w każdym czasie czynią to, co sprawiedliwe.

⁴* Pamiętaj o nas, Panie, gdyż masz upodobanie w swym ludzie.

Przyjdź nam z pomocą,

⁵abyśmy ujrzeli szczęście Twych wybranych,

radowali się radością Twojego ludu,

chlubili się razem z Twoim dziedzictwem.

⁶Zgrzeszyliśmy, wraz z naszymi przodkami,

popełniliśmy nieprawość, żyliśmy występnie*.

⁷* Ojcowie nasi w Egipcie

nie pojęli Twych cudów,

nie pamiętali ogromu łask Twoich,

lecz zbuntowali się przeciw Najwyższemu nad Morzem Czerwonym.

⁸Ale ocalił ich przez wzgląd na swoje imię,

aby objawić swoją potęgę.

⁹Zgromił Morze Czerwone i wyschło,

i poprowadził ich przez fale jakby przez pustynię.

¹⁰I ocalił ich z ręki ciemięzcy,

i z ręki przeciwnika uwolnił.

¹¹Wody pokryły ich wrogów:

ani jeden z nich nie pozostał.

¹²Słowom więc Jego uwierzyli

i śpiewali Jemu pochwały.

¹³Szybko o dziełach Jego zapomnieli:

na Jego radę nie czekali.

¹⁴* Pałali żądzą na pustyni,

na próbę wystawiali Boga na odludziu.

¹⁵Uczynił zadość ich żądaniu,

lecz zesłał na nich zarazę.

¹⁶* Zazdrościli Mojżeszowi w obozie,

Aaronowi, świętemu Pańskiemu.

¹⁷Otwarła się ziemia i połknęła Datana,

i nakryła zgraje Abirama.

¹⁸I ogień zapłonął przeciw ich zgrai,

i płomień spalił bezecnych.

¹⁹* U stóp Horebu zrobili cielca

i oddawali pokłon ulanemu posągowi.

²⁰Zamienili swą Chwałę

na wizerunek cielca jedzącego siano.

²¹Zapomnieli o Bogu, który ich ocalił,

który wielkich rzeczy dokonał w Egipcie,

²²dziwów - w krainie Chama,

zdumiewających - nad Morzem Czerwonym.

²³Postanowił ich zatem wytracić,

gdyby nie Mojżesz, Jego wybraniec:

on wstawił się do Niego,

aby gniew Jego odwrócić, by ich nie wyniszczył*.

²⁴* I wzgardzili wspaniałą ziemią,

nie uwierzyli Jego słowu.

²⁵Ale szemrali w swoich namiotach,

nie słuchali głosu Pańskiego.

²⁶I przysiągł im z ręką podniesioną*,

że powali ich na pustyni,

²⁷że ich potomstwo rozproszy wśród ludów,

że ich rozsypie po krajach.

²⁸Potem przystali do Baal-Peora,

spożywali z ofiar dla [bogów] umarłych*.

²⁹Drażnili Go swymi postępkami

i spadła na nich plaga.

³⁰Lecz powstał Pinchas*, odbył sąd

i zaraza ustąpiła.

³¹Uznano mu to za czyn sprawiedliwy

z pokolenia na pokolenie, na zawsze.

³²* Rozdrażnili Go znowu przy wodach Meriba;

przez nich nieszczęście spotkało Mojżesza,

³³bo rozgoryczyli jego ducha

i nierozważnie powiedział swymi wargami.

³⁴Nie wytracili narodów,

jak im to Pan nakazał.

³⁵Lecz się zmieszali z poganami

i nauczyli się ich uczynków;

³⁶poczęli czcić ich bałwany,

które się stały dla nich pułapką.

³⁷* I składali w ofierze swych synów

i swoje córki złym duchom.

³⁸I krew niewinną przelali:

<krew synów swoich i córek,

które złożyli w ofierze posągom kananejskim>*.

I ziemia krwią się skalała,

³⁹a oni się splamili swoimi czynami

i swoimi występkami dopuścili się wiarołomstwa.

⁴⁰Gniew Pana zapłonął przeciw Jego ludowi,

tak iż poczuł wstręt do swego dziedzictwa.

⁴¹I wydał ich w ręce pogan,

a zapanowali nad nimi ich przeciwnicy.

⁴²Ich wrogowie znęcali się nad nimi;

pod ręką ich doznawali ucisku.

⁴³Wielokrotnie ich uwalniał,

oni zaś sprzeciwiali się Jego planom*,

ginęli zatem przez swe nieprawości.

⁴⁴Lecz wejrzał na ich utrapienie,

gdy wysłuchiwał ich błagań.

⁴⁵I wspomniał dla ich dobra na swoje przymierze

i pożałował [ich] w swej wielkiej łaskawości.

⁴⁶I wzbudził dla nich litość

u wszystkich, co ich uprowadzili w niewolę*.

⁴⁷Ratuj nas, Panie, Boże nasz,

zgromadź spośród narodów*,

abyśmy wielbili święte imię Twoje

i dumni byli z Twej chwały.

⁴⁸Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,

od wieków na wieki!

A cały lud niech powie: Amen!

Alleluja!*

KSIĘGA PIĄTA

PSALM 107(106)*

Dziękczynny hymn ocalonych

¹Wysławiajcie Pana, bo dobry,

bo na wieki Jego łaskawość*.

²Niechaj to mówią odkupieni przez Pana*,

ci, których wybawił z rąk przeciwnika

³i których zgromadził z obcych krajów,

ze wschodu i zachodu,

z północy i południa.

⁴Błądzili na pustyni, na odludziu:

do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi.

⁵Cierpieli głód i pragnienie,

i ustawało w nich życie.

⁶W swoim ucisku wołali do Pana,

a On ich uwolnił od trwogi.

⁷I powiódł ich prostą drogą,

tak że doszli do miasta zamieszkałego.

⁸Niech dzięki czynią Panu za Jego miłosierdzie,

za Jego cuda dla synów ludzkich,

⁹bo nasycił tego, który jest zgłodniały,

i łaknącego napełnił dobrami*.

¹⁰Siedzieli w ciemnościach i mroku,

uwięzieni nędzą i żelazem*,

¹¹gdyż bunt podnieśli przeciw słowom Bożym

i pogardzili zamysłem Najwyższego.

¹²Trudami przygiął ich serca:

chwiali się, lecz nikt im nie pomógł.

¹³I w swoim ucisku wołali do Pana,

a On ich uwolnił od trwogi.

¹⁴I wyprowadził ich z ciemności i mroku,

a ich kajdany pokruszył.

¹⁵Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość,

za Jego cuda dla synów ludzkich,

¹⁶gdyż bramy spiżowe wyłamał

i skruszył żelazne wrzeciądze*.

¹⁷Chorowali na skutek swoich grzesznych czynów

i nędzę cierpieli przez swoje występki*;

¹⁸obrzydło im całe jedzenie

i byli bliscy bram śmierci.

¹⁹W swoim ucisku wołali do Pana,

a On ich uwolnił od trwogi.

²⁰Posłał swe słowo, aby ich uleczyć

i wyrwać z zagłady ich życie*.

²¹Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość,

za Jego cuda dla synów ludzkich!

²²I niech składają ofiary dziękczynne,

niech głoszą z radością Jego dzieła!

²³Ci, którzy na statkach ruszyli na morze,

aby uprawiać handel na ogromnych wodach*,

²⁴ci widzieli dzieła Pana

i Jego cuda wśród głębiny.

²⁵Powiedział On i wzbudził

wicher burzliwy,

i spiętrzył jego fale.

²⁶Wznosili się aż pod niebo, spadali aż do głębi;

ich dusza truchlała w nieszczęściu.

²⁷Zataczali się i chwiali jak pijani,

cała ich mądrość zawiodła.

²⁸I w swoim ucisku wołali do Pana,

a On ich uwolnił od trwogi.

²⁹Zamienił burzę w wietrzyk łagodny,

a fale morskie umilkły*.

³⁰Radowali się z tego, że nastała cisza,

i że On przywiódł ich do upragnionej przystani.

³¹Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość,

za Jego cuda dla synów ludzkich!

³²I niech Go sławią w zgromadzeniu ludu

i na radzie starców niechaj Go chwalą!

³³* Rzeki zamienia On w pustynię,

oazy na ziemię spragnioną,

³⁴ziemię żyzną na słony ugór

skutkiem niegodziwości jej mieszkańców.

³⁵Pustynię zamienił w zbiornik wody,

a ziemię suchą w oazę.

³⁶I tam osiedlił zgłodniałych,

i założyli miasta zamieszkałe.

³⁷Obsiali pola, zasadzili winnice

i zyskali zbiory owoców.

³⁸Pobłogosławił im, a bardzo się rozmnożyli,

i dał im bydła niemało.

³⁹Potem zmalała ich liczba i podupadli

pod naciskiem niedoli i utrapienia.

⁴⁰Lecz Ten, który wylewa wzgardę na władców

i każe im błądzić przez puste bezdroża*,

⁴¹podniósł nędzarza z niedoli,

rozmnożył rodziny jak trzody.

⁴²Pobożni widzą to i radują się,

a wszelka niegodziwość musi zamknąć swe usta.

⁴³Kto mądry, niech to zachowa,

niech rozważa [dzieła] łaski Pana!

PSALM 108(107)*

Bóg nadzieją swego ludu

¹Pieśń. Psalm. Dawidowy.

²Gotowe jest serce moje, Boże,

zaśpiewam i zagram.

Zbudź się, chwało moja,

³zbudź się, harfo i cytro!

Chcę obudzić jutrzenkę.

⁴Wśród ludów będę chwalił Cię, Panie,

zagram Ci wśród narodów,

⁵bo Twoja łaskawość [sięga] aż do niebios,

a wierność Twoja po chmury.

⁶Bądź wywyższony, Boże, ponad niebo,

a Twoja chwała ponad całą ziemię!

⁷Aby ocaleli, których miłujesz,

wspomóż nas Twą prawicą i wysłuchaj!

⁸Bóg przemówił w swojej świątyni:

«Będę triumfował i podzielę Sychem,

a dolinę Sukkot wymierzę.

⁹Do Mnie należy Gilead, do Mnie Manasses,

Efraim jest szyszakiem mojej głowy,

Juda moim berłem.

¹⁰Moab jest dla Mnie misą do mycia;

na Edom but mój rzucę,

nad Filisteą będę triumfował».

¹¹Któż mnie wprowadzi do miasta warownego?

Któż aż do Edomu mię odprowadzi?

¹²Czyż nie Ty, o Boże, nas odrzuciłeś

i już nie wychodzisz, Boże, z naszymi wojskami?

¹³Daj nam pomoc przeciw nieprzyjacielowi,

bo ludzkie ocalenie jest zawodne.

¹⁴W Bogu dokonamy czynów pełnych mocy

i On podepcze naszych nieprzyjaciół.

PSALM 109(108)*

Biada przewrotnemu nieprzyjacielowi!

¹Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm.

Nie milcz, o Boże, którego wychwalam,

²bo rozwarli na mnie usta niecne i podstępne.

Mówili ze mną językiem kłamliwym,

³osaczyli mnie nienawistnymi słowami

i bez przyczyny mnie napastowali.

⁴* Oskarżali mnie w zamian za miłość moją;

a ja się modliłem.

⁵Odpłacili mi złem za dobre

i nienawiścią za moją miłość.

⁶Pobudź przeciwko niemu grzesznika,

niech stanie po prawicy jego oskarżyciel!*

⁷Gdy go sądzić będą, niech wyjdzie jako przestępca,

niech prośba jego stanie się winą.

⁸Niech dni jego będą nieliczne,

a urząd jego niech przejmie kto inny!*

⁹* Niechaj jego synowie będą sierotami,

a jego żona niech zostanie wdową!

¹⁰Niech jego dzieci wciąż się tułają i żebrzą,

i niech zostaną wygnane z rumowisk!

¹¹Niechaj lichwiarz czyha na całą jego posiadłość,

a obcy niech rozdrapią owoc jego pracy!

¹²Niech nikt nie okaże mu życzliwości,

niech nikt się nie zlituje nad jego dziećmi!

¹³Niech jego potomstwo ulegnie zatracie;

niech w drugim pokoleniu zaginie ich imię!

¹⁴Niech Pan zapamięta winę jego ojców,

niech grzech jego matki nie będzie zgładzony!*

¹⁵Niech zawsze stoją przed Panem

i niech On wykorzeni z ziemi pamięć o nim*,

¹⁶za to, że nie pomyślał, by okazać życzliwość,

lecz prześladował biedaka i nieszczęśliwego,

i w sercu strapionego śmiertelnie.

¹⁷Miłował złorzeczenie: niech się nań obróci;

w błogosławieństwie nie miał upodobania:

niech od niego odstąpi!

¹⁸Niech się odzieje przekleństwem jak szatą;

niech ono przeniknie jak woda do jego wnętrzności*

i jak oliwa [wejdzie] w jego kości!

¹⁹Niech mu będzie jak odzienie, które go okrywa,

i pas, którym stale się opina*.

²⁰Taką niech mają zapłatę od Pana moi oskarżyciele,

którzy przeciw mnie mówią złe rzeczy.

²¹Lecz Ty, Panie, mój Panie,

ujmij się za mną przez wzgląd na Twoje imię;

wybaw mnie, bo łaskawa jest Twoja dobroć.

²²Bo jestem nędzny i nieszczęśliwy,

a serce jest we mnie zranione.

²³Niknę jak cień, co się nachyla*,

strząsają mnie jak szarańczę.

²⁴Kolana mi się chwieją od postu

i ciało moje schnie bez tłuszczu*.

²⁵Dla tamtych stałem się urągowiskiem;

widząc mnie potrząsają głowami.

²⁶Dopomóż mi, Panie, mój Boże;

ocal mnie w swej łaskawości,

²⁷aby poznali, że to Twoja ręka,

żeś Ty, o Panie, tego dokonał.

²⁸Niech oni złorzeczą, ale Ty błogosław!

Niech się zawstydzą powstający na mnie,

Twój sługa zaś niechaj się cieszy!

²⁹Niech moi oskarżyciele odzieją się hańbą,

niech się wstydem okryją jak płaszczem!

³⁰Chcę wielce dziękować Panu swoimi ustami

i chwalić Go w pośrodku tłumów;

³¹bo stanął po prawicy biednego,

aby go wybawić od sądzących jego życie.

PSALM 110(109)*

Chrystus Królem i Kapłanem

¹Dawidowy. Psalm.

Wyrocznia Boga dla Pana mego:

«Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę

jako podnóżek pod Twoje stopy»*.

²Twoje potężne berło

niech Pan rozciągnie z Syjonu:

«Panuj wśród swych nieprzyjaciół!*

³Przy Tobie panowanie

w dniu Twej potęgi,

w świętych szatach [będziesz].

Z łona jutrzenki

jak rosę Cię zrodziłem»*.

⁴Pan przysiągł

i żal Mu nie będzie:

«Tyś Kapłanem na wieki

na wzór Melchizedeka»*.

⁵Pan po Twojej prawicy

zetrze królów w dniu swego gniewu*.

⁶Będzie sądził narody,

wzniesie stosy trupów,

zetrze głowy

jak ziemia szeroka*.

⁷Po drodze będzie pił ze strumienia,

dlatego głowę podniesie*.

PSALM 111(110)*

Wielkie dzieła Boże

¹Alleluja.

Alef

Z całego serca chcę chwalić Pana

Bet

w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.

Gimel

²Wielkie są dzieła Pańskie,

Dalet

mogą ich doświadczyć wszyscy, którzy je miłują.

³Majestat i wspaniałość - to Jego działanie,

Waw

a sprawiedliwość Jego przetrwa na zawsze*.

Zain

⁴Zapewnił pamięć swym cudom*;

Chet

Pan jest miłosierny i łaskawy.

Tet

⁵Dał pokarm tym, którzy się Go boją*;

Jod

pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.

Kaf

⁶Ludowi swemu okazał potęgę dzieł swoich,

Lamed

oddając im posiadłości pogan.

Mem

⁷Dzieła rąk Jego to wierność i sprawiedliwość.

Nun

Wszystkie przykazania Jego są trwałe,

Samek

⁸ustalone na wieki, na zawsze,

Ain

nadane ze słusznością i mocą.

⁹Zesłał odkupienie swojemu ludowi,

Sade

ustanowił na wieki swoje przymierze;

Kof

a imię Jego jest święte i lęk wzbudza.

Resz

¹⁰Bojaźń Pańska początkiem mądrości*;

Szin

wspaniała zapłata dla tych, co według niej* postępują,

Taw

a sprawiedliwość Jego trwać będzie zawsze.

PSALM 112(111)*

Szczęście bogobojnych

¹Alleluja.

Szczęśliwy mąż, który się boi Pana

i wielkie upodobanie ma w Jego przykazaniach*.

²Potomstwo jego będzie potężne na ziemi:

pokolenie prawych dozna błogosławieństwa.

³Dobrobyt i bogactwo będzie w jego domu,

a sprawiedliwość jego przetrwa na zawsze*.

⁴Wschodzi w ciemności jako światło dla prawych*,

łagodny, miłosierny i sprawiedliwy.

⁵Dobrze się wiedzie mężowi, który lituje się i pożycza*,

postępuje w swych sprawach uczciwie.

⁶Na pewno się nie zachwieje;

sprawiedliwy będzie w wiecznej pamięci.

⁷Nie będzie się lękał niepomyślnej nowiny;

mocne jego serce, zaufało Panu.

⁸Serce jego stateczne lękać się nie będzie,

aż z góry spojrzy na swych przeciwników*.

⁹Rozdaje - obdarza ubogich,

sprawiedliwość jego będzie trwała zawsze;

potęga* jego wzmoże się ze sławą.

¹⁰Widzi to występny, gniewa się,

zgrzyta zębami i marnieje.

Pragnienie występnych wniwecz się obróci*.

PSALM 113(112)*

Bogu wielkiemu i łaskawemu chwała!

¹Alleluja.

Chwalcie, słudzy Pańscy,

chwalcie imię Pana:

²Niech imię Pańskie będzie błogosławione

odtąd i aż na wieki!

³Od wschodu słońca aż po zachód jego

niech imię Pańskie będzie pochwalone!

⁴Pan jest wywyższony ponad wszystkie ludy,

Jego chwała sięga ponad niebiosa*.

⁵Któż jak nasz Pan Bóg,

co siedzibę ma w górze,

⁶co w dół spogląda

na niebo i na ziemię?

⁷Podnosi nędzarza z prochu,

a dźwiga z gnoju ubogiego*,

⁸by go posadzić wśród książąt,

wśród książąt swojego ludu,

⁹Ten, co niepłodnej każe mieszkać w domu

jako pełnej radości matce synów*.

<Alleluja>*.

PSALM 114(113 A)*

Cuda Boże przy wyjściu z Egiptu

¹Alleluja.

Gdy Izrael wychodził z Egiptu,

dom Jakuba - od ludu obcego,

²przybytkiem jego stał się Juda,

Izrael jego królestwem.

³Ujrzało morze i uciekło,

Jordan bieg swój odwrócił*.

⁴Góry skakały jak barany,

pagórki - niby jagnięta*.

⁵Cóż ci jest, morze, że uciekasz?

Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz?

⁶Góry, czemu skaczecie jak barany,

pagórki - niby jagnięta?

⁷Zadrżyj*, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi,

przed obliczem Boga Jakubowego,

⁸który zmienia opokę w oazę,

a skałę w krynicę wody*.

PSALM 115(113 B)*

Wielkość prawdziwego Boga

¹Nie nam, Panie, nie nam,

lecz Twemu imieniu daj chwałę*

za Twoją łaskawość i wierność!

²Czemu mają mówić poganie:

«A gdzież jest ich Bóg?»*

³Nasz Bóg jest w niebie*;

czyni wszystko, co zechce.

⁴* Ich bożki to srebro i złoto,

robota rąk ludzkich.

⁵Mają usta, ale nie mówią;

oczy mają, ale nie widzą.

⁶Mają uszy, ale nie słyszą;

nozdrza mają, ale nie czują zapachu.

⁷Mają ręce, lecz nie dotykają;

nogi mają, ale nie chodzą;

gardłem swoim nie wydają głosu.

⁸Do nich są podobni ci, którzy je robią,

i każdy, który im ufa.

⁹* Dom Izraela pokłada ufność w Panu,

On ich pomocą i tarczą.

¹⁰Dom Aarona pokłada ufność w Panu,

On ich pomocą i tarczą.

¹¹Bojący się Pana, pokładają ufność w Panu,

On ich pomocą i tarczą.

¹²Pan o nas pamięta:

niech nam błogosławi;

niech błogosławi domowi Izraela,

niech błogosławi domowi Aarona;

¹³niech błogosławi bojącym się Pana,

zarówno małym jak i wielkim!

¹⁴Niech Pan was rozmnoży,

was i synów waszych!

¹⁵Błogosławieni jesteście przez Pana,

co stworzył niebo i ziemię.

¹⁶Niebo jest niebem Pana,

synom zaś ludzkim dał ziemię.

¹⁷To nie umarli chwalą Pana,

nikt z tych, którzy zstępują do Szeolu*,

¹⁸lecz my błogosławimy Pana

odtąd i aż na wieki.

PSALM 116(114-115)*

Dziękczynienie uratowanego od śmierci

¹Alleluja.

Miłuję Pana, albowiem usłyszał

głos mego błagania,

²bo ucha swego nakłonił ku mnie

w dniu, w którym wołałem.

³Oplotły mnie więzy śmierci,

dosięgły mnie pęta Szeolu,

popadłem w ucisk i udrękę*.

⁴Ale wezwałem imienia Pańskiego:

«O Panie, ratuj me życie!»

⁵Pan jest łaskawy i sprawiedliwy

i Bóg nasz jest miłosierny*.

⁶Pan strzeże ludzi pełnych prostoty:

byłem bezsilny, a On mię wybawił.

⁷Wróć, moja duszo, do swego spokoju,

bo Pan ci dobrze uczynił.

⁸Uchronił bowiem moje życie od śmierci,

moje oczy - od łez,

moje nogi - od upadku*.

⁹Będę chodził w obecności Pańskiej

w krainie żyjących.

(Wlg 115)

¹⁰Ufałem, nawet gdy mówiłem*:

«Jestem w wielkim ucisku».

¹¹Powiedziałem w swym przygnębieniu:

«Każdy człowiek kłamie!»*

¹²Cóż oddam Panu

za wszystko, co mi wyświadczył?

¹³Podniosę kielich zbawienia*

i wezwę imienia Pańskiego.

¹⁴Moje śluby, złożone Panu, wypełnię

przed całym Jego ludem.

¹⁵Drogocenną jest w oczach Pana

śmierć Jego czcicieli*.

¹⁶O Panie, jam Twój sługa,

jam Twój sługa, syn Twojej służebnicy*:

Ty rozerwałeś moje kajdany.

¹⁷Tobie złożę ofiarę pochwalną

i wezwę imienia Pańskiego.

¹⁸Moje śluby, złożone Panu, wypełnię

przed całym Jego ludem.

¹⁹na dziedzińcach domu Pańskiego,

pośrodku ciebie, Jeruzalem.

PSALM 117(116)*

Wszystkie narody chwalcie Pana!

¹Alleluja.

Chwalcie Pana, wszystkie narody,

wysławiajcie Go, wszystkie ludy*,

²bo Jego łaskawość nad nami potężna,

a wierność Pańska trwa na wieki.

PSALM 118(117)*

Świąteczny hymn dziękczynny

¹Alleluja.

Dziękujcie Panu, bo jest dobry,

bo łaska Jego trwa na wieki*.

²* Niech mówi dom Izraela:

«Łaska Jego na wieki».

³Niech mówi dom Aarona:

«Łaska Jego na wieki».

⁴Niech mówią bojący się Pana:

«Łaska Jego na wieki».

⁵Zawołałem z ucisku do Pana,

Pan mnie wysłuchał i wywiódł na wolność.

⁶Pan jest ze mną, nie lękam się:

cóż mi może zrobić człowiek?*

⁷Pan ze mną, mój wspomożyciel,

ja zaś będę mógł patrzeć z góry na mych wrogów.

⁸Lepiej się uciec do Pana,

niż pokładać ufność w człowieku.

⁹Lepiej się uciec do Pana,

niżeli zaufać książętom.

¹⁰Osaczyły mnie wszystkie narody,

lecz starłem je w imię Pańskie.

¹¹<Osaczyły mnie w krąg, tak, osaczyły mnie,

lecz starłem je w imię Pańskie>*.

¹²Osaczyły mnie w krąg jak pszczoły,

paliły jak ogień ciernie*:

lecz starłem je w imię Pańskie.

¹³Popchnięto mnie*, popchnięto, bym upadł,

lecz Pan mi dopomógł.

¹⁴* Pan, moja moc i pieśń,

stał się moim Zbawcą.

¹⁵Okrzyki radości i wybawienia

w namiotach ludzi sprawiedliwych:

Prawica Pańska moc okazuje,

¹⁶prawica Pańska wysoko wzniesiona,

prawica Pańska moc okazuje.

¹⁷* Nie umrę, lecz będę żył

i głosił dzieła Pańskie.

¹⁸Ciężko mnie Pan ukarał,

ale na śmierć mnie nie wydał.

¹⁹Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości:

chcę wejść i złożyć dzięki Panu*.

²⁰Oto jest brama Pana,

przez nią wejdą sprawiedliwi*.

²¹Dziękować Ci będę, że mnie wysłuchałeś

i stałeś się moim zbawieniem.

²²* Kamień odrzucony przez budujących

stał się kamieniem węgielnym.

²³Stało się to przez Pana:

cudem jest w oczach naszych.

²⁴Oto dzień, który Pan uczynił:

radujmy się zeń i weselmy!

²⁵O Panie, wybaw!

O Panie, daj pomyślność!*

²⁶Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie!

Błogosławimy wam z domu Pańskiego*.

²⁷Pan* jest Bogiem:

niech nas oświeci!

Ścieśnijcie szeregi, z gałęziami w rękach,

aż do rogów ołtarza*.

²⁸Jesteś moim Bogiem, chcę Ci dziękować:

Boże mój, chcę Ciebie wywyższać*.

²⁹Wysławiajcie Pana, bo dobry;

bo łaska Jego na wieki.

PSALM 119(118)*

Doskonałość Prawa Bożego

¹Szczęśliwi, których droga nieskalana,

którzy postępują według Prawa Pańskiego*.

²Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia,

całym sercem Go szukają*,

³którzy nie czynią nieprawości,

lecz kroczą Jego drogami.

⁴Ty na to dałeś swoje przykazania,

by pilnie ich przestrzegano.

⁵Oby moje drogi były niezawodne

w przestrzeganiu Twych ustaw!

⁶Wtedy nie doznam wstydu,

gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania.

⁷Chcę Ci dziękować szczerym sercem,

gdy nauczę się wyroków Twej sprawiedliwości.

⁸Przestrzegać będę Twych ustaw:

nie opuszczaj mnie nigdy!

⁹Jak młodzieniec zachowa ścieżkę swą* w czystości?

- Przestrzegając słów Twoich.

¹⁰Z całego serca swego szukam Ciebie*;

nie daj mi zboczyć od Twoich przykazań!

¹¹W sercu swym przechowuję Twą mowę,

by nie grzeszyć przeciw Tobie.

¹²Błogosławiony jesteś, Panie,

naucz mnie Twoich ustaw!

¹³Opowiadam swoimi wargami

wszystkie wyroki ust Twoich.

¹⁴Cieszę się z drogi Twych upomnień

jak z wszelkiego bogactwa*.

¹⁵Będę rozmyślał o Twych postanowieniach

i ścieżki Twoje rozważał.

¹⁶Będę się radował z Twych ustaw:

słów Twoich nie zapomnę.

¹⁷Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył

i przestrzegał słów Twoich.

¹⁸Otwórz moje oczy, abym ujrzał

dziwy Twojego Prawa.

¹⁹Jestem gościem na ziemi*,

nie kryj przede mną Twych przykazań!

²⁰Dusza moja omdlewa tęskniąc

wciąż do wyroków Twoich.

²¹Zgromiłeś pyszałków;

przeklęci odstępujący od Twych przykazań!

²²Oddal ode mnie

hańbę i pogardę,

bo zachowuję Twoje napomnienia.

²³Choć możni zasiadają zmawiając się przeciw mnie,

Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach.

²⁴Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą*,

Twoje ustawy są moimi doradcami.

²⁵Przylgnęła do prochu moja dusza*:

Przywróć mi życie według Twego słowa!

²⁶Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeś mnie:

o Twoich ustawach mię poucz!

²⁷Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień,

abym rozważał Twe cuda.

²⁸Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty:

podźwignij mię zgodnie z Twoim słowem!

²⁹Drogę kłamstwa

odwracaj ode mnie,

daj mi zaś łaskę Twojego Prawa!

³⁰Drogę wierności obrałem,

pragnąc Twoich wyroków.

³¹Lgnę do Twoich napomnień,

nie daj mi okryć się wstydem!

³²Biegnę drogą Twoich przykazań,

bo czynisz moje serce szerokim.

³³Naucz mnie, Panie,

drogi Twoich ustaw,

bym strzegł ich aż do końca*.

³⁴Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał,

a zachowywał je całym sercem.

³⁵Prowadź mię ścieżką Twoich przykazań,

bo ja się nimi raduję.

³⁶Nakłoń me serce do Twoich napomnień,

a nie do zysku!*

³⁷Odwróć me oczy,

niech na marność nie patrzą;

przez swoje słowo* udziel mi życia!

³⁸Spełnij dla sługi Twego swoją obietnicę*,

daną bojącym się Ciebie.

³⁹Odwróć moją hańbę,

która mnie trwoży,

bo Twoje wyroki są pełne dobroci.

⁴⁰Oto pożądam Twoich postanowień:

według Twej sprawiedliwości* zapewnij mi życie!

⁴¹Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska,

Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy,

⁴²bym mógł dać odpowiedź tym, którzy mnie znieważają,

bo polegam na Twoich słowach.

⁴³Nie odbieraj moim ustom

słowa prawdy,

bo ufam Twoim wyrokom,

⁴⁴a Prawa Twego zawsze strzec będę,

na wieki, na zawsze.

⁴⁵Chcę kroczyć drogą przestronną,

bo szukam Twoich postanowień.

⁴⁶O Twych rozkazach chcę mówić

w obecności królów*,

a nie doznam wstydu.

⁴⁷I będę się weselił z Twoich przykazań,

które miłuję.

⁴⁸Wznoszę ręce moje

ku Twym przykazaniom,

które kocham,

i rozważam Twoje ustawy*.

⁴⁹Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi,

przez które mi dałeś nadzieję.

⁵⁰W moim ucisku to pociechą dla mnie,

że Twoja mowa obdarza mnie życiem.

⁵¹Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżają,

a ja nie odstępuję od Twojego Prawa.

⁵²Przypominając sobie Twe wyroki odwieczne,

Panie, doznaję pociechy.

⁵³Gniew mnie ogarnia z powodu występnych,

porzucających Twe Prawo.

⁵⁴Twoje ustawy stały się dla mnie pieśniami

na miejscu mego pielgrzymowania*.

⁵⁵Nocą* pamiętam

o Twoim imieniu, Panie,

by zachowywać Twe Prawo.

⁵⁶Oto, co do mnie należy:

zachowywać Twe postanowienia.

⁵⁷Moim działem jest Pan* - mówię,

by zachować Twoje słowa.

⁵⁸Z całego serca dbam o przychylność Twojego oblicza,

zmiłuj się nade mną według swej obietnicy!

⁵⁹Rozważam moje drogi

i zwracam stopy do Twoich napomnień.

⁶⁰Śpieszyłem bez ociągania,

by przestrzegać Twoich przykazań.

⁶¹Oplotły mię więzy grzeszników:

nie zapomniałem o Twoim Prawie.

⁶²Wstaję o północy,

aby Cię wielbić

za słuszne Twoje wyroki*.

⁶³Jestem przyjacielem

wszystkich, którzy się boją Ciebie,

co strzegą Twych postanowień.

⁶⁴Twoja łaska, Panie,

napełnia ziemię*:

naucz mnie Twoich ustaw!

⁶⁵Wyświadczyłeś dobro swojemu słudze

zgodnie z Twoim słowem, Panie!

⁶⁶Naucz mię zrozumienia i umiejętności,

bo ufam Twoim przykazaniom.

⁶⁷Błądziłem, zanim przyszło utrapienie;

teraz jednak strzegę Twej mowy.

⁶⁸Dobry jesteś i dobrze czynisz;

naucz mię Twoich ustaw!

⁶⁹Zuchwali knują przeciw mnie podstępy,

ja całym sercem strzegę Twych postanowień.

⁷⁰Otępiało ich serce opasłe*,

a ja znajduję rozkosz w Twoim Prawie.

⁷¹Dobrze to dla mnie, że mnie poniżyłeś*,

bym się nauczył Twych ustaw.

⁷²Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze

niż tysiące sztuk złota i srebra*.

⁷³Twe ręce mnie uczyniły i ukształtowały*:

obdarz mnie rozumem, bym się nauczył Twoich przykazań.

⁷⁴Bojący się Ciebie widzą mnie i cieszą się,

bo pokładam ufność w Twoim słowie.

⁷⁵Wiem, Panie, że sprawiedliwe są Twoje wyroki,

że dotknąłeś mnie słusznie.

⁷⁶Niech Twoja łaska stanie mi się pociechą

zgodnie z obietnicą, daną Twemu słudze.

⁷⁷Niech zaznam Twojej litości, abym żył,

bo Twoje Prawo jest moją rozkoszą.

⁷⁸Niech zawstydzą się zuchwali, bo niesłusznie mnie dręczą,

ja będę rozmyślał o Twoich przykazaniach.

⁷⁹Niech zwrócą się do mnie bojący się Ciebie

i ci, którzy uznają Twoje napomnienia.

⁸⁰Niech serce moje stanie się nienaganne w Twych ustawach,

abym nie doznał wstydu.

⁸¹Ustaje moja dusza [dążąc] ku Twemu zbawieniu;

pokładam ufność w Twoim słowie.

⁸²Ustają moje oczy [spoglądając] ku Twemu słowu:

kiedyż mnie pocieszysz?*

⁸³Bo chociaż jestem jak bukłak wśród dymu*,

nie zapomniałem Twych ustaw.

⁸⁴Ile dni słudze Twojemu zostaje?

Kiedy wykonasz

wyrok na prześladowcach?

⁸⁵Doły wykopali na mnie zuchwalcy,

którzy nie postępują według Twego Prawa.

⁸⁶Wszystkie przykazania Twoje są wierne;

gdy kłamstwem mnie prześladują - pomóż mi!

⁸⁷Niemalże pokonaliby mnie na ziemi;

ja zaś nie porzuciłem Twoich postanowień.

⁸⁸Według swej łaski zapewnij mi życie,

ja zaś chcę przestrzegać napomnień ust Twoich.

⁸⁹Słowo Twe, Panie, trwa na wieki*,

niezmienne jak niebiosa.

⁹⁰Wierność Twoja [trwa] z pokolenia na pokolenie;

umocniłeś ziemię, i trwa*.

⁹¹Wszystko trwa do dziś według Twoich wyroków,

bo wszystkie rzeczy Ci służą.

⁹²Gdyby Twoje Prawo nie było moją rozkoszą,

byłbym już zginął w mej nędzy.

⁹³Nie zapomnę na wieki Twoich postanowień,

bo przez nie dałeś mi życie.

⁹⁴Należę do Ciebie - wybaw mię,

bo badam Twe postanowienia.

⁹⁵Czyhają na mnie grzesznicy, żeby mnie zgubić;

ja przestrzegam Twoich napomnień.

⁹⁶Zobaczyłem, że wszelka doskonałość ma granice:

Twoje przykazanie sięga bardzo daleko.

⁹⁷Jakże miłuję Prawo Twoje:

przez cały dzień nad nim rozmyślam.

⁹⁸* Twoje przykazanie uczyniło mnie mędrszym od moich wrogów,

bo jest ono moim na wieki.

⁹⁹Jestem roztropniejszy od wszystkich, którzy mnie uczą,

bo rozmyślam o Twoich napomnieniach.

¹⁰⁰Jestem roztropniejszy od starców*,

bo zachowuję Twoje postanowienia.

¹⁰¹Powstrzymuję nogi od wszelkiej złej ścieżki,

aby słów Twoich przestrzegać.

¹⁰²Nie odstępuję od Twoich wyroków,

albowiem Ty mnie pouczasz.

¹⁰³Jak słodka jest dla mego podniebienia Twoja mowa:

ponad miód dla ust moich*.

¹⁰⁴Z Twoich przykazań czerpię roztropność,

dlatego nienawidzę

wszelkiej ścieżki nieprawej.

¹⁰⁵Twoje słowo jest lampą dla moich stóp

i światłem na mojej ścieżce*.

¹⁰⁶Przysiągłem i postanawiam

przestrzegać Twoich sprawiedliwych wyroków.

¹⁰⁷Panie, jestem bardzo udręczony,

zachowaj mnie przy życiu według Twego słowa.

¹⁰⁸Przyjmij, o Panie, ofiary ust moich

i naucz mię Twoich wyroków*.

¹⁰⁹Moje życie jest w ciągłym niebezpieczeństwie*,

lecz Prawa Twego nie zapominam.

¹¹⁰Występni zastawili na mnie sidła,

lecz nie zboczyłem od Twoich postanowień.

¹¹¹Napomnienia Twoje są moim dziedzictwem na wieki,

bo są radością mojego serca.

¹¹²Serce swoje nakłaniam,

by wypełniać Twoje ustawy

na wieki, na zawsze.

¹¹³Nienawidzę ludzi chwiejnych*,

a Prawo Twoje miłuję.

¹¹⁴Ty jesteś obrońcą moim i moją tarczą:

pokładam ufność w Twoim słowie.

¹¹⁵Odstąpcie ode mnie, złoczyńcy*,

strzec będę przykazań Boga mojego.

¹¹⁶Podtrzymaj mnie według swojej obietnicy, bym żył;

nie zawiedź mojej nadziei!

¹¹⁷Wzmocnij mnie, abym doznał ratunku

i cieszył się* zawsze z Twych ustaw.

¹¹⁸Odrzucasz wszystkich, co odstępują od Twoich ustaw,

bo zamiary ich są kłamliwe.

¹¹⁹Jak żużle oceniasz wszystkich występnych w kraju*,

dlatego miłuję Twoje napomnienia.

¹²⁰Drży moje ciało z bojaźni przed Tobą

i lękam się Twoich wyroków*.

¹²¹Wykonuję prawo i sprawiedliwość:

nie wydawaj mię moim ciemięzcom!

¹²²Chroń swego sługę dla [jego] dobra,

aby nie uciskali mię zuchwalcy*.

¹²³Moje oczy ustają wypatrując Twojej pomocy

i sprawiedliwej Twej mowy.

¹²⁴Postąp ze sługą swoim według swej łaskawości

i naucz mnie Twoich ustaw!

¹²⁵Jestem Twoim sługą, daj mi zrozumienie,

bym poznał Twoje napomnienia.

¹²⁶Dla Pana czas już jest działać:

pogwałcili Twoje Prawo.

¹²⁷Przeto miłuję Twoje przykazania

bardziej niż złoto, niż złoto najczystsze.

¹²⁸Dlatego kieruję się wszystkimi Twoimi postanowieniami

i nienawidzę wszelkiej drogi fałszu.

¹²⁹Twoje napomnienia są przedziwne,

dlatego przestrzega ich moja dusza.

¹³⁰Przystępność* Twoich słów oświeca

i naucza niedoświadczonych.

¹³¹Otwieram swe usta i chłonę powietrze*,

bo pragnę Twoich przykazań.

¹³²Zwróć się do mnie i zmiłuj się nade mną*,

tak jak postępujesz z tymi, co imię Twe miłują.

¹³³Moje kroki umocnij Twoją mową,

niech nie panuje we mnie żadna niegodziwość!

¹³⁴Wyzwól mię z ludzkiego ucisku,

a będę strzegł Twych postanowień.

¹³⁵Okaż światło Twojego oblicza* Twemu słudze

i naucz mię Twoich ustaw!

¹³⁶Strumienie łez płyną z mych oczu,

bo nie zachowano Twojego Prawa.

¹³⁷* O Panie, jesteś sprawiedliwy

i wyrok Twój jest słuszny.

¹³⁸Swoje postanowienia dałeś sprawiedliwie

i z pełną wiernością.

¹³⁹Gorliwość mię pożera*,

bo moi przeciwnicy zapominają o Twoich słowach.

¹⁴⁰W ogniu wypróbowana jest Twoja mowa*

i sługa Twój ją miłuje.

¹⁴¹Ja jestem mały i wzgardzony:

nie zapominam o Twych postanowieniach.

¹⁴²Twa sprawiedliwość to wieczna sprawiedliwość,

a Prawo Twoje jest prawdą.

¹⁴³Spadły na mnie strapienia i ucisk,

rozkoszą moją są Twoje przykazania.

¹⁴⁴Sprawiedliwość Twoich napomnień trwa na wieki:

daj mi zrozumienie, abym żył.

¹⁴⁵Z całego serca wołam:

wysłuchaj mię, Panie,

chcę zachować Twoje ustawy.

¹⁴⁶Wołam do Ciebie - wybaw mię,

a będę strzegł Twych napomnień.

¹⁴⁷Przychodzę o świcie i błagam;

pokładam ufność w Twoich słowach.

¹⁴⁸Moje oczy się budzą przed nocnymi strażami,

aby rozważać Twą mowę*.

¹⁴⁹Usłysz mój głos, o Panie, w swojej łaskawości

i daj mi życie zgodne z Twym wyrokiem.

¹⁵⁰Zbliżają się niegodziwi moi prześladowcy:

dalecy oni od Prawa Twojego.

¹⁵¹Jesteś blisko, o Panie,

i wszystkie Twoje przykazania są prawdą.

¹⁵²Od dawna wiem z Twoich upomnień,

że ustaliłeś je na wieki.

¹⁵³Wejrzyj na moją nędzę i wyzwól mnie,

bo nie zapomniałem Twojego Prawa.

¹⁵⁴Broń mojej sprawy i wybaw mię*;

według Twej mowy obdarz mię życiem!

¹⁵⁵Zbawienie jest daleko od występnych,

bo nie dbają o Twoje ustawy.

¹⁵⁶Liczne są Twe zmiłowania, o Panie*,

obdarz mnie życiem według Twych wyroków!

¹⁵⁷Wielu mię prześladuje i trapi:

nie uchylam się od Twoich upomnień.

¹⁵⁸Widzę odstępców i wstręt mnie ogarnia*,

bo mowy Twojej nie strzegą.

¹⁵⁹Patrz, miłuję Twoje postanowienia;

Panie, w Twojej łaskawości obdarz mnie życiem!

¹⁶⁰Podstawą Twego słowa jest prawda,

i wieczny jest każdy Twój sprawiedliwy wyrok.

¹⁶¹Możni prześladują mnie bez powodu,

moje zaś serce odczuwa lęk przed Twoimi słowami.

¹⁶²Raduje się z mów Twoich

jak ten, co zdobył wielki łup*.

¹⁶³Nienawidzę i wstręt czuję do kłamstwa,

a Prawo Twoje miłuję.

¹⁶⁴Siedemkroć na dzień* wysławiam Ciebie

z powodu sprawiedliwych Twych wyroków.

¹⁶⁵Obfity pokój* dla miłujących Twe Prawo,

nie spotka [ich] żadne potknięcie.

¹⁶⁶Czekam, o Panie, Twojej pomocy

i wypełniam Twoje przykazania.

¹⁶⁷Moja dusza strzeże Twych napomnień

i bardzo je miłuje.

¹⁶⁸Przestrzegam Twoich postanowień i napomnień,

bo wszystkie moje drogi są przed Tobą.

¹⁶⁹Niech wołanie moje dojdzie

do Ciebie, o Panie;

przez swoje słowo daj mi zrozumienie!

¹⁷⁰Niech dojdzie do Ciebie moja modlitwa*,

wyzwól mię zgodnie z Twym słowem!

¹⁷¹Niechaj moje wargi zabrzmią hymnem,

bo nauczasz mię swoich ustaw!

¹⁷²Niechaj mój język opiewa Twą mowę,

bo wszystkie Twoje przykazania są sprawiedliwe.

¹⁷³Twoja ręka niech mi będzie pomocą,

bo wybrałem Twoje postanowienia.

¹⁷⁴Pragnę Twojej pomocy, o Panie,

a prawo Twoje jest moją rozkoszą.

¹⁷⁵Niech żyje* moja dusza i niech chwali Ciebie,

niech mnie wspierają Twoje wyroki!

¹⁷⁶Błądzę jak owca, która zginęła*;

szukaj swego sługi,

bo nie zapominam o Twoich nakazach.

PSALM 120(119)*

Przeciw złym językom

¹Pieśń stopni*.

Do Pana w swoim utrapieniu

wołałem i wysłuchał* mnie.

²Panie, uwolnij moje życie

od warg kłamliwych

i od podstępnego języka!

³Cóż tobie [Bóg] uczyni

lub co ci dorzuci*,

podstępny języku?*

⁴Ostre strzały mocarza

i węgle z janowca*.

⁵Biada mi, że przebywam w Meszek

i mieszkam pod namiotami Kedaru!

⁶Zbyt długo mieszkała moja dusza

z tymi, co nienawidzą pokoju.

⁷Gdy ja mówię o pokoju*,

tamci prą do wojny.

PSALM 121(120)*

Bóg czuwa nad nami

¹Pieśń stopni.

Wznoszę swe oczy ku górom:

Skądże nadejdzie mi pomoc?

²Pomoc mi przyjdzie od Pana,

co stworzył niebo i ziemię*.

³* On nie pozwoli zachwiać się twej nodze

ani się zdrzemnie Ten, który cię strzeże.

⁴Oto nie zdrzemnie się

ani nie zaśnie

Ten, który czuwa nad Izraelem.

⁵Pan cię strzeże,

Pan twoim cieniem

przy twym boku prawym*.

⁶Za dnia nie porazi cię słońce*

ni księżyc wśród nocy.

⁷Pan cię uchroni od zła wszelkiego:

czuwa nad twoim życiem.

⁸Pan będzie strzegł

twego wyjścia i przyjścia

teraz i po wszystkie czasy.

PSALM 122(121)*

W obliczu miasta Świętego

¹Pieśń stopni. Dawidowa.

Uradowałem się, gdy mi powiedziano:

«Pójdziemy do domu Pańskiego!»

²Już stoją nasze nogi

w twych bramach, o Jeruzalem,

³Jeruzalem, wzniesione jako miasto

gęsto i ściśle zabudowane*.

⁴Tam wstępują pokolenia,

pokolenia Pańskie,

według prawa Izraela,

aby wielbić imię Pańskie.

⁵Tam ustawiono

trony sędziowskie,

trony domu Dawida*.

⁶Proście o pokój dla Jeruzalem,

niech zażywają pokoju ci, którzy ciebie miłują!

⁷Niech pokój będzie w twoich murach,

a bezpieczeństwo w twych pałacach!

⁸Przez wzgląd na moich braci i przyjaciół

będę mówił: «Pokój w tobie!»

⁹Przez wzgląd na dom Pana, Boga naszego,

będę się modlił o dobro dla ciebie.

PSALM 123(122)*

Wzgardzony lud ufa swojemu Bogu

¹Pieśń stopni.

Do Ciebie wznoszę me oczy,

który mieszkasz w niebie*.

²Oto jak oczy sług

są zwrócone na ręce ich panów

i jak oczy służącej

na ręce jej pani,

tak oczy nasze ku Panu, Bogu naszemu,

dopóki się nie zmiłuje nad nami.

³Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami,

bo wzgardą jesteśmy nasyceni*.

⁴Dusza nasza jest nasycona

szyderstwem zarozumialców

i wzgardą pyszałków*.

PSALM 124(123)*

Bóg nas ocalił

¹Pieśń stopni. Dawidowa.

Gdyby Pan nie był

po naszej stronie -

niech to już przyzna Izrael* -

²gdyby Pan nie był

po naszej stronie*,

gdy ludzie przeciw nam powstawali,

³* wtedy połknęliby nas żywcem,

gdy ich gniew przeciw nam zapłonął:

⁴wówczas zatopiłaby nas woda,

przepłynąłby nad nami potok;

⁵wówczas przelałyby się nad nami

wezbrane wody.

⁶Błogosławiony Pan,

który nas nie wydał

na pastwę ich zębom.

⁷Dusza nasza jak ptak się wyrwała

z sidła ptaszników,

sidło się porwało,

a my jesteśmy wolni.

⁸Nasza pomoc jest w imieniu Pana*,

który stworzył niebo i ziemię.

PSALM 125(124)*

Bóg ostoją ufności Izraela

¹Pieśń stopni.

Ci, którzy Panu ufają,

są jak góra Syjon,

co się nie porusza, ale trwa na wieki*.

²Góry otaczają Jeruzalem:

tak Pan otacza swój lud*

i teraz, i na wieki.

³Bo nie zaciąży

bezbożne berło

nad losem sprawiedliwych*,

by sprawiedliwi nie wyciągali

rąk swoich ku nieprawości.

⁴Panie, dobrze czyń dobrym

i ludziom prawego serca!

⁵A tych, co schodzą na kręte swe drogi,

niech Pan odprawi

wraz ze złoczyńcami:

pokój nad Izraelem!*

PSALM 126(125)*

O poprawę doli wyzwolonego ludu

¹Pieśń stopni.

Gdy Pan odmienił

los Syjonu*,

byliśmy jak we śnie.

²* Wtedy usta nasze były pełne śmiechu,

a język wołał pełen radości.

Wtedy mówiono między poganami:

«Wielkodusznie postąpił z nimi Pan!»

³Wielkodusznie postąpił Pan z nami:

staliśmy się radośni.

⁴Odmień nasz los, o Panie,

jak strumienie w [ziemi] Negeb.

⁵Którzy we łzach sieją,

żąć będą w radości*.

⁶Postępują naprzód wśród płaczu,

niosąc ziarno na zasiew:

Z powrotem przychodzą wśród radości,

przynosząc swoje snopy*.

PSALM 127(126)*

Pomyślność pochodzi od Boga

¹Pieśń stopni. Salomonowa.

Jeżeli Pan domu nie zbuduje,

na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą.

Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże,

strażnik czuwa daremnie*.

²Daremnym jest dla was

wstawać przed świtem,

wysiadywać do późna -

dla was, którzy jecie chleb zapracowany ciężko;

tyle daje On i we śnie tym, których miłuje*.

³Oto synowie są darem Pana,

a owoc łona nagrodą*.

⁴Jak strzały w ręku wojownika,

tak synowie za młodu zrodzeni.

⁵Szczęśliwy mąż,

który napełnił

nimi swój kołczan.

Nie zawstydzi się, gdy będzie rozprawiał

z nieprzyjaciółmi w bramie.

PSALM 128(127)*

Szczęście rodzinne bogobojnych

¹Pieśń stopni.

Szczęśliwy każdy, kto boi się Pana,

który chodzi Jego drogami!

²Bo z pracy rąk swoich będziesz pożywał,

będziesz szczęśliwy i dobrze ci będzie*.

³Małżonka twoja jak płodny szczep winny

we wnętrzu twojego domu.

Synowie twoi jak sadzonki oliwki

dokoła twojego stołu*.

⁴Oto takie błogosławieństwo dla męża,

który boi się Pana.

⁵* Niechaj cię Pan błogosławi z Syjonu,

oglądaj pomyślność Jeruzalem

przez całe swe życie.

⁶Oglądaj dzieci twoich synów.

Pokój nad Izraelem!

PSALM 129(128)*

Uciśniony Izrael wzywa Bożej pomocy

¹Pieśń stopni.

Bardzo mnie gnębili od mojej młodości* -

niech powie Izrael -

²bardzo mnie gnębili od mojej młodości,

lecz nie zdołali mnie przemóc.

³Poorali mój grzbiet oracze,

wyżłobili długie bruzdy*.

⁴Sprawiedliwy zaś Pan pozrywał

więzy występnych.

⁵Niech się zawstydzą i odstąpią

wszyscy, co nienawidzą Syjonu.

⁶Niech się staną jak trawa na dachu,

która usycha, zanim ją wyplenią*.

⁷Nie napełni nią kosiarz swej ręki

ani ten, co zbiera snopy - swojego zanadrza.

⁸Nie powiedzą także przechodnie:

«Błogosławieństwo Pańskie nad wami!»

«Błogosławimy wam w imię Pana!»*

PSALM 130(129)*

Z otchłani grzechu ku Bożemu miłosierdziu

¹Pieśń stopni.

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,

²o Panie, słuchaj głosu mego!

Nakłoń swoich uszu

ku głośnemu błaganiu mojemu!

³Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,

Panie, któż się ostoi?

⁴Ale Ty udzielasz przebaczenia,

aby Cię otaczano bojaźnią*.

⁵W Panu pokładam nadzieję,

nadzieję żywi moja dusza: oczekuję na Twe słowo.

⁶Dusza moja oczekuje Pana

bardziej niż strażnicy świtu,

<bardziej niż strażnicy świtu>*.

⁷Niech Izrael wygląda Pana.

U Pana bowiem jest łaskawość

i obfite u Niego odkupienie*.

⁸On odkupi Izraela

ze wszystkich jego grzechów*.

PSALM 131(130)*

Spoczynek w Bogu

¹Pieśń stopni.

Panie, moje serce się nie pyszni

i oczy moje nie są wyniosłe.

Nie gonię za tym, co wielkie,

albo co przerasta moje siły*.

²Przeciwnie: wprowadziłem ład

i spokój do mojej duszy.

Jak niemowlę u swej matki,

jak niemowlę - tak we mnie jest moja dusza*.

³Izraelu, złóż w Panu nadzieję

odtąd i aż na wieki!

PSALM 132(131)*

Na poświęcenie świątyni

¹Pieśń stopni.

Pamiętaj*, Panie, Dawidowi

cały trud jego:

²o tym, jak złożył przysięgę przed Panem,

związał się ślubem przed Mocnym Jakuba:

³* «Nie wejdę do mieszkania w moim domu,

nie wstąpię na posłanie mego łoża,

⁴nie użyczę snu moim oczom,

powiekom moim spoczynku,

⁵póki nie znajdę miejsca dla Pana,

mieszkania - Mocnemu Jakuba».

⁶Otośmy słyszeli w Efrata o arce*,

znaleźliśmy ją na polach Jaaru*.

⁷Wejdźmy do Jego mieszkania,

padnijmy przed podnóżkiem stóp Jego!*

⁸Wyrusz, o Panie, na miejsce Twego odpocznienia,

Ty i Twoja arka pełna chwały!*

⁹Niech się kapłani Twoi odzieją w sprawiedliwość,

a Twoi czciciele niech się radują!

¹⁰Przez wzgląd na sługę Twojego, Dawida,

nie odtrącaj oblicza Twego pomazańca!

¹¹Pan zaprzysiągł Dawidowi

trwałą obietnicę, od której nie odstąpi:

«[Potomstwo] z ciebie zrodzone*

posadzę na twoim tronie.

¹²Jeżeli zachowają twoi synowie

moje przymierze

i moje napomnienia, których im udzielę,

także ich synowie na wieki

zasiądą na twoim tronie».

¹³* Pan bowiem wybrał Syjon,

tej siedziby zapragnął dla siebie:

¹⁴«To jest miejsce mego odpoczynku na wieki,

tu będę mieszkał, bo tego pragnąłem dla siebie.

¹⁵Będę szczodrze błogosławił jego zasobom,

jego ubogich nasycę chlebem.

¹⁶Jego kapłanów odzieję zbawieniem,

a ci, którzy go prawdziwie miłują, będą się radować.

¹⁷Wzbudzę tam moc* dla Dawida,

zgotuję światło* dla mego pomazańca!

¹⁸Odzieję wstydem jego nieprzyjaciół,

a nad nim zabłyśnie jego korona».

PSALM 133(132)*

Szczęście płynące ze zgody

¹Pieśń stopni. Dawidowa.

Oto jak dobrze i jak miło,

gdy bracia mieszkają razem;

²jest to jak wyborny olejek na głowie,

który spływa na brodę,

<brodę Aarona, który spływa

na brzeg jego szaty>*

³jak rosa Hermonu, która spada

na górę Syjon:

bo tam* udziela

Pan błogosławieństwa,

życia na wieki.

PSALM 134(133)*

Modlitwa w świątyni

¹Pieśń stopni.

Oto błogosławcie Pana,

wszyscy słudzy Pańscy,

którzy trwacie nocami w domu Pańskim*.

²Wznieście ręce wasze ku Miejscu Świętemu

i błogosławcie Pana!

³Niechaj cię Pan błogosławi z Syjonu*,

Ten, który uczynił niebo i ziemię!

PSALM 135(134)*

Chwalcie potężnego Boga!

¹Alleluja.

Chwalcie imię Pańskie,

chwalcie, słudzy Pańscy*,

²wy, którzy stoicie w domu Pańskim,

na dziedzińcach domu Boga naszego.

³Chwalcie Pana, bo dobry jest Pan,

śpiewajcie Jego imieniu, bo łaskawe.

⁴Pan bowiem wybrał sobie Jakuba,

Izraela - na wyłączną swoją własność*.

⁵Wiem, że Pan jest wielki

i że Pan nasz jest nad wszystkimi bogami*.

⁶Cokolwiek Panu się spodoba,

to uczyni na niebie i na ziemi*,

na morzu i we wszystkich głębinach.

⁷Sprowadza chmury z krańców ziemi,

wywołuje deszcz błyskawicami

i dobywa wiatr ze swoich komór.

⁸Poraził pierworodnych w Egipcie,

od człowieka aż do bydlęcia*.

⁹<W tobie, kraju egipski>*,

zdziałał znaki i cuda

przeciw faraonowi i wszystkim jego sługom.

¹⁰* Poraził wiele narodów

i zgładził królów potężnych:

¹¹amoryckiego króla Sichona

i Oga, króla Baszanu,

i wszystkich królów kananejskich.

¹²A ziemię ich dał w posiadanie,

w posiadanie Izraela, swojego narodu.

¹³Twe imię, Panie, trwa na wieki,

Twa pamięć, Panie - z pokolenia w pokolenie.

¹⁴Pan bowiem zapewnia praworządność swojemu ludowi

i lituje się nad swymi sługami.

¹⁵* Bożki pogańskie to srebro i złoto,

dzieło rąk ludzkich.

¹⁶Mają usta, ale nie mówią,

mają oczy, ale nie widzą.

¹⁷Mają uszy, ale nie słyszą;

i nie ma oddechu w ich ustach.

¹⁸Podobni są do nich ci, którzy je robią,

i każdy, co w nich ufność pokłada.

¹⁹Domu Izraela, błogosław Pana,

domu Aarona, błogosław Pana!

²⁰Domu Lewiego, błogosław Pana,

wy, co boicie się Pana, błogosławcie Pana!

²¹Niech będzie błogosławiony Pan z Syjonu,

który mieszka w Jeruzalem!

<Alleluja>*.

PSALM 136(135)*

Łaska Boża

¹Alleluja.

Chwalcie Pana, bo dobry,

bo Jego łaska na wieki.

²Chwalcie Boga nad bogami*,

bo Jego łaska na wieki.

³Chwalcie Pana nad panami,

bo Jego łaska na wieki.

⁴* On sam cudów wielkich dokonał,

bo Jego łaska na wieki.

⁵On w mądrości uczynił niebiosa,

bo Jego łaska na wieki.

⁶On rozpostarł ziemię nad wodami,

bo Jego łaska na wieki.

⁷On uczynił wielkie światła,

bo Jego łaska na wieki.

⁸Słońce, by dniem władało,

bo Jego łaska na wieki.

⁹Księżyc i gwiazdy, by władały nocą,

bo Jego łaska na wieki.

¹⁰On Egipcjanom pobił pierworodnych*,

bo Jego łaska na wieki.

¹¹I wywiódł spośród nich Izraela,

bo Jego łaska na wieki.

¹²Ręką potężną, wyciągniętym ramieniem,

bo Jego łaska na wieki.

¹³On Morze Czerwone* podzielił na części,

bo Jego łaska na wieki.

¹⁴I przeprowadził środkiem Izraela,

bo Jego łaska na wieki.

¹⁵I faraona z jego wojskiem strącił w Morze Czerwone,

bo Jego łaska na wieki.

¹⁶On prowadził swój lud przez pustynię*,

bo Jego łaska na wieki.

¹⁷* On pobił wielkich królów,

bo Jego łaska na wieki.

¹⁸On uśmiercił królów potężnych,

bo Jego łaska na wieki.

¹⁹Sichona, króla Amorytów,

bo Jego łaska na wieki.

²⁰I Oga, króla Baszanu,

bo Jego łaska na wieki.

²¹A ziemię ich dał na własność,*

bo Jego łaska na wieki -

²²jako dziedzictwo słudze swemu Izraelowi,

bo Jego łaska na wieki.

²³On o nas pamiętał w naszym uniżeniu,

bo Jego łaska na wieki.

²⁴I uwolnił nas od wrogów,

bo Jego łaska na wieki.

²⁵On daje pokarm wszelkiemu ciału*,

bo Jego łaska na wieki.

²⁶Dziękujcie Bogu, niebiosa,

bo Jego łaska na wieki.

PSALM 137(136)*

Nad rzekami Babilonu

¹Nad rzekami* Babilonu -

tam myśmy siedzieli i płakali,

kiedyśmy wspominali Syjon.

²Na topolach tamtej krainy

zawiesiliśmy nasze harfy.

³Bo tam żądali od nas

pieśni ci, którzy nas uprowadzili,

pieśni radości ci, którzy nas uciskali:

«Zaśpiewajcie nam

jakąś z pieśni syjońskich!»*

⁴Jakże możemy śpiewać

pieśń Pańską

w obcej krainie?*

⁵Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie,

niech uschnie* moja prawica!

⁶Niech język mi przyschnie do podniebienia,

jeśli nie będę pamiętał o tobie,

jeśli nie postawię Jeruzalem

ponad największą moją radość.

⁷Przypomnij, Panie,

synom Edomu,

dzień Jeruzalem,

kiedy oni mówili: «Burzcie, burzcie -

aż do jej fundamentów!»*

⁸* Córo Babilonu, niszczycielko,

szczęśliwy, kto ci odpłaci

za zło, jakie nam wyrządziłaś!

⁹Szczęśliwy, kto schwyci i rozbije

o skałę twoje dzieci.

PSALM 138(137)*

Dziękczynienie

¹Dawidowy.

Będę Cię sławił, <Panie>, z całego mego serca,

<bo usłyszałeś słowa ust moich>:

będę śpiewał Ci wobec aniołów*.

²Oddam Ci pokłon ku Twemu świętemu przybytkowi*.

I będę dziękował Twemu imieniu

za łaskę Twoją i wierność,

bo wywyższyłeś* ponad wszystko

Twoje imię i obietnicę.

³Kiedym Cię wzywał, wysłuchałeś mnie,

pomnożyłeś siłę mej duszy.

⁴* Wszyscy królowie ziemi będą Ci dziękować, Panie,

gdy posłyszą słowa ust Twoich;

⁵i będą opiewać drogi Pańskie:

«Prawdziwie, chwała Pańska jest wielka».

⁶Prawdziwie, Pan jest wzniosły i patrzy łaskawie na pokornego,

pyszałka zaś dostrzega z daleka*.

⁷Gdy chodzę wśród utrapienia,

Ty zapewniasz mi życie,

wbrew gniewowi mych wrogów;

wyciągasz swą rękę,

Twoja prawica mnie wybawia.

⁸Pan za mnie [wszystkiego] dokona.

Panie, na wieki trwa Twoja łaska,

nie porzucaj dzieła rąk Twoich!

PSALM 139(138)*

Bóg wszystko przenika

¹Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm.

* Panie, przenikasz i znasz mnie,

²Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję.

Z daleka przenikasz moje zamysły,

³widzisz moje działanie i mój spoczynek

i wszystkie moje drogi są Ci znane.

⁴Choć jeszcze nie ma słowa na języku:

Ty, Panie, już znasz je w całości.

⁵Ty ogarniasz mnie zewsząd*

i kładziesz na mnie swą rękę.

⁶Zbyt dziwna jest dla mnie Twa wiedza,

zbyt wzniosła: nie mogę jej pojąć.

⁷Gdzież się oddalę przed Twoim duchem?

Gdzie ucieknę od Twego oblicza?

⁸* Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś;

jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę.

⁹Gdybym przybrał skrzydła jutrzenki,

zamieszkał na krańcu morza:

¹⁰tam również Twa ręka będzie mnie wiodła

i podtrzyma mię Twoja prawica.

¹¹Jeśli powiem: «Niech mię przynajmniej ciemności okryją

i noc mnie otoczy jak światło»:

¹²sama ciemność nie będzie ciemna dla Ciebie,

a noc jak dzień zajaśnieje:

<mrok jest dla Ciebie jak światło>*.

¹³* Ty bowiem utworzyłeś moje nerki,

Ty utkałeś mnie w łonie mej matki.

¹⁴Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie,

godne podziwu są Twoje dzieła.

I dobrze znasz* moją duszę,

¹⁵nie tajna Ci moja istota*,

kiedy w ukryciu powstawałem,

utkany w głębi ziemi*.

¹⁶Oczy Twoje widziały me czyny*

i wszystkie są spisane w Twej księdze*;

dni określone zostały,

chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.

¹⁷Jak nieocenione są dla mnie myśli Twe, Boże,

jak jest ogromna ich ilość!

¹⁸Gdybym je przeliczył, więcej ich niż piasku;

gdybym doszedł do końca, jeszcze jestem z Tobą.

¹⁹O Boże, obyś zgładził bezbożnego,

niech krwawi mężowie idą precz ode mnie!*

²⁰Oni przeciw Tobie zmawiają się podstępnie,

za nic mają Twoje myśli*.

²¹Panie, czyż nie mam nienawidzić tych, co nienawidzą Ciebie,

oraz nie brzydzić się tymi, co przeciw Tobie powstają?

²²Nienawidzę ich pełnią nienawiści;

stali się moimi wrogami.

²³Zbadaj mnie, Boże, i poznaj me serce;

doświadcz i poznaj moje troski*,

²⁴i zobacz, czy jestem na drodze nieprawej,

a skieruj mnie na drogę odwieczną!*

PSALM 140(139)*

Przeciw podstępnym wrogom

¹Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.

²Wybaw mię, Panie, od człowieka złego,

strzeż mnie od gwałtownika:

³od tych, którzy w sercu knują złe zamiary,

każdego dnia wzniecają spory.

⁴Ostre jak u węża ich języki,

a jad żmijowy pod ich wargami*.

⁵Od rąk grzesznika ustrzeż mię, Panie,

zachowaj mnie od gwałtownika,

od tych, co zamyślają z nóg mnie zwalić*.

⁶Pyszni sidło na mnie skrycie zastawiają:

złoczyńcy* rozciągają powrozy,

umieszczają pułapki na mojej drodze.

⁷Mówię Panu: Jesteś moim Bogiem;

usłysz, o Panie, moje głośne błaganie.

⁸Panie, mój Panie, potężna moja pomocy,

osłaniasz w dniu walki moją głowę.

⁹Nie dawaj tego, Panie,

czego pragnie niegodziwiec,

nie spełniaj jego zamiarów!

Niech nie podnoszą <Sela>*

¹⁰głowy ci, którzy mnie otaczają,

niech dzieło ich warg przygniecie ich samych!

¹¹Niech spadnie na nich deszcz węgli ognistych;

niech zwali ich do dołu, by się nie dźwignęli!*

¹²Niech nie ostanie się w kraju mąż złego języka:

gwałtownika niech ogarną nieszczęścia.

¹³Wiem, że Pan oddaje sprawiedliwość ubogiemu,

biednemu - słuszność.

¹⁴Tylko sprawiedliwi będą sławili Twe imię,

prawi mieszkać będą przed Twoim obliczem*.

PSALM 141(140)*

Przeciwko grzesznikom

¹Psalm. Dawidowy.

Do Ciebie wołam, Panie, prędko mi dopomóż;

usłysz głos mój, gdy wołam do Ciebie.

²Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą jak kadzidło;

wzniesienie rąk moich - jak ofiara wieczorna!*

³Postaw, Panie, straż moim ustom

i wartę przy bramie warg moich!

⁴Mojego serca nie skłaniaj do złego słowa,

do popełniania czynów niegodziwych,

bym nigdy z ludźmi, co czynią nieprawość,

nie jadł ich potraw wybornych.

⁵Niech sprawiedliwy mię bije: to czyn miłości;

olejek występnego niech nigdy nie ozdabia mojej głowy!

Nieustannie przeciwstawiam swą modlitwę ich złości*.

⁶Popadli w moc Skały* ich sędziowie

i usłyszeli, jak łagodne były moje słowa.

⁷Jak kamień młyński rozbija się o ziemię*,

tak rozrzucono ich kości nad czeluścią Szeolu.

⁸Do Ciebie bowiem, Panie mój, Panie, [zwracam] moje oczy;

do Ciebie się uciekam: Ty nie gub mej duszy.

⁹Strzeż mnie od sidła, które zastawili ma mnie,

i od pułapek złoczyńców.

¹⁰Niechaj występni wpadną w swoje sieci,

podczas gdy ja ujdę cało.

PSALM 142(141)*

Bóg moją ucieczką

¹Pieśń pouczająca. Dawidowa - gdy był w jaskini*. Modlitwa.

²Głośno wołam do Pana,

głośno błagam Pana.

³Wylewam przed Nim swą troskę,

wyjawiam przed Nim swą udrękę.

⁴Gdy duch mój we mnie ustaje,

Ty znasz moją ścieżkę.

Na drodze, po której kroczę,

ukryli na mnie sidło*.

⁵Oglądam się w prawo i patrzę*:

a nie ma nikogo, kto by miał wzgląd na mnie.

Znikła dla mnie możność pomocy,

nie ma nikogo, kto by dbał o moje życie.

⁶Do Ciebie wołam, o Panie,

mówię: Ty jesteś moją ucieczką,

udziałem moim w ziemi żyjących*.

⁷Zważ na moje wołanie,

bo jestem bardzo słaby.

Wybaw mię od prześladowców,

gdyż są ode mnie mocniejsi.

⁸Wyprowadź mnie z więzienia,

bym dziękował imieniu Twojemu.

Otoczą mnie sprawiedliwi,

gdy okażesz mi dobroć.

PSALM 143(142)*

Modlitwa grzesznika

¹Psalm. Dawidowy.

Usłysz, o Panie, moją modlitwę,

przyjm moje błaganie

w wierności swojej, wysłuchaj mnie w swej sprawiedliwości!*

²Nie pozywaj na sąd swojego sługi,

bo nikt żyjący nie jest sprawiedliwy przed Tobą*.

³Albowiem nieprzyjaciel mnie prześladuje:

moje życie na ziemię powalił,

pogrążył mnie w ciemnościach <jak dawno umarłych>*.

⁴A we mnie duch mój omdlewa,

serce we mnie zamiera.

⁵Pamiętam dni starodawne*,

rozmyślam o wszystkich Twych dziełach,

rozważam dzieło rąk Twoich.

⁶Wyciągam ręce do Ciebie;

moja dusza pragnie Ciebie jak zeschła ziemia*.

⁷Prędko wysłuchaj mnie, Panie,

albowiem duch mój omdlewa.

Nie ukrywaj przede mną swego oblicza,

bym się nie stał podobny do tych, co schodzą do grobu*.

⁸Spraw, bym rychło doznał Twojej łaski,

bo w Tobie pokładam nadzieję.

Oznajmij, jaką drogą mam kroczyć,

bo wznoszę do Ciebie moją duszę.

⁹Wybaw mnie, Panie, od moich wrogów,

do Ciebie się uciekam*.

¹⁰Naucz mnie czynić Twą wolę,

bo Ty jesteś moim Bogiem*.

Twój dobry duch* niech mnie prowadzi

po równej ziemi.

¹¹Przez wzgląd na Twoje imię, Panie, zachowaj mię przy życiu;

w swej sprawiedliwości wyprowadź mnie z utrapień!

¹²A w swojej łaskawości zniszcz moich wrogów

i wytrać wszystkich, którzy mnie dręczą,

albowiem jestem Twoim sługą.

PSALM 144(143)*

Modlitwa króla za naród

¹Dawidowy.

Błogosławiony Pan - Opoka moja,

On moje ręce zaprawia do walki,

moje palce do wojny.

²On mocą* dla mnie i warownią moją,

osłoną moją i moim wybawcą,

moją tarczą i Tym, któremu ufam,

Ten, który mi poddaje ludy.

³O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę,

czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?*

⁴Człowiek jest podobny do tchnienia wiatru,

dni jego jak cień mijają*.

⁵O Panie, nachyl Twych niebios i zstąp,

dotknij gór, by zadymiły*,

⁶ciśnij piorun i rozprosz ich,

wypuść swe strzały i przeraź ich,

⁷wyciągnij rękę Twoją z wysoka,

wybaw mię z wód wielkich

i uwolnij z rąk cudzoziemców,

⁸tych, których usta mówią na wiatr,

a których prawica jest prawicą fałszywą.

⁹Boże, pieśń nową będę Ci śpiewał*,

grać Ci będę na harfie o dziesięciu strunach.

¹⁰Ty królom dajesz zwycięstwo,

Ty wyzwoliłeś sługę Twego, Dawida.

<Od miecza złego

¹¹mnie wybaw

i uwolnij z rąk cudzoziemców,

tych, których usta mówią na wiatr,

a których prawica jest prawicą fałszywą>*.

¹²Daj pomyślność synom naszym jak roślinom,

rozrastającym się w czasie swej młodości,

niech będą córki nasze na wzór narożnych kolumn,

rzeźbione na wzór kolumn świątyni.

¹³* Niech pełne będą nasze spichlerze,

zasobne we wszelkie płody.

Niech trzody nasze tysiąckroć płodne

na polach naszych mnożą się tysiącami;

¹⁴niech nasze zwierzęta będą ciężkie!

Niech się nie zdarza wypadek czy ucieczka

ani lament na naszych ulicach!

¹⁵Szczęśliwy lud, któremu tak się powodzi,

szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Pan.

PSALM 145(144)*

Wielkość i dobroć Boga

¹Pieśń pochwalna. Dawida.

Chcę Cię wywyższać, Boże mój, Królu,

i błogosławić imię Twe na zawsze i na wieki.

²Każdego dnia będę Cię błogosławił

i na wieki wysławiał Twe imię.

³Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,

a wielkość Jego niezgłębiona.

⁴Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła

i zwiastuje Twoje potężne czyny.

⁵Głoszą wspaniałą chwałę Twego majestatu

i rozpowiadają Twe cuda.

⁶I mówią o potędze Twoich dzieł straszliwych,

i opowiadają Twą wielkość.

⁷Przekazują pamięć o Twej wielkiej dobroci

i radują się Twą sprawiedliwością.

⁸Pan jest łagodny i miłosierny,

nieskory do gniewu i bardzo łaskawy*.

⁹Pan jest dobry dla wszystkich

i Jego miłosierdzie ogarnia wszystkie Jego dzieła.

¹⁰Niechaj Cię wielbią, Panie, wszystkie dzieła Twoje

i święci Twoi niech Cię błogosławią!

¹¹Niech mówią o chwale Twojego królestwa

i niech głoszą Twoją potęgę,

¹²aby oznajmić synom ludzkim Twoją potęgę

i wspaniałość chwały Twego królestwa.

¹³Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,

Twoje panowanie trwa przez wszystkie pokolenia*.

<Pan jest wierny we wszystkich swych słowach

i we wszystkich swoich dziełach święty>*.

¹⁴Pan podtrzymuje wszystkich, którzy padają,

i podnosi wszystkich zgnębionych.

¹⁵* Oczy wszystkich oczekują Ciebie,

Ty zaś dajesz im pokarm we właściwym czasie.

¹⁶Ty otwierasz swą rękę

i wszystko, co żyje, nasycasz do woli.

¹⁷Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach

i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.

¹⁸Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają,

wszystkich wzywających Go szczerze.

¹⁹Spełnia wolę tych, którzy się Go boją,

usłyszy ich wołanie i przyjdzie im z pomocą.

²⁰Pan strzeże wszystkich, którzy Go miłują,

a wytępi wszystkich występnych.

²¹Niech usta moje głoszą chwałę Pana,

by wszelkie ciało wielbiło Jego święte imię

<na zawsze i na wieki>*.

PSALM 146(145)*

Szczęśliwy, kto ufa Bogu

¹Alleluja.

Chwal, duszo moja, Pana,

²chcę chwalić Pana, jak długo żyć będę;

chcę śpiewać Bogu mojemu, póki będę istniał.

³Nie pokładajcie ufności w książętach

ani w człowieku, u którego nie ma wybawienia*.

⁴Gdy tchnienie go opuści, wraca do swej ziemi,

wówczas przepadają jego zamiary*.

⁵Szczęśliwy, komu pomocą jest Bóg Jakuba,

kto ma nadzieję w Panu, Bogu swoim,

⁶który stworzył niebo i ziemię,

i morze ze wszystkim, co w nich istnieje.

On wiary dochowuje na wieki,

⁷* daje prawo uciśnionym

i daje chleb głodnym.

Pan uwalnia jeńców,

⁸Pan przywraca wzrok niewidomym,

Pan podnosi pochylonych,

Pan miłuje sprawiedliwych.

⁹Pan strzeże przychodniów,

chroni sierotę i wdowę,

lecz na bezdroża kieruje występnych.

¹⁰Pan króluje na wieki,

Bóg twój, Syjonie* - przez pokolenia.

Alleluja.

PSALM 147(146-147)*

Hymn dziękczynny ocalonego ludu

¹<Alleluja>*.

Dobrze jest grać naszemu Bogu,

wdzięcznie jest nucić pieśń pochwalną.

²Pan buduje Jeruzalem,

gromadzi rozproszonych z Izraela*;

³On leczy złamanych na duchu

i przewiązuje ich rany.

⁴On liczbę gwiazd oznacza,

wszystkie je woła po imieniu*.

⁵Pan nasz jest wielki i zasobny w siły,

mądrość Jego jest niewypowiedziana.

⁶Pan dźwiga pokornych,

a poniża występnych aż do ziemi*.

⁷Śpiewajcie pieśń dziękczynną Panu,

grajcie Bogu naszemu na harfie.

⁸* On niebo okrywa chmurami,

deszcz przygotowuje dla ziemi;

sprawia, że góry wypuszczają trawę

<i zioła, by ludziom służyły>;

⁹On daje pokarm bydłu,

pisklętom kruka to, o co wołają.

¹⁰Nie kocha się w sile rumaka;

nie ma też upodobania w goleniach męża.

¹¹Podobają się Panu ci, którzy się Go boją,

którzy wyczekują Jego łaski.

(Wlg: 147)

¹²Chwal, Jerozolimo, Pana,

chwal Boga twego, Syjonie!

¹³Umacnia bowiem zawory bram twoich

i błogosławi synom twoim w tobie*.

¹⁴Zapewnia pokój twoim granicom,

nasyca ciebie najlepszą pszenicą*.

¹⁵Na ziemię zsyła swoje orędzie,

mknie chyżo Jego słowo.

¹⁶On daje śnieg niby wełnę*,

a szron jak popiół rozsiewa.

¹⁷Ciska swój grad jak okruchy chleba;

od Jego mrozu ścinają się wody.

¹⁸Posyła słowo swoje i każe im tajać;

każe wiać swemu wiatrowi, a spływają wody.

¹⁹Obwieścił swoje słowa Jakubowi,

Izraelowi ustawy swe i wyroki.

²⁰Żadnemu narodowi tak nie uczynił:

o swoich wyrokach ich nie pouczył*.

Alleluja.

Odsłuchaj

Przypisy

9,1 - Ps 9 Hymn o charakterze dziękczynnym i częściowo błagalnym stanowi z następnym Ps 10 jedną całość; LXX, VL i Wlg łączą je w jedną pieśń, skąd powstaje różnica w numeracji psalmów. Czynnikiem łączącym jest alfabetyzm, polegający na rozpoczynaniu każdego drugiego (lub trzeciego) wiersza od kolejnej spółgłoski hebrajskiej.
9,1 - Zapewne chodzi o początek jakiejś znanej pieśni.
9,7 - Stolice wielkich imperiów starożytnego Wschodu legły kolejno w gruzach, z których już ich nie odbudowano (Niniwa - 612 przed Chr., Babilon 539 przed Chr., całe państwo perskie 333 przed Chr.; Jr 49,13 mówi także o definitywnym zburzeniu stolicy Edomu, Bosry).
9,8 - Inne obrazy sądu Bożego por. Ps 7,9; Ps 96[95],10-13; Ps 98[97],9.
9,13 - Por. Iz 26,21; Ez 7,23; Ez 11,6-10; Ez 16,20n.
9,14 - Tekst skażony, tłumaczenie przybliżone. "Bramy śmierci" oznaczają zakres jej władania - por. Ps 107[106],18; Hi 38,10; Iz 38,10; Mt 16,18.
9,16 - Por. Ps 7,16.
9,21 - Powszechny sąd ma dowieść, ze jedynym i absolutnym władcą świata jest Bóg; nastąpi to wbrew mniemaniu pogan nie liczących się z Panem. Por. Ap 19,1n.
10,4 - Tzn. w życiu praktycznym postępuje tak, jakby Boga nie było. Opisują to w szeregu obrazów wiersze 5-11.
11,1 - Ps 11 Psalmista znajduje się w sytuacji prześladowanego i zdaje się dyskutować z tymi, którzy doradzają mu ucieczkę (w. 1 - por. Ps 55[54],7). On jednak ufa w sprawiedliwość Pana.
11,4 - Antropomorficzne ujęcie Boga, analogiczne do władcy ziemskiego. Por. Ps 33[32],13-15; 1 Krl 8,29n; Iz 66,1.
11,5 - Zsyłając doświadczenia na nich i oceniając ich postępowanie. Por. Hi 33,17-19; Jr 17,10.
11,6 - "Siarka" - por. Rdz 19,24; Ps 18[17],13nn; "ich kielich" - por. przypis do Ps 16,5.
11,7 - mowa o bliskim obcowaniu z Bogiem w życiu obecnym i przyszłym - por. Ps 16[15],11; Ps 17[16],15; Ps 24[23],6; Ps 140[139],14 oraz Mt 5,8; 1 Kor 13,12; Ap 12,4.
12,1 - Ps 12 Skarga Psalmisty reprezentującego ludzi oddanych Panu, który odpowiada obietnicą pomocy (w. 6). Por. Iz 57,1; Iz 59,12-15; Oz 4,1n; Mi 7,2-4.
12,6 - Formuła objawienia prorockiego.
12,7 - Pan dotrzymuje bezwarunkowo swych obietnic (por. Ps 119[118],140; Prz 30,5; Jr 1,12).
13,1 - Ps 13 Indywidualna lamentacja.
13,2 - Psalmista czuje się zupełnie opuszczony przez Boga. "Krycie oblicza" jest wyrazem niełaski u Boga (por. Ps 30[29],8; Ps 104[103],29), podobnie jak u władców (por. 2 Sm 14,24.28; Est 7,8).
13,5 - Por. Ps 22[21],8.
14,1 - Ps 14 Lamentacja o charakterze karcącej mowy prorockiej. Psalm ten występuje raz jeszcze jako Ps 53[52] z nieznacznymi zmianami (imię Boże brzmi "Elohim" zamiast "Jahwe").
14,1 - Człowiek, który żyje nierozważnie, nie licząc się z Bogiem - Ps 10[9],4.11.13; Iz 32,6; Jr 5,12.
14,2 - Jako Sędzia ocenia postępowanie ludzi "siedząc" na niebieskim "tronie" (por. Ps 9,8-9; Ps 11[10],4-5; Ps 33[32],13-15; Ps 102[101],20). Św. Paweł w Rz 3,10-12 przytacza w. 1-3 jako przykład postawy moralnej wszystkich ludzi (Żydów i pogan) pod panowaniem grzechu.
14,7 - Aluzja do stosunków, jakie panowały w niewoli babilońskiej, i nadzieja uwolnienia z niej. Później rozumiano "odmianę losu" w sensie eschatologicznego zbawienia.
15,1 - Ps 15 Psalm liturgiczny, wymieniający warunki dopuszczenia do świątyni. Wg 2 Krn 23,19; nieczystych nie dopuszczano do niej.
15,1 - Pobyt w świątyni jerozolimskiej był uważany za specjalnie bliskie obcowanie z Bogiem.
15,4 - Tekst niepewny. Inni tłum.: "kto we własnych oczach jest poniżony i godzien pogardy".
15,5 - Lichwę, praktykowaną szeroko i bezwzględnie na starożytnym Wschodzie. Pismo św. surowo potępia: Wj 22,24; Kpł 25,36-37. Odsetki pozwala pobierać jedynie od nie-Izraelitów: Pwt 23,20-21.
16,1 - Ps 16 Pieśń ufności o motywach hymnodycznych, pochodzenia lewickiego.
16,3 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne.
16,5 - Wyrażenia zaczerpnięte z opisu podziału ziemi (por. Joz 14,4; Lb 18,21) i połączone z kultowo-sakralnym obrazem picia kielicha. W tym kontekście kielich oznacza tyle, co "los, decyzja" (por. Ps 11[10],6).
16,7 - (Ps 16,7n) - Por. Ps 32[31],8; Ps 94[93],12; Ps 107[106],11; Pwt 4,36. Serce jest w Piśmie św. także organem myślenia. Obecność Pana "po prawicy" oznacza skuteczną pomoc.
16,8 - (Ps 16,7n) - Por. Ps 32[31],8; Ps 94[93],12; Ps 107[106],11; Pwt 4,36. Serce jest w Piśmie św. także organem myślenia. Obecność Pana "po prawicy" oznacza skuteczną pomoc.
16,10 - Zbawcza opieka Boża wyzwoli Psalmistę ze sfery śmierci i zapewni życie pełne radości w obcowaniu z Bogiem. W okresie judaizmu psalm rozumiano o zmartwychwstaniu ciał, a NT (Dz 2,25-28; Dz 13,35-37) wykłada go o zmartwychwstaniu Chrystusa i wywyższeniu po prawicy Ojca.
17,1 - Ps 17 Indywidualna lamentacja niewinnie prześladowanego.
17,3 - Tekst niepewny. Tłumaczenie przypuszczalne.
17,4 - "Ścieżki gwałtu" oznaczają postępowanie przewrotne.
17,12 - Nieprzyjaciele przedstawiani są często jako lwy (por. np. Ps 7,3; Ps 10[9],9; Ps 22[21],14; Ps 57[56],5).
17,14 - Tłum. przypuszczalne; inni popr.: "Ręką Twoją, Panie, ich uśmierć, skończ z nimi, zabierz im dział życia".
17,15 - Zwrot inaczej tłum. w przekł. starożytnych; różnie dziś poprawiany. Por. Wj 24,11; Lb 12,8; J 1,18. W świetle objawienia chrześcijańskiego należy wiersz ten rozumieć o eschatologicznym, pełnym zaspokojeniu wszystkich pragnień (por. Mt 5,6; Ap 7,16).
18,1 - Ps 18 Psalm dziękczynny po triumfie nad wrogami, przekazany również z niewielkimi zmianami w 2 Sm 22,2-51. Pochodzenia Dawidowego, ulegał później przeróbkom.
18,3 - "Skało" - jako miejsce niezawodnego schronienia; "mocy" - dosł.: "rogu", co wyraża siłę.
18,7 - Świątynia była uważana w szczególny sposób za siedzibę Boga na ziemi.
18,8 - Opis widzialnego objawienia się Boga, czyli teofanii; niektóre rysy są wspólne także z pogańskimi opisami tego rodzaju. Apokaliptyka rozwinęła pewne ich elementy w późnych księgach ST (Dn) i w NT.
18,11 - Por. Ps 80[79],2; Ps 99[98],1; 1 Sm 4,4; Ez 1,10; Ez 9,3; Ez 10,2-8.
18,12 - Por. Wj 19,16.18; Ps 97[96],2; Ez 1,4.
18,13 - Mowa o piorunach - por. Ps 77[76],18n; Ha 3,9.11.
18,15 - W hebr.: "ich".
18,21 - Chodzi o czystość w sensie religijno-moralnym, a nie rytualnym (por. w. 22-27).
18,32 - Określenia Boga jako ostoi zbawienia (por. Ps 95[94],1).
18,44 - Inni tłum.: "z tysięcy (wrogiego mi) ludu" w sensie pobicia wrogiej koalicji.
18,51 - Zob. przypis do Ps 2,2.
19,1 - Ps 19 Hymn o tendencjach dydaktycznych.
19,5 - Opis słońca w stylu orientalnych mitologii. Mimo pewnej jego personifikacji, Psalmista uważa je jedynie za posłańca i świadka Stwórcy, któremu oddaje cześć (por. Ps 104[103],19; Ps 148,3). O czytelności obrazu wszechświata - por. Hi 38,33; Mdr 13,1-9; Rz 1,20. "Tam" - tłum. przyp.; inni tłum.: "w środku ich".
19,9 - Podobnie jak promienie słoneczne, przykazania udzielają człowiekowi nowej siły życiowej.
20,1 - Ps 20 Kultowy psalm królewski, stosowany w NT do Chrystusa.
20,7 - Prorocza pewność (por. Iz 30,15-18; Za 4,6) w ustach sprawującego kult.
20,8 - Por. Ps 147[146],10; Iz 31,1.
21,1 - Ps 21 Pokrewny poprzedniemu psalm królewski, zawierający dziękczynienie i zapowiedź zbawczą połączoną z prośbą Psalmisty.
21,5 - Długie, szczęśliwe życie było uważane w ST za najważniejsze dobro (por. Ps 61[60],7; Ps 72[71],17; 1 Krl 1,31; 1 Krl 3,11.14).
21,9 - Złorzeczenie przeciw wrogom teokratycznego władcy, uważanym jednocześnie za nieprzyjaciół Boga.
22,1 - Ps 22 Indywidualna lamentacja, przechodząca w drugiej części w pieśń dziękczynną o charakterze hymnodycznym. Psalm ten (w. 2) przytaczają Mt 27,46; Mk 15,34 jako słowa Jezusa konającego na krzyżu. Opis męki Psalmisty przypomina pewne motywy z pieśni Sługi Jahwe (Iz 52,13-53,12), jak wiadomo, indywidualne i zbiorowe (naród izraelski cierpiący w niewoli babilońskiej).
22,4 - W chwili poświecenia świątyni przez Salomona spoczęła w jej przybytku Chwała Jahwe pod postacią obłoku i pozostała w niej (por. 1 Krl 8,10n).
22,5 - Z niewoli egipskiej i od późniejszych nieprzyjaciół.
22,7 - Por. Iz 41,14; Hi 25,6. Chodzi o podeptaną godność ludzką Psalmisty (por. Ps 49,7; Iz 52,14; Iz 53,3).
22,9 - Por. Mt 27,43.
22,11 - Por. Jr 1,5.
22,14 - Zob. przypis do Ps 17,12.
22,15 - Szereg drastycznych obrazów przedstawiających agonię; autor jest bliski śmierci (w. 16). Por. Joz 7,5; Ez 7,17; 2 Sm 17,10.
22,17 - a "Sfora" - wg. LXX; - (Ps 22,17c-19) - Wiersze te obrazowo opisują zadawanie śmiertelnych cierpień prześladowanemu (por. Iz 53,5 i Za 12,10). Tłumaczenie "przebodli" opiera się na najstarszym tłum. greckim; TM ma w tym miejscu trudne do zrozumienia "jak lew". Opis męki Chrystusa w Ewangeliach odpowiada dokładnie poszczególnym obrazom psalmu, zwłaszcza w. 15-19, mimo że psalm nie jest przytaczany wyraźnie, poza w. 2.9.19. Tradycja chrześcijańska rozumiała go zawsze o męce i śmierci krzyżowej Chrystusa.
22,22 - Prośba o pomoc w chwili śmiertelnego niebezpieczeństwa nie pozostaje bez echa, dlatego Psalmista rozpoczyna dziękczynienie (w. 23nn). Ostatnie słowa inni popr. za LXX: "mnie biednego".
22,26 - Por. Ps 50[49],14; Ps 61[60],9; Ps 66[65],13; Ps 116,14.18 (= Ps 115,5.9).
22,27 - "Ubodzy" cieszą się specjalną opieką jako ludzie pozbawieni wszelkich gwarancji ludzkich i całkowicie oddani Bogu (por. So 3,12). "Niech... wieki" - zaproszenie do uczty ofiarnej (por. Kpł 7,15; Pwt 14,29).
22,28 - Por. Iz 2,2n; Iz 60,3; Ab 21; Za 8,22; Za 14,16.
22,30 - (Ps 22,30-32) - Tekst popr. Hołd będą składać Panu także zmarli, choć niektóre inne psalmy (Ps 6,6; Ps 88[87],11-13) powątpiewają o tym. Prawdopodobnie chodzi tutaj o eschatologiczną nadzieję zmartwychwstania, podobnie jak w Dn 12,2.
23,1 - Ps 23 Psalm ufności, zawierający pełne oddania względem Boga wyznania autora.
23,1 - por. Ps 80[79],2. Na całym starożytnym Wschodzie uważano króla za pasterza swego narodu, co ST stosuje także do Boga (np. Ps 79[78],13; Ps 95[94],7; Ps 100[99],3; Iz 40,11).
23,4 - Zwykłe wyposażenie pasterza palestyńskiego, tutaj symbole zbawczego zwierzchnictwa Bożego.
23,5 - por. Ps 80[79],2. Na całym starożytnym Wschodzie uważano króla za pasterza swego narodu, co ST stosuje także do Boga (np. Ps 79[78],13; Ps 95[94],7; Ps 100[99],3; Iz 40,11).
24,1 - Ps 24 Hymn o zastosowaniu liturgicznym, być może przy wejściu wiernych do świątyni.
24,2 - Wg starosemickiej kosmografii świat był zewsząd otoczony praoceanem (Ps 18[17],16; Ps 77[76],17-19; Ps 93[92],1; Ps 104[103],5).
24,3 - Por. Ps 15 - tzw. liturgia Prawa, źródła moralności ludu Bożego ST.
24,6 - Tzn. obecności darzącej łaską.
24,7 - Mowa o bramach świątyni, do której wstępuje Bóg przedstawiony na sposób monarchy orientalnego. Por. 1 Krl 8,27; Iz 66,1; Ez 43,4.
25,1 - Ps 25 Psalm alfabetyczny; kolejne wiersze rozpoczynają się od kolejnej litery alfabetu (z wyj. litery Kof i ostatniego [22] nadliczbowego wiersza na lit. Pe). Treścią przypomina lamentację, ale cel ma dydaktyczny: pouczyć o wierności przymierzu z Bogiem (w. 10.14).
25,7 - Prawdopodobnie słowa dodane później.
25,13 - Starotestamentalny ideał nagrody doczesnej za dobre życie. Por. Wj 20,12; Lb 14,24; Pwt 1,8; Pwt 4,38.
25,15 - Por. Ps 31[30],5; Hi 18,8.
25,18 - Inni popr.: "Spraw, niech zniknie udręka...".
25,22 - Psalmista często kończy swe osobiste prośby błaganiem o uwolnienie ludu z niewoli lub innego nieszczęścia, właśnie na zasadzie przymierza.
26,1 - Ps 26 Podobnie jak Ps 7 indywidualna skarga człowieka niesłusznie oskarżonego i szukającego sprawiedliwości u Boga.
26,6 - Por. Ps 24[23],4; Ps 73[72],13; Pwt 21,6; oraz gest Piłata (Mt 27,24). Tutaj chodzi może o oficjalną przysięgę i ogłoszenie niewinności w świątyni (por. 1 Krl 8,31). Obchodzenie ołtarza - por. 1 Krl 18,26.
26,8 - Zob. przypis do Ps 22[21],4.
26,12 - Liturgicznych w świątyni.
27,1 - Ps 27 Modlitwa pełna ufności (1-6) i skarga (7-13) niewinnie prześladowanego.
27,1 - Światło oznacza zbawcze działanie Boże (por. Ps 97[96],11; Ps 112[111],4; Iz 9,1; Iz 10,17; Mi 7,8-9). W NT prawdziwym światłem jest Chrystus (J 1,9; J 8,12).
27,2 - Drastyczne porównanie nieprzyjaciół do dzikich zwierząt, sycących się ciałem swej ofiary (por. Ps 7,3; Ps 17[16],12; Jr 50,7).
27,8 - Por. Ps 24[23],6; Ps 102[101],3; Oz 5,15.
27,13 - Zbawcze działanie Pana zapewni Psalmiście pełnię życia doczesnego (por. Jr 11,19). Kościół w liturgii rozumie ten wiersz o życiu wiecznym.
28,1 - Ps 28 Indywidualna lamentacja.
28,1 - Por. Ps 18[17],3; Ps 19[18],15; 2 Sm 23,3; Iz 30,29.
28,4 - Wg zasady odwetu w ST. Zresztą zwykle już same uczynki przewrotne obracają się przeciw grzesznikowi (por. Ps 7,17).
28,9 - Por. przypis do Ps 25,22, także Iz 40,11.
29,1 - Ps 29 Hymn sławiący wielkość Boga, przejawiającą się w siłach natury. LXX przeznacza go na Święto Namiotów.
29,1 - Mowa o duchach, które sprawują służbę liturgiczną w pałacu Pana (w. 9) i otaczają Jego tron (por. 1 Krl 22,19; Iz 6,2-3; Hi 1,6; Hi 2,1; Hi 38,7; Ps 89[88],7; Ps 103[102],20; Ps 148,1-2).
29,2 - Wg przekł. staroż. Teksty ugaryckie używają tego zwrotu w sensie: "gdy on się ukaże", co inni tu przyjmują.
29,3 - (Ps 29,3-9) - Grzmot gwałtownej burzy, która rozpoczyna się nad morzem i postępuje ku południowi. Por. Iz 30,30.
29,5 - Drzewa te były uważane w starożytności za symbol potęgi i niezniszczalności; tutaj oznaczają potężnych nieprzyjaciół (por. Iz 2,12nn; Za 11,1).
29,6 - Góry drżą na odgłos grzmotu, symbolizującego potęgę Pana.
29,9 - Por. Iz 10,33. Inni tłum. za hebr.: "sprawia, że kozice rodzą".
29,11 - Podobnie jak indywidualne lamentacje kończą się błaganiem o ocalenie ludu (Ps 25[24],22; Ps 28[27],9, hymny proszą o błogosławieństwo dla całego narodu).
30,1 - Ps 30 Indywidualna pieśń dziękczynna o charakterze hymnodycznym. Starożytny ten psalm był stosowany później w liturgii dziękczynnej.
30,4 - Tzn. z niebezpieczeństwa śmierci.
30,6 - Antropomorficzne wyrażone Boże potępienie grzesznego postępowania człowieka z jego następstwem - karą.
30,8 - Por. przypis do Ps 13[12],2.
30,10 - Por. Ps 6,6; Ps 88[87],11-13 oraz przypis do Ps 22[21],30-32.
30,12 - Szata pokutna i żałobna.
31,1 - Ps 31 Indywidualna lamentacja, kończąca się prośbą - hymnem, treścią zbliżoną do "wyznań" Jeremiasza (Jr 12,1nn; Jr 15,10n.15-21; Jr 17,14-18; Jr 20,7-13; Jr 23,9-29).
31,3 - Por. Ps 18[17],3.
31,5 - Por. Ps 9,16; Ps 25[24],15; Ps 140[139],6.
31,6 - Duch jest czynnikiem życia; Psalmista powierza Bogu całe swe istnienie. Te słowa powtarza sam Jezus na krzyżu (Łk 23,40), a potem św. Szczepan (Dz 7,59).
31,7 - Popr. wg przekł. staroż.; hebr.: "Nienawidzę".
31,11 - Tekst popr. wg przekł. staroż.; hebr.: "grzech".
31,14 - Okrzyk wydawany w czasie wojny, wskazujący na nieuchronne niebezpieczeństwo (por. Jr 6,25; Jr 20,10; Jr 46,5; Jr 49,29).
31,17 - Wyrażenie oznacza pełną przychylności obecność i opiekę Bożą (por. Lb 6,25; Ps 4,7).
31,21 - Dosł.: "pod osłoną swego oblicza". W sferze Bożej knowania wrogów są bezskuteczne.
31,23 - Beznadziejność swojej sytuacji rozumie Psalmista jako skutek odwrócenia przychylnego spojrzenia Boga, tj. Jego łaski.
32,1 - Ps 32 Indywidualny psalm dziękczynny o charakterze mądrościowym. Pochodzenie późne. Cyt. W Rz 4,7.
32,1 - Por. Ps 1,1.
32,4 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne.
32,5 - Por. Prz 28,13; 1 J 1,8n.
32,6 - Por. Ps 18[17],5; Iz 8,7-8; Iz 17,12; Iz 23,2n. Nawet najwięksi przeciwnicy nie mogą wyrządzić szkody tym, co ufają Bogu.
32,9 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne.
33,1 - Ps 33 Hymn prawdopodobnie pochodzenia liturgicznego.
33,4 - Por. Ps 19[18],8-11; Pwt 32,4; Iz 45,19.
33,5 - Por. Ps 11[10],7; Ps 37[36],28.
33,6 - Aluzja do Rdz 1,6.14 (por. Ps 8,4). "Zastępy" oznaczają gwiazdy stworzone przez Boga (por. Ps 147[146],4; Iz 40,26). W NT por. J 1,3; Kol 1,16.
33,7 - Kosmografia starosemicka mówi o wodach "górnych" (Rdz 1,7). Wody te Bóg "umieszcza" w zbiornikach, dokumentując swą władzę nad tym żywiołem (por. Ps 135[134],7; Hi 38,22; Jr 10,13).
33,9 - Dynamiczna moc stwórcza słowa Pańskiego (w. 4); por. także Ps 148,5n.
33,13 - Zob. Ps 11[10],4; Ps 14[13],2; Ps 102[101],20n. Bóg ocenia postępowanie każdego człowieka (w. 15).
33,15 - Por. Ps 94[93],9; Ps 139[138],13-16.
33,17 - Por. Iz 30,16; Iz 31,1. Zwodnicza jest ufność pokładana we wszelkiej sile fizycznej.
34,1 - Ps 34 Indywidualna pieśń dziękczynna o budowie alfabetycznej (brak wiersza dla litery Waw między 6 a 7, wiersz 23 natomiast jest nadliczbowy i powstał później).
34,1 - Por. 1 Sm 21,12-15.
34,7 - Biedni znajdują się pod specjalną opieką Pana (por. przypis do Ps 22,27).
34,8 - Skuteczną pomoc Bożą przynosi Jego wysłannik (por. Ps 103[102],20-21), przedstawiony na sposób dowódcy wojskowego.
34,12 - Wezwanie charakterystyczne dla nauczyciela mądrości w Izraelu (por. Prz 2,1; Prz 3,1).
34,18 - Przestawiono w. 18 i 17, w przeciwnym wypadku w. 18 byłby niezrozumiały. Definitywna kolejność liter alfabetu ustaliła się później, po napisaniu psalmu, a ścisłe zastosowanie jej doprowadziło do pewnej niekonsekwencji w tekście.
34,21 - Podobnie jak u baranka paschalnego (Wj 12,46).
35,1 - Ps 35 Indywidualna lamentacja człowieka niesłusznie oskarżonego (por. Jr 20,10n; Lm 3).
35,3 - Sens słowa przypuszczalny; w każdym razie chodzi o jakąś broń. Jahwe ma wystąpić w obronie Psalmisty na sposób wojownika, staczającego bitwę (por. Iz 42,13; Za 9,14).
35,5 - Anioł Pański, niewidzialny przedstawiciel wojska niebieskiego (zob. Ps 34[33],8 z przypisem), będzie prowadził pościg (w. 6) za uciekającymi nieprzyjaciółmi (por. Iz 17,13).
35,8 - Por. Ps 7,16n; Ps 9,16; Ps 57[56],7; Ps 141[140],10.
35,10 - "Kości" wyrażają w ST całą istotę człowieka (por. także Rdz 2,23).
35,13 - Wobec nieprzyjaznej postawy najbliższych modlitwa Psalmisty za nich nie może odnieść skutku. W podobny sposób pozdrowienie Chrystusa: "Pokój!" przynoszone przez Apostołów wracało do nich, gdy nie znalazło podatnego gruntu (Mt 10,12-13).
35,14 - Od prochu sypanego sobie na głowę na znak pokuty (por. Joz 7,6; Ez 27,30; Lm 2,10 c; Lm 3,29).
35,17 - Por. sytuację Psalmisty w Ps 22[21],13-14.17.21-22.
35,19 - Por. cyt. w J 15,25.
35,21 - Urywek formuły oskarżycielskiej wrogów. Pan jednak "widział" cały ich fałsz (w. 22).
36,1 - Ps 36 Psalm mądrościowy o motywach indywidualnej lamentacji.
36,2 - Podobnie jak Bóg w sercu człowieka dobrego, przewrotność (rozumiana niemal osobowo) mówi do grzesznika, zachęcając do złego postępowania. Inni popr.: "Miła jest dla bezbożnego nieprawość" (por. Hi 20,12).
36,3 - Tłum. w pierwszej części w. przypuszczalne.
36,5 - Por. Ps 4,5; Mi 2,1.
36,8 - Tekst poprawiony. Aluzja do świątyni.
36,9 - Aluzja do obfitych ofiar w świątyni (Iz 43,24) i ogólnego dostatku (Jr 31,14). O potokach zob. Ps 46[45],5; Rdz 2,10; Ez 47,1-12; Jl 4,18; Za 14,8.
36,10 - Bóg jest źródłem życia (J 2,13). Ze światłości objawiającego się Boga płynie dla człowieka światło, tj. życie i zbawienie (por. Ps 49[48],20; Hi 3,16; Jr 13,16). W NT por. Ap 21,23n; Ap 22,5.
37,1 - Ps 37 Mądrościowa antologia charakterystycznych przykładów postępowania ludzi sprawiedliwych i grzesznych; budowa alfabetyczna.
37,1 - Ponieważ powodzi im się na pozór dobrze: w. 7 (por. Prz 24,19).
37,2 - Por. Hi 14,2; Iz 40,6-7.
37,3 - Chodzi o Ziemię Obietnic, ojczyznę Izraela, która zapowiada ojczyznę niebieską eschatologicznego ludu Bożego.
37,9 - "Ziemia" jako podstawa do życia i zbawcze dziedzictwo Boże. Tę częstą w psalmie (w. 9.11.22.29.34) obietnicę podjął Chrystus w Kazaniu na górze (Mt 5,5) jako błogosławieństwo dla cichych (w w. 11 "pokorni" stanowią tę samą kategorię ludzi).
37,11 - Por. Prz 2,21; Mt 5,5.
37,13 - Por. przypis do Ps 2,4.
37,15 - Często powtarza się w Ps myśl: zło czynione przez grzesznika obraca się przeciw niemu.
37,20 - Stych różnie tłumaczony.
37,22 - Hebr.: "przez Niego", co inni odnoszą do "sprawiedliwego" z wiersza 21.
37,24 - Nawet w trudnych sytuacjach życia Bóg pospieszy mu z pomocą.
37,26 - Będzie zażywał takiej pomyślności, że inni będą ją wskazywać jako przykład błogosławieństwa Bożego.
37,27 - W ziemi Pana (por. w. 29 oraz przypis do w. 9).
37,35 - Zob. przypis do Ps 29[28],5.
37,37 - "Prawości" - tekst popr. wg. przekł. staroż.; hebr.: "uczciwego - prawemu"; "pomyślność" - inni tłum.: "przyszłość" lub "potomstwo".
38,1 - Ps 38 Indywidualna lamentacja o charakterze pokutnym.
38,2 - Ujemna ocena Boża grzesznego postępowania człowieka.
38,4 - Zob. przypis do Ps 35[34],10.
38,6 - Grzech przedstawiony jest w psalmach często jako ciężka choroba, np. trąd o odrażających objawach zewnętrznych. Powoduje on opisaną w następnych wierszach ruinę całego organizmu (por. Iz 1,6).
38,9 - Inni popr.: "ryczę jak lwica".
38,12 - Por. Ps 88[87],9.19; Hi 19,14-15; Jr 12,6; Jr 20,10.
38,14 - Por. Iz 53,7.
38,20 - Tzn. dla uzasadnienia swej nienawiści zmyślają oszczerstwa.
39,1 - Ps 39 Indywidualna lamentacja.
39,1 - Wybitny lewita, który (1 Krn 9,16) za czasów Dawida sprawował nadzór nad instrumentami muzycznymi (1 Krn 16,41n) i wykonywał utwory muzyczne (1 Krn 25,1.6; 2 Krn 5,12) wraz z Asafem i Hemanem.
39,4 - Por. Jr 20,9.
39,6 - Refleksje zbliżone do Księgi Koheleta (np. Koh 2,26 i in.); zob. także Ps 102[101],12; Ps 144[143],4. Refleksje zbliżone do Hi 7,6-10; Koh 2,26.
39,11 - Por. Ps 32[31],4. Bóg zsyła ciężkie kary za grzechy.
39,13 - Naród Boży jest gościem w Jego dziedzictwie (por. Ps 119[118],19; Kpł 25,23; 1 Krn 29,15; Hbr 11,13).
39,14 - Pan "patrzy" na człowieka, zarówno by go karać (jak tutaj), jak też by go wybawić z cierpienia (np. Ps 25[24],18 i in.).
40,1 - Ps 40 Hymn dziękczynny z dodaną przy końcu indywidualną lamentacją (w. 13-18), która jest powtórzeniem Ps 70[69],1-6.
40,3 - "Dół zagłady", "kałuża" i "błoto" - to synonimiczne obrazy podziemnego świata zmarłych - sfery śmierci (por. Ps 69[68],3.15). Bóg uratował Psalmistę od niebezpieczeństwa śmierci (por. Jr 38,6-13).
40,5 - Por. Ps 1,1-2; Ps 34[33],9; Ps 17,5-7.
40,7 - Podobnie jak prorocy Psalmista nie odrzuca ofiar i ich wartości (por. Ps 54[53],8), lecz żąda przede wszystkim posłuszeństwa wobec Pana i Jego słowa (por. Ps 50[49],8-14; Ps 51[50],18n; 1 Sm 15,22; Iz 1,11-13; Jr 6,20; Jr 7,22; Oz 6,6; Am 5,22; Mi 6,8). Najważniejsza jest należyta postawa religijno-moralna, którą ofiary mają wyrażać. W tym celu Pan otworzył (dosł.: "przekopał") Psalmiście uszy (por. Iz 50,5). Hbr 10,5-7 wkłada słowa ww. 7-10 w usta Chrystusa przychodzącego na świat. Brzmienie tekstu jest nieco różne w Hbr niż tutaj wg hebr.
40,9 - Por. zapowiedź Nowego Przymierza w Jr 31,33.
40,13 - (Ps 40,13-18) - stanowi z niewielkimi zmianami powtórzenie Ps 70.
40,16 - Ciesząc się z jego nieszczęścia (por. Ps 35[34],25).
40,17 - Por. Ps 35[34],27.
41,1 - Ps 41 Pieśń dziękczynna, opowiadająca o przeciwnościach, z których Bóg wybawił Psalmistę.
41,2 - Dodane wg przekł. staroż.
41,4 - Także w czasie choroby Pan będzie się nim opiekował i zmieni jego niemoc w zdrowie. Psalmista daje wyraz rozpowszechnionemu w Piśmie św. przeświadczeniu, że choroba jest następstwem grzechu (w. 5).
41,9 - Być może chodzi tu nawet o złorzeczenie pod adresem chorego. Stych różnie popr.
41,10 - Wspólnota posiłku, szczególnie rytualnego, wytwarzała specjalną więź przyjaźni. Także i ten przyjaciel zwrócił się przeciw nieszczęśliwemu (tłum. ostatnich słów w. przypuszczalne). Por. cytat w J 13,18.
41,14 - Wiersz ten stanowi ogólne zakończenie zbioru "Dawidowego" psalmów; podwójne "amen" pochodzi z użytku liturgicznego.
42,1 - Ps 42/43 Oba psalmy stanowią całość (por. refren Ps 42,6.12; Ps 43,5) i należą do indywidualnych lamentacji.
42,4 - (Ps 42, 4.11) - Por. Jl 2,17.
42,5 - Wg przekł. staroż.
42,7 - Psalmista znajduje się u źródeł Jordanu. Misar jest jedną z gór w masywie Hermonu.
42,8 - Aluzja do praoceanu lub potopu, potężnych żywiołów, podporządkowanych Bogu, a groźnych dla człowieka (por. Ps 18[17],5; Ps 69[68],3).
42,10 - Por. np. Ps 18[17],3; Ps 31[30],4; Ps 95[94],1.
42,11 - (Ps 42, 4.11) - Por. Jl 2,17.
43,3 - Na Syjon ,gdzie mieściła się świątynia Pańska.
44,1 - Ps 44 Lamentacja zbiorowa w chwili ucisku narodu izraelskiego.
44,3 - Bóg umieścił swój naród w swej ziemi, zapewniając mu najlepsze warunki rozwoju - por. Ps 80[79],9; 2 Sm 7,10; Jr 11,17; Jr 12,2.
44,5 - Tj. całemu Izraelowi.
44,6 - Aluzja do okrutnych zwyczajów wojny zdobywczej (por. Joz 10,24), praktykowanych na całym Wschodzie. Tutaj przenośnie o zwycięstwie (por. Ps 60[59],14).
44,12 - Chodzi o wygnanie (por. Ez 5,10.12; Ez 12,14nn).
44,13 - Por. Sdz 2,14; Sdz 3,8; 1 Sm 12,9.
44,14 - Por. Ps 79[78],4; Ps 80[79],7; Jr 18,16; Jr 24,9; Lm 2,15nn.
44,20 - Tłum. przypuszczalne. Chodzi o pustynię lub ruiny zburzonego miasta (por. Iz 13,22; Iz 34,13; Jr 4,29; Lm 5,18).
44,22 - Por. Ps 7,10; Ps 139[138],23n; Jr 17,10.
44,23 - Cyt. w Rz 8,36.
44,25 - Zob. przypis do Ps 13[12],2.
44,26 - Aluzja do gestów pokutnych.
45,1 - Ps 45 Psalm "królewski" na zaślubiny monarchy. Hbr 1,8-9 stosuje ww. 7-8 do Chrystusa. Może nawiązują do Ps 45 także słowa Jezusa o oblubieńcu w Mt 9,15; J 3,29.
45,3 - Por. Iz 33,17.
45,5 - Tekst zapewne skażony; tłum. przybliżone. Por. Iz 11,4n.
45,6 - Por. Ps 18[17],35.
45,8 - Przekazanie władzy królewskiej odbywało się ceremonialnie przez namaszczenie; dokonywał go prorok lub kapłan (por. 1 Sm 10,1; 1 Sm 15,17; 2 Sm 12,7). Zwyczaj ten, znany również w dawnej Syrii, posiadał u Izraelitów znaczenie religijne. "Olejek radości" (por. Iz 61,3) nasuwa ideę królowania eschatologicznego.
45,10 - "Spotkanie" - scena wprowadzenia królewskiej małżonki, która zajmuje honorowe miejsce. Następne słowa od wiersza 11 są rodzajem upomnienia dla niej; "po prawicy" - inni popr.: "między twymi ulubienicami".
45,11 - Por. Rdz 12,1.15; Joz 24,2.14n; Ez 16,3.
45,13 - Popr. wg. Targ. TM ma: "narodu" (mianowicie izraelskiego). O eschatologicznej wędrówce narodów na Syjon por. Iz 2,2-3; Iz 56,7; Iz 60,3nn; Iz 66,18nn.
45,14 - Tekst skażony, różnie popr. Inni tłum.: "ozdobiona kosztownościami".
45,15 - Tekst skażony; tłum. przypuszczalne. Inni popr.: "dla niej".
45,18 - Por. Rdz 49,8; Iz 62,7: "narody" ówczesnego świata.
46,1 - Ps 46 Przeznaczony do zbiorowego wykonania, psalm ufności.
46,1 - Niektóre psalmy podają wskazówki co do melodii, wg której należało je śpiewać (por. np. Ps 9,1; Ps 22[21],1; Ps 45[44],1; Ps 53[52],1; Ps 56[55],1; Ps 57[56],1; Ps 58[57],1; Ps 59[58],1; Ps 60[59],1; Ps 69[68],1; Ps 75[74],1). Mimo podanych pierwszych słów pieśni, melodie te są zupełnie nieznane.
46,3 - Straszne nieszczęścia dziejowe, przedstawione obrazowo jako kataklizmy natury, nie mogą być groźne dla ufających Panu. Pełne grozy obrazy są dalekim echem podań o walce żywiołów; Pan je ujarzmia (por. Ps 65[64],7n; Hi 38,8-11).
46,4 - Refren dodany tutaj analogicznie do w. 8 i 12 (por. Sela!).
46,5 - Aluzja do rzek w raju (Rdz 2,10-14), umieszczonych przez proroków również w wizji eschatologicznej Jerozolimy (por. Ez 47,1nn; Jl 4,18; Za 14,8), mimo że miasto to nie posiadało rzek. Temat ten w NT symbolicznie rozwija Ap 22,1.
46,6 - Ranek jest w psalmach szczególną porą Bożej pomocy (por. Ps 90[89],14; Ps 143[142],8).
46,7 - Por. Jl 4,16 a.
46,10 - Wg LXX; hebr.: "rydwany". Zgodnie ze starodawnym zwyczajem zdobyty sprzęt wojenny zostaje spalony (Joz 11,6.9; Iz 9,4).
47,1 - Ps 47 Psalm królewski na cześć Boga, pochodzenia kultowego o perspektywach eschatologicznych.
47,2 - Por. Ps 98[97],8; 2 Krl 11,12.
47,4 - Zob. przypis do Ps 44[43],6.
47,6 - Wiersz łączy perspektywę historyczną (wejście do ziemi Pańskiej, wprowadzenie Arki Przymierza na Syjon - 2 Sm 6,15) z eschatologiczną (Pan obejmuje przy końcu czasów panowanie nad całą ziemią - Iz 52,7-12).
47,9 - Tronem Pańskim jest Arka Przymierza: Ps 99[98],1.
47,10 - Dosł.: "tarcze" (Ps 84[83],10; Ps 89[88],19). O zgromadzeniu się obcych władców w okresie eschatologicznym na Syjonie por. Iz 2,2; Iz 60,10n; Mi 4,1nn.
48,1 - Ps 48 Pieśń na cześć Syjonu, sławiąca jego wspaniałość.
48,3 - Por. Iz 2,2; Iz 14,13.
48,4 - (Ps 48,4-9) - Historyczna aluzja do cudownej pomocy Bożej w czasie najazdu Sennacheryba (2 Krl 19,35nn) jest dla autora tłem do przedstawienia eschatologicznego triumfu Pana (por. także Iz 13,4nn).
48,12 - Okoliczne miasta (por. Lb 21,25; Joz 17,16).
48,13 - Potęga Jerozolimy, miasta Pańskiego była przedmiotem dumy narodu wybranego (por. Ne 6,15n; Ne 12,31-43). Chrześcijanie widzą w nim zapowiedź nowego, "górnego" Jeruzalem (por. Ga 4,26; Ap 21,9-22,5).
48,15 - Następuje słowo o niewiadomym znaczeniu. Staroż. tłumaczenia dają przekład przybliżony: "na wieki", zresztą najprawdopodobniej błędny. Chodzi o wskazówkę liturgiczną do następnego Ps, która uległa skażeniu. Por. Ps 46[45],1.
49,1 - Ps 49 Psalm mądrościowy, pokrewny Ps 73[72].
49,4 - Mądrość w sensie praktycznym, tj. umiejętność roztropnego prowadzenia życia.
49,5 - Nauczyciel wyjaśnia tajemnicę powodzenia bezbożnych w autorytatywnym pouczeniu mądrościowym. Przy dźwiękach instrumentów muzycznych głosili swoje słowo niekiedy prorocy (por. 1 Sm 10,5; 2 Krl 3,15).
49,9 - Wiersz ten stanowi późniejszy dodatek. Człowiek nie może się wykupić od śmierci nawet za największe bogactwa.
49,13 - Por. Koh 3,19-21; Koh 12,7.
49,15 - Śmierć przedstawiona jest osobowo jako pasterz nad zmarłymi. Por. także przypis do Ps 6,6; oraz uosobienie śmierci w Oz 13,14; Jr 9,20.
49,16 - Podobnie jak w Ps 16[15],10-11 (zob. przypis), chodzi o wyzwolenie Psalmisty ze sfery śmierci, zrozumiane w sensie nadzwyczajnego zabrania ze świata na wzór Henocha (Rdz 5,24) i Eliasza (2 Krl 2,7-12) albo w sensie zmartwychwstania ciał ludzi sprawiedliwych (Iz 26,19; Dn 12,2).
49,18 - Por. w NT: Mt 6,19; Mk 4,19; Mk 8,36; Łk 16,19-31.
49,20 - Tj. musi zstąpić do Szeolu tak jak wszyscy jego przodkowie.
50,1 - Ps 50 Psalm typu prorockiego, pochodzenia późniejszego.
50,1 - Pan przybywa na sąd nad Izraelem (teofania) i wzywa całą ziemię na świadka swej sprawiedliwości (por. Iz 1,2). Zjawiska towarzyszące teofanii przypominają objawienie się Boga na Synaju (w. 3).
50,5 - Zawieraniu przymierza towarzyszyło w starożytności semickiej składanie ofiary (por. Rdz 15,7-17; Jr 34,18). Podobnie przy zawieraniu przymierza synajskiego (Wj 24,5nn) złożono "ofiarę Przymierza". Psalm nawiązuje prawdopodobnie do liturgii odnowienia Przymierza.
50,13 - Por. przypis do Ps 40[39],7. Bóg sprowadza do absurdu błędne oczekiwania składających ofiary, jakoby one same przez się były w stanie coś dodać Bogu lub skutecznie wpłynąć na Niego, uśmierzając gniew albo zjednując jego przychylność.
50,16 - Krytyka religijności czysto zewnętrznej, bez odpowiednika w życiu (por. Iz 1,11-20; Jr 7,22n; Oz 6,6).
50,21 - Tekst niepewny.
51,1 - Ps 51 Indywidualna pieśń błagalna i pokutna.
51,2 - Por. 2 Sm 12.
51,6 - Grzesznik wyznaje, że Bóg karząc go za grzechy okazał się w pełni sprawiedliwym. O grzechu "przeciw Panu" zob. 2 Sm 12,13.
51,7 - Już od najwcześniejszego okresu swego życia człowiek staje wobec złowieszczego wpływu grzechu (por. Ps 143[142],2; Rdz 8,21; Hi 14,4; Hi 15,14-15). Później wyrazi to NT w nauce o grzechu pierworodnym (Rz 5,12-21).
51,8 - Darem Bożym jest umiejętność zgłębiania tajników własnej duszy.
51,9 - Rytuał oczyszczenia z trądu (por. przypis do Ps 38[37],6nn) przewidywał pokropienia tego rodzaju (Kpł 14,3-9). O wybieleniu grzesznika "nad śnieg" zob. Iz 1,18.
51,12 - Tylko stwórcze działanie Boże może spowodować wewnętrzne odnowienie grzesznika. Organem nowego życia będzie niewzruszony duch wykluczający wszelką chwiejność (por. Jr 24,7; Jr 31,33; Ez 11,19n; Ez 36,25nn).
51,13 - Tutaj (por. także Iz 63,11) pochodzące od Boga źródło wszelkiego życia religijnego i moralnego w człowieku (por. w. 12 i 14).
51,16 - Chodzi raczej o przedwczesną śmierć, której Psalmista obawia się jako kary za grzech, niż o aluzję do zbrodni popełnionej na Uriaszu (2 Sm 12,9).
51,18 - Por. przypis do Ps 40[39],7 i do Ps 50[49],13.
51,20 - Dwa ostatnie wiersze dodano w czasach Nehemiasza, gdy odbudowywano mury Jerozolimy po niewoli babilońskiej; dokończenie tej pracy uważa Psalmista za wyraz specjalnej łaski Bożej.
52,1 - Ps 52 Indywidualna lamentacja (ww. 3-10) o motywach karcącej mowy prorockiej i dziękczynienia (w. 11).
52,2 - Późniejsze wprowadzenie historyczne z 1 Sm 22,9-19.
52,3 - Wg LXX; hebr.: "Niegodziwcze, łaska Boża (czuwa) o każdym czasie".
52,9 - Por. Ps 18[17],32; Ps 95[94],1.
52,10 - Jeszcze obecnie oliwki rosną na terenie byłego dziedzińca świątyni (dziś dziedzińca meczetu). O znaczeniu obrazu zob. Ps 92[91],13-14; Jr 11,16; Oz 14,7.
52,11 - Tu tyle co objawienie.
53,1 - Ps 53 Jest powtórzeniem Ps 14[13]. Zob. tam przypisy.
53,6 - Wiersz ten zawiera tekst nieco odmienny niż Ps 14[13],5. "Doznali wstydu" wg LXX; hebr.: "możesz ich zawstydzić".
54,1 - Ps 54 Indywidualna lamentacja.
54,2 - Wprowadzenie historyczne, oparte na 1 Sm 23,19.
54,5 - Tak za kilkoma rkp; hebr.: "cudzoziemcy".
54,7 - Złorzeczenie przeciw wrogom częste w psalmach. Przewrotność religijno-moralna wrogów stawia ich również w przeciwieństwie do Boga i całego jego narodu. Dopiero w świetle pełnego objawienia NT Chrystus Pan nakazuje miłować nawet nieprzyjaciół (por. Mt 5,44).
54,9 - Por. Jr 10,6.
55,1 - Ps 55 Indywidualna lamentacja połączona z błaganiem.
55,9 - Tłum. przypuszczalne.
55,10 - Tekst skażony, tłum. przybliżone.
55,11 - Por. podobną skargę w Jr 5,1; Jr 6,6; Jr 9,1-4.
55,15 - Więź wynikająca ze wspólnego udziału w uroczystościach liturgicznych była uważana za szczególnie silną.
55,16 - Zob. przypis do Ps 54[53],7 (nieprzyjaciel w w. 4 jest synonimem niegodziwca).
55,19 - (Ps 55,19-21) - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne.
56,1 - Ps 56 Indywidualna lamentacja.
56,1 - Domniemana sytuacja historyczna psalmu, zaczerpnięta z 1 Sm 21,11nn. O wskazówce muzycznej zob. przypis do Ps 46[45],1.
56,3 - Tekst skażony, tłum. przybliżone. Inni tłum.: "Najwyższy" lub "wywyższają się nade mnie".
56,5 - (Ps 56, 5.12) - Dosł.: "ciało" jako wykładnik śmiertelności i przemijalności człowieka.
56,8 - Tłum. przybliżone.
56,9 - Ostatnie słowa stanowią typową glosę. Bóg wynagrodzi wszystkie cierpienia Psalmiście. Wyraża to piękny obraz zbierania łez żalu - niby drogocennej substancji - do bukłaka (por. Hi 14,17; Oz 13,12 o przechowywaniu pod pieczęcią grzechów), by je zachować do dnia obrachunku. Autor glosy natomiast nawiązuje (podobnie jak pierwsza część w.) do zwykłego obrazu "księgi Bożej", w której są spisane wszystkie dobre i złe czyny człowieka (por. Ps 109[108],14; Ne 13,14; Iz 65,6; Dn 7,10; Ml 3,16; Ap 20,12).
56,12 - (Ps 56, 5.12) - Tekst skażony, tłum. przybliżone. Inni tłum.: "Najwyższy" lub "wywyższają się nade mnie".
56,14 - Zapewne glosa dodana później.
57,1 - Ps 57 Indywidualna lamentacja.
57,1 - Por. przypis do Ps 46[45],1. Sytuacja historyczna wg 1 Sm 24,4nn.
57,5 - Por. przypis do Ps 46[45],1. Sytuacja historyczna wg 1 Sm 24,4nn.
57,6 - W lamentacjach występują często motywy hymnodyczne i inwokacje, mające zjednać skuteczną pomoc Bożą. Podobny charakter ma także zakończenie ww. 8-12.
57,7 - Por. Ps 7,16; Ps 9,16; Ps 35[34],7-8.
58,1 - Ps 58 Lamentacja utrzymana w tonie mów prorockich.
58,2 - Dosł.: "bogowie" (por. Ps 82[81],1). Sędziowie i inni zwierzchnicy zastępują samego Boga. Możliwa jest też ironiczna aluzja do kananejskiej mitologii przekazywania władzy sądowniczej pomniejszym bóstwom, sprawującym tę funkcję nagannie. Nadużycia sędziów piętnują często prorocy: Iz 1,23; Iz 5,23; Jr 5,27-29; Am 5,7; Mi 3,11.
58,4 - Aluzja do przewrotnych tradycji panujących w rodzinach, w których przekazywano urzędy dziedzicznie.
58,6 - Por. Koh 10,11; Syr 12,13; Jr 8,17.
58,7 - (Ps 58,7-10) - Zob. przypis do Ps 17[16],12; Ps 54[53],7.
58,8 - Tekst popr.; por. także Mt 13,4.6.
58,9 - Tłum. przypuszczalne.
58,10 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne. W ww. 8-10 chodzi o zupełną zagładę przedstawioną w jaskrawych obrazach, dziś nie zawsze zrozumiałych.
58,11 - W eschatologicznym obrachunku z nieprawością, rozumianym jako rzeź przewrotnych, dopatruje się Psalmista triumfu sprawiedliwości Bożej.
59,1 - Ps 59 Indywidualna lamentacja.
59,1 - Domniemana sytuacja historyczna zaczerpnięta z 1 Sm 19,11. O wskazówce muzycznej zob. przypis do Ps 46[45],1.
59,3 - Semityzm ten oznacza zabójców.
59,5 - Antropomorfizm porównujący brak skutecznej interwencji Bożej do jego snu (por. w. 6).
59,6 - Por. Ps 2,1; Ps 25[24],3.
59,7 - (Ps 59, 7.15) - Psy są istotną plagą miast Bliskiego Wschodu. Dwukrotne porównanie przeciwników do psów podkreśla nieustanne ich zabiegi, pełne nienawiści i żądzy zysku.
59,9 - Por. przypis do Ps 2,4.
59,14 - Złorzeczenie, częste w psalmach; zob. przypis do Ps 54[53],7.
59,15 - (Ps 59, 7.15) - Psy są istotną plagą miast Bliskiego Wschodu. Dwukrotne porównanie przeciwników do psów podkreśla nieustanne ich zabiegi, pełne nienawiści i żądzy zysku.
59,16 - Wg przekł. staroż.; hebr.: "pozostają na noc".
59,17 - Por. Ps 46[45],6 (z przypisem); Ps 90[89],14.
60,1 - Ps 60 Zbiorowa lamentacja z pomyślną wyrocznią prorocką (w. 8-10).
60,2 - Domniemana sytuacja historyczna w oparciu o 2 Sm 8; 2 Sm 10,13.18. Tekst 2 Sm 8,13 mówi jednak o osiemnastu tysiącach.
60,4 - Klęska narodowa (wygnanie w r. 586?) porównana jest do katastrofy trzęsienia ziemi (por. Iz 24,19).
60,5 - "Pojenie" przez Boga jest synonimem kary (por. Ps 75[74],9; Iz 51,17; Ez 23,32nn).
60,6 - Tego rodzaju znaki stawiano w czasie wojny, by wskazywały kierunek ucieczki do bezpiecznych, warownych miejsc (por. Jr 4,6).
60,8 - Inni tłum.: "przyrzekł w swej świętości" (por. Am 4,2).
60,9 - Wymienione w w.8 obszary wchodziły w skład państwa północnego. Wraz z obszarami zajordańskimi (Gilead i Manasses) wpadły one po r. 722 w ręce Asyrii. Podobną zapowiedź por. w Iz 11,13n; Bóg odbierze swą własność.
60,10 - Symbol objęcia w posiadanie (por. Pwt 25,9; Rt 4,7: w nieco innym znaczeniu).
60,11 - Chodzi o położoną na skalistej wyżynie stolicę Edomu - Bosrę. Edomici należeli do tradycyjnych nieprzyjaciół Izraela (por. Iz 34,5-15; Ez 25,12; Ez 35,1-15; Ab 15-18).
61,1 - Ps 61 Indywidualna lamentacja.
61,3 - Psalmista wzywa Boga z dalekiego kraju, podobnie jak w Ps 42[41],7; Ps 120[119],5n.
61,5 - Por. Iz 31,5; Mt 23,27.
61,7 - Por. Ps 21[20],5; Ps 72[71],5.17; 2 Krl 20,6. Po niewoli - sens mesjański (por. Jr 30,9).
62,1 - Ps 62 Indywidualna pieśń ufności.
62,1 - Zob. Ps 39,1.
62,4 - Sytuacja Psalmisty wydaje się beznadziejna, jest on bliski załamania się. Przeciwnicy jego pełni są zakłamania (w. 5 - por. Ps 55[54],22).
62,10 - Nieprzyjaciele Psalmisty ("synowie ludzcy") są bezsilni w swych przewrotnych poczynaniach; wykazuje to próba ich postępowania na "wadze życia" (por. Hi 31,6; Dn 5,27: pogląd pochodzenia egipskiego). Podobne refleksje snują psalmy na temat wszystkich ludzi: Ps 39[38],7; Ps 78[77],39; Ps 144[143],4.
62,13 - Por. Prz 24,12; Syr 16,12-14; Mt 16,27; Rz 2,6n; 1 Kor 3,13-15; 2 Tm 4,14; Ap 2,23; Ap 14,13; Ap 20,12n; Ap 22,12.
63,1 - Ps 63 Indywidualna lamentacja, wskazująca na pewność wysłuchania prośby przez Boga i zawierająca dziękczynienie.
63,1 - Por. 1 Sm 23,14 lub 1 Sm 24,2.
63,2 - "Dusza" i "ciało" wyrażają w ST całego człowieka; całą swoją istotą tęskni on za Bogiem.
63,6 - Tłuszcz jako symbol obfitości (Ps 36[35],9); przy składaniu ofiar przeznaczono go, jako najlepszą część, dla Boga (Kpł 7,23.25).
63,8 - Tj. pod opieką Bożą w świątyni. "Skrzydła" nawiązują do cherubów ocieniających Arkę Przymierza (por. 1 Krl 8,6-7; Ps 17[16],8; Ps 36[35],8).
63,11 - Por. przypis do Ps 54[53],7.
63,12 - Na króla przysięgano w Egipcie (Rdz 42,15-16), a także w Izraelu (1 Sm 17,55; 2 Sm 11,11; 2 Sm 15,21).
64,1 - Ps 64 Indywidualna lamentacja z motywami dziękczynnymi (w. 10-11).
64,4 - Por. Ps 7,13; Ps 57[56],5.
64,7 - Refleksja typu mądrościowego (por. Jr 17,9).
64,9 - Na znak szyderstwa z ich upadku (por. Ps 22[21],8; Ps 44[43],15; Jr 48,27).
65,1 - Ps 65 Hymn dziękczynny.
65,3 - (Ps 65[64],3n) - Tekst popr. Hebr.: "do Ciebie wszelkie ciało przychodzi - słowa nieprawości" - niezrozumiały.
65,6 - "Sprawiedliwość" Bożą w ST wyraża się przede wszystkim w zbawczym działaniu wobec ludzi; "mórz" - inni popr.: "wysp" (por. Iz 66,19).
65,8 - Stwórcza moc Boża przedstawiona na tle dawnych podań o walce żywiołów (por. Ps 46[45],3n z przypisem; Ps 89[88],10nn; Ps 93[92],3-4).
65,9 - Krańce nieba rozumiane wg starożytnej kosmografii jako miejsca, z których słońce wschodzi i do których wraca, zachodząc (por. Ps 19[18],6n; Hi 38,12.17.19.24).
65,10 - Deszcz, który Bóg zsyła z wód "górnych" (por. Rdz 1,7; Hi 38,25), jest warunkiem dobrego urodzaju; wraz z rosą uważano go (w. 13) za specjalne błogosławieństwo Boże.
65,12 - Por. przypis do Ps 63[62],6. Bóg przedstawiony jest jako władca objeżdżający na rydwanie swój kraj i rozdzielający dary (opisane ww. 13-14).
66,1 - Ps 66 Pieśń dziękczynna.
66,6 - Zbawcza pomoc Boża na rzecz wędrujących Izraelitów (Wj 13,17-14,31; Joz 3,14-17) jest częstym tematem w psalmach (np. Ps 74[73],13nn; Ps 114[113A],1-8).
66,7 - Por. Ps 11[10],4; Ps 14[13],2; Ps 33[32],13nn; Ps 113[112],6.
66,10 - Szereg obrazów z różnych dziedzin życia (przetapianie metalu, łowy, praca niewolnicza, traktowanie w czasie bitwy) przedstawia ciężkie próby ludu Bożego związane z niewolą babilońską; "deptać" - inni tłum.: "pozwoliłeś byle komu cwałować na czele nas". Ostatnie słowo wiersza 12 wg przekł. starożytnych.
66,16 - Por. Ps 22[21],23n.
67,1 - Ps 67 Zbiorowa pieśń dziękczynna, odmawiana prawdopodobnie z okazji Święta Pięćdziesiątnicy (por. w. 7: aluzja do zbiorów).
67,2 - Błogosławieństwo kapłańskie z Lb 6,24n.
67,3 - Por. Iz 43,9n; Jr 33,9; Mt 6,10; Łk 11,2.
68,1 - Ps 68 Hymn liturgiczny o motywach prorockich (ww. 12nn; 23nn). Tekst mocno skażony.
68,2 - Por. Lb 10,35; Iz 33,3.
68,5 - Por. Ps 18[17],10n; Ps 68[67],34; Pwt 33,26; Iz 19,1.
68,7 - Tłum. przypuszczalne.
68,9 - Tekst skażony, zawiera kilka dubletów (np. "przed Bogiem") oraz glosę "tj. Synaj", umieszczoną w hebr. po słowach "przed Bogiem" (dosł.: "przed obliczem Boga", które w ten sposób występuje dwukrotnie w tekście).
68,10 - Por. przypis do Ps 65[64],10.
68,12 - Tłum. przypuszczalne. Inni tłum.: "zwiastujących jest mnóstwo".
68,13 - Aluzja do wojny z królami kananejskimi (Sdz 5,4-30), zakończonej zwycięstwem i bogatymi łupami ("srebro i złoto" - typowe łupy wojenne: Joz 22,8). "Gołębica" oznacza Izraela (por. Ps 74[73],19; Iz 60,8; Oz 7,11; Oz 11,11).
68,14 - Aluzja do wojny z królami kananejskimi (Sdz 5,4-30), zakończonej zwycięstwem i bogatymi łupami ("srebro i złoto" - typowe łupy wojenne: Joz 22,8). "Gołębica" oznacza Izraela (por. Ps 74[73],19; Iz 60,8; Oz 7,11; Oz 11,11).
68,15 - Góra położona w pobliżu Sychem (por. Sdz 9,48); pokrycie jej śniegiem (bardzo rzadkie!) pozostało w pamięci Izraela jako znak Boży.
68,17 - Masyw Hauranu w górach Baszanu sięga 1800 m. Mimo to góra Syjon w Jerozolimie przewyższa go swą świetnością, bo mieszka na niej sam Bóg.
68,18 - Aluzja do uroczystego wprowadzenia Arki Przymierza do świątyni (por. w. 25). Pan przedstawiony jest jako władca niebieski, wstępujący na tron w otoczeniu zastępów swego wojska (por. Ps 47[46],6). W. 19 przypomina może zdobycie Jebus, późniejszej Jerozolimy, przez Dawida: 2 Sm 5,6.
68,19 - Por. Ef 4,8.
68,22 - Obrazy zaczerpnięte z okrutnych walk zdobywczych w Kanaanie i z historii obu królestw (2 Krl 9,36; 2 Krl 10,11.17). Podkreślają one nieograniczoną władzę Boga, przed którą nikt nie może uciec; skruszy ona bezwzględnie wrogów Izraela.
68,25 - (Ps 68,25-28) - Procesja obrzędowa, związana ze wspomnieniem wprowadzenia arki do świątyni. "Beniamin idzie na czele", gdyż Jerozolima leżała na jego obszarze. Wymienione dwa pokolenia północne - por. Sdz 5,18; 2 Krn 30,10n.
68,28 - Gdyż Jerozolima leżała na jego obszarze. Wymienione dwa pokolenia północne; por. Sdz 5,18; 2 Krn 30,10n.
68,31 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne. Zwierzęta symbolizują potęgę Egiptu (por. Ez 29,2n; Jr 46,20n) wraz z poddanymi mu narodami.
68,32 - Por. Iz 18,7; Iz 19,21-25; So 3,10; Za 14,18n.
68,34 - Por. przypis do Ps 65[64],12.
69,1 - Ps 69 Indywidualna lamentacja, przechodząca w ww. 31nn w dziękczynienie.
69,2 - Psalmista znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Por. Iz 8,8; Jr 38,6; Lm 3,54; Jon 2,6.
69,5 - Słowa te stosuje J 15,25 do świata nienawidzącego Chrystusa i Jego zbawczego dzieła.
69,10 - Słowa te przytacza J 2,17 w związku z wypędzeniem przez Jezusa przekupniów ze świątyni. Druga część w. cytuje Rz 15,3.
69,12 - Pokutny.
69,13 - Inni popr.: "i urągają mi pijący sycerę".
69,16 - Sfera śmierci przedstawiona jako potwór stale gotowy do pochłonięcia nowych ofiar.
69,22 - Dotkniętemu nieszczęściem lub smutkiem przynoszono chleb (np. 2 Sm 3,35; 2 Sm 12,17). Zamiast pożywienia wrogowie przynoszą mu truciznę, a zamiast orzeźwiającego napoju - wzmagający pragnienie ocet. Podobnie postępują nieprzyjaciele Jezusa pod krzyżem - Mk 15,36; J 19,29.
69,23 - Por. Rz 11,9n (tekst o nieco różnym brzmieniu). Złorzeczenia utrzymane są w jaskrawych barwach wschodnich (ww. 23-29) i są obce chrześcijańskiemu duchowi miłości (por. przypis do Ps 54[53],7).
69,29 - Por. np. Ps 56[55],9 (przypis); Iz 4,3; Dn 12,1; Ap 3,5; Ap 13,8; Ap 17,8.
69,32 - O wyższości dziękczynienia nad ofiarami zob. przypis do Ps 40[39],7 i Ps 50[49],13.
69,33 - Por. przypis do Ps 22[21],27.
70,1 - Ps 70 Indywidualna lamentacja błagalna. Tekst psalmu znajduje się z niewielkimi zmianami w Ps 40[39],14-18.
70,4 - Okrzyk radości nad nieszczęściem bliźniego (por. Ps 35[34],21.25; Ez 25,3; Ez 26,2).
71,1 - Ps 71 Indywidualna lamentacja błagalna.
71,2 - Zbawcza sprawiedliwość Boża, podobnie jak w w. 16.19 i 24 oraz w Ps 65[64],6 (z przypisem).
71,7 - Przykładem cudownej opieki Bożej.
71,15 - Słowa różnie poprawiane.
71,20 - Bóg wybawia go z niebezpieczeństwa życia (por. w. 23).
72,1 - Ps 72 Psalm królewski, rozumiany w okresie judaizmu i w NT w sensie mesjańskim.
72,1 - Por. 1 Krl 3,9.
72,3 - Sprawiedliwe rządy Boga rozciągają się na całą naturę (por. Jl 2,23-24); podobnie będzie rządził Mesjasz (Iz 9,6; Jr 23,5; Jr 33,15), opiekun ubogich (Iz 11,4; So 3,12), przynosząc sprawiedliwość i pokój na ziemię (por. Iz 2,4; Iz 32,16n; Za 9,10).
72,5 - Por. Ps 89[88],37n.
72,6 - Por. Iz 45,8; Iz 61,11.
72,8 - Mesjańska zapowiedź powszechnego królestwa Bożego (por. Za 9,10).
72,9 - Oddając hołd poddańczy; por. Iz 49,23; Mi 7,17.
72,10 - Szeba (w Afryce, w sąsiedztwie Etiopii?) - zob. Rdz 10,7; Iz 43,3; Iz 45,14; Saba (w płd. Arabii) - zob. 1 Krl 10,1nn; Iz 60,6.
72,16 - "Łodygi" - hebr.: "mieszkańcy miast"; tekst po części skażony; tłum. przypuszczalne.
72,17 - Błogosławieństwo udzielone przez Boga Abrahamowi (Rdz 12,3; Rdz 22,18).
72,19 - Doksologia końcowa i konkluzja drugiej Księgi Psałterza.
73,1 - Ps 73 Psalm pouczający o charakterze mądrościowym. Podobny temat poruszają: Ps 37[36]; Ps 49[48] oraz Jr 12,1n.
73,1 - Tekst poprawiony. Co do treści por. Pwt 28,1-14.
73,6 - Porównanie cnót lub wad do szat czy ozdób jest dość częste w Piśmie św. (Por. Iz 59,17; Iz 61,10; Kol 3,10; Ef 4,24).
73,7 - Dosł.: "otyłości". W ST człowiek otyły (podobnie jak bogaty) jest synonimem grzesznika (por. w. 4 oraz 12).
73,10 - Tłum. przybliżone; por. tłum. staroż.
73,11 - W swoim przewrotnym postępowaniu nie liczą się z wszechwiedzą Bożą.
73,15 - Tj. ludzi pobożnych i prostolinijnych.
73,20 - Pomyślność przewrotnych jest pozorna i szybko przemija bez śladu niby sen.
73,26 - Por. Ps 16[15],5 z przypisem.
73,28 - Tłum. greckie dodaje jeszcze słowa: "w bramach Córy Syjońskiej" (por. Ps 9,15), których brak w hebr.
74,1 - Ps 74 Lamentacja zbiorowa narodu izraelskiego.
74,1 - Zob. przypis do Ps 23[22],1.
74,2 - Lud Boży należy od początków swego istnienia do Pana, który wybrał go spośród wielu i wybawiał z kolejnych nieszczęść i przeciwności.
74,4 - Tekst skażony, powtarza słowo "proporce", co jest prawdopodobnie omyłkowym powtórzeniem kopisty (dittografią).
74,5 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne.
74,6 - Tekst popr.; hebr.: "rzeźby".
74,8 - Tłum. przybliżone.
74,9 - W społeczności Bożej zabrakło autorytatywnego przedstawiciela Pana, który by przekazał Jego słowa i wolę (por. 1 Sm 3,1; Ez 7,26; Lm 2,9).
74,11 - "Prawica" - symbol skutecznej interwencji zbawczej Boga; z przyczyn niewiadomych Psalmiście Bóg ją opóźnia.
74,13 - Psalmista nawiązuje do zbawczej pomocy Boga przeciw wrogom Izraela (cudowne przejście przez Morze Czerwone, przez Jordan), używając tradycyjnych motywów legendarnych walki z morskimi potworami. O rzekach zob. także Ps 104[103],10. Por. Iz 51,9nn.
74,16 - Por. Ps 104[103],19.
74,19 - Tekst poprawiony. Por. Oz 7,11; Oz 11,11.
74,20 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne.
75,1 - Ps 75 Zbiorowa pieśń dziękczynna, skupiająca także inne motywy: wyrocznię Pana (w. 3-4), napomnienie typu prorockiego (w. 5-6).
75,1 - Por. przypis do Ps 46[45],1.
75,4 - Zob. Ps 18[17],8; Hi 9,6; Iz 24,18. Nawet gdyby zachwiały się wszelkie ustalone prawa świata, Bóg, ich twórca, będzie stał na straży porządku moralnego i sądził sprawiedliwie.
75,6 - Tj. przeciw Bogu (por. Ps 73[72],9-12).
75,8 - Por. Mt 23,12.
75,9 - Znany obraz prorocki "gniewu" Pańskiego: por. np. Iz 51,17; Jr 25,15-29; Ez 23,31-34; Ab 16; Za 12,2; Ap 14,10.
76,1 - Ps 76 Pieśń na cześć Syjonu, zbliżona do Ps 46[45] i Ps 48[47].
76,3 - Dawna nazwa Jerozolimy (por. Rdz 14,18).
76,4 - Por. Ps 46[45],10. Mowa o broni wrogów oblegających miasto (Iz 50,11). Nawiązanie do inwazji asyryjskiej z r. 701 (por. 2 Krl 19,35).
76,5 - Por. Ps 104[103],2. Światło jest jedną z cech starotestamentalnej teofanii.
76,10 - Pokorni i ubodzy są w ST synonimem pobożnych i jako tacy stanowią grupę ludzi uprzywilejowanych u Boga (por. też Ps 22[21],27 z przypisem); do nich skierowane są przede wszystkim obietnice mesjańskie w ST i w NT (por. np. Iz 61,1; So 2,3; Mt 5,3).
76,11 - Tłum. przypuszczalne. Edom i Chamat wymienione są przykładowo jako narody południa i północy, które wszystkie będą składać hołd Bogu. Inni tłum. bez popr. tekstu: "gniew ludzi (= ciemięzców Izraela) oddaje Ci chwałę, resztą pozostałych po gniewie Ty się opaszesz" (por. Jr 13,11).
76,12 - Imię Boga, jako pełnego majestatu Sędziego, który poniży wszystko to, co wyniosłe (w. 13 - por. Ps 75[74],8).
77,1 - Ps 77 Indywidualna lamentacja, przechodząca w hymn (w. 12nn).
77,5 - Tzn. sprowadzasz bezsenność. O niemożności mówienia zob. Ps 39[38],2n.
77,11 - Por. przypis do Ps 74[73],11 Inni tłum.: "To mnie uspokaja, że działanie Najwyższego może się zmienić".
77,14 - Mowa o bożkach pogańskich, pozbawionych wszelkiej mocy.
77,16 - Tj. całego Izraela (por. Ps 81[80],5n).
77,17 - (Ps 77,17-21) - Językiem tradycyjnych teofanii i podań o pradawnej walce żywiołów (por. Iz 51,9n; Ha 3,8nn) opisuje Psalmista zbawczą opiekę Bożą nad wędrującym Izraelem (por. Ps 18[17],8-16; Ps 114[113A],3.5).
77,19 - Por. Ez 3,13; Ez 10,2.6.
78,1 - Ps 78 Psalm pouczający w oparciu o refleksję nad historią narodu i zbawczą pomocą Bożą. Styl deuteronomiczny.
78,2 - Psalmista zamierza wydobyć pouczające wnioski z przejawów opieki Bożej nad biegiem historii narodu. Mt 13,35 odnosi ten wiersz do nauczania Chrystusa Pana w przypowieściach.
78,10 - Antycypowana krytyka schizmy religijnej państwa północnego ("synowie Efraima"), które tym samym naruszyło Przymierze; autor wróci do tego tematu w w. 67.
78,12 - Czyli Tanis (LXX).
78,13 - Opis wędrówki na pustyni (por. Ps 105[104],39; Wj 14,1.21n; Wj 13,21).
78,15 - Por. Ps 95[94],8n; Ps 105[104],41; Wj 17,6.
78,18 - Por. Wj 16,3-8; Lb 11,4-15.
78,21 - Prawdopodobnie dublet wiersza poprzedniego.
78,24 - Wiersz przytoczony w mowie eucharystycznej Jezusa. Por. J 6,31-34.49-58.
78,25 - Jako "mocarzy" podają Ps (np. Ps 103[102],20) istoty niebieskie; także Pan jest w Ps 132[131],2.5 (por. Iz 1,24; Iz 49,26) nazwany "mocarzem" (abir).
78,27 - Por. Wj 16,13nn; Lb 11,31n.
78,31 - Por. Lb 11,33n.
78,37 - Historię zbawienia znaczą grzechy i niewierność Izraela; karę Bożą za nie ogranicza Boże miłosierdzie, na które naród odpowiada znów niewiernością.
78,39 - Ciało jest tu czynnikiem słabości człowieka i przemijalności (por. Ps 103[102],14-16; Ps Rdz 6,3; Iz 40,6-8).
78,43 - Zob. przypis do Ps 78,12. Następne ww. 44-51 opisują plagi egipskie (Wj 7,8-12,31), przedstawione w nieco zmienionej formie i porządku niż w tradycji Wj.
78,49 - Por. Wj 12,23, gdzie mowa jest o "niszczycielu".
78,51 - Por. Wj 12,29.
78,53 - Por. Wj 14,27nn.
78,56 - Charakterystyka postępowania Izraelitów w okresie Sędziów.
78,60 - Mówi o tym Jr 7,12; Jr 26,6.
78,61 - Arkę Przymierza, która wpadła w ręce Filistynów w czasie jednej z potyczek (1 Sm 4,11).
78,66 - Aluzja do nieszczęść, jakie spotkały Filistynów przetrzymujących Arkę: 1 Sm 5.
79,1 - Ps 79 Lamentacja zbiorowa, opłakująca zburzenie Jerozolimy.
79,1 - Por. Ps 74[73],3n; Iz 63,18; Lm 1,10. Mowa o zdobyciu Jerozolimy w r. 587/586 przez Babilończyków.
79,2 - Tekst przytacza 1 Mch 7,17.
79,6 - Jr 10,25 przytacza dosłownie tę prośbę.
79,10 - Pan jest "mścicielem krwi" (por. Lb 35,19).
79,12 - Sąsiedzi Judy, Edom i Moab, nie tylko współdziałali z Babilończykami (por. Ps 137[136],7n), ale łupili za ich namową kraj: 2 Krl 24,2.
80,1 - Ps 80 Zbiorowa lamentacja społeczności.
80,1 - Por. przypis do Ps 46[45],1.
80,2 - Por. Ps 23[22],1 z przypisem; Ps 78[77],52; Ps 79[78],13; Ps 95[94],7; Ps 100[99],3. O Jahwe zasiadającym "nad cherubami" - zob. 1 Sm 4,4; Ps 18[17],11; Ps 99[98],1.
80,3 - Teofania ma przynieść zbawczą interwencję na rzecz uciśnionych lub nawet ujarzmionych pokoleń Izraela.
80,4 - Antropomorfizm wyrażający przychylność i łaskę Jahwe (por. niżej w. 8 i 20; Lb 6,25).
80,9 - (Ps 80,9-14) - Częste alegoryczne określenie Izraela (por. np. Iz 5,1-7; Jr 2,21; Jr 12,10; Oz 10,1).
80,11 - Tj. najwyższe (por. Ps 104[103],16).
80,12 - Królestwo Dawida sięgało terytorialnie i wpływami od Morza Śródziemnego aż po Eufrat (por. 1 Krl 5).
80,14 - Królestwo Izraela - winnica, niegdyś troskliwie otoczona murem (opieką Boga: por. Iz 5,5), została po zburzeniu tegoż przez Boga (Ps 89[88],41n) wydana na pastwę nieprzyjaciół.
80,16 - Tłum. przypuszczalne. Drugi wiersz stanowi dublet wiersza 18b.
80,18 - W pierwotnym znaczeniu chodzi o króla (księcia?) Dawidowego, nazywanego tak samo jak w późniejszym okresie apokaliptyczna postać Syna Człowieczego (Dn 7,13nn). NT używa tego określenia tylko o Jezusie jako Mesjaszu.
81,1 - Ps 81 Psalm liturgiczny, utrzymany w tonie wyroczni prorockiej.
81,4 - Pierwszy dzień miesiąca księżycowego był dniem świątecznym (Iz 1,13; Am 8,5).
81,6 - Przekłady starożytne mają: "słyszał" (Józef).
81,8 - Aluzja do teofanii u stóp góry Synaj (także Ps 18[17],12.14; Ps 77[76],19; Ps 104[103],7) i do Wj 17,1-7; Lb 20,2-13 (por. Ps 106[105],32).
81,10 - Parafraza pierwszego przykazania Dekalogu (por. Wj 20,2n).
81,12 - Por. Jr 7,24; Jr 11,8.
81,17 - Tzn. Izraela. Wymienione produkty są symbolem dostatku. Por. Pwt 32,13 z przyp.; Iz 46,17n.
82,1 - Ps 82 Psalm o charakterze karcącej mowy prorockiej.
82,1 - W wizji prorockiej objawia się Bóg w otoczeniu dworu niebieskiego (Ps 8,6; Ps 29[28],1; Ps 58[57],2; Ps 89[88],6.8), określanego mianem "bogów", "synów Bożych" lub "istot niebieskich". Podobnymi tytułami określeni są dostojnicy i sędziowie (por. przypis do Ps 58[57],2).
82,2 - Prorocy często karcą nadużycia przekupnych sędziów (Iz 1,23; Iz 3,14; Iz 5,23; Jr 5,28; Jr 21,12; Am 5,7; Mi 3,11; Za 7,9n).
82,5 - Sąd nabiera wyraźnych cech eschatologicznych (por. w. 8).
82,6 - Przytacza to Jezus w sporze z przeciwnikami (J 10,34nn). Por. Ez 28,11-19.
83,1 - Ps 83 Lamentacja zbiorowa narodu izraelskiego.
83,7 - Dziesięciu tradycyjnych wrogów Izraela. O Izmaelitach zob. Rdz 25,13-18, o Hagrytach - Rdz 16; 1 Krn 5,10.19n; 1 Krn 11,38. Moabici i Ammonici (podobnie jak Edomici szczególnie nieprzyjaźni sąsiedzi) przedstawieni są pogardliwie w etiologicznym opowiadaniu Rdz 19,30-38 (zob. przypis) jako synowie Lota (w. 9), zrodzeni z kazirodztwa. Gebalici, szczep arabski, zamieszkiwali wzgórza na południe od Morza Martwego. Amalekici prowadzili życie wędrowne na pustyni między Półwyspem Synajskim a płd.-zach. Palestyną i byli spokrewnieni z Edomitami (Rdz 36,12; Pwt 25,17nn; Wj 17,8-16). Jako ostatni wymienieni są mieszkający nad brzegiem morza Filistyni, Fenicjanie, a nawet wielkie imperium mezopotamskie - Asyryjczycy.
83,10 - Zwycięstwo Izraelitów pod dowództwem Baraka i Debory w pobliżu góry Tabor (Sdz 4,12-22). O klęsce Jabina, króla Chasor, zob. Sdz 4,2.23-24.
83,11 - Inni popr.: "jak z Madianitami, którzy polegli pod En Charod, stali się..." opuszczając "Madianitom" w w. 10. O zwycięstwie tym wspomina Sdz 7,1-25. Obraz poległych, leżących jak nawóz na ziemi - zob. Jr 8,2; Jr 9,21.
83,13 - Dosł.: "ziemię" lub "niwy".
83,14 - Hebr.: Galgal oznacza okrągłe pozostałości z uschłych roślin ostowatych (Gundelia Tournefortii L.); miotane wiatrem były one plagą dla koni i ludzi. O plewach por. Iz 40,24; Jr 13,24.
83,15 - Teofania zwiastująca sąd Boży.
83,19 - Tzn. Bóg prawdziwy.
84,1 - Ps 84 Hymn wysławiający wspaniałość Syjonu, pokrewny Ps 46[45], Ps 48[47] i Ps 76[75], śpiewany może przez pielgrzymów, zwłaszcza udających się na Święto Namiotów.
84,3 - Psalmista tęskni całym swym jestestwem za świątynią Pańską.
84,4 - Tekst poprawiony.
84,6 - Tekst poprawiony; hebr.: "drogi pielgrzymów".
84,7 - Położenie doliny Baka ("łez" lub "płaczu") bliżej nieznane; może chodzi o określenie symboliczne.
84,8 - "Nad bogami" - zapewne później dodane. Znaczenie wyrażenia zob. w przypisie do Ps 82[81],1. Inni popr. "swojego", a "moc" oddają przez "szaniec" (= mur miejski), przez który idą naprzód pielgrzymi.
84,10 - Tzn. króla lub arcykapłana, uważanego po niewoli za przywódcę narodu.
85,1 - Ps 85 Psalm typu prorockiego, zawierający zbiorowe wyznanie ufności (2-4), lamentację (5-8) i obietnicę Bożą utrzymaną w tonie mesjańskim (9-14).
85,2 - Wyrażenie to oznacza nie tylko przywrócenie dawnego stanu i powrót z niewoli babilońskiej, ale - pod wpływem proroków - także eschatologiczne odnowienie (por. Jr 29,14; Jr 30,3.18; Jr 31,23; Ez 16,53; Oz 6,11; Am 9,14; So 3,20, także Ps 14[13],7; Ps 53[52],7; Ps 126[125],4). Zakłada ono wewnętrzne nawrócenie i odpuszczenie grzechów (w. 3).
85,4 - Por. Iz 54,8; Za 1,12-18.
85,7 - W sensie pełnej egzystencji religijno-narodowej we własnym kraju.
85,9 - Inni tłum.: "niech nie pozostają bez nadziei".
85,10 - Chwała Pańska, która opuściła świątynię wraz z jej zniszczeniem przez Nabuchodonozora, zamieszka w nowej, odbudowanej świątyni (Ez 43,2-9; Ag 2,9), by objawić się wszystkim ludziom (por. Iz 40,5).
85,11 - (Ps 85,11-14) - Perspektywa pomyślności okresu mesjańskiego przedstawiona za pomocą uosobionych przymiotów Bożych (jak w Ps 43[42],3; Iz 45,8; por. także Iz 9,1-6; Iz 11,4n). "Sprawiedliwość" - to wierność Boga dotrzymującego obietnic przymierza.
85,13 - Obfity urodzaj jest w ST tradycyjnym przejawem okresu zbawienia (por. Iz 4,2; Jr 31,12nn; Oz 2,23n; Am 9,13).
85,14 - Tekst popr.; hebr.: "i będzie uważać na drogę jego kroków". Por. Iz 58,8.
86,1 - Ps 86 Indywidualna lamentacja.
86,2 - "Życie" - tu i w w. 4 odpowiednik hebr. Nefesz (= pierwiastek życiodajny) tłumaczony także jako "dusza", "osoba" lub "ja".
86,5 - Por. Wj 34,6; Lb 14,18. Por. niżej przyp. do w. 15.
86,8 - Por. Ps 40[39],6; Ps 71[70],19; Ps 95[94],3; Ps 96[95],4. W porównaniu z Panem inni bogowie są niczym (w. 10).
86,9 - Eschatologiczne nawrócenie wszystkich narodów (por. Ps 22[21],28nn; Ps 66[65],4; Iz 2,3-5; Iz 24,15n; także Ap 15,4).
86,13 - Zbawcza interwencja Boża wyrwała Psalmistę ze sfery śmierci.
86,15 - Por. Ps 103[102],8; Ps 145[144],8.
86,16 - Jako rodowity Izraelita uważa się Psalmista za sługę całkowicie zależnego od Pana jak niewolnik. Por. Ps 116, Ps 15; w NT: Mk 10,45; Łk 1,36; Flp 2,7; 2 Kor 8,9.
87,1 - Ps 87 Hymn sławiący piękność Syjonu.
87,4 - Syjon jest matką także dla Izraelitów rozproszonych wśród narodów obcych (głównie w Egipcie i Babilonii). Inni widzą tu prozelitów, pochodzących z wymienionych narodów.
87,5 - Pierwsza część wiersza brzmi w LXX: "O Syjonie każdy powie «Matko!», bo każdy się na nim narodził". Por. Ga 4,26; Ef 5,22-33; Hbr 12,22n.
87,7 - Tekst zapewne skażony; tłum. przypuszczalne. Por. Ps 36[35],10; Iz 12,3; Jr 2,13; Ez 47,1-12; Jl 4,18; Za 14,8; Ap 22,17.
88,1 - Ps 88 Lamentacja indywidualna.
88,1 - Zob. przypis do Ps 46[45],1.
88,2 - Tekst poprawiony.
88,5 - Psalmista jest bliski śmierci (por. w. 6-7).
88,6 - Tekst niepewny; tłum. przypuszczalne. Władza Boga rozciąga się także nad krainą zmarłych (Ps 139[138],8; Hi 26,6; Am 9,2), choć kontakt ich z Nim wydaje się znacznie rozluźniony (w. 11-13 - por. Ps 6,6; Ps 115[113],17; Iz 38,18n), podobnie zresztą jak ze światem żywych.
88,8 - Por. Ps 42[41],8.
88,9 - Por. np. w. 19 i Ps 31[30],12; Hi 19,13; Jr 11,18nn; Jr 12,6. Być może Psalmista jest chory na trąd (Kpł 13,46).
88,11 - Zob. przypis do w. 6. Psalmista nie zna jeszcze prawdy o zmartwychwstaniu ciał (Dn 12,2n), powszechnej w późnym judaizmie i NT.
88,16 - Tzn. od wieku dziecięcego (= zawsze) ciążył nade mną gniew Pański, zbliżając mnie często do sfery śmierci.
89,1 - Ps 89 Psalm złożony z hymnu (2-19), wyroczni dla domu Dawida (20-38) i lamentacji nad upadkiem królestwa Dawidowego.
89,3 - Popr. wg LXX; hebr.: "Bo powiedziałem: Na wieki zostanie ugruntowana łaskawość; niebiosa - utrwalasz w nich swą wierność".
89,5 - Por. Ps 45[44],7; Ps 61[60],8; 2 Sm 7,13.16.
89,7 - Por. Ps 86[85],8.10; o znaczeniu wyrażenia "synowie Boży" zob. przypis do Ps 82[81],1.
89,10 - Zob. Ps 46[45],3n.
89,12 - Zob. Ps 24[23],1n.
89,15 - Por. Ps 85[84],11nn; Ps 97[96],2.
89,18 - Dosł.: "róg".
89,20 - Proroctwo Natana 2 Sm 7 i dalsze zapowiedzi pomyślne dla dynastii Dawida (por. Ps 72; Ps 132; Iz 42,1).
89,27 - Por. Ps 2,7; Pwt 32,15; 2 Sm 7,14.
89,28 - Chrystus nosi ten tytuł w Rz 8,29; Kol 1,15-18; Hbr 1,6; Ap 1,5 (cytat tego Ps).
89,37 - Por. Ps 72[71],5-7. Pełna realizacja dopiero w Chrystusie: Łk 1,32n; Rz 1,3n; Ap 1,15.
89,44 - Tekst popr.; hebr.: "skała"; podobnie w w. 45, tłum. przybliżone.
89,46 - Może aluzja do Jozjasza (2 Krl 22,1.9) lub Jechoniasza (2 Krl 24,8.12).
89,48 - Tekst skażony; tłum. przypuszczalne.
89,53 - Doksologia zamykająca całą III Księgę Ps.
90,1 - Ps 90 Lamentacja zbiorowa z pewnymi elementami hymnodycznymi (1-4).
90,2 - Nawiązujący do dawnych podań, poetycki sposób opisu powstawania świata (podobnie Hi 38,8; o morzu!). Tylko Bóg był sprawcą i świadkiem tego wydarzenia: Hi 38,8-38; por. Prz 8,25.
90,3 - Człowiek, ukształtowany z prochu (Rdz 3,19), zostaje obrócony przez Boga w tenże proch (Ps 103[102],14; Ps 104[103],29; Ps 146[145],4; Hi 38,8-38; Koh 12,7). Wieczność Boga i doczesność człowieka są niewspółmierne (por. 2 P 3,8).
90,5 - Tłum. przypuszczalne. Roślinność, pokrywająca wczesną wiosną pustynne tereny Judei, usycha po bardzo krótkim czasie pod wpływem gorącego wiatru wschodniego (chamsin) : Ps 102[101],12; Ps 103[102],15-16; Hi 14,1-2; Syr 14,18; Iz 40,6n.
90,8 - Refleksje podobnego typu jak Rdz 6,3; decydującym czynnikiem krótkości i znikomości życia ludzkiego jest grzech. Stanowi to dość częsty temat sentencji mądrościowych, np. Prz 10,27; Syr 18,8-9; obszerniej Koh 12,1-7. Gniew Boży - stały u proroków obraz sprawiedliwości karzącej.
90,11 - Tekst popr.; hebr.: "a jaka bojaźń przed Tobą, taki gniew".
90,13 - Por. Wj 32,12; Pwt 32,36.
91,1 - Ps 91 Psalm dydaktyczny, pochodzący z kół mądrościowych. W wolnym przekładzie Jana Kochanowskiego znany jako popularna pieśń religijna: "Kto się w opiekę".
91,3 - Hebr. ma wokalizację słowa "zaraza", o której jednak mówi dopiero w. 6. "Zgubne słowo" - to kłamliwe oskarżenie (por. Ps 5,10; Ps 38[37],13).
91,6 - Por. Wj 12,29; 2 Krl 19,35; Jr 15,8.
91,11 - Bóg strzeże swoich wybranych przez aniołów, by nie dopuścić ich do upadku (Prz 3,23). Na tekst ten powołuje się szatan podczas kuszenia Jezusa (w. 11-12; Mt 4,6).
91,13 - Nawiązuje do tego Łk 10,19.
92,1 - Ps 92 Hymn z motywami dziękczynienia.
92,9 - Tłum. przybliżone.
92,11 - Namaszczenia olejkiem, praktykowane często na Wschodzie, stanowiły akt czci; tutaj może chodzić o symbol świątecznej radości (por. Ps 23[22],5; Ps 45[44],8).
92,12 - "Nieprzyjaciół" - wg przekł. starożytnych. Środkowy wiersz jest zapewne późniejszym uzupełnieniem, zbędnym rzeczowo i metrycznie.
92,13 - Por. Ps 1,3. Palmy i cedry oznaczają się tak wysokością, jak długowiecznością: ww. 14-16.
92,14 - Por. Łk 2,25-38.
93,1 - Ps 93 Hymn na cześć Pana-Króla (por. Ps 97[96],1; Ps 99[98],1).
93,2 - Uzupełniono wg Targumu.
93,4 - Por. Ps 18[17],5; Ps 46[45],3n; Hi 7,12.
94,1 - Ps 94 Lamentacja zbiorowa (1-7) i indywidualna (16-23) z akcentami dydaktycznymi (8-11).
94,1 - Bóg jest nazwany "mścicielem", ponieważ On wyda ostateczny wyrok na nieprawość. W tym celu błaga Psalmista Pana o teofanię, motyw częsty w Ps.
94,6 - Uciskają ludzi bezbronnych i dlatego otaczanych przez Pana specjalną opieką Prawa (Wj 22,21nn; Pwt 24,17-22). Por. Iz 1,23; Iz 3,14n.
94,7 - Por. Ps 10,4.11 (= Ps 9,25.32).
94,11 - Św. Paweł w 1 Kor 3,20 stosuje to do oceny mądrości czysto ludzkiej.
94,15 - Wyrok Boży zmierzający zawsze ku zbawieniu Jego ludu; jego wykładnikiem jest sprawiedliwość.
94,17 - Tzn. dostałbym się w sferę śmierci. "Krajem milczenia" jest Szeol.
94,20 - Tłum. przybliżone. Krytyka niesprawiedliwych praktyk sądowniczych (zob. w. 21).
95,1 - Ps 95 Hymn z napomnieniem prorockim (w. 7bnn), śpiewany zapewne po wejściu wiernych na teren świątyni.
95,1 - Por. Ps 89[88],27.
95,3 - Zob. Ps 82[81],1; Ps 86[85],8 z przypisem; Ps 96[95],4.
95,7 - Por. przypis do Ps 23[22],1.
95,8 - Por. Wj 17,1-7; Lb 20,1-11; Pwt 6,16.
95,10 - Tekst uzupełniony wg przekł. starożytnych.
95,11 - Tj. do ziemi obietnic, do Kanaanu. Nikt z buntowniczego narodu, który opuścił Egipt (z wyjątkiem Kaleba i Jozuego), tam nie wszedł; weszło zaś pokolenie zrodzone wśród trudów wędrówki na pustyni (por. Lb 14,22-24.29-35).
96,1 - Ps 96 Hymn na cześć Pana-Króla.
96,1 - Por. Iz 42,10nn.
96,4 - Por. Ps 86[85],8 z przypisem.
96,6 - Por. Ps 89[88],15.
96,9 - Tłum. przypuszczalne (por. 2 Krn 20,21). Wg podobnego tekstu ugaryckiego możliwe jest także znaczenie: "w Jego świętym objawieniu się" (teofanii: por. w. 13 i paralelizm). LXX rozumie to określenie o dziedzińcu świątyni.
96,10 - Por. Ps 93[92],1.
96,13 - Eschatologiczna teofania Pana na powszechny sąd (por. Iz 40,10; Iz 59,19-20; Iz 60,1; Iz 62,11).
97,1 - Ps 97 Hymn na cześć Pana-Króla.
97,1 - Cały świat ma brać udział w tej radości (por. Ps 96[95],1).
97,2 - Zasadami eschatologicznego królestwa Bożego są, podobnie jak w Ps 89[88],15, sprawiedliwość i prawo.
97,3 - (Ps 97,3-6) - Częste w Ps obrazy opisujące teofanię Boga (por. np. Ps 18[17],9; Ps 50[49],3; Ps 68[67],3).
97,7 - Zob. przypis do Ps 86[85],8.
97,8 - Tj. miasta judzkie.
97,11 - Wg przekł. starożytnych; hebr.: "jest rozsiane".
98,1 - Ps 98 Hymn na cześć Pana-Króla.
98,1 - Por. Ps 96[95],1n.
98,7 - Radość eschatologiczna (Ps 97[96],1) udziela się całej naturze (por. także Ps 96[95],11; Iz 55,12).
98,9 - Niemal dosłowne powtórzenie Ps 96[95],13. Por. Ap 15,3.
99,1 - Ps 99 Hymn na cześć Pana-Króla; w. 5 i 9 stanowią refren.
99,1 - Por. Ps 18[17],11; Ps 80[79],2; 1 Sm 4,4.
99,2 - Por. Iz 12,6; Iz 24,23.
99,5 - Czyli na Syjonie, który w ten sposób określają także Iz 66,1; Mt 5,35. Szczególnie chodzi jednak o Arkę Przymierza w świątyni Salomona (por. Ps 132[131],7; 1 Krn 28,2).
99,7 - Aluzja do wędrówki Izraelitów na pustyni.
100,1 - Ps 100 Hymn wykonywany chóralnie w czasie liturgii świątynnej ST.
100,3 - "Bogiem" jest tylko Jahwe - por. 1 Krl 18,39; "pastwiska" - por. Ps 95[94],7 oraz Ps 23[22],17 (przyp.).
100,5 - Por. Ps 106[105],1; Ps 107[106],1; Ps 118[117],1; Jr 33,11.
101,1 - Ps 101 Psalm typu mądrościowego, odzwierciedlający idealną postać monarchy teokratycznego. Por. Iz 9,6; Iz 11,1-5.
101,1 - Także Mt 23,23 podaje sprawiedliwość i łaskawość jako ideał pobożnego życia, przekreślany przez obłudę faryzeuszów.
101,2 - Wyraz tęsknoty za mającym przyjść Mesjaszem (Mt 11,3; J 4,25). Inni popr.: "niech przyjdzie do mnie wierność".
101,3 - Por. Prz 11,19n.
101,5 - Idealny król winien zwalczać bezwzględnie oszczerstwo i pychę.
101,8 - W Jerozolimie.
102,1 - Ps 102 Indywidualna lamentacja z elementami hymnodycznymi (13.26nn) i prorockimi (14-23.29).
102,3 - Ukrycie oblicza oznacza niełaskę u Pana.
102,4 - Szereg obrazów wskazujących na wewnętrzną udrękę Psalmisty (por. Ps 37[36],20; Ps 22[21],16; Ps 109[108],24).
102,7 - Obraz zupełnego osamotnienia i opuszczenia. Sowa - ptakiem nieczystym (Kpł 11,16n).
102,9 - Życzą sobie nawzajem złego, używając imienia nieszczęśliwego jako symbolu kary i nieszczęścia (por. Iz 65,15).
102,10 - Por. Ps 42[41],4.
102,11 - Jaskrawe porównanie kary Bożej do huraganu, który najpierw podnosi z ziemi, by następnie cisnąć o nią porwane przedmioty czy nawet osoby.
102,12 - Por. Ps 109[108],23.
102,13 - Por. Lm 5,19.
102,14 - Por. Iz 49,15; Iz 59,20; Jr 30,17n.
102,15 - Aluzja do okresu niewoli, gdy świątynia leżała w gruzach i była celem pielgrzymek żałobnych (por. np. Jr 41,5).
102,19 - Por. Iz 8,1-4; Iz 30,8; Jr 30,2.
102,23 - Zapowiedź nawrócenia wszystkich narodów w okresie eschatologicznym (por. Ps 22[21],28; Iz 2,2n; Iz 60,3-11; Mi 7,12; Za 14,16).
102,24 - Tekst poprawiony.
102,26 - Hbr 1,10-12 przytacza słowa tego psalmu, podkreślając boskość, wszechmoc i wieczność Chrystusa, Syna Bożego. Są one w Jezusie doskonałym odzwierciedleniem Ojca Niebieskiego.
103,1 - Ps 103 Hymn dziękczynny.
103,5 - "Twoje dni" - tekst popr.; hebr.: "twoją ozdobę"; "odnawia się młodość... jak orła" - tekst różnie wyjaśniany. Widziano tu aluzję do podań o feniksie i o życiu orłów. Raczej nawiązuje autor do Iz 40,31, gdzie się podkreśla niewyczerpane na pozór siły skrzydeł tego ptaka jako symbol młodości.
103,8 - Por. Ps 86[85],15; Ps 145[144],8; Wj 34,6n.
103,9 - Tj. nie dochodzi bezwzględnie swych praw (por. Iz 57,16).
103,14 - Zob. Ps 90[89],3-12 z przypisami. W. 15 brzmi dosł. w hebr.: "Człowiek...? Dni jego są jak trawa!"
103,19 - Por. Ps 22[21],29; Iz 66,1; Dn 7,9n.
103,20 - Zapewne glosa.
104,1 - Ps 104 Indywidualny hymn pochwalny.
104,2 - Por. Iz 60,19; 1 Tm 6,16.
104,3 - Kosmografia semicka (Rdz 1,7). Także w Ps 29[28],10 Bóg "zasiada" nad wodami. O Panu "cwałującym na obłokach" zob. Ps 68[67],5.
104,4 - Hbr 1,7 stosuje to do aniołów. "Ogień i płomienie" - tekst popr. Możliwe także jest tłum.: "płonący ogień" lub "płomienie ogniste".
104,6 - W czasie potopu: Rdz 7,20.
104,9 - Por. Rdz 9,11-15; Hi 38,8-11; Jr 5,22.
104,13 - Zob. przypis do Ps 33[32],7.
104,15 - Namaszczanie twarzy oliwą praktykowano m.in. jako wyraz świątecznej radości (Ps 23[22],5; Ps 45[44],8).
104,16 - Tzn. najwyższe i najpotężniejsze.
104,17 - Inni popr.: "na wierzchołkach".
104,18 - Chodzi o gatunek borsuka skalnego lub nawet koziorożca, a nie o świstaka żyjącego w Alpach i Tatrach.
104,19 - Izraelici posługiwali się przede wszystkim kalendarzem księżycowym, stąd księżyc wymieniony jest na pierwszym miejscu.
104,28 - Bóg jest Panem i stwórcą życia na ziemi. On daje wszystkim istotom życiodajne tchnienie; dopóki podtrzymuje je i syci swoimi dobrami - żyją, w przeciwnym wypadku umierają i wracają do ziemi (Hi 34,14n). Czynnikiem stwórczym i odnawiającym wszystko jest Duch Boży (Rdz 1,2; Rdz 2,7; Koh 12,7).
104,32 - Chodzi może o pożar lasu (od pioruna) lub wybuch wulkanu. Por. także Ps 144[143],5.
104,35 - Tłum. greckie umieszcza Alleluja na początku Ps 105[104],1
105,1 - Ps 105 Hymn oparty na refleksjach nad zbawczą historią narodu. Por. Ps 78[77].
105,4 - Zwykle o uczęszczaniu do świątyni, ale także ogólniej o oddawaniu czci Bogu.
105,9 - Por. Rdz 15,3-5.
105,14 - Por. Rdz 12,10-20; Rdz 20,1-18; Rdz 26,1-11 (opowiadania o bardzo podobnych motywach).
105,16 - (Ps 105,16-23) - Tradycja biblijna o sprzedaniu Józefa do Egiptu (Rdz 37,28), który, ciesząc się specjalną opieką Bożą, uratował swą rodzinę w czasach głodu (Rdz 41,54-57; Rdz 42,25; Rdz 44,1nn; Rdz 45,5). Dzięki niemu cała rodzina przeniosła się do Egiptu, tworząc później naród izraelski. Por. także Dz 7,9-15.
105,27 - (Ps 105,27-37) - Opis plag egipskich (por. Ps 78[77],43-51) w nieco innej kolejności niż w Wj 7,14-12,30. Niektóre plagi psalm pomija. Wiersz 37 wreszcie opisuje samo cudowne wyjście z Egiptu (Wj 11,2n; Wj 12,31-36); - Tekst poprawiony.
105,28 - Tekst poprawiony.
105,39 - Cuda Boże w czasie wędrówki na pustyni (Wj 13,21n; Wj 14,9; Wj 16,13nn; Wj 17,6; Lb 20,7-11). Por. Ps 78[77],14nn.25-29.
105,44 - Dosł.: "trudem".
106,1 - Ps 106 Podobnie jak poprzedni, psalm ten zawiera refleksje nad zbawczą historią narodu z podkreśleniem jednak jego niewdzięczności (por. także Ps 78[77] oraz Ps 136[135]).
106,1 - Por. Ps 100[99],5; Ps 107[106],1; Ps 118[117],1; Jr 33,11.
106,4 - 1 os. l. mnogiej wg przekładów starożytnych; hebr. ma 2 os. 1. pojedynczej ("pamiętaj o mnie" itd.); cały psalm jednak ma charakter kolektywny.
106,6 - Zbiorowe wyznanie grzechów społeczności (por. 1 Krl 8,47; Lm 1,18; Lm 3,40nn; Dn 9,5-19).
106,7 - Por. Ps 78[77],17. O cudzie nad Morzem Czerwonym opowiada Wj 14,21-31; Wj 15,4-7.
106,14 - Wj 16,2-15; Lb 11,4-6.18-23.31nn.
106,16 - Bunt przeciw Mojżeszowi i Aaronowi pod wodzą Koracha (Lb 16). Psalm wymienia jedynie dwóch innych sprawców, zapewne z uwagi na potomków Koracha, sprawujących dziedzicznie urząd śpiewaków w świątyni. Aaron nazwany jest "świętym" (w. 16) ze względu na sprawowaną funkcję kapłańską (Kpł 21,6-8).
106,19 - Por. Wj 32,4.8; Pwt 9,12.16. Złoty cielec był zapewne pokryty złotem (Iz 30,22). Możliwe, iż był on odlany z samego złota (Wj 32,4), choć tego rodzaju posągi sporządzano raczej rzadko. Por. Jr 2,11; Rz 1,23 (cytat!).
106,23 - Por. Wj 32,11-17; Pwt 9,25-29.
106,24 - Por. Lb 13,25-14,4.
106,26 - Antropomorfizm częsty w ST, oznaczający bezwzględne wypełnienie groźby, które poręcza majestat Boży (Lb 14,11n).
106,28 - Epizod bałwochwalstwa uprawianego w pobliżu góry Peor, w Moabie, na cześć Baala (Lb 25 - por. Lb 23,28), uważany (Oz 9,10) za początek niewierności Izraela w Zajordaniu. W przeciwieństwie do Boga żywego (Jr 10,10), bożki pogańskie są martwe ("umarłe").
106,30 - Jeden z kapłanów, syn Eleazara, wnuk Aarona (por. Lb 25,7).
106,32 - Por. Ps 95[94],8n; Wj 17,1-7; Lb 20,2-13.
106,37 - (Ps 106,37n) - Ofiary składane z dzieci (m.in. na cześć Molocha w Tofet w Dolinie Synów Hinnoma w Jerozolimie) przejęli Izraelici z otoczenia kananejskiego (por. Kpł 18,21; Pwt 12,31; Jr 7,31; Jr 19,5). Obcy bogowie nazwani są tu "złymi duchami" (dokładniejsze znaczenie terminu sadim nie jest znane).
106,38 - Dwa środkowe wiersze w w. 38 stanowią zbędną glosę, zresztą błędna w tym miejscu, bo tu chodzi o zabójstwa w wyniku niesprawiedliwych wyroków sądowych (Iz 1,15n; Jr 22,3.13; Mi 3,2n).
106,43 - Tekst popr.: hebr.: "swym planom".
106,46 - Aluzja do zakończenia niewoli babilońskiej (2 Krn 36,22n; Ezd 1,1-4).
106,47 - Tekst zakłada społeczność izraelską przebywającą w niewoli lub w rozproszeniu.
106,48 - Doksologia czwartej księgi Psałterza wraz ze starożytną wskazówką liturgiczną.
107,1 - Ps 107 Hymn dziękczynny prawdopodobnie pochodzenia liturgicznego (1-32), z zakończeniem dydaktycznym (33-43).
107,1 - Zob. Ps 100[99],5 z przypisem.
107,2 - Chodzi o wybawionych z niewoli babilońskiej (Iz 62,12) albo o uwolnionych przez Boga z aktualnych przeciwności i nieszczęść. W. 3 sugeruje znaczenie eschatologicznego zgromadzenia całego Izraela z diaspory.
107,9 - Por. "Magnificat" (Łk 1,53).
107,10 - Wykroczenia przeciw Prawu Bożemu karane były niekiedy więzieniem (jeśli nie podlegały karze śmierci - por. Kpł 24,12; Lb 15,12). Winnych umieszczano w specjalnym budynku (2 Sm 20,3), częściej zaś w nieużywanej cysternie (Jr 38,6; Za 9,11). Tutaj jednak uwięzienie przedstawia raczej obrazowo niewolę babilońską (por. Iz 42,22), gdzie zresztą niektórzy z uprowadzonych trzymani byli także w więzieniu lub pod strażą. Z tej niewoli Pan wybawił uprowadzonych.
107,16 - Por. Iz 45,2.
107,17 - W ST grzech i choroba pozostają w ścisłym związku. Ma ona przedstawiać naocznie i niemal dotykalnie złowrogie skutki grzechu (por. Ps 32[31],1-5; Ps 38[37],3-9; Ps 39[38],12). Sens przenośny choroby - por. Iz 1,5n; Lm 1,13n.
107,20 - Tekst popr. (por. też Ps 147,15[4]; Iz 55,11).
107,23 - Do wdzięczności i dziękczynienia zobowiązani są przede wszystkim podróżni na morzu, uważanym za specjalnie niebezpieczne.
107,29 - Por. Ps 65[64],8; Ps 89[88],10; Jon 1,4-15; Mt 8,26 par.
107,33 - Ta hymnodyczna część psalmu opracowuje motywy zaczerpnięte z Iz (Iz 40-55) i odzwierciedla sytuację grupy żydowskiej po powrocie z niewoli babilońskiej.
107,40 - Por. Hi 12,21-24.
108,1 - Ps 108 Psalm złożony z Ps 57[56],8-12 (ww. 2-6) oraz Ps 60[59],7-14 (ww. 7-14) skupia różne elementy literackie: dziękczynienie (2-6), wyrocznię (8-10), lamentację (7.11-14). W niektórych miejscach poprawiono tekst wg Ps 57[56] i Ps 60[59] (zob. przypisy do tych psalmów).
109,1 - Ps 109 Lamentacja indywidualna z obszernym działem złorzeczeń (6-20), o których zob. przyp. do Ps 54[53],7.
109,4 - Sytuacja Psalmisty podobna jest do Ps 35[34],12-13, szczególnie zaś do Jr 18,20.
109,6 - Hebr. określenie oskarżyciela (satan) przyjęło się później jako imię własne nieprzyjaciela rodu ludzkiego, szatana (por. Hi 1,6). W sądzie oskarżyciel stawał po prawej stronie oskarżonego.
109,8 - Por. Dz 1,20 (cytat wraz z Ps 69[68],26).
109,9 - Wiele motywów złorzeczeń występuje w Jr 18,20-23 (por. w. 4.9.10.14).
109,14 - Nie odpuszczona wina (ta, którą Pan "pamięta") ciążyła nie tylko na bezpośrednim winowajcy, ale i na następnych jego potomkach (por. Wj 20,5), wg zasad odpowiedzialności i solidarności zbiorowej; później zwalczają ten punkt widzenia prorocy, podkreślając odpowiedzialność osobistą (Jr 31,29n; Ez 18,1-32). Tutaj (w. 15a) Psalmista personifikuje niemal winę, przedstawiając ją jako stojącą i stale oskarżającą grzesznika przed Panem (por. w. 17nn).
109,15 - Tekst popr. wg przekł. starożytnych; hebr.: "ich (pamięć)" (por. jednak w. 16nn).
109,18 - To złorzeczenie nawiązuje do ordaliów, czyli sądu Bożego, praktykowanego wobec mężatek podejrzanych o wiarołomstwo; pojono je "gorzką wodą" (por. Lb 5,11-31).
109,19 - Zob. przypis do Ps 73[72],6. Przekleństwo ma przylgnąć do niego całkowicie, tak jak szata do ciała (także w. 29).
109,23 - Por. Ps 102[101],12.
109,24 - Tj. z wycieńczenia.
110,1 - Ps 110 Psalm królewski o charakterze mesjańskim.
110,1 - Psalm zapowiada zajęcie zaszczytnego miejsca po prawicy Ojca przez Chrystusa zmartwychwstałego (Dz 2,34n; Rz 8,34; Hbr 10,12n; 1 P 3,22). Jezus stosuje ten wiersz do siebie, podkreślając swą godność boską i mesjańską (Mt 22,44); przewyższa ona godność nie tylko jakiegokolwiek króla ziemskiego, ale i aniołów (Hbr 1,13). Podnóżki przy tronach były używane na Wschodzie (np. w Egipcie) i przedstawiały niekiedy wizerunki najbardziej znienawidzonych nieprzyjaciół (por. także Ps 89[88],11; Joz 10,24; Iz 51,23).
110,2 - Boski król będzie panował na nowym, odrodzonym Syjonie, zwyciężając otaczających go nieprzyjaciół (2 Sm 8,1nn.8nn; Ps 21[20],9; Ps 45[44],6).
110,3 - Tekst wiersza skażony (hebr. dosł: "Twój naród jest ochoczy (?) w dniu twej potęgi w świętej ozdobie, z łona brzasku już rosa twego dziecięctwa jest Twoja") i niezrozumiały w tradycyjnej postaci. Proponowane brzmienie stanowi próbę odtworzenia myśli autora na podstawie przekł. starożytnych i tradycji rękopisów. Chodzi zapewne o niewymowne zrodzenie Mesjasza-Króla, przedstawione obrazowo (por. Ps 2,7).
110,4 - Starotestamentalna zapowiedź wiecznej godności arcykapłańskiej Chrystusa. Obszerny komentarz do tego daje Hbr (Hbr 5,6.10; Hbr 6,20; Hbr 7,1-28). O samej postaci Melchizedeka zob. Rdz 14,17-20 (z przypisem).
110,5 - Odmiennie niż w w. 1, Pan znajduje się po prawicy Mesjasza - Króla, gromiąc Jego nieprzyjaciół (por. Ps 2,9) lub wspomagając Go (jeśli podmiotem "zetrze" jest Mesjasz).
110,6 - Sąd eschatologiczny nad światem nawiązuje do znanej tematyki prorockiej "dnia Pańskiego" (Ps 21[20],10; Iz 13,9.13; Jl 1,15; Mi 5,14; So 1,14-18).
110,7 - Tekst różnie wyjaśniany: jako aluzja do triumfu Gedeona (Sdz 7,4-6.21-23) lub przenośnie jako czerpanie przez Mesjasza łask Bożych z niewyczerpanego zdroju (Iz 35,6).
111,1 - Ps 111 Hymn dziękczynny o charakterze mądrościowym. Budowa alfabetyczna (zmiana litery hebr. alfabetu co stych).
111,3 - Por. Ps 112[111],3.
111,4 - W świętach liturgicznych przypominających je.
111,5 - Aluzja do cudownego karmienia Izraelitów w czasie wędrówki na pustyni (Wj 16; Lb 11,31n).
111,10 - "Bojaźń..." - częste stwierdzenie w księgach mądrościowych (np. Prz 1,7); "według niej" - popr. wg przekł. starożytnych.
112,1 - Ps 112 Antologia sentencji mądrościowych ujęta w formie pieśni, wysławiających szczęście sprawiedliwego. Budowa psalmu jak w Ps 111[110].
112,1 - Por. Ps 1,1n.
112,3 - Por. Ps 111[110],3.
112,4 - Por. Iz 58,10.
112,5 - Zwłaszcza bez pobierania odsetek (Kpł 25,35nn; Pwt 15,7-11) i oczywiście bez zabronionej Prawem lichwy.
112,8 - Nie będzie się musiał z nimi liczyć, będzie nimi gardził.
112,9 - Dosł.: "róg" (por. Ps 89[88],18).
112,10 - Por. Ps 1,6.
113,1 - Ps 113 Hymn pochodzenia liturgicznego. Ps 113-118 stanowią tzw. "Wielki Hallel", odmawiany podczas wieczerzy paschalnej i wielkich świąt.
113,4 - Por. Ps 89[88],7.9. Tu i w ww. nast. podkreślona bezwzględna transcendencja Boga.
113,7 - Por. Ps 107[106],41; 1 Sm 2,8; Łk 1,52n.
113,9 - Bezpłodność uważano w ST za hańbę, wielodzietność za błogosławieństwo Boże (np. Rdz 16,1.4; Rdz 17,15-21; 1 Sm 2,5). "Alleluja" - tak hebr., a LXX przenosi je na początek następnego Ps, zapewne słusznie.
114,1 - Ps 114[113] Hymn stwierdzający zbawcze działanie Boże w historii.
114,3 - Zob. Ps 66[65],6.
114,4 - Przy teofanii Pana (Wj 19,18) drżą góry i pagórki (por. Ps 29[28],6; Ha 3,6). Nastrój radosny podkreśla Ps 96[95],9-13.
114,7 - Tekst poprawiony.
114,8 - Dalsze wzmianki o wydarzeniach wędrówki na pustyni (Wj 17,1-7; Pwt 8,15; Ps 107[106],35). Por. zapowiedź Iz 43,20.
115,1 - Ps 115[113] Psalm o niejednolitej strukturze literackiej (lamentacja, motywy hymnodyczne, napomnienie typu prorockiego).
115,1 - Por. Ez 36,20-23.
115,2 - Por. Ps 79[78],10.
115,3 - LXX dod.: "i na ziemi". Por. Ps 135[134],6.
115,4 - (Ps 115,4-8) - Pamflet na znikomość obcych bóstw oparty na odpowiednich tradycjach prorockich (Iz 44,9-20; Jr 10,3-15; por. Ps 135[134],15-18).
115,9 - Te trzy grupy Izraelitów w Ps 118[117],2-4. "Bojący się Pana" oznaczają tu zapewne prozelitów.
115,17 - Zob. przypis do Ps 6,6.
116,1 - Ps 116[114-115] Indywidualna pieśń dziękczynna.
116,3 - Psalmista znajdował się w niebezpieczeństwie życia, popadł już niemal w sferę śmierci, jak się wydawało, nieodwołalnie.
116,5 - Por. Ps 86[85],15; Ps 111[110],4; Ps 112[111],4.
116,8 - Por. Ps 56[55],14; (Iz 25,8).
116,10 - Tę część wiersza przytacza 2 Kor 4,13, rozumiejąc tekst o wierze nadprzyrodzonej (w zmartwychwstanie Chrystusa i chrześcijan).
116,11 - Por. Ps 12[11],3; Ps 62[61],10.
116,13 - Zapewne gest dziękczynny, stosowany w liturgii ST (Wj 29,40) jak też u chrześcijan (1 Kor 10,16). "Kielich" oznaczał w ogóle los lub ostateczną decyzję (por. przypis do Ps 16[15],5); w tym sensie mówi ST często o "pucharze lub kubku gniewu Pana" (Iz 51,17.22; Jr 25,15-29; Lm 4,21) jako o decyzji kary. Ten sam obraz może mieć, jak się wydaje, także znaczenie pozytywne, zadatku wyzwolenia.
116,15 - Tzn. Bóg nie pragnie śmierci swoich czcicieli, lecz ratuje ich od niej (w. 8); por. Ps 16, Ps 10n; Ps 72[71],14. Przekłady starożytne pod wpływem nauki o zmartwychwstaniu ciał zmieniły sens wyrażenia, uważając śmierć za drogę połączenia się z Bogiem i otrzymania nagrody. Tak rozumie ten wiersz także chrześcijańska liturgia i Martyrologium.
116,16 - Zob. Ps 86[85],16.
117,1 - Ps 117 Dwuwierszowy hymn pochwalny.
117,1 - W Rz 15,11 cytat mówi o uwielbieniu Boga przez pogan.
118,1 - Ps 118 Hymn świąteczny pochodzenia liturgicznego.
118,1 - Częsta formuła używana w psalmach, szczególnie liturgicznych (por. np. Ps 100[99],5; Ps 107[106],1; Jr 33,11). Tutaj służy ona za refren (ww. 1-4.29), podobnie jak w całym Ps 136[135].
118,2 - Zob. przypis do Ps 115,9nn.
118,6 - Hbr 13,6 przytacza to w pouczeniu religijno-moralnym.
118,11 - Zapewne glosa lub błędne powtórzenie, którego nie znają rękopisy przedmasoreckie z Qumran i z genizy w Kairze.
118,12 - Tłum. przybliżone wg LXX; hebr.: "zgasły".
118,13 - Tekst popr. wg LXX.
118,14 - Por. Wj 15,2.6.12; Mdr 18,8n.
118,17 - Por. Iz 54,8; Jr 10,24.
118,19 - Por. Ps 24[23],7-10. Aluzja do świątyni.
118,20 - Por. Iz 26,2.
118,22 - Psalmista porównuje się do kamienia używanego do wznoszenia budowli, który jednak został przez budowniczych odrzucony jako nieprzydatny. Wbrew ich mniemaniom stał się on najbardziej istotnym kamieniem narożnikowym, podtrzymującym budowlę. Symbolika pochodzi z Iz 28,16 (Za 3,9; Za 4,7) i jest często stosowana w NT do Chrystusa (Mt 21,42; Dz 4,11; 1 Kor 3,11; Ef 2,20; 1 P 2,7n).
118,25 - Por. Ne 1,11.
118,26 - Błogosławieństwo kapłańskie w ramach uroczystości liturgicznych w odpowiedzi na w. 25. W Mt 21,9 aklamacja na cześć Jezusa - Mesjasza przy Jego wjeździe do Jerozolimy ("Hosanna" - "wybaw!", por. w. 25). Wyrażenie to ma sens jednoznacznie mesjańsko-eschatologiczny, jak wynika ze słów Jezusa w Mt 23,39.
118,27 - "Pan" = Jahwe; "Ścieśnijcie... ołtarza" - aluzja do liturgii judaizmu, zwłaszcza Święta Namiotów - por. Kpł 23,40; Ne 8,15; 2 Mch 10,7.
118,28 - Por. Wj 15,2.
119,1 - Ps 119 Antologia sentencji, wyznań, dziękczynień lub nawet lamentacji, sławiąca tajemnice i cuda objawionego Prawa Bożego. Jest ono wymieniane (jako "prawo" lub osiem jego synonimów) w każdym poszczególnym wierszu (z wyjątkiem w. 122, zapewne skażonego). Budowa psalmu jest alfabetyczna, osiem kolejnych wierszy rozpoczyna się od tej samej kolejnej litery alfabetu hebr. Psalm ten powstał po niewoli babilońskiej w kołach mądrościowych. Atmosfera jego przygotowuje już Nowe Przymierze z jego naczelnym prawem miłości Boga, którego słowa słuchać - to błogosławieństwo (Mt 22,37-40; Łk 11,28).
119,1 - Por. Ps 1,1; Ps 19[18],8-15.
119,2 - Por. Pwt 4,29.
119,9 - Tj. nienaganne postępowanie; zob. droga.
119,10 - W czasach eschatologicznych "szukanie" to będzie skuteczne (por. Jr 29,13-14). Przykazania Pańskie będzie miał każdy wypisane nie na tablicach, lecz w sercu (w. 11 - por. Jr 31,31-33).
119,14 - Por. Prz 3,14; Prz 8,10; Iz 64,4.
119,19 - Psalmista czuje się na ziemi gościem, który jako taki nie posiada własnej ziemi (Ps 39[38],13). Nie za nią jednak tęskni, ale za pełnieniem woli Bożej.
119,24 - Por. Jr 15,16.
119,25 - Lamentujący Psalmista czuje się poniżony i bliski śmierci; tylko słowo Pańskie może przynieść odnawiające go wewnętrznie życie. Por. Pwt 8,3; Pwt 28,1-14; Pwt 30,15n.19n.
119,33 - Ostatnie słowa można też zrozumieć w sensie "ku nagrodzie", ponieważ samo wierne zachowywanie przykazań jest połączone dla ludzi pobożnych z głęboką radością (w. 35).
119,36 - Człowiek sprawiedliwy kieruje swym postępowaniem według wskazań Prawa, a nie według nadziei czy wielkości spodziewanego zysku.
119,37 - Tekst popr. wg Targumu i niektórych rkp; hebr.: "na drodze Twojej".
119,38 - Skutecznej zbawczej opieki.
119,40 - Sprawiedliwość oznacza tu pełną przychylności wierność Bożą w wywiązywaniu się z obietnic (w. 38.41).
119,46 - Por. Jr 1,10.18n.
119,48 - Wiersz zapewne przerobiony (interpolowany?) - por. niezwykłą budowę (4 stychy!) i powtórzenie synonimu "prawa". Może zostały dodane słowa "ku Twym przykazaniom, które kocham". Występują one jednak we wszystkich rkp hebrajskich.
119,54 - Por. przypis do w. 19.
119,55 - Pobożny Izraelita rozważa Prawo zawsze (Ps 1,2), gdy kładzie się spać i gdy wstaje (Pwt 6,7). Zrzeszenie z Qumran nakazywało studiowanie Prawa nieustannie (1QS 6,6), dzień i noc, a każdy z pełnoprawnych członków miał obowiązek czuwać trzecią cześć nocy i studiować Prawo. Lamentujący Psalmiści modlą się często także nocą (por. np. Ps 22[21],3; Ps 88[87],2).
119,57 - Wyznanie lewickie, rozumiane duchowo (por. Ps 16[15],5; Ps 73[72],26). Lewici nie otrzymywali działu ziemi; ich działem był sam Bóg (por. Lb 18,20; Pwt 10,9).
119,62 - Por. Ps 42[41],9; Ps 63[62],7.
119,64 - Por. Ps 33[32],5.
119,70 - Zob. Ps 17[16],10; Ps 73[72],7 (z przypisem). Dosł.: "Jak tłuszcz stało się gęste ich serce".
119,71 - Wg LXX (2 os.); hebr.: "że doznałem poniżenia" (1 os.). Por. Hi 5,17n; Prz 3,11n.
119,72 - Ówczesne odważane środki płatnicze większej wartości, synonim bogactwa. Inni uzupełniają: "syklów".
119,73 - Por. Rdz 2,7; Hi 10,8; Jr 18,6;
119,82 - Por. Hi 19,27; Iz 38,14.
119,83 - W dymie suszono bukłaki z kozich skór, przeznaczone do transportu i przechowywania płynów. Wystawione na działanie ciepła i dymu ulegały zmarszczeniu, nabierały trwałości i oczywiście czerniały.
119,89 - Por. Iz 40,8. Tu słowo jest jakby uosobione.
119,90 - Stwórcza moc słowa Pańskiego (por. Ps 93[92],1; Ps 96[95],10).
119,98 - Por. Ps 19[18],8n.
119,100 - Por. Ps 105[104],22; Hi 12,12; Hi 15,10; Hi 32,7. Prawo Boże znaczy więcej niż doświadczenie.
119,103 - Por. Ps 19[18],11; Jr 15,16; Ez 3,3.
119,105 - W okresie judaistycznym porównywano często Prawo do świata (Prz 6,23). Żydowscy nauczyciele podkreślali chętnie swoją rolę jako nosicieli światła dla świata, podobnie jak rolę Jerozolimy jako "światła narodów" (Iz 60,1-3.19). Prawdziwym "światłem świata" jest Chrystus (J 1,9; J 8,12); odzwierciedlają je Jego uczniowie (Mt 5,14nn).
119,108 - Por. Ps 50[49],14,23; Ps 141[140],2; Oz 14,3.
119,109 - Hebr. ma dosł.: "mam ustawicznie w swej ręce" - charakterystyczny dla języka hebr. sposób mówienia o grożącym niebezpieczeństwie śmierci.
119,113 - Którzy nie chcą zdecydować się na bezkompromisowe zachowywanie Prawa, ale paktują ze złem. Por. 1 Krl 18,21.
119,115 - Por. Ps 6,9.
119,117 - Tekst popr. wg LXX; hebr.: "oglądał".
119,119 - Por. Ez 22,18-22. Tekst popr. wg przekł. star.
119,120 - Por. wyżej w. 67.
119,122 - Jedyny wiersz psalmu, który nie wymienia żadnego z odpowiedników "Prawa". Niektórzy krytycy zmieniają dlatego "swego sługę" na "swoje słowo", co jednak nie ma potwierdzenia w rkp.
119,130 - Dosł.: "brama"; LXX parafrazuje to w sensie wyjaśnienia lub wdrażania do pełnienia Prawa.
119,131 - Por. Hi 29,23.
119,132 - Por. Ps 25[24],16.
119,135 - Dosł.: "Twoje oblicze niech zajaśnieje" (por. Ps 4,7).
119,137 - Por. Pwt 32,4.
119,139 - Por. Ps 69[68],10 z przypisem. LXX harmonizuje za cyt. Ps: "gorliwość o Twój dom" jak w Ps 69[68],10 (harmonizacja).
119,140 - Por. Prz 30,5.
119,148 - Por. Ps 63[62],7; Ps 77[76],5.
119,154 - Częsty motyw w Ps. Pan ma wystąpić w sądzie jako obrońca Psalmisty. Por. Ps 43[42],1; Jr 50,34.
119,156 - Por. Ne 9,7.19.27.31.
119,158 - Por. Ps 139[138],21.
119,162 - Por. 1 Sm 14,30.
119,164 - Tzn. bardzo często lub w sposób pełny (por. Ps 12[11],7; Prz 24,16).
119,165 - Por. Ps 37[36],11; Ps 72[71],7.
119,170 - Por. Ps 79[78],11; Ps 88[87],3.
119,175 - Por. Ps 22[21],27; Iz 38,19.
119,176 - Por. Iz 53,6; Jr 50,6; Ez 34,16; Łk 15,1-7.
120,1 - Ps 120 Indywidualna lamentacja; pieśń pielgrzymów.
120,1 - "Pieśń stopni" (lub "pieśń pielgrzymów") - obszerna grupa psalmów (120-134) nosi ten tytuł, ponieważ były one śpiewane przez pielgrzymów zdążających do Jerozolimy. Niektórzy autorzy współcześni rozumieją mniej słusznie słowo hebr. "stopnie" o specyficznej budowie literackiej tych psalmów. Poszczególne wiersze podejmują często ostatnie słowo wiersza poprzedniego (por. ww. 2-3.5.6.7; Ps 121[120],1.3.4.7.8 itd.). "Wysłuchał" - inni popr. na czas przyszły.
120,3 - "Dorzuci" - jak ukarze twoje krzywoprzysięstwo? (Zob. Rt 1,17 z przypisem); "języku" - por. Ps 7,13-14; Ps 11[10],2; Ps 57[56],5; Ps 64[63],4.
120,4 - Inni tłum.: "wyostrzone nad ogniem z janowca". Por. Prz 16,27 - za ogień winy ogień kary.
120,7 - Tłum. przybliżone. Inni dod.: "i o prawdzie".
121,1 - Ps 121 Pieśń pielgrzymów (przypis do Ps 120[119],1) o charakterze prorockim.
121,2 - Por. Ps 124[123],8; Iz 45,12.
121,3 - Bóg czuwa nad każdym krokiem ludzi Mu oddanych (por. Ps 23[22],3n; Ps 66[65],9). Aluzja do "zdrzemnięcia się" czy "spania" stanowi może polemikę jak w 1 Krl 18,27 przeciw naturalistycznym bóstwom kananejskim.
121,5 - Bóg ochrania wiernych "w cieniu skrzydeł" (Ps 17[16],8; Ps 36[35],8; Ps 57[56],2). W ten sposób nawiązuje Psalmista do Arki Przymierza ocienianej skrzydłami cherubów.
121,6 - O niebezpieczeństwie promieni słonecznych zob. 2 Krl 4,19; Jon 4,8. Pełnia księżyca przynosi w górach palestyńskich nocny chłód; może chodzi także o inne negatywne wpływy przypisywane w starożytności działaniu księżyca (np. choroby).
122,1 - Ps 122 Pieśń pielgrzymów o tendencjach hymnodycznych (zob. przypis do Ps 120[119],1).
122,3 - Tłum. przybliżone. Do tego wiersza nawiązuje zapewne Ef 2,19-22 w słynnym obrazie prawdziwego Kościoła Bożego.
122,5 - Jerozolima była nie tylko centrum religijnym, ale jednocześnie najwyższym trybunałem sądowniczym, gdzie sądy sprawowali tradycyjnie zapewne przedstawiciele rodu Dawida (Iz 16,5). Odbywało się to w centrum administracyjnym, w bramach miejskich.
123,1 - Ps 123 Pieśń pielgrzymów, o motywach indywidualnej i zbiorowej lamentacji (zob. przypis do Ps 120[119],1).
123,1 - O niebie jako sferze Bożej, w której króluje On w nieskończonym majestacie - zob. Ps 2,4; Ps 11[10],4; Ps 115[113],3.16. Także uczniowie Chrystusa mają zwracać się do Ojca, "który jest w niebie" w Modlitwie Pańskiej (Mt 6,9).
123,3 - Psalm zakłada sytuację zesłańców Judy w niewoli babilońskiej. Por. Ez 36,4.
123,4 - Por. Za 1,15.
124,1 - Ps 124 Pieśń pielgrzymów o charakterze hymnu dziękczynnego (zob. przypis do Ps 120[119],1).
124,1 - Por. Ps 118[117],2; Ps 129[128],1.
124,2 - Por. Rdz 31,42.
124,3 - Trzy obrazy - pochłonięcie (Ps 79[78],7; Iz 9,11; Jr 51,34), zatopienie w rwących strumieniach (Ps 42[41],8; Ps 69[68],3) i porwanie przez odmęty praoceanu (Iz 8,7; Iz 17,12; Jr 47,2).
124,8 - Por. Ps 121[120],2.
125,1 - Ps 125 Pieśń pielgrzymów, o silnych akcentach ufności.
125,1 - Starodawna tradycja o niezniszczalności Syjonu. Pod koniec monarchii rozumiano ją błędnie i dlatego zwalczana była przez proroków (por. Jr 7,4-15).
125,2 - Por. Za 2,4.
125,3 - Por. Iz 14,5; Ez 7,11. Niegodziwi nie będą sprawowali władzy nad ludźmi pobożnymi.
125,5 - Tymi słowami kończy się także Ps 128[127],6; zob. także Ga 6,16; (błogosławieństwo dla nowego ludu Bożego).
126,1 - Ps 126 Pieśń pielgrzymów, o różnych elementach literackich (błaganie, zapowiedzi pocieszające).
126,1 - Tekst popr. Znaczenie zwrotu "odmiana losu" zob. w przypisie do Ps 85[84],2.
126,2 - Por. Iz 51,11; Jr 31,12.16; Ez 36,36.
126,5 - Por. Iz 25,8n; Ap 7,7; Ap 21,4.
126,6 - Por. podobne myśli teologiczne w Ps 30[29],6 i J 16,20nn
127,1 - Ps 127 Pieśń pielgrzymów, w stylu mądrościowym. Wzmianka o autorstwie Salomona pozostaje być może w związku z budową "domu" (w. 1), rozumianego jako świątynia (podobnie jak w Ps 72[71],1 wzmianka o "synu królewskim"). Salomon także był znany jako autor utworów dydaktycznych (1 Krl 5,12). W w. 2 może dopatrzono się aluzji do 2 Sm 12,35; 1 Krl 3,5.12, gdzie Salomon jest "umiłowanym" i obdarzonym mądrością "we śnie".
127,1 - Wszelkie poczynania, nawet najstaranniejsze, są daremne bez pomocy Bożej (por. Pwt 8,11-18; Prz 10,22; Mt 6,25-34; Mk 4,26nn).
127,2 - W owocach pracy, którą podejmują wszyscy, czynnikiem istotnym jest nie czysto ludzka zapobiegliwość, ale łaska Boża. Swoim umiłowanym udziela jej Bóg także bez ich specjalnych wysiłków ("we śnie").
127,3 - Wielodzietność uważano w ST za specjalne błogosławieństwo Boże (Wj 23,36). Liczni synowie byli przedmiotem dumy ojca występującego publicznie (w. 5).
128,1 - Ps 128 Pieśń pielgrzymów, typu mądrościowego.
128,2 - Por. Ps 112[111],3. Odwrotnie zaś: Ag 1,7-11.
128,3 - Obraz idealnego życia rodzinnego: dzielna małżonka (Prz 31,10-31) i liczne potomstwo (zob. przypis do Ps 127[126],3). Obraz: por. Syr 24,14; Jr 11,16.
128,5 - Błogosławieństwo dla sprawiedliwego (por. Ps 125[124],5; Ps 134[133],3), którego źródłem jest Pan mieszkający na Syjonie. Por. Pwt 28,1-14.
129,1 - Ps 129 Pieśń pielgrzymów, o motywach ufności, i złorzeczenie pod adresem niegodziwych.
129,1 - Tj. od czasu pobytu w niewoli egipskiej - Jr 2,2; Oz 2,17; Oz 11,1.
129,3 - Mowa o karze cielesnej - Iz 51,23.
129,6 - Por. Iz 37,27; Jk 1,9n.
129,8 - Por. Ps 118[117],26; Rt 2,4.
130,1 - Ps 130 Pieśń pielgrzymów, o charakterze pokutnym i motywach lamentacji. Por. Ne 1,8-11.
130,4 - Przebaczenie jest wolnym darem łaski Bożej (Ne 9,17), udzielanym tylko okazującym wobec Boga lęk i uległość. W ten sposób przebaczając, Bóg pomnaża grono "bojących" się" Go, do których należy Psalmista.
130,6 - Hebr. powtarza dwukrotnie te słowa (zapewne dittografia).
130,7 - Por. Iz 55,7.
130,8 - Por. Jr 31,11; Mt 1,21.
131,1 - Ps 131 Pieśń pielgrzymów wyrażająca ufność. Por. Jr 45,5.
131,1 - Dosł.: "co jest zbyt cudowne dla mnie".
131,2 - "Niemowlę" - trudne do przetłumaczenia słowo hebr. Gamul oznacza małe dziecko w pierwszych latach życia, uspokojone, nakarmione albo odstawione od piersi matki. Dla autora spokój tego dziecka służy za obraz wewnętrznego spokoju człowieka ufającego Bogu, Chrystus domaga się podobnej postawy od uczniów (por. Mt 18,3).
132,1 - Ps 132 Pieśń pielgrzymów, o liturgicznych motywach pochwalnych na cześć Syjonu.
132,1 - Prośba o Bożą interwencję (por. Ps 137[136],7).
132,3 - Por. 2 Sm 7,1nn (1 Krn 17,1; 1 Krn 28,2).
132,6 - "Arce" - hebr. ma: "o niej" (por. jednak w. 8); "pola Jaaru" - poetycka aluzja chóru do odnalezienia arki w Kiriat-Jearim koło Efrata niedaleko Betlejem (Rdz 35,19), rodzinnej miejscowości Dawida (por. 1 Sm 7,1n; 2 Sm 7,1n; 2 Sm 6,2; Mi 5,1).
132,7 - Starotestamentalne określenie arki przymierza (zob. przypis do Ps 99[98],5).
132,8 - Por. Ps 68[67],2 z przypisem.
132,11 - Hebr. ma dosłownie "z owocu twoich wnętrzności", nie wymieniając przedmiotu; chodzi zapewne o "potomstwo" lub "królów" (por. Ps 89[88],20-30).
132,13 - Por. 2 Krn 6,6; 2 Krn 7,12.
132,17 - "Moc" - dosł.: "róg", "Światło" - por. 1 Krl 11,36. "Pomazańcem" jest król, potomek Dawida, panujący na Syjonie. W pochwalnej pieśni kapłan Zachariasz rozumie ten tekst o Mesjaszu (Łk 1,69).
133,1 - Ps 133 Pieśń pielgrzymów, typu mądrościowego, zawierająca być może aluzję do wspólnoty między kapłanami i lewitami.
133,2 - Olejek (z dodatkiem wonności) służył zarówno do namaszczeń codziennych, jak i do użytku liturgicznego (por. Wj 30,25.30.32). Namaszczenie "wybornym olejkiem" (2 Krl 20,13) uchodziło za szczególny akt czci; wylany na głowę olejek spływał na brodę i częściowo także na szaty. Drugą cześć w. 2 ("brodę Aarona... szaty") wielu autorów uważa za glosę. Por. Wj 29,7; Wj 30,30n; Kpł 8,2.12; Kpł 21,10.
133,3 - "Rosa" - uważano ją za szczególny dar Boży dla spalonej letnim słońcem ziemi (Rdz 27,28; Pwt 23,13; Oz 14,6); "tam" - inni tłum.: "dlatego".
134,1 - Ps 134 Pieśń pielgrzymów, o charakterze hymnodycznym z błogosławieństwem kapłańskim.
134,1 - LXX ma nieco inny tekst: "którzy trwacie w domu Pana, na dziedzińcu domu waszego Boga". Mowa o kapłanach i lewitach (1 Krn 9,33).
134,3 - Por. Ps 128[127],5; Lb 6,24
135,1 - Ps 135 Hymn pochwalny na cześć Pana.
135,1 - Por. Ps 134[133],1; Ps 113[112],1.
135,4 - Por. Wj 19,5; Pwt 7,6.
135,5 - Por. Ps 86[85],8 z przypisem.
135,6 - Por. Ps 115[113],3.
135,8 - Ostatnia plaga egipska opisana w Wj 12,29; (por. Ps 78[77],51).
135,9 - Zapewne glosa.
135,10 - Por. Ps 136[135],17-22; Lb 21,21-35; Pwt 7,1n.
135,15 - (Ps 135,15-18) - Polemika przeciw bóstwom obcym: zob. Ps 115[113],4-8 z przypisem.
135,21 - LXX zapewne słuszne przenosi Alleluja na początek następnego Ps.
136,1 - Ps 136 Dziękczynna pieśń pochwalna pochodzenia liturgicznego o budowie litanii.
136,2 - Tj. najwyższego Boga (por. Ps 86[85],8; Pwt 4,35; Pwt 10,17).
136,4 - (Ps 136,4-9) - Częsty w Ps temat cudownej mocy stwórczej Boga (Ps 72[71],18; Ps 86[85],10). Wiersze 7-9 nawiązują niewątpliwie do Rdz 1,14-18.
136,10 - Por. Ps 78[77],51; Ps 135[134],8. Odtąd - opis cudów Wyjścia.
136,13 - Hebr. ma "Morze Sitowia" (Wj 14,21-22).
136,16 - Por. Pwt 8,15; Jr 2,6; Am 2,10.
136,17 - (Ps 136,17-20) - Zob. Ps 135[134],10-11.
136,21 - Por. Ps 44[43],3.
136,25 - Por. Ps 104[103],27n; Ps 145[144],15; Ps 147[146],9.
137,1 - Ps 137 Zbiorowa lamentacja wygnańców judzkich, połączona z elementami złorzeczenia.
137,1 - Zapewne chodzi o kanały nad dolnym Eufratem i Tygrysem, nad którymi zbierali się wygnańcy z Judy, by opłakiwać zburzenie Jerozolimy (uroczystości liturgiczne z obmyciami). Por. Ez 1,1; Ez 3,15.
137,3 - Chodziło zapewne o pieśni religijne lub nawet o "pieśni Syjonu" w sensie Ps 46[45]; Ps 48[47]; Ps 76[75]; Ps 84[83] lub Ps 87[86].
137,4 - Wśród Izraelitów panowało przekonanie, że godziwy kult można było sprawować jedynie w ziemi Pańskiej, tj. w Palestynie. Ziemia obca była uważana za "nieczystą" (Oz 9,3; Am 7,17).
137,5 - Tekst poprawiony; hebr.: "niech zapomni" niezrozumiały.
137,7 - Złorzeczenie pod adresem Edomu (sens złorzeczeń: zob. przypis do Ps 54[53],7), częste u proroków. Edomici czynnie pomagali Babilończykom przy zdobyciu miasta w r. 586 i cieszyli się z jego upadku (por. Ab 8-15; Ez 25,12nn; Ez 35,5-15).
137,8 - Podyktowane prawem odwetu (Wj 21,24) straszne złorzeczenie pod adresem Babilonu odzwierciedla nie tylko nienawiść przeciw okrutnemu najeźdźcy, ale także barbarzyńskie zwyczaje panujące w toczonych wówczas wojnach (por. 2 Krl 8,12; Iz 13,16; Oz 10,14; Oz 14,1; Na 3,10).
138,1 - Ps 138 Indywidualna, co do formy, pieśń dziękczynna do zastosowania zbiorowego.
138,1 - Hebr. opuszcza słowa ujęte w nawias; mają je tylko tłumaczenia zależne od LXX; "aniołów" - także wg LXX (i Wlg); hebr. ma "bogów", co inne tłumaczenia przekładają jako "królów" (syr.) lub "sędziów" (Targum). W późniejszym judaizmie (Qumran!) aniołowie byli uważani za pośredników obecnych przy liturgii sprawowanej na ziemi i zanoszących modlitwy przed tron Boży. Por. też Ap 4,6nn; Ap 5,11-14; Ap 7,9-12; Ap 8,3nn; Ap 15,6; Ap 21,12.
138,2 - "Przybytkowi" - por. Ps 5,8; "wywyższyłeś" - tłum. przybliżone.
138,4 - Por. Iz 49,7.
138,6 - Iz 57,15; Łk 1,51nn.
139,1 - Ps 139 Hymn stanowiący refleksję nad wszechmocą i wszechobecnością Bożą; na koniec przechodzi w lamentację.
139,1 - Por. Hi 31,4; Jr 12,3; Jr 17,10.
139,5 - Dosł. "z tyłu i z przodu". Por. także z ww. 4,5; Mt 6,4.6.18; Dz 17,28.
139,8 - Por. Ps 123[122],1 z przyp.; Hi 26,6; Hi 9,2nn.
139,12 - Glosa.
139,13 - Por. Hi 10,10n; Jr 1,5; Hbr 10,5nn.
139,14 - Tekst poprawiony.
139,15 - "Istota" - hebr. dosł.: "kości", uważane za istotną część jednolitej psychofizycznej struktury człowieka; "ziemi" jako pramatki: Hi 1,21; Syr 40,1.
139,16 - Tekst popr.; hebr.: "w zarodku" (w stanie embrionalnym). O "księdze" Bożej zob. Ps 56[55],9; (z przypisem); Ps 69[68],29. Jest ona symbolem wszechwiedzy Bożej, obejmującej także bieg rzeczy przyszłych.
139,19 - Por. ww. 21n; Jr 12,1nn oraz przypis do Ps 53[52],7.
139,20 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne.
139,23 - Por. Ps 17[16],3; Ps 26[25],2.
139,24 - Chodzi może o aluzję do słynnej nauki o dwóch drogach, znanej w kołach mądrościowych (por. Ps 1,6), lub do Przymierza jak w Jr 6,16.
140,1 - Ps 140 Indywidualna lamentacja zbliżona do Ps 64[63].
140,4 - Por. Ps 10,7 [= Ps 9,28]; Ps 58[57],5; św. Paweł przytacza ten wiersz w wiązance tekstów starotestamentalnych w Rz 3,13.
140,5 - Dosł.: "zachwiać moimi krokami".
140,6 - Tekst popr.; hebr. ma: "i sieci".
140,9 - Sela zostało tu zapewne umieszczone niewłaściwie; opuszcza je tłum. syryjskie.
140,11 - Tekst popr. w pierwszej części wiersza. Aluzja do zniszczenia Sodomy i Gomory (Rdz 19,24) i losu buntowników na pustyni (Lb 16,31-32).
140,14 - Aluzja do świątyni jako miejsca ucieczki wiernych Bogu.
141,1 - Ps 141 Indywidualna lamentacja z akcentami dydaktycznymi.
141,2 - Psalmista porównuje modlitwę do codziennej ofiary składanej w świątyni (Wj 29,39; Lb 28,4), jak Dn 3,39n; Oz 14,3.
141,5 - Tekst skażony, tłum. przypuszczalne. O namaszczaniu olejkiem zob. przypis do Ps 133[132],2.
141,6 - Tj. Boga, obrońcy i ucieczki dla Izraelitów (por. np. Ps 95[94],1).
141,7 - Tekst skażony, różnie popr.; hebr.: "jak przy szczelinie, która rozdziera ziemię" - niezrozumiały.
142,1 - Ps 142 Indywidualna lamentacja.
142,1 - Domniemana sytuacja historyczna wg 1 Sm 22,1 albo 1 Sm 24,4 podobnie jak w Ps 57[56],1.
142,4 - Częsty w Ps motyw podstępnego działania wrogów (Ps 141[140],9).
142,5 - Wg przekładów starożytnych; hebr. ma tryb rozkazujący, co inni zachowują.
142,6 - Tj. na świecie (por. Ps 27[26],13 z przypisem).
143,1 - Ps 143 Indywidualna lamentacja.
143,1 - Sprawiedliwość Pańska polega w ST przede wszystkim na wiernym wypełnianiu obietnic Przymierza (por. Oz 2,21n); może też ona jednak sprowadzać karzący gniew.
143,2 - Por. Ps 51[50],7; Ps 130[129],3. W NT przytacza to św. Paweł w ogólnym znaczeniu (Rz 3,20; Ga 2,16), mówiąc o powszechnej grzeszności.
143,3 - Dodatek późniejszy, zaczerpnięty z Lm 3,6.
143,5 - Por. Ps 77[76],6n.
143,6 - Por. Ps 63[62],2.
143,7 - Tj. bym nie popadł w sferę śmierci.
143,9 - Hebr. skażony; tłum. wg LXX.
143,10 - Por. Ps 25[24],4n. "Dobry duch" (Ne 9,20) reprezentuje pozytywne działanie Pana, jakkolwiek i "duch zły" jest Mu podporządkowany (por. 1 Sm 16,14; 1 Krl 22,23n).
144,1 - Ps 144 Lamentacja i dziękczynienie króla oparte na motywach Ps 18[17].
144,2 - Tekst popr.; hebr.: "łaską", co inni zostawiają.
144,3 - Por. Ps 8,5 z przypisem.
144,4 - Por. Ps 39[38],6n.
144,5 - Por. Ps 104[103],32 z przypisem, a także Iz 63,19.
144,9 - Por. Ps 33[32],3.
144,11 - (Ps 144[143],10b-11) - stanowi dosłowne powtórzenie w. 7-8, prawdopodobnie błędne.
144,13 - Zob. Kpł 26,4-6. Ww. 13-15 opisują pomyślność okresu mesjańskiego, podobnie jak Jr rozdz. Jr 31; Jr 33; Ez 34,23-31.
145,1 - Ps 145 Hymn pochwalny o budowie alfabetycznej.
145,8 - Por. Ps 103[102],8 z przypisem.
145,13 - Wieczne królestwo Boże cechuje nie tylko potęga i chwała, ale także dobroć i łaskawość (w. 8-9). Zob. także Dn 3,100(33); 1 Tm 1,17. Drugą część wiersza ("Panie... święty") zachowały tylko przekłady starożytne; hebr. jej nie ma.
145,15 - Zob. Ps 104[103],28 z przypisem.
145,21 - Dodatek, który pewne rkp uzupełniają jeszcze słowami z Ps 115[113],18: "Lecz my błogosławimy Pana odtąd i aż na wieki".
146,1 - Ps 146 Hymn pochwalny.
146,3 - Por. Ps 118[117],8n; Jr 17,5.
146,4 - Por. Ps 104[103],28n z przypisem, także Rdz 3,19; Koh 3,20. Słowa wiersza przytacza 1 Mch 2,63.
146,7 - Bóg otacza specjalną opieką tych, którym ludzie nie gwarantują pełnej egzystencji, karze zaś i pozbawia pomocy występnych. Przypisywanie Bogu przyczynowości sprawczej (w. 9c) nie zmniejsza oczywiście odpowiedzialności ludzi za złe postępowanie.
146,10 - Por. Ps 33[32],16n; Am 2,14nn.
147,1 - Ps 147[146-147] Hymn pochwalny.
147,1 - LXX dod.: "Chwalcie Pana".
147,2 - Powracających z niewoli babilońskiej (Ps 51[50],20; Iz 11,12; Iz 60,1nn).
147,4 - Por. Iz 40,26.
147,6 - Por. Ps 145[144],14; Ps 146[145],8-9; Iz 40,29; Łk 1,52.
147,8 - Motywy Ps 104[103],14.21 (Łk 12,24). Ostatnie słowa w. 8 dodane wg Ps 104[103],14; hebr. je opuszcza w tym miejscu.
147,13 - Por. Ne 3,1-32; Ne 7,4.72; Ne 11,1n.
147,14 - Por. Iz 60,17nn.
147,16 - Obrazy te zob. także w Iz 1,18; Dn 7,9. Psalmista opisuje tu rzadsze w Palestynie zjawiska atmosferyczne okresu deszczów (ww. 16-17). Zastosowanie - por. Iz 55,10n.
147,20 - Por. Pwt 4,7n

Powiązane utwory

Śpiewajcie Panu pieśń nowej ziemi V. Toscani - Ps 96[95]

Exsultate Deo - 1-głosowy

Łaska Pana Piotr Pałka - Ps 33,22

Zobaczcie jak jest dobrze przebywać razem z braćmi G. Gennarini - Ps 133

Exsultate Deo - 2-głosowy

Zmiłuj się nade mną, Boże Ps 51[50]

Chorał opolski; Śpiewnik Archidiecezji Katowickiej - 1-głosowy

Zbudź się o śpiący Dawid Kusz - Ef 5,14; Ps 27

Z radością śpiewajcie Panu J. Siwy - Ps 100[99]

Droga do Nieba - 1-głosowy

Z głębi mojego serca Ps 130[129]

Droga do Nieba - 1-głosowy

Wykrzykuj, ziemio, głośno, swojego Pana chwal Jerzy Kosko - Ps 100[99]

Exsultate Deo - 1-głosowy

Wychwalajcie Pana, bo ukochał nas ks. Joseph Gelineau - Ps 136[135]

Exsultate Deo - 1-głosowy

Wszystkie narody ks. Stanisław Ziemiański - Ps 46

Wstań, który śpisz Gizela Skop - Ef 5,14; Ps 27[26]

Droga do Nieba; Exsultate Deo - 1-głosowy

Wskaż mi, Panie, Twoje drogi Jerzy Kosko - Ps 25[24]

Exsultate Deo - 1-głosowy

Wierzymy w Ciebie, Chryste Gizela Skop - Wj 15,11; Ps 36[35],10; 1 J 1,9; Ps 34[33],6; 2 Tm 1,10; J 8,12; 1 P 2,9

Exsultate Deo - 1-głosowy

W Tobie Panie, nadzieję mam Cyprian Bazylik - Ps 71

Niepojęta Trójco T.2 - 4-głosowy chór a cappella (SATB)

Tylko w Twoim miłosierdziu Paweł Bębenek - Ps 145

Niepojęta Trójco T.2

Tylko w Bogu Dawid Kusz - Ps 62

Tylko Bóg mi dopomoże ks. Joseph Gelineau - Ps 121[120]

Droga do Nieba; Exsultate Deo - 1-głosowy

Ty, Boże, wszystko wiesz Gizela Skop - Ps 139[138]

Exsultate Deo; Śpiewnik Archidiecezji Katowickiej; Droga do Nieba - 1-głosowy

Ty jesteś, Panie Dawid Kusz - Ps 86

Twoje słowo Jacek Sykulski - Ps 119,105

Zobacz psalm

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150

Ps 9-147

Przypisy

Powiązane utwory

Śpiewajcie Panu pieśń nowej ziemi V. Toscani - Ps 96[95]

Łaska Pana Piotr Pałka - Ps 33,22

Zobaczcie jak jest dobrze przebywać razem z braćmi G. Gennarini - Ps 133

Zmiłuj się nade mną, Boże Ps 51[50]

Zbudź się o śpiący Dawid Kusz - Ef 5,14; Ps 27

Z radością śpiewajcie Panu J. Siwy - Ps 100[99]

Z głębi mojego serca Ps 130[129]

Wykrzykuj, ziemio, głośno, swojego Pana chwal Jerzy Kosko - Ps 100[99]

Wychwalajcie Pana, bo ukochał nas ks. Joseph Gelineau - Ps 136[135]

Wszystkie narody ks. Stanisław Ziemiański - Ps 46

Wstań, który śpisz Gizela Skop - Ef 5,14; Ps 27[26]

Wskaż mi, Panie, Twoje drogi Jerzy Kosko - Ps 25[24]

Wierzymy w Ciebie, Chryste Gizela Skop - Wj 15,11; Ps 36[35],10; 1 J 1,9; Ps 34[33],6; 2 Tm 1,10; J 8,12; 1 P 2,9

W Tobie Panie, nadzieję mam Cyprian Bazylik - Ps 71

Tylko w Twoim miłosierdziu Paweł Bębenek - Ps 145

Tylko w Bogu Dawid Kusz - Ps 62

Tylko Bóg mi dopomoże ks. Joseph Gelineau - Ps 121[120]

Ty, Boże, wszystko wiesz Gizela Skop - Ps 139[138]

Ty jesteś, Panie Dawid Kusz - Ps 86

Twoje słowo Jacek Sykulski - Ps 119,105

Zobacz psalm

Możesz więcej!

Księga Psalmów

Ostatnio szukane
w Księdze Psalmów

Masz pomysł?

Odkrywaj Słowo Boże

Polecamy